Crvena Hrvatska
Crvena Hrvatska (lat. Croatia Rubea) je izraz, oznaka i koncept iz 17. veka. Prvo pominjanje srpske obale ovim izrazom je u Letopisa popa Dukljanina. [1] Pored Crvene Hrvatske, postoji i Bela Hrvatska. Prema nekim pretežno hrvatskim tumačenjima, ne samo da je Mletačka Albanija — hrvatska, već i Osmanska Albanija, koliko i Valona.
Letopis popa Dukljanina sačuvan je u latiničnom prepisu iz 17. veka. Veruje se da je prvobitno postojao slovenski izvornik.
U nauci postoje različita mišljenja o vremenu nastanka hronike i interpretaciji udela informacija u njemu. Mnoge su hronike neistine, kao što je mešanje Gota i Slovena.
Tvrdnje u njima /tzv. Crvena Hrvatska/ moraju se uporediti sa drugim pouzdanim izvorima. Proglas katoličke srpske obale hrvatskom suprotno je informacijama Konstantina Bagrenorodnog i sprovedenoj Samuilovog srpskog pohoda u ranom 11. veku, tj. pre Velikog raskola.
Izraz se može razjasniti i objasniti u kontekstu Bosanskog ejaleta formiranog s Turskom Hrvatskom i slijedećeg Dugog rata koji je okončan Žitvanskom mira. Odmah po završetku dugog rata stvorena je nova književna norma — ilirski jezik. U svetlu kontrareformacije, Kongregacija je započela široku katoličku propagandu koja je stigla i do bugarskih zemalja. Tokom 17. veka, katolička propaganda u Vlaškoj i Moldaviji zamenila je srednjobugarski jezik — kreolskim. U tu svrhu, nakon Užgorodske unije, objavljena je Kantakuzinova Biblija koja je zamenjivala Ostroška Biblija. Nakon pobuna sejmena i domobrana.
Reference uredi
- ^ Presbyter Diocleas: De Regno Sclavorum; Ioannes Lucius: De Regno Dalmatie et Croatiae (Amsterdam 1666) 287-302; Schwandtner Scriptores rerum hungaricarum III (Vienna) 174; Sl. Mijušković: Letopis Popa Dukljanina (Titograd 1967)