Википедија

Vaterpolo

спортска екипна игра две екипе у води

Vaterpolo je sportska ekipna igra dve ekipe u vodi kojoj je krajnji cilj postizanje pogotka u gol protivničke ekipe.[1] Utakmica se sastoji od četiri četvrtine, a ekipu u vodi čini šest igrača i jedan golman. Pored ovoga, ekipe mogu imati i rezervne igrače (do šest u većini vaterpolo pravila, među kojima može biti i jedan golman). Vaterpolo se obično igra u dubokom bazenu (dubine najmanje 1,8 m), a igrači moraju posedovati veliku snagu i izdržljivost da bi igrali utakmicu.

Grčka-Mađarska u Napulju

Vaterpolo je vrlo grub sport. Manji prekršaji su česti, dok se veći prekršaji kažnjavaju isključenjem od 20 sekundi.

Razvoj vaterpola uredi

 
Vilijam Vilson, škotski pionir vodenih sportova i tvorac prvih pravila vaterpola.

Istorija vaterpola kao timskog sporta je počela kao demonstracija snage i plivačkih veština krajem 19. veka u, u Ujedinjenom Kraljevstvu, na rekama i jezerima Engleske i Škotske), gde su vodeni sportovi i trke bile odlika seoskih slava i festivala.[2] Preteča vaterpola je sportska igra koja se razvila 1869. godine zahvaljujući nastojanjima sportskih stručnjaka, da u jednolični program plivanja unese više živosti. Utakmica koja se tada odigrala vrlo malo je ličila na današnju, ali je privukla veći broj omladine. Igra je nazvana foot-ball in the water (fudbal u vodi). Pošto je igralište bilo bez golova, zadatak igrača jedne ekipe je bio da loptu polože na splav protivničke ekipe.[3] Golman je stajao izvan igrališta i branio je gol skačući sa na protivničkog igrača koji je pokušao da stavi loptu na platformu.[4] Godinu dana kasnije Londonski plivački savez formira komisiju sa zadatkom da izradi pravila igre. Prva zvanična utakmica po novim pravilima odigrana je u Kristalnoj palati 1874. Popularizaciji je doprineo veslački klub Bornmut koji je 1876. godine odredio veličinu igrališta od 50 jardi i dve ekipe po 7 igrača, jednog glavnog i dvojicu pomoćnih (linijskih) sudija.

 
Gol i golman u prvim verzijama vaterpola

Vaterpolo je od samog početka bio grub sport. Ova igra je još uvek više podsećala na ragbi nego na današnji vaterpolo. Rane verzije igre su dozvoljavale brutalnosti, rvanje i držanje protivničkog igrača pod vodom da bi se došlo do lopte. Česta su bila udaranja ispod površine vode između igrača kod kojih nije bila lopta. Prva pravila vaterpola dao je Vilijam Vilson 1876. godine u Glazgovu, gde se na reci Di odigrala utakmica u kojoj je prvi put bile omeđene granice igrališta. U to vreme vaterpolo se sve češće nalazi u programu plivačkih takmičenja i raznih svečanosti. Pravila su predviđala gol i golmana, golmani se ne smeju odupirati o dno igrališta, hvatati loptu i bacati je sa dve ruke, a pogodak se priznaje onda kada lopta celim obimom uđe u gol. Zabranjena su bila potapanja lopte i udaranje ispod vode. Organizuju se prvenstva i međusobne utakmice Engleske, Škotske i Irske po jedinstvenim pravilima da golman ne sme bacati loptu preko polovine igrališta i voditi loptu ispod vode. Prema pravilima iz 1883. utakmica traje 20 minuta. Do utakmice između Birmingema i Portsmuta svaka ekipa je imala po 12 igrača.

