Episkop pakrački Josif
Josif (Jovan Putnik, Novi Sad, 28. decembar 1777. — Temišvar, 4. novembar 1830) je bio episkop Srpske pravoslavne crkve na prestolu pakračkih i temišvarskih vladika.
| Josif Putnik | |
|---|---|
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 28. decembar 1777. |
| Mesto rođenja | Novi Sad, Habzburško carstvo |
| Datum smrti | 4. novembar 1830. (52 god.) |
| Mesto smrti | Temišvar, Habzburško carstvo |
Život uredi
Josif Putnik (u svetu Jovan) rođen je 1777. godine u Novom Sadu od roditelja Dimitrija sudskog člana i Marije, rođene Saploncai od Teodori. Bio je Jovan "unuk" karlovačkog mitropolita Mojseja Putnika.[1] Porodično mađarsko plemstvo su dobili 1736. godine Vojislav (Albert) i Jovan Putnik iz Bačke županije.[2] Posle završenog univerziteta u Pešti, upisao se Jovan u Karlovačku bogosloviju i završio je 1798. godine. Po ondašnjoj praksi postao je đakon u celibatu pri dvoru mitropolita Stefana (Stratimirovića), koji je oko sebe okupljao učene ljude.
Monaški čin je primio u manastiru Krušedolu 1800. godine. Kao poverljiva ličnost po nalogu mitropolita Stefana (Stratimirovića) posredovao je da se Ticanova buna u Sremu okonča na miran način. Izvesno vreme je predavao u Srpskoj pravoslavnoj karlovačkoj gimnaziji, kao treći po redu profesor, nasledivši Petra (Jovanovića) i Gedeona (Petrovića), koji su izabrani za episkope.
Posle smrti episkopa vršačkog Josifa (Jovanovića Šakabente) (19. decembra 1805) postao je mandatar, a potom i administrator udove Eparhije vršačke.
Kao arhimandrit grgeteški, postao je 16. avgusta 1807. administrator, a 12. jula 1808. godine i (trinaesti) episkop Pakračke eparhije. Iako je bio episkop pakrački od 1808. do 1828. godine, episkop Josif je u Pakracu živeo svega jedanaest godina,[3] jer je devet godina živeo u Aradu, gde je, kao poslednji srpski arhijerej, administrirao upražnjenom Aradskom eparhijom.
Godine 1829. episkop Josif je izabran za episkopa temišvarskog. Portretisao ga je 1830. godine temišvarski slikar Sava Petrović. Umro je već iste 1830. godine, 4. novembra, i sahranjen u Vaznesenskoj sabornoj crkvi u Temišvaru.[4]
Episkop Josif je bio izuzetna ličnost. Glavni cilj mu je bio obrazovanje i prosvećivanje sveštenstva, jer od toga samoe naroda blagonravie i izobraženie proishodit. U tom cilju je otvorio i obavezan internat za učenike bogoslovskog učilišta koje je bilo odlično organizovano.
Reference uredi
Literatura uredi
- Vuković, Sava (1996). Srpski jerarsi od devetog do dvadesetog veka. Beograd: Evro.
