Slavoljub Maržik
Slavoljub Maržik (Kraljevo, 5. jul 1930 — Beograd 12. mart 2022), bio je srpski inženjer geologije, dugogodišnji saradnik Narodnog muzeja Kraljevo i autor šest knjiga o prošlosti ovog grada. Maržik je bio treća generacija poznate kraljevačke porodice češkog porekla. Njegov otac Vladislav Maržik bio je prvi školovani kraljevački slikar, a deda Josif Maržik je bio lekar i jedan od osnivača sanitetske službe u srpskoj vojsci. Slavoljub Maržik je po struci bio geolog, ali se nakon penzionisanja okrenuo pisanju. Prvo se bavio istraživanjem porodične istorije, a potom je radio na prikupljanju svih novinskih članaka i vesti koje je domaća štampa objavljivala o njegovom rodnom Kraljevu u periodu od 1835. do 1918. godine. Slavoljub Maržik je preminuo u Beogradu 12. marta 2022. godine.[1]
Slavoljub Maržik | |
|---|---|
| Datum rođenja | 5. jul 1930. |
| Mesto rođenja | Kraljevo, Kraljevina Jugoslavija |
| Datum smrti | 12. mart 2022. (91 god.) |
| Mesto smrti | Kraljevo, Republika Srbija |
| Zanimanje | Inženjer geologije |
Biografija
urediSlavoljub Maržik je rođen 5. jula 1930. godine u Kraljevu, kao najstarije dete Vladislava Maržika i njegove supruge Marije. Slavoljub je imao i dve mlađe sestre: Ljiljanu, rođenu 26. marta 1933. i Mirjanu, rođenu 18. aprila 1937. godine.[2] Nakon početka Aprilskog rata, Slavoljub se sa ostatkom porodice sklonio u selo Jarčujak kod Kraljeva. Iako se porodica vratila u grad, dani okupacije su bili teški. Nije se lako dolazilo do hrane, obuće i odeće. Ipak, najteži udarac za porodicu usledio je u poslednjim mesecima okupacije. U septembru 1944. godine, Slavoljubov otac Vladislav bio je ranjen tokom savezničkog bombardovanja Kraljeva. On je poveo Slavoljuba i Ljiljanu kako bi ih upisao u Gimnaziju, koja se tada nalazila u zgradi osnovne škole u selu Jarčujak. U tom bombardovanju je bila uništena i porodična kuća. Zbog ovoga Slavoljub je sa porodicom utočište pronašao u selu Vrdila, gde je porodica i dočekala kraj okupacije.[3]
Nakon što je Slavoljub Maržik završio Gimnaziju 1949. godine, postavilo se pitanje njegovog daljeg školovanja. Dugogodišnja želja porodice Maržik je bila da Slavoljub nastavi školovanje u Pragu, poput svog oca. Pošto Slavoljubova tetka Jaroslava, sestra njegove majke, nije imala dece, želela je da Slavoljubu pomogne da završi studije medicine u glavnom gradu Čehoslovačke. Međutim, ove porodične želje nisu nikada bile ostvarene zbog pogoršanja odnosa između Jugoslavije i Čehoslovačke. Naime, nakon razlaza Jugoslavije sa Informbiroom, Slavoljub je morao da odustane od odlaska u Prag. Zbog toga je on upisao studije geologije na Univerzitetu u Beogradu, koje je i završio 1954. godine.[4]
Tokom studija Slavoljub Maržik je upoznao Miroslavu Miljanić, poreklom iz Bitolja. Nakon dugogodišnje veze par se venčao 14. jula 1957. godine u Beogradu. Slavoljub i Miroslava su svoje prvo dete, ćerku Marinu, dobili 14. avgusta 1959. godine. Par je imao i sina Vladislava, rođenog 21. jula 1973. godine i nazvanog po dedi, ali je dečak ubrzo preminuo.[5]
Nakon završetka osnovnih studija, Slavoljub Maržik je nastavio da se usavršava i 1964. godine odbranio je magistarsku tezu Hidrogeološke karakteristike nekih mesta brana u Srbiji. U periodu od 1955. do 1956. radio je u Geološkom zavodu u Skoplju, a potom se zaposlio u preduzeću Energoprojekt u Beogradu. Više od dvadeset godina je u ovom preduzeću bio vodeći inženjer i šef geološke grupe. Radio je na mnogim projektima i u zemlji (Batlava, Drenica, Osnovni projekti Zapadne Morave, Ibra, Drine; branama Otavica, Vodoča, Foča, vodosistemima Studenica i Rugovo), ali i u inostranstvu (Zapadni Pakistan, Jordan, Egipat, Maroko, Grčka, Zambija, Gvineja, Peru, Angola, Irak). U Zambiji je bio direktor mešovite kompanije Sidco Ltd., koja je istraživala metalične sirovine na svojim koncesijama u Coperbellt-u. Nakon 35 godina rada u Energoprojektu otišao je u penziju 1991. godine. Dobio je nagradu Energoprojekta za istraživanja u Zambiji i ukupnu aktivnost u struci. Odlikovan je i Ordenom rada sa srebrnim vencem 1982. godine.[1][6]
Nakon penzionisanja Maržik se okrenuo pisanju. Kako bi sačuvao uspomenu na svoju porodicu, opisao je njenu istoriju u knjizi Maržikovi, a nakon toga objavio je Putovanje danskim kraljevskim vozom, knjigu posvećenu uspomenama na odrastanje i školovanje u Kraljevu. Njegov najveći poduhvat predstavlja sakupljanje članaka i vesti o Karanovcu i Kraljevu objavljenih u domaćoj štampi u periodu od 1835. do 1918. godine, sabranih u četiri toma, u izdanju Narodnog muzeja Kraljevo. U čast objavljivanja četvrtog toma priređen je 2021. godine naučni skup Publicistika u razvoju društva i države I: Karanovac – Kraljevo u srpskim novinama 1835-1918.
Slavoljub Maržik je preminuo 12. marta 2022. godine u Beogradu.[1]
Reference
uredi- ^ a b v „In memoriam Slavoljub Slavko Maržik | Narodni muzej Kraljevo” (na jeziku: srpski). Pristupljeno 2023-10-13.
- ^ Maržik, Slavoljub (2006). Maržikovi. Kraljevo: Narodni muzej Kraljevo; Istorijski arhiv Kraljevo. str. 95—98. ISBN 86-85179-13-0.
- ^ Maržik, Slavoljub (2006). Maržikovi. Kraljevo: Narodni muzej Kraljevo; Istorijski arhiv Kraljevo. str. 100—107. ISBN 86-85179-13-0.
- ^ Maržik, Slavoljub (2006). Maržikovi. Kraljevo: Narodni muzej Kraljevo; Istorijski arhiv Kraljevo. str. 116—117. ISBN 86-85179-13-0.
- ^ Maržik, Slavoljub (2006). Maržikovi. Kraljevo: Narodni muzej Kraljevo; Istorijski arhiv Kraljevo. str. 122—123; 138; 148. ISBN 86-85179-13-0.
- ^ Maržik, Slavoljub (2006). Maržikovi. Kraljevo: Narodni muzej Kraljevo; Istorijski arhiv Kraljevo. str. 149. ISBN 86-85179-13-0.
Literatura
uredi- Maržik, Slavoljub (2006). Maržikovi. Kraljevo: Narodni muzej Kraljevo; Istorijski arhiv Kraljevo. ISBN 86-85179-13-0.