Pravila su kodifikovana 1886. Sada se moglo i šutirati na gol, igračima je dozvoljeno da dodiruju loptu samo sa jednom rukom i zabranjeno im je da se odbacuju o dno igrališta.[3] Broj igrača je smanjen na sedam, određena je širina gola od. Dve godine kasnije uvedena su nova pravila kako bi se ubrzala igra. Protivnički igrači su se smeli napadati samo ako je lopta kod njih. Zbog toga je dodavanje lopte postalo osnova igre.[3]

Krajem veka vaterpolo se pojavljuje i na američkom kontinentu, gde ju je 1888. doneo Englez Džon Robinson. Igralo se u zatvorenom plivalištu, ali bez golova i zadatak je bio da igrač sa loptom u ruci dodirne određeno mesto na ogradi plivališta. Američka verzija vaterpola je bila vrlo grub i opasan sport, grublja i od svojih britanskih uzora, delimično zahvaljujući tome što se igrala u malim zatvorenim bazenima gde nije bilo mnogo mesta za plivanje. Uobičajena strategija je podsećala na ragbi: igrači bi se skupili na centru i igrači tima koji se brani bi pokušao da fizički razbije liniju napadačke ekipe.[5] Bili su dozvoljeni svakakvi potezi, među njima i držanje protivničkog igrača pod vodom neograničeno dugo. Intenzitet igre i grubost su privlačili publiku u to vreme.[6] Zbog grubosti finale američkog amaterskog prvenstva 1912. je okončano opštom tučom. Zbog toga su Amerikanci rešili da suspenduju vaterpolo kao takmičarski sport, sve dok američki klubovi nekoliko godina kasnije nisu prihvatili evropska pravila.[7]

Prva međunarodna utakmica odigrana je 1890. između Engleske i Škotske. Od 1891. održavaju se tradicionalni susreti između Oksforda i Kembridža.

Vaterpolo se u ostatku Evrope pojavljuje 1894. godine, najpre u Nemačkoj, pa Austrije, Belgiji, Francuskoj i Mađarskoj.

 
Vaterpolo utakmica na Olimpijskim igrama 1908. u Londonu.

Vaterpolo je do kraja 19. veka bio dovoljno popularan sport da se uvede na Olimpijske igre.[6] Uz fudbal, vaterpolo je najstariji ekipni sport koji se pojavio na programu Olimpijskih igara, još od Olimpijskih igara 1900. godine i održao se do danas. Delimični izuzetak predstavljaju Letnje olimpijske igre 1904. kada su evropske reprezentacije odbile da igraju po američkim pravilima, pa su zlatne, srebrne i bronzane medalje osvojili timovi iz SAD.[8] Prvi pobednik je bila ekipa Velike Britanije. Najviše uspeha imali su vaterpolisti Mađarske koji su sa 2008. osvojili 15 medalja (9 zlatnih, 3 srebrne i 3 bronzane medalje). Vaterpolo za žene prvi put je uključen na Olimpijskim igrama u Sidneju 2000. godine.

Međunarodni odbor za vaterpolo je osnovan 1929, koji su činili predstavnici iz Ujedinjenog Kraljevstva i Međunarodne amaterske plivačke federacije (FINA). Napisana su pravila za međunarodne utakmice koje su stupile na snagu 1930, a FINA je od tada međunarodno regulatorno telo za vaterpolo.[4]

Tokom godina, tehničke promene i promene pravila su uticala na karakter igre. Mađarski vaterpolo trener Bela Komjadi je izmislio suvi pas, tehniku kojom igrač kroz vazduh dodaje loptu saigraču, koji je hvata, a da ona ne padne na vodu. Prethodno su igrači morali da puste da lopta padne na vodu i je kasnije uzmu, ali suvi pasovi činili igru u napadu dinamičnijom i doprineli su mađarskoj dominaciji vaterpolom. Kalifornijski vaterpolo trener Džejms R. Smit je loptu na naduvavanje sa gumenom površinom, koja je poboljšala performanse. Prethodno korišćene kožne lopte su upijale vodu i postajale teže tokom igre.

Vaterpolo je u svojim prvim verzijama bio sport u kom su dominirali fizički jaki igrači koji su bili spori plivači. Od tada su vršene promene da vaterpolo postane dinamičniji sport. Do 1950. igrači bi nakon sudijskog zvižduka morali ostajati na mestima gde su se zatekli i smeli bi se nastaviti kretati tek kada sudija ponovo da znak. Trajanje susreta je produženo na dva poluvremena od po deset minuta umesto dotadašnjih sedam. Format utakmica je 1961. promenjen pa se umesto dva poluvremena od 10 minuta igrale četiri četvrtine od 5 minuta. Dozvoljene su izmene igrača posle pogotka i prekida igre. Igrač koji bi napravio faul bio bi isključen do isteka napada. Ovo pravilo su 1967. zamenio sistem timskih grešaka za veće prekršaje. Prethodno su posle tri timske greške koja bi načinila ekipa koja se brani, ekipi koja je bila u napadu dodeljivan peterac. Timovi si su otada više skoncentrisali na iznuđivanje teških faulova a manje na pogotke iz igre, što je smanjivalo atraktivnost igre, pa su 1969. ponovo uvedena isključenja. Igrači koji bi skrivali ovakve prekršaje bili bi isključeni na jedan minut i njihov tim bi bio primoran da igra sa igračem manje. Posed lopte je ograničen na 45 sekundi za šut na gol. Trajanja isključenja i napada su skraćivana od tada. Direktan šut na gol sa linije od sedam metara je posle slobodnog bacanja je dozvoljen 1994, a 2005. je dozvoljen sa linije od 5 metara

