Demirovac
Demirovac je naseljeno mjesto u opštini Kozarska Dubica, Republika Srpska, BiH. Prema popisu stanovništva iz 2013. u naselju je živjelo 359 stanovnika.[1]
Demirovac | |
|---|---|
| Administrativni podaci | |
| Država | Bosna i Hercegovina |
| Entitet | Republika Srpska |
| Opština | Kozarska Dubica |
| Stanovništvo | |
| — 2013. | 467 |
| Geografske karakteristike | |
| Koordinate | 45° 12′ 34″ S; 16° 54′ 58″ I / 45.2094° S; 16.9161° I |
| Vremenska zona | UTC+1 (CET), ljeti UTC+2 (CEST) |
| Aps. visina | 110-200 m |
| Površina | 18,8 km2 |
  Demirovac Demirovac na karti Bosne i Hercegovine | |
Geografija uredi
Nalazi se na 110-200 metara nadmorske visine, površine 18,8 km2, udaljeno oko 10 km od opštinskog centra. Sjedište je istoimene mjesne zajednice. Zbijenog je tipa, a zaseoci su Baduše, Brezovo polje, Glavinac, Zbjeg, Lička kosa, Radmanovića sokak, Rašića brdo i Svetinja. Smješteno je na desnoj obali Save i obroncima Prosare. U zaseoku Svetinja nalazi se izvor koji, prema predanju, ima ljekovita svojstvo. Stanovništvo se uglavnom bavi poljoprivredom. Osmogodišnja škola otvorena je 1967, a 2016. radila je kao devetogodišnja, u sastavu OŠ "Vuk Stefanović Karadžić", Kozarska Dubica. U selu postoje četiri groblja, crkva, dom kulture, matični ured i pošta. Demirovac je dobio električnu energiju šezdesetih godina 20. vijeka, telefonske priključke 1979, a lokalni vodovod osamdesetih godina. Kroz selo prolazi magistralni put Kozarska Dubica - Gradiška. U Demirovcu rade (2016) preduzeće za proizvodnju i preradu mesa i stočne hrane, preduzeće za proizvodnju i prodaju cvijeća i ukrasnog bilja, pilana, ugostiteljski objekat i prodavnica mješovite robe.[2]
Istorija uredi
Prema Slavku Vujasinoviću, naziv sela potiče od turske riječi demir (gvožđe) . U avgustu 1875. vođene su borbe oko Demirovca između Turaka i ustanika pod komandom Gavre Bjelovuka. Demirovac je 1879. imao status opštine, kojoj su pripadala sela: Gradina, Gunjevci, Demirovac, Draksenić, Međeđa, Pucari i Sreflić (Sreflije). Solunski dobrovoljci bili su: Marko Babić, Đorđe Vidović, Mile Janković, Stojan Kovačević, Petar Mirić, Stojan Pribić, Petar Rapajić, Marko Trubarac. U Drugom svjetskom ratu stanovništvo je najviše stradalo od ustaša, u jasenovačkom logoru i na drugim stratištima. Ubijeno je 628 civila, među njima 216 djece do 14 godina, i ugašeno je 47 domaćinstava. Poginulo je 65 boraca Narodnooslobodilačka vojska Jugoslavije, a u Odbrambeno-otadžbinskom ratu 1992-1995. tri borca Vojske Republike Srpske.[2]
Stanovništvo uredi
Selo Demirovac 1879. imalo je 75 domaćinstava i 347 stanovnika (pravoslavaca); 1895. - 747 stanovnika; 1921. - 784; 1948. - 473; 1971. - 574; 1991. - 469; 2013. - 130 domaćinstava i 359 stanovnika (od kojih 353 Srba). Porodica Aćimović slavi Mitrovdan; dio Babića, Banjac, Bjelovuk, Vukadinović, Janković, dio Kovačevića, Kuzmanović, Marin, Puđa, Radujko, Rapajić, Hrnjak, Šalić, Špica - Jovanjdan; dio Babića, Zmijanjac, dio Kovačevića, Kondić, Kostić, Kričković, Lešković, Marić, Njegovan, Radulović, Ugrica, Čubrilović, Šarac - Nikoljdan; Barać, Batić, Vlajnić, Toroman - Svetog Stefana; Bačić, Marčeta, Milojica - Aranđelovdan; Blagojević, Vuković, