Nikola Bogunović
Nikola Nikša J. Bogunović (Zrmanja, 3. januar 1908 — Velebit, jun 1941) je bio srpski nacionalni radnik i sveštenik, tj. paroh Eparhije gornjokarlovačke Srpske pravoslavne crkve u Donjem Lapcu u Lici.[1]
| Nikola J. Bogunović | |
|---|---|
 | |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 3. januar 1908. |
| Mesto rođenja | Zrmanja,  Austrougarska |
| Datum smrti | jun 1941. (33 god.) |
| Mesto smrti | Velebit,  NDH |
| Narodnost | Srbin |
| Religija | pravoslavna |
| Profesija | sveštenik |
Poreklo i obrazovanje uredi
Rođen je 3. januara 1908. godine u Zrmanji (srez Gračac) u srpskoj pravoslavnoj porodici (iz bratstva Bogunovića), koja je (u to vreme) uglavnom živela u Austrougarskoj (nem. Österreichisch-Ungarische Monarchie: 1867-1918).
Bogosloviju je završio 1929. godine u Sremski Karlovci. Rukopoložen je u čin đakona 4. septembra 1930. i bio đakon i činovnik-pripravnik, a potom v.d. sekretara Eparhijskog crkvenog suda u Plaškom.
Sveštenički poziv uredi
Za sveštenika je rukopoložen 22. februara 1932. i postavljen za pomoćnika paroha u Nebljusima, a od 1. maja 1935. godine došao je za paroha donjo-lapačkog.
Nikša Bogunović je bio vrlo omiljen u čitavom Lapačkom srezu, jer je svojim lepim ophođenjem stekao simpatije ličkih gorštaka u podnožju Plješivice, zamenjujući svoga tasta, Pavla-Paju T. Obradovića (1871-1941), popularnog senatora[2] Kraljevine Jugoslavije (1929-1945) i protojereja SPC.
Politički rad uredi
Pred početak Drugog svetskog rata (1941-1945), Nikša Bogunović je podizao nacionalnu svest kod srpskog stanovništva u Lici, sledeći nacionalne ideje sokolskog prvaka i političara Dušana M. Bogunovića (1888-1944).
Hapšenje i likvidacija od ustaša uredi
Bogunović je među prvima uhapšen od ustaša početkom maja 1941. godine u svome mestu službovanja i odveden u logor Gospić, gde je bio teško mučen: tučen po tabanima, boden usijanim iglama po bradi, nosu i čitavom telu, čupani mu nokti, čupane mu dlake iz brade i brkova.
Majka ga je posetila u gospićkom zatvoru i jedva poznala samo po glasu, a preživeli, koji su ga videli tada, tvrde da mu je nos bio sav izobličen i natečen od udaraca i da se jedva micao od uboja.
Bogunović je u junu 1941. godine zajedno sa jednom većom grupom Srba[3] vezan žicom i odveden na Velebit.[4] Na Velebitu je bačen u provaliju kao i mnogi drugi koji su prošli gospićki logor.
Posle njegovog hapšenja, ustaše su došli u njegovu kuću i potpuno je opljačkali, a njegovu suprugu Daru pronašli u Boričevcu i sa njegova dva sinčića – Pajom i Đokicom uhvatili i žive bacili u duboku jamu kraj Boričevca, te je tako završila život cela ova sveštenička porodica.
Vidi još uredi
Reference uredi
- ^ Štrbac, Dušan N.: „Spomenica pravoslavnih sveštenika, žrtava fašističkog terora i palih u narodnooslobodilačkoj borbi“ (Beograd: Savez udruženja pravoslavnog sveštenstva FNR Jugoslavije, 1960, pp. 38)
- ^ Senat Kraljevine Jugoslavije: „Stenografske beleške“, Tom 1 (Beograd: Senat Kraljevine Jugoslavije, 1932, pp. 297)
- ^ Đurić, Veljko Đ.: „Ustaše i pravoslavlje: hrvatska pravoslavna crkva“ (Beograd: KUIZ „Beletra“, 1989, pp. 131)
- ^ Petković, Dušan: „Glasnik Srpskog istorijsko-kulturnog društva »Njegoš«“, Sveska 33-34 (Chicago: „Srpsko istorijsko-kulturno društvo »Njegoš« u Americi“, 1974, pp. 56)
Literatura uredi
- Senat Kraljevine Jugoslavije: „Stenografske beleške“, Tom 1 (Beograd: Senat Kraljevine Jugoslavije, 1932)
- Dušan N. Štrbac (1934-): „Spomenica pravoslavnih sveštenika, žrtava fašističkog terora i palih u narodnooslobodilačkoj borbi“ (Beograd: Savez udruženja pravoslavnog sveštenstva FNR Jugoslavije, 1960)
- Dušan Petković - Senegalac (1903-1979): „Glasnik Srpskog istorijsko-kulturnog društva »Njegoš«“, Sveska 33-34 (Chicago: „Srpsko istorijsko-kulturno društvo »Njegoš« u Americi“, 1974)
- Veljko Đ. Đurić - Mišina (1953-): „Ustaše i pravoslavlje: hrvatska pravoslavna crkva“ (Beograd: KUIZ „Beletra“, 1989)