Prvo Prvenstvo Evrope održano je u Budimpešti 1926. godine, a Svetsko prvenstvo u Beogradu 1973..

Pravila vaterpola uredi

Za FINA takmičenja pravila moraju biti kako je navedeno u nastavku. Nacionalni savezi za svoja takmičenjima mogu u nijansama promeniti neke delove.

Teren i oprema uredi

Igralište uredi

 
Igralište i pozicije igrača u vaterpolu.

Igralište za muškarce: udaljenost između gol-linija mora biti 30 m. Širina mora biti 20 m. Dubina vode ne sme nigde biti manja od 1,80 m, a preporučuje se 2,00 m.

Igralište za žene: dimenzije igrališta moraju biti 25 x 17 m. Dubina vode ne sme biti manja od 1,80 m, a preporučuje se 2,00 m.

  • Temperatura vode mora biti 26 +/- 1 °C.
  • Rasveta ne sme biti manja od 600 luksa.

Za olimpijske igre, svetska prvenstva i FINA takmičenja rasveta ne sme biti manja od 1.500 luksa.

Vidljive oznake moraju biti postavljene na obe strane igrališta, a označavaju sledeće:

  • bele oznake - gol-linija i polovina igrališta
  • crvene oznake - linija 2 m
  • žute oznake - linija 5 m

Uzdužne granice igrališta od gol-linije do linije 2 metra moraju biti označene crveno, od linije 2 metra do linije 5 metara žuto, te od linije 5 metara do centra igrališta zeleno.

Crvena oznaka mora biti na svakom kraju igrališta, 2 metra od ugla na suprotnoj strani od zapisničkog stola, da označi mesto za ponovni ulazak igrača u igru.

Golovi uredi

Dve stative i prečka su čvrste konstrukcije, pravougaonog oblika, veličine 0,075 m na strani prema igralištu obojene belo, moraju biti smeštene na gol-linijama na krajevima igrališta, jednako udaljene od uzdužnih stranica igrališta najmanje 0,30 m ispred granice igrališta.

Unutrašnji razmak stativa mora biti 3,00 m. Donja strana prečke mora biti 0,90 m iznad površine vode.

Mreže moraju biti sigurno pričvršćene za stative i prečku i zatvarati celi gol ostavljajući razmak iza gol-linija ne manji od 0,30 m.[9]

Lopta uredi

Glavni članak: Lopta za vaterpolo
 
Lopta za vaterpolo

Lopta mora biti okrugla sa vazdušnom komorom koja ima samozatvarajući ventil. Mora biti nepromočiva, bez spoljnih šavova, bez premaza masti ili slične materije. Masa lopte mora biti od 400 do 450 grama.

Za muški vaterpolo obim lopte mora biti od 0,68 do 0,71 m a pritisak u lopti od 55 do 62 kPa, a za ženski vaterpolo obim lopte mora biti od 0,65 do 0,67 m, a pritisak u lopti od 48 do 55 kPa.[9]

Kapice i kupaći kostim uredi

 
Kapica i kupaći kostim za muškarce.

Kapice moraju biti u kontrastnim bojama, osim potpuno crvene, i moraju se razlikovati od boje lopte. Sudije mogu zatražiti od ekipe da stavi bele ili plave kapice. Golmani moraju nositi crvene kapice. Kapice moraju biti vezane ispod brade. Ako igrač izgubi kapicu za vreme igre, mora je zameniti kod prvog prikladnog prekida igre kada je njegova ekipa u posedu lopte. Kapice se moraju nositi tokom cele utakmice.

