Olga Luković Pjanović

Olga Luković Pjanović
Olga Luković Pjanović
Puno ime	Olga Luković Pjanović
Datum rođenja	7. april 1920.
Mesto rođenja	Negrišori, Kraljevina Srba, Hrvata i Slovenaca
Datum smrti	1. april 1998. (77 god.)
Mesto smrti	Beograd, SR Jugoslavija

Olga Luković Pjanović (Negrišori, 7. april 1920 — Beograd, 1. april 1998) bila je srpski lingvista i istoričar.

Biografija uredi

Završila je gimnaziju u Čačku, a zatim je bila primljena u Dom kraljice Marije u Beogradu.

Tokom Drugog svetskog rata bila je u logoru u Nemačkoj. Nakon rata je radila kao spiker na Radiju Zagreb. Ubrzo je diplomirala na Filološkom fakultetu Univerziteta u Beogradu na odseku za klasične jezike.

U Parizu je doktorirala na Sorboni, 1969. godine, disertacijom Pravda kod Eshila i Sofokla.^[1]

Pored maternjeg srpskog jezika, poznavala je još devet jezika: starogrčki, latinski, francuski, nemački, ruski, engleski, poljski, italijanski i španski jezik.^{[traži se izvor]}

Postala je poznata nakon objavljivanja knjige Srbi... Narod najstariji u kojoj je dovela u vezu srpski sa stranim i antičkim jezicima. Za pristalice „Srpske autohtonističke istorijske škole“ radi se o kapitalnom delu, dok ga zapadna istoriografija potpuno odbacuje kao nenaučno i pseudoistoriografsko delo.

Doživela je moždani udar tokom turneje po srpskoj dijaspori u SAD, nakon čega se vratila u Pariz gde je nastavila sa istraživanjima, ali nije više mogla da govori.

Udavala se dva puta, za Bratoljuba Klaića, hrvatskog lingvistu i člana Hrvatskog državnog ureda za jezik za vreme Drugog svetskog rata i Cvetka Pjanovića, četničkog oficira.

Reference uredi

^ Luković Pjanović, Olga (1990). Srbi… Narod najstariji. 2. Beograd: Dosije. str. 336. ISBN 978-86-81563-01-4.

Vidi još uredi

Spoljašnje veze uredi

[1] Luković Pjanović, Olga (1990). Srbi… Narod najstariji. 2. Beograd: Dosije. str. 336. ISBN 978-86-81563-01-4.

[1]