Jelisaveta Dojkić
Jelisaveta Dojkić (Kragujevac, 14. april 1896 — Beograd, 12. decembar 1958) bila je srpska bolničarka koja je lečila ranjenike u Prvom svetskom ratu, na Krfu i na Solunskom frontu. Nosilac je Albanske spomenice za svoj dorinos lečenju i spasavanju života ranjenika tokom povlačenja srpska vojske preko Albanije.
Jelisaveta Dojkić | |||
|---|---|---|---|
| Datum rođenja | 14. april 1896. | ||
| Mesto rođenja | Kragujevac, Kraljevina Srbija | ||
| Datum smrti | 12. decembar 1958. (62 god.) | ||
| Mesto smrti | Beograd, FNR Jugoslavija | ||
| Zanimanje | bolničarka | ||
| Supružnik | Petar Dojkić | ||
| Roditelji | Lenka i Aranđel Vasiljević | ||
| Nagrade |
| ||
Biografija uredi
Jelisaveta je rođena u Kragujevcu 14. aprila 1896. godine. Bila je jedino dete Lenke i Aranđela Vasiljevića, koji je bio upravnik imanja kralja Petra, a posedovao je i svoju biblioteku, pa je Jelisaveta odmalena imala priliku da se obrazuje . Dok je još bila dete, sa roditeljima se preselila u Topolu, gde je završila osnovnu školu, gde se posebno interesovala za krasnopis i bila odličan đak[1].
Nakon završetka osnovne škole Jelisaveta je na nagovor oca završila kurs prve pomoći, neposredno pre Prvog svetskog rata.
U jeku rata, u jesen 1915. godine, Jelisaveta se sa ocem i stricom Perišom uputila uputila prema Kragujevcu, dok su njena majka Lenka i baka ostale u Topoli. Nakon Kragujevca, išli su u Kraljevo, Novi Pazar, prošli Peć i nastavili dalje kako bi svoj pomagali ranjenicima i doneli medicinski materijal.
Na putu posle Rožaja, Jelisaveta je prvo spasila život jednom detetu, a nakon toga previjala rane vojnika i civila koji su povređeni od bombi.
Njen otac Arađel Vasiljević oboleo je od tifusa i preminuo u Lijevoj Reci u Senici. Jelisaveta je težila ka tome da ispuni želju svoga oca da bude bolničarka i pomaže ljudima.[1]
Nakon lečenja i negovanja ranjenika u Skadru, stigla je u grad Sveti Jovan Medovski, gde ju je sačekalo hiljade izbeglica i vojnika kojima je bila potrebna medicinska pomoć. Nakon toga ukrcala se na sanitetsku lađu koje je plovila ka Krfu i predstavila se kao bolničarka, a nakon što je stigla na Krf, javila se srpskom previjalištu gde su je primili kao jedinu ženu bolničarku. Odmah po javljanju na dužnost, sačelao ju je četrdeset ranjenika, a svakog časa pristizali su novi ranjenici, bolesnici od dizenterije i pegavca.[1]
Zbog svoje izuzetne požrtvovanosti i pomoći bolesnicima i ranjenicima pri povlačenju srpske vojske preko Albanije, odlikovana je Albanskom spomenicom.[2]
Godine 1917. obolela je od upale sluzokože disajnih puteva. Iz Soluna gde se tada nalazila upućena je američkom Crvenom krstu u Bern], a nakon toga u Brindizi i Rim, a onda na Korziku i u Nicu, gde je srela Kostu Jovanovića, srpskog arhitektu i dobila informaciju da joj je majka preminula. U Nici je boravila u domu Branislava Nušića,[1] kome je pričala o povlačenju srpske vojske.
Provela je sedam meseci u sanatorijumu u Lozani, gde se lečila i učila francuski jezik. Nakon izlečenja otputovala je u Ženevu, gde je počela da radi u srpskom Crvenom krstu, u odeljenju za preprisku sa Srbijom.
U Ženevi je upoznala građevinskog tehnučara Ljubu Davidovića, za kojeg se udala i sa kojim je dobila ćerku 11. novembra 1918. godine.[1]
Preminula je 12. decembra 1958. godine u Beogradu, u 62. godini života.
Vidi još uredi
Reference uredi
- ^ a b v g d „Šumadinka nosilac Albanske spomenice”. Večernje Novosti. Pristupljeno 20. 1. 2016.
- ^ Marjanović, P.; Kostić, R. (1998). Nosioci Albanske spomenice. Beograd: Narodni muzej Beograd.
Literatura uredi
- Milanović, Jasmina (2011). „Vojska milosrđa”. Knjiženstvo. Beograd: Filološki fakultet Univerziteta u Beogradu. ISSN 2217-7809.
- Marković, Žika (1997). Znamenite žene Srbije; 1 tom. Beograd: Službeni glasnik.
- Paunić Drautin, Đorđević Milija (1988) - Srbijico, dušo gorka - Priče Solunaca: Narodna knjiga