Kapice moraju imati savitljiv štitnik za uši iste boje kao i kapice s kojima ekipa nastupa, osim golmana koji može imati crvene štitnike.

Kapice moraju imati brojeve s obe strane, visine 0,10 m. Golman nosi kapicu s brojem 1, a ostale kapice moraju imati brojeve od 2 do 13. Rezervni golman mora nositi crvenu kapicu broj 13. Brojevi kapica se ne smeju menjati za vreme igre, osim s dozvolom sudije.

Za međunarodne utakmice kapice moraju na prednjoj strani imati međunarodnu slovnu oznaku zemlje (tri slova) i mogu imati nacionalnu zastavu. Visina slovne oznake mora biti 0,04 m.

Ekipe i zamene uredi

 
Napad na protivnički gol.

Svaka ekipa mora imati 7 igrača, od kojih 1 mora biti golman koji nosi golmansku kapicu, i ne više od 6 rezervnih igrača koji se mogu zamenjivati. Od ekipe koja igra s manje od 7 igrača ne sme se zahtevati da ima golmana.

Igrači koji tog trenutka nisu u igri, zajedno s trenerima i službenim licima, s izuzetkom glavnog trenera, moraju sediti na klupi i ne smeju je napuštati od početka igre, osim između četvrtina i produžetaka ili tokom tajmauta. Glavnom treneru ekipe u posedu lopte mora biti dozvoljeno kretanje do linije 5 metara u bilo koje vreme. Ekipe smeju promeniti strane i klupe samo u poluvremenu i pre početka drugog nastavka produžetka. Obe klupe za ekipe moraju se nalaziti na suprotnoj strani od zapisničkog stola.

Svaka ekipa mora imati kapitena, koji je odgovoran za dobro ponašanje i disciplinu svoje ekipe.

Igrači moraju nositi neprovidne kostime (gaćice) ili kostime (gaćice) s posebnim dodatkom. Pre ulaska u igru moraju odstraniti sve predmete koji mogu prouzrokovati povrede. Igrači ne smeju biti namazani po telu mašću, uljem ili sličnim sredstvom. Ako sudija prije početka igre utvrdi da je upotrebljeno takvo sredstvo, mora zatražiti da se odmah odstrani. Početak utakmice se ne sme odgoditi da bi se sredstvo odstranilo. Ako se ovaj prekršaj utvrdi poslije početka igre, taj igrač mora biti isključen do kraja utakmice, a zamena može ući odmah u igru na mestu za ponovni ulazak kod vlastite gol-linije.

U svako vreme tokom igre igrač može biti zamenjen nakon što je napustio igralište na mestu za ponovni ulazak čim igrač bude vidljiv na površini vode u prostoru za ponovni ulazak. Ako je golman zamenjen, zamena mora nositi golmansku kapicu. Zamena se ne može obaviti od vremena kada je dosuđeno kazneni udarac do njegovog izvođenja, osim ako je zatražen tajmaut.

Zamena sme ući u igralište s bilo kog mesta: za vreme odmora između četvrtina i bilo kog nastavka produžetka; posle postignutog pogotka; za vreme tajmauta, da bi zamenio igrača koji krvari ili je ozleđen.

Zamena mora biti spremna ući u igru bez odugovlačenja. Ako zamena nije spremna, igra mora biti nastavljena bez njega, a on može ući u svako vreme s mesta za ponovni ulazak kod vlastite gol-linije.

Golman koji je zamenjen, ako se vrati u igru, može igrati na bilo kojem mestu. Ako se golman mora povući iz igre zbog zdravstvenih razloga, sudije moraju dozvoliti da ga odmah zameni jedan od igrača, koji će staviti golmansku kapicu.

Trajanje igre uredi

 
Izvođenje peterca

Trajanje igre mora biti 4 četvrtine po 8 minuta stvarne igre.

Vreme se počinje meriti na početku svake četvrtine ili produžetka u trenutku kad igrač dotakne loptu. Kod svih znakova za prekid merni sat mora se zaustaviti dok lopta ne bude vraćena u igru, napuštanjem ruke igrača koji izvodi odgovarajuće bacanje ili kada loptu dotakne igrač nakon sudijskog bacanja.

Između prve i druge, te treće i četvrte četvrtine utakmice je odmor od 2 minute, a između druge i treće četvrtine 5 minuta. Ekipe, uključujući igrače, trenere i službena lica, moraju promeniti strane pre početka treće četvrtine i odnosno drugog produžetka.

