Vladimir Jugović
Vladimir Jugović (rođen 30. avgusta 1969. godine u selu Milutovcu pored Trstenika) je bivši jugoslovenski fudbaler i reprezentativac.
| Vladimir Jugović | |||
|---|---|---|---|
 Vladimir Jugović 1997. godine | |||
| Lični podaci | |||
| Puno ime | Vladimir Jugović[1] | ||
| Nadimak | Juga[2] | ||
| Datum rođenja | 30. avgust 1969.[1] | ||
| Mesto rođenja | Milutovac, SFRJ | ||
| Visina | 1,79 m | ||
| Pozicija | vezni | ||
| Seniorska karijera | |||
| Godine | Klub | Nast. | (Gol) |
| 1989—1990 1990 1990—1992 1992—1995 1995—1997 1997—1998 1998—1999 1999—2001 2001—2003 2003—2004 2004—2005 |
Crvena zvezda → Rad Crvena zvezda Sampdorija Juventus Lacio Atletiko Madrid Inter Milan Monako Admira Vaker Alen |
1 16 60 81 56 27 17 38 19 25 19 |
(0) (7) (11) (18) (8) (2) (3) (3) 0 (3) (2) |
| Reprezentativna karijera | |||
| 1991—2002 | Jugoslavija | 41 | (3) |
U dugoj i uspešnoj karijeri dva puta je osvojio titulu šampiona Evrope - sa Crvenom zvezdom i Juventusom. Za nacionalni tim je odigrao 41 utakmicu i postigao 3 gola.[1]
Karijera uredi
Klupska uredi
Do svoje petnaeste godine Jugović je u Milutovcu učio školu i igrao fudbal, da bi ga potom Tomislav Miličević, trener Zvezdine omladinske škole, pozvao u Beograd. Kad je završen njegov juniorski staž, Crvena zvezda ga ne vidi kao prvotimca i ustupa ga Radu, prvoligašu sa Banjice. Igrom slučaja, tada je u tom klubu bio trener Ljupko Petrović koji je već sledeće sezone preuzeo prvi tim Zvezde. Zahteva da klub vrati Jugovića i od tada počinje uspon ovog fudbalera.
Kad je Crvena zvezda 1991. osvojila Kup šampiona Evrope, Jugović je bio jedan od igrača čiji je doprinos u finalu, kao i na prethodnim utakmicama, bio dragocen. Krajem te 1991. u Tokiju je Zvezda igrala protiv pobednika južnoameričkog kontinenta - čileanskog tima Kolo Kolo. Junak utakmice bio je Vladimir Jugović. Iako "vezista", dao je dva gola, a Zvezda je trijumfovala (3:0). Našao se na počasnom postolju - kao najbolji fudbaler meča dobio je automobil "Tojota".
Godine 1992. Vujadin Boškov ga preporučuje Sampdoriji i on odlazi u Đenovu. Tu provodi tri sezone i pruža sjajne partije. Sa "Sampom" u sezoni 1993/94. osvaja Kup Italije.
Godine 1995. prelazi u Juventus. U Juventusu igra izvrsno i postaje nezamenljiv deo tima. "Juve" osvaja još jednu titulu prvaka, a iste godine opet u Tokiju, njegovi "crno-beli" iz Torina postaju pobednici i Interkontinentalnog kupa. Jednu sezonu nastupa i za rimski Lacio (1997/98) sa kojim osvaja Kup Italije.
Osvrćući se na režim i sadržaj treninga u Juventusu pod vođstvom Marčela Lipija, Jugović navodi: "Način na koji smo mi trenirali je bila stvar za gledanje i analiziranje. Sećam se da nismo imali ni sat vremena odmora tokom priprema. Ujutru bi trening počeo sa vežbanjem u teretani od 40 minuta a nakon toga bismo imali istrčavanja. I sve je to bilo samo zagrevanje. Popodne smo imali taktički trening uz igru a nakon toga i treći trening oko 8 uveče u vidu razgibavanja. Ništa nije bilo slučajno i malo mi smetaju priče koje osporavaju tadašnji Juventus jer mi smo zaista radili. Mislim da nijedna ekipa danas ne radi toliko koliko smo mi radili tada. Zato smo se možda i često povređivali jer smo možda i previše trenirali." [3]
U leto 1998. godine, Jugović odlazi u Španiju. Njegovo visoko obeštećenje isplaćuje madridski Atletiko, klub koji je sa našim trenerom Radomirom Antićem zabeležio najveći uspeh u jednovekovnom postojanju - osvojio je "duplu krunu"! Tokom cele sezone u Madridu je imao probleme sa povredama, i odigrao je samo 17 utakmica u ligi.
Vraća se na Apeninsko poluostrvo, ovaj put u dresu milanskog Intera (1999-2001) koji je pokušao da skine "prokletstvo" i da uz pomoć najtrofejnijeg fudbalera sa ovih prostora konačno osvoji prvenstvo Italije , tzv "Skudeto", ali mu ni to nije pomoglo.
Pri kraju bogate karijere nastupao i za austrijsku Admiru (2003-04) i nemački Alen (2004-05).
Reprezentativna uredi
Član reprezentacije Jugoslavije je bio od 1991. do 2002. godine. Za to vreme je odigrao 41 utakmicu i postigao 3 gola. Svoj debi u državnom dresu je imao 8. avgusta 1991. na meču sa Čehoslovačkom, a poslednji meč je odigrao 13. februara 2002. protiv Meksika.
Bio je učesnik Svetskog prvenstva 1998. u Francuskoj i Evropskog prvenstva 2000. u Belgiji i Holandiji.
Trofeji uredi
| 1. | Goran Pandurović | |
|---|---|---|
| 2. | Slobodan Komljenović | |
| 3. | Slobodan Dubajić | |
| 4. | Branko Brnović | |
| 5. | Miroslav Đukić | |
| 6. | Slaviša Jokanović | |
| 7. | Vladimir Jugović | |
| 8. | Dejan Savićević | |
| 9. | Predrag Mijatović | |
| 10. | Dragan Stojković (k) | |
| 11. | Siniša Mihajlović | |
| sel. | Slobodan Santrač | |
| BRA—JUG 2:0 (23. 12. 1994) | ||
- Prvenstvo Jugoslavije: 1989/90, 1990/91, 1991/92.
- Liga šampiona: 1990/91.
- Interkontinentalni kup: 1991.
- Kup Italije: 1993/94.
- Serija A: 1996/97.
- Liga šampiona: 1995/96.
- Interkontinentalni kup: 1996.
- UEFA superkup: 1996.
- Kup Italije: 1997/98.
- Liga kup: 2003.
Reference uredi
- ^ a b v „Jugović Vladimir”. Reprezentacija.rs. Pristupljeno 19. 1. 2019.
- ^ „Besmrtni puk - veličanstveni govore: Najveće svedočanstvo o Bariju”. MozzartSport. Pristupljeno 29. 11. 2021.
- ^ TOP 11 - Vladimir Jugović (na jeziku: srpski), Pristupljeno 2021-05-12
Spoljašnje veze uredi
- Vladimir Jugović na sajtu reprezentacija.rs
- Vladimir Jugović na sajtu National Football Teams (jezik: engleski)
