Bogoboj Rucović
Bogoboj Rucović (Budva, 21. mart 1869 — Beograd, 1. april 1912), poznat kao Ruca, je bio dramski glumac, pozorišni prevodilac i reditelj.[1][2]
| Bogoboj Rucović | |
|---|---|
 | |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 21. mart 1869. |
| Mesto rođenja | Budva, Austrougarska |
| Datum smrti | 1. april 1912. (43 god.) |
| Mesto smrti | Beograd, Kraljevina Srbija |
| Zanimanje | glumac |
Biografija
urediRođen je 21. marta 1869. u Budvi, kao sedmo i jedino muško dete protojereja i predsednika Srpsko pravoslavne konzistorije Gavrila Rucovića i Marijete Ćelović.[3] Otac mu je bio poreklom od Njegoša kao sin Njegoševe sestre od strica Gorde po stricu Savu Petroviću Njegošu.[1] Rucović je osnovnu školu i gimnaziju završio u Kotoru.[4] Od njega se očekivalo da će nastaviti porodičnu svešteničku tradiciju međutim je veoma rano pokazao interesovanje za glumu i pozorište.[3] Posle mature je otišao u Beč da studira prava, ali je ubrzo prekinuo studije i vratio se u Kotor da odsluži vojni rok. Dezertirao je u Crnu Goru na Cetinje gde je nekoliko meseci bio nastavnik.[1] Ubrzo se prebacio u Srbiju, u Beogradu je 1890—91. studirao prava.[4] Glumačku karijeru je otpočeo novembra 1892. u putujućem pozorištu Nikole Simića.[2] Potom je izvesno vreme proveo u pozorištu Sinđelić 1893—1895. gde se sreo sa Olgom Ilić koja je postala njegova velika strast.[1] U Nišu se 1893. godine oženio Katarinom Popović.[1]
Narodnom pozorištu u Beogradu se pridružio 15. oktobra 1897,[2] a 1902. godine je postao stalni član.[1] Glumio je Maksima Crnojevića u istoimenoj drami Laze Kostića, zatim Hljestakova u Revizoru i u Don Cezar od Bazana.[3] Veliki uspeh je postigao ulogom poručnika Rajfa Rajflingena u nemačkoj komediji „Rat u miru”.[3] U ansambl se pridružio kao stalni član 23. avgusta 1906, a 1. novembra iste godine ga je napustio.[1] Ponovo su ga prihvatili 4. avgusta 1909. ali kao privremenog člana i ugovorom „sa osobenim uslovima” što ga je naročito pogodilo.[1] Svoje pozorište je organizovao iste godine i davao je predstave u „Kolarcu” koji se nalazio preko puta Narodnog pozorišta.[2] U pojedinim predstavama su mu se pridružili najpoznatiji glumci tog vremena među kojima su Čiča Ilija Stanojević, Dimitrije Ginić, Olga Ilić i Desanka Đorđević.[3] Glumio je u Sinđeliću i 10. septembra 1910. je primljen za privremenog člana Narodnog pozorišta. Redovni član je postao 25. juna 1911.[1] Iste godine se zaljubio u svoju partnerku Maru Taborsku koja je zbog njega napustila supruga.[1] Isticao se kao prevodilac pozorišnih komada sa italijanskog i nemačkog jezika, u Narodnom pozorištu u Beogradu su izvedeni njegovi prevodi: Sluga dvaju gospodara, Tako ti je to u svetu, dete moje!, Kao lišće, Toska, Mirandolina, Dete, Lucifer i Pir poruge.[1] U drugim pozorištima, pre svega u njegovim malim ansamblima, su izvođeni Rucovićevi prevodi komada kao što su: Frančeska od Riminija, Gospođa od Šalana, Marija Antoaneta, kraljica francuska, Poslednja maska, On, ona i on i Pod naličnikom.[1] Prevodi su mu bili veoma cenjeni, Srpsko narodno pozorište je od navedenih izvelo tri njegova prevoda: Tako ti je to u svetu, dete moje!, Toska i Mirandolina.[1] Preminuo je 1. aprila 1912. u Beogradu.[1]
Reference
uredi- ^ a b v g d đ e ž z i j k l lj „RUCOVIĆ Bogoboj | Enciklopedija Srpskog narodnog pozorišta” (na jeziku: engleski). Pristupljeno 2022-10-03.
- ^ a b v g „Muzej pozorišne umetnosti Srbije”. teatroslov.mpus.org.rs. Pristupljeno 2022-10-03.
- ^ a b v g d „Rucović, Bogoboj - EKRAAN”. arhivalije.nb.rs. Pristupljeno 2022-10-03.
- ^ a b „Muzej pozorišne umetnosti Srbije”. teatroslov.mpus.org.rs. Pristupljeno 2022-10-03.
Literatura
uredi- E. Rosi, Studija o „Kralju Liru“, prevod sa italijanskog, Dnevni list, Beograd, 1897, br. 265, s. 3; E. Rosi, Nešto o umetniku i piscu, prevod sa italijanskog, Dnevni list, Beograd, 1898, br. 15, s. 3; K. Goldoni, Mirandolina, prevod sa italijanskog, Beograd 1951.
- M. Grol, Bogoboj Rucović (1869—1912), Pozorišni godišnjak 1911—12, s. 27—30.
- B. S. Stojković, Istorija srpskog pozorišta, Niš 1936, s. 116, 235—236.
- M. Grol, Bogoboj Rucović (1869—1912), Iz pozorišta predratne Srbije, Beograd 1952, s. 201—214.
- M. Ibrovac, Uspomene, Jedan vek Narodnog pozorišta u Beogradu, 1868—1968, Beograd MCMLXVIII, s. 618.
- D. Krunić, Bogoboj Rucović, Jedan vek Narodnog pozorišta u Beogradu 1868—1968, Beograd MCMLXVIII, s. 453—454.
- R. Vesnić, Potomak Njegoša boem-glumac Bogoboj Rucović, Pozorište, Novi Sad, 1977, br. 7, s. 14—15.