Ako je nakon isteka vremena utakmica završila nerešeno, a potrebno je dobiti pobednika, mora se igrati produžetak posle odmora od 5 minuta. Igraće se 2 produžetka po 3 minute stvarne igre s prekidom od 2 minute kako bi ekipe promenile strane. Ako je rezultat na kraju dva produžetaka nerešen, moraju se izvoditi kaznena udarci (peterci) kako bi se dobio pobednik.

Kod izvođenje kaznenih udaraca, postupak je sledeći:

  • Treneri određuju 5 igrača i golmana koji će učestvovati u izvođenju. Golmana je moguće promeniti u bilo kojem trenutku, pod uslovom da je zamena upisana u službeni zapisnik tokom utakmice;
  • petoro igrača mora biti popisano redosledom kojim će se izvoditi kazneni udarci koji se ne može menjati;
  • igrači koji su isključeni tokom utakmice ne mogu izvoditi kaznene udarce, niti mogu menjati golmana;
  • ako je tokom izvođenja isključen golman, jedan od pet igrača određenih za izvođenje, može ga zameniti. Nakon što igrač učestvuje u odbrani jednog kaznenog udarca, može se zameniti drugim igračem ili golmanom;
  • kaznena udarci se izvode naizmenično, na bilo kojoj strani igrališta i svi igrači, osim izvođača i golmana protivničke ekipe, moraju sediti na klupi;
  • žrebom se odlučuje ekipa koja prva izvodi kazneni udarac;
  • ako je i nakon prve serije rezultat izjednačen, istih pet igrača naizmenično će izvoditi po jedan udarac, sve dok jedna ekipa postigne, a druga ne postigne pogodak;

Bilo koji merni instrument mora pokazivati opadajuće vreme, tj. pokazivati vreme koje je preostalo do kraja četvrtine ili produžetka.

Tajmaut uredi

Svaka ekipa ima pravo na 3 tajmauta u utakmici. Treći tajmaut može biti zatražen samo u produžecima. Trajanje tajmauta iznosi 1 minut. Trener ekipe u posedu lopte može zatražiti tajmaut u svako vreme i nakon pogotka pozivom „tajmaut“ i signalizacijom rukama u obliku slova T. Ako je zatražen tajmaut, sudije moraju zviždukom zaustaviti igru, a igrači moraju odmah doplivati u svoju polovinu igrališta.

Igra mora biti nastavljena nakon zvižduka sudije, tako da ekipa koja je u posedu lopte izvede bacanje s polovine ili iza polovine igrališta, osim ako je tajmaut zatražen pre izvođenja kaznenog udarca ili kornera - to bacanje mora ostati.

(Napomena: Vreme poseda lopte nastavlja teći od početka igre nakon tajmauta.)

Ako trener ekipe koja je u posedu lopte zatraži tajmaut na koji nema pravo, igra mora biti zaustavljena, a ponovno će je početi protivnička ekipa izvođenjem bacanja sa polovine igrališta.

Ako je tajmaut zatražio trener ekipe koja nije u posedu lopte, igra mora biti zaustavljena, a kazneni udarac će biti dosuđen u korist protivnika.

Kod ponovnog početka, nakon tajmauta, igrači mogu zauzeti bilo koji položaj u igralištu, u skladu s Pravilima koja se odnose na kazneni udarac i izvođenje kornera.

Neutralna bacanja uredi

Neutralno bacanje mora biti dosuđeno:

a. kad lopta na početku četvrtine ili produžetka, po sudijinom mišljenju, padne tako da daje očiglednu prednost jednoj ekipi;

(b) kad jedan ili više igrača iz svake ekipe učine istovremeno prekršaj tako da sudijama nije moguće oceniti koji je igrač prvi napravio prekršaj;

(c) kad obojica sudija zvižde istovremeno, dosuđujući prekršaj različitim ekipama;

Ako je kod neutralnog bacanja, po mišljenju sudije, lopta pala tako da daje prednost jednoj ekipi, sudija će ponoviti bacanje.

Cilj igre je postići više pogodaka u gol. Svaki pogodak se računa kao jedan poen. Na početku svake četvrtine po jedan igrač svake ekipe pliva prema sredini igrališta na kojem je lopta, a ekipa čiji igrač prvi dopliva do lopte prva kreće u napad.

