Nićifor II Orsini
Nićifor II Orsini Duka (grčki: Νικηφόρος Β΄ Δούκας; oko 1328 — umro 1359) je bio vladar Epirske despotovine od 1335. do 1338. i od 1356. godine do svoje smrti.
| Nićifor II Orsini | |
|---|---|
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 1328. |
| Datum smrti | 1359. |
| Mesto smrti | Aheloj, Etolija |
| Porodica | |
| Supružnik | Marija Kantakuzin, Teodora |
| Roditelji | Jovan II Orsini Ana Paleologina |
| Dinastija | Orsini |
| Epirski despot | |
| Period | 1335−1338 |
| Prethodnik | Jovan II Orsini |
| Naslednik | Jovan Anđeo (sevastokrator) |
| Vladar Epira i Tesalije | |
| Period | 1356−1359 |
| Prethodnik | Preljub |
| Naslednik | Simeon Siniša Nemanjić |
Mladost uredi
Nićifor je bio sin despota Jovana II Orsinija i Ane Paleologine[1]. Njegova majka je, navodno, otrovala despota Jovana II Orsinija te ga je Nićifor nasledio kao sedmogodišnje dete (1335). Despina Ana je preuzela namesništvo nad maloletnim sinom. Nije, međutim, uspela da ublaži neprijateljstvo vizantijskog cara Andronika III Paleologa koji napada i 1336. godine, pripaja Epir i Tesaliju. Nakratko će se ove oblasti ponovo naći u sastavu Vizantijskog carstva. Pripajanje plodne Tesalije bilo je veoma značajno za vizantijskog cara sa kojim je srpski kralj Dušan, nakon zaključenja mira 1334. godine, održavao prijateljske odnose. Štaviše, te iste, 1336. godine, vizantijski car i srpski kralj sastali su se u Radovištu na Strumici i zajedno proveli sedam dana. Osvajanjem Epira, Vizantiji je pripala i plodna Janjina. Albanci su iskoristili zauzetost cara Andronika III na jugu Grčke da napadnu vizantijske posede na severu, ali su poraženi 1337. godine. Car Andronik III je pozvao despinu Anu na pregovore 1338. godine, ali je ona odbila da, u ime svoga sina, prihvati vazalne odnose prema Vizantiji i vizantijskog guvernera u Epiru. Car Andronik III je despinu Anu odveo kao taoca. Organizovao je brak između despota Nićifora II Orsinija i Marije Kantakuzin, ćerke svoje desne ruke, Jovana Kantakuzina. Međutim, antivizantijska frakcija plemstva je despota Nićifora II poslala na dvor titularne carice Latinskog carstva, Katarine II Valoa, u Tarent, nadajući se da će izdejstvovati pomoć Anžujaca u ratu sa Vizantijom.
Pobuna i boravak u Carigradu uredi
Carica Katarina II je 1338. godine, prešla na Peloponez kako bi učvrstila svoj uticaj na Poluostrvu. Nićifora II je povela sa sobom. Na podsticaj carice Katarine II, stanovnici Arte podigli su pobunu protiv vizantijske vlasti u ime Nićifora II Orsinija (krajem 1338). Pobunjenici su zauzeli Artu i proterali vizantijskog guvernera Teodora Sinadina[2]. Nićifor II je prešao u Epir. Međutim, car Andronik III i Jovan Kantakuzin brzo su ugušili pobunu i opseli Nićifora II u Tomokastronu. Garantujući bezbednost, Jovan Kantakuzin je ubedio garnizon da se preda. Nićifora II je, kao svog zeta, nagradio titulom panipersevasta. Nićifor II je odveden u Carigrad gde je ostao uz Kantakuzina tokom građanskog rata (1341-1347). Njegov tast je 1347. godine krunisan za vizantijskog cara te je Nićifor II dobio titulu despota. Od 1351. godine, poverena mu je uprava nad Ainosom i gradovima duž Helesponta.
Vladavina nad Epirom i Tesalijom uredi
Despot Nićifor II je iskoristio smrt srpskog kesara Preljuba, Dušanovog namesnika u Tesaliji, i u proleće 1356. godine, osvojio Tesaliju, a nešto kasnije iste godine osvojio je i Epir[3]. Tim pokrajinama je vizantijski magnat pripojio i Kefaloniju. Sledeće tri godine vladao je samostalno, nezavisno od Carigrada. To je, dakle, bila obnova grčke, ali ne i centralne vizantijske vlasti. Despot Nićifor II je iz osvojenih oblasti proterao namesnike srpske vlasti, despota Simeona Sinišu Nemanjića, Dušanovog polubrata, i kesarisu Irinu, udovicu kesara Preljuba. Irina se, zajedno sa sinom, sklonila na dvor cara Uroša V koji joj je vratio Preljubovu staru baštinu, Crnu Reku. Despot Simeon nije sledio njen primer već je sakupio četiri do pet hiljada vojnika i zauzeo grad Kostur proglasivši se za cara. Car Simeon Uroš je, potom, zaratio sa Dušanovim naslednikom carem Stefanom Urošem boreći se za primat u Srpskom carstvu[4].
