Bogdan Kotlica
Bogdan Kotlica (Timar, kod Šavnika, maj 1907 — Stabna, kod Plužina, 16. novembar 1942), učesnik Narodnooslobodilačke borbe i narodni heroj Jugoslavije.
| bogdan kotlica | |
|---|---|
 Bogdan Kotlica | |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | maj 1907. |
| Mesto rođenja | Timar, kod Šavnika, Knjaževina Crna Gora |
| Datum smrti | 16. novembar 1942. (35 god.) |
| Mesto smrti | Stabna, kod Plužina, ND Crna Gora |
| Delovanje | |
| Član KPJ od | 1936. |
| Učešće u ratovima | Narodnooslobodilačka borba |
| Heroj | |
| Narodni heroj od | 13. jul 1953. |
Biografija
urediRođen je maja 1907. godine u selu Timaru, kod Šavnika. Ime je dobio po svom pretku popu Bogdanu, ocu čuvenog uskoka i harambaše Mijata Kotlice. Poticao je veoma siromašne seljačke porodice. Osnovnu školu je završio u selu Boanu, udaljenom 12 km od njegove kuće. Gimnaziju je počeo da uči u Kolašinu, ali pošto ga porodica nije mogla školovati, njegova majka Jelica je prešla u Kolašin i zaposlila se kao čistačica u bolnici.[1]
Tokom školovanja Bogdan je došao u sukob s profesorom veronauke, pa je zbog toga školovanje morao da nastavi u Pljevljima, gde je 1929. godine maturirao. Nakon toga je upisao Pravni fakultet u Beogradu. Tokom studija se priključio revolucionarnom studentskom pokretu i učestvovao je u njegovim akcijama na Beogradskom univerzitetu. Bio je jedan od organizatora Društva crnogorskih studenata, koje je okupljalo sve revolucionarne studente iz Crne Gore, a učestvovao je u organizovanju studentske zadruge „Samopomoć” i dr.[1]
Tokom studija u Beogradu, teško je živeo i morao je sam da se izdržava. Majka Jelica mu je umrla, a otac Miloš se teško razboleo, pa od porodice nije moga očekivati pomoć. Radio je teške fizičke poslove, ali je i pored toga bio dobar student. Za vreme raspusta odlazio je u rodni kraj i tamo radio na političkom okupljanju seoske omladine. Godine 1936. primljen je u članstvo Komunističke partije Jugoslavije (KPJ). Nakon završetka studija, bio je raspoređen za sudskog pripravnika u Lapovu, a ubrzo potom je dobio premeštaj u Kraljevo. Godine 1939. postavljen je za sudskog pripravnika u Sreskom sudu u Podgorici.[1]
Poslije okupacije Jugoslavije, 1941. godine, po partijskom zadatku otišao je u rodni kraj, gde je šavničkom srezu radio na organizovanju ustanka. Kada je izbio Trinaestojulski ustanak, bio je član ustaničkog rukovodstva na terenu Šavnika i aktivno je učestvovao u prvim borbama na uništavanju karabinjerskih i žandarmerijskih stanica i u borbama za oslobođenje Šavnika i Žabljaka. Posle prvog oslobođenja sreza i formiranja vojnih jedinica po svim opštinama, bio je izabran za političkog komesara Uskočkog bataljona.[2]
Nakon okupatorske ofanzive i zauzimanja celog šavničkog sreza, radio je na objedinjavanju partijskih organizacija na terenu. Na Drugoj sreskoj konferenciji KPJ za Šavnik, oktobra 1941. godine, bio je izabran za organizacionog sekretara. Nakon toga je bio na čelu Uskočko-drobnjačkog bataljona, s kojim je učestvovao u napadu na Pljevlja, 1. decembra 1941. godine, kada je bio ranjen.[2]
Nakon ozdravljenja, februara 1942. bio je izabran za sekretara Sreskog narodnooslobodilačkog odbora za durmitorski srez, gde je radio na organizovanju i učvršćenju mesnih narodnoslobodilačkih odbora. Nakon povlačenja glavnine partizanskih jedinica za Bosnu, u proleće 1942. godine, ostao je, po partijskom zadatku, s ostalim članovima Sreskog komiteta u šavničkom srezu. Bio je to najteži periodu ilegalnog delovanja za partijske radnike i partizanske borce. Uprkos svih potera, već krajem juna oni su formirali prve baze i uporišta u većini sela na Durmitoru.[2]
Na jezerima se okupila najjača partizanska grupa, na čelu sa dva partijska sekretara — Jovanom Ćorovićem i Bogdanom Kotlicom. Kako bi suzbili partizansku aktivnost na ovom terenu, četnici su u jesen 1942. godine, kada je pao prvi sneg, organizovali poteru za partizanima. Njihov dalji opstanak u ovakvoj situaciji je bio nemoguć, pa su odlučili da napuste Durmitor i preduzmu pokret ka Bosni. Na tom putu, 16. novembra 1942. godine, kod Stabanskog jezera, u blizini sela Stabna, kod Šavnika partizanska grupa je upala u četničku zasedu. Bogdan se zajedno sa Jovanom Ćorovićem, narodnim herojem, borio do poslednjeg metka. Kada im je ponestalo municije poslednjom bombom su izvršili samoubistvo, kako ne bi živi pali četnicima u ruke.[2]
Ukazom predsednika Federativne Narodne Republike Jugoslavije Josipa Broza Tita, 13. jula 1953. godine, proglašen je za narodnog heroja.[2]
Reference
uredi- ^ a b v Narodni heroji Jugoslavije 1982, str. 407.
- ^ a b v g d Narodni heroji Jugoslavije 1982, str. 408.
Literatura
uredi- Narodni heroji Jugoslavije tom I. Beograd: Narodna knjiga. 1982.