Utakmica se igra u četiri četvrtine, čije trajanje je, za mlađe,7 a za starije od 16 godina 8 minuta.

Međunarodni vaterpolo uredi

Vaterpolo za muškarce je bio među prvim timskim sportovima uvedenim na Letnjim olimpijskim igrama 1900. zajedno sa kriketom, fudbalom, ragbijem, polom, veslanjem i nadvlačenjem konopca. Vaterpolo za žene je postao olimpijski sport na Letnjim olimpijskim igrama 2000. nakon političkih protesta ženske vaterpolo reprezentacije Australije.

Od 1973. održava se Svetsko prvenstvo u vaterpolu svake dve do četiri godine, zajedno sa prvenstvima u plivanju i skokovima u vodu. Svetsko prvenstvo u vaterpolu za žene se održava od 1986. Drugi niz turnira, Svetski kup se održavao svake druge godine od 1979. do 2002. kada je pomereno da se održava svake četvrte godine u parnoj godini između dve olimpijske igre. Na Svetskom kupu se takmiči osam reprezentacija: svetski prvak, domaćin i šest kontinentalnih prvaka. Od 2002. FINA svake godine organizuje Svetsku ligu.

Evropska prvenstva u vaterpolu se održavaju svake dve do četiri godine. Do 1997. su se održavale zajedno sa evropskim prvenstvima u plivanju i skokovima u vodu.

Države u kojima je jak reprezentativni vaterpolo su: Srbija, Crna Gora, Mađarska, Hrvatska, Rusija, Italija, Grčka, Nemačka, Španija, SAD, Australija, ali i Slovačka i Francuska drže priključak ovoj grupi.

Najviše uspeha na kontinentalnim (Evropsko prvenstvo u vaterpolu...), ostalim međunarodnim takmičenjima (Svetski kup, Svetska liga) i svetskim prvenstvima imale su reprezentacije Srbije/SFR Jugoslavije, Hrvatske, Mađarske, Sovjetskog Saveza, Italije, Španije.

Klupski vaterpolo se igra u mnogim državama južne i istočne Evrope kao što su Grčka, Italija, Mađarska, Nemačka, Rumunija, Rusija, Srbija, Hrvatska, Crna Gora i Španija. U međunarodnim klupskim takmičenjima, dobar uspeh imale su ekipe iz Srbije (ističu se Crvena zvezda, Partizan Beograd i Radnički Kragujevac, VK Bečej), Crne Gore (VK Jadran Herceg Novi i VK Primorac), zatim ekipe iz Italije (Posilipo Napulj, Pro Reko i Peskara), Hrvatske (ističu se Mladost Zagreb, Jug Dubrovnik i Jadran Split), Mađarske (Honved, Vašaš, Orvušegetem i Ujpešt), Rusije, Nemačke (Špandau Berlin), Španije (Barselona), a u 21. veku i klubovi iz Grčke postižu uspehe.

"Politika" iz 1922. najavljuje plivačke utakmice 6. avgusta na kojima će Beograđani "imati prilike da vide, između ostalih tačaka u programu, i neobično zanimljivu igru 'Vater-polo'", i navodi pravila igre, kako bi je gledaoci lakše shvatili.[10]

Vidi još uredi

Reference uredi

  1. ^ Mišić, Milan, ur. (2005). Enciklopedija Britanika. V-Đ. Beograd: Narodna knjiga : Politika. str. 22. ISBN 86-331-2112-3. 
  2. ^ Barr 1981
  3. ^ a b v Snyder 2011, str. 8.
  4. ^ a b Taneja 2009, str. 320. sfn greška: više ciljeva (2×): CITEREFTaneja2009 (help)
  5. ^ Crego 2003, str. 125.
  6. ^ a b Egan 2004, str. 11.
  7. ^ Crego 2003, str. 126.
  8. ^ Snyder 2011, str. 10.
  9. ^ a b „Vaterpolo pravila 2019-2021” (PDF). Vaterpolo savez Srbije. Arhivirano iz originala (PDF) 09. feb 2021. g. Pristupljeno 4. februar 2021.  Proverite vrednost paramet(a)ra za datum: |archive-date= (pomoć)
  10. ^ "Politika", 3. avg. 1922, str. 6

Literatura uredi

Spoljašnje veze uredi

Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Ватерполо&oldid=27548346”