Pogibija uredi
Despot Nićifor II je želeo da uspostavi bliske veze sa carem Stefanom Urošem V. Zbog toga se razveo od despine Marije Kantakuzin i započeo sa pripremama za ženidbu sa Teodorom, sestrom Dušanove udovice carice Jelene. Albanci su bili nezadovoljni ženidbom despota Nićifora II Orsinija i Jelenine sestre jer je Marija pripadala moćnoj porodici Kantakuzin sa kojom su albanski velikaši bili saveznici. Despot Nićifor II Orsini je odlučio da se suprotstavi Albancima. Sakupio je svoje snage i krenuo na Albance koji su se ustalili u Etoliji, u današnjoj zapadnoj Grčkoj. Albanci su prikupili svoje snage pod vođstvom Petra Ljoše. Bitka je vođena u kasno leto 1359. godine, na reci Aheloj. Albanci su odneli pobedu, a despot Nićifor II Orsini je ubijen u bici. Njegova vojska je uništena. Nakon Orsinijeve pogibije zapretila je opasnost da će Albanci zauzeti sve veće gradove Despotovine. Opasnost je prevaziđena kada je teritorijama kojima je nekada upravljao despot Nićifor II Orsini ovladao car Simeon Siniša Nemanjić, polubrat cara Stefana Dušana. Severne delove Epira poverio je Radoslavu Hlapenu. Car Simeon je Petru Ljoši i Đin Bua Spati dodelio despotske titule, u vizantijskoj hijerarhiji po rangu odmah ispod carske[5]. Time su stvorene dve despotovine: Despotovina Arta i Despotovina Anđelokastro i Lepant[6].
U braku sa Marijom Kantakuzin, despot Nićifor II je imao sina Manojla. Moguće da se radi o Antoniju Kantakuzinu, monahu Meteora 1404. godine.
Porodično stablo uredi
| 16. Matija Orsini | ||||||||||||||||
| 8. Ričard Orsini | ||||||||||||||||
| 17. ćerka Jovan Duka | ||||||||||||||||
| 4. Jovan I Orsini | ||||||||||||||||
| 2. Jovan II Orsini | ||||||||||||||||
| 20. Mihailo II Komnin Duka | ||||||||||||||||
| 10. Nićifor I Komnin Duka | ||||||||||||||||
| 21. Teodora od Arte | ||||||||||||||||
| 5. Marija Komnin Duka Anđeo | ||||||||||||||||
| 22. Jovan Kantakuzin | ||||||||||||||||
| 11. Ana Paleologina Kantakuzin | ||||||||||||||||
| 23. Irena Komnin Paleolog | ||||||||||||||||
| 1. Nićifor II Orsini | ||||||||||||||||
| 24. Mihailo II Komnin Duka | ||||||||||||||||
| 12. Dimitrije Duka Komnin Kutrul | ||||||||||||||||
| 25. Teodora od Arte | ||||||||||||||||
| 6. Andronik Anđeo Paleolog | ||||||||||||||||
| 26. Mihailo VIII Paleolog | ||||||||||||||||
| 13. Ana Komnin Paleologina | ||||||||||||||||
| 27. Teodora Dukina Vatacina | ||||||||||||||||
| 3. Ana Paleologina | ||||||||||||||||
| 14. Đorđe Kokalas | ||||||||||||||||
| 7. ćerka Kokalasa | ||||||||||||||||
Reference uredi
Literatura uredi
- Istorija srpskog naroda 1, grupa autora, Srpska književna zadruga, Beograd (1999), drugo izdanje
- Arbel, Benjamin; Hamilton, Bernard; Jacoby, David . Latins and Greeks in the Eastern Mediterranean After 1204. . Psychology Press. 1989. pp. 104. ISBN 978-0-7146-3372-5.
- Kazhdan, Alexander, ur. (1991). The Oxford Dictionary of Byzantium. Oxford and New York: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-504652-6. Nedostaje ili je prazan parametar
|title=(pomoć) - Miller, William (1908). The Latins in the Levant, a History of Frankish Greece (1204–1566). New York: E.P. Dutton and Company.
- Nicol, Donald M. (1993) [1972]. The Last Centuries of Byzantium, 1261–1453. Cambridge: Cambridge University Press.
- Nicol, Donald M. (1984) [1957]. The Despotate of Epiros 1267-1479: A Contribution to the History of Greece in the Middle Ages (2. expanded izd.). Cambridge University Press.
- Ostrogorski, Georgije (1969). Istorija Vizantije. Beograd: Prosveta.
- Ferjančić, Božidar (1974). Tesalija u XIII i XIV veku. Beograd: Vizantološki institut SANU.
- Fine, John Van Antwerp Jr. (1994) [1987]. The Late Medieval Balkans: A Critical Survey from the Late Twelfth Century to the Ottoman Conquest. Ann Arbor, Michigan: University of Michigan Press.
- Polemis, Demetrios I. (1968). The Doukai: A Contribution to Byzantine Prosopography. London: Athlone Press.
- Trapp, Erich; Beyer, Hans-Veit . Prosopographisches Lexikon der Palaiologenzeit (in German). I, 1–12, Add. 1–2, CD-ROM Version. Vienna: Verlag der Österreichischen Akademie der Wissenschaften. 2001. ISBN 978-3-7001-3003-1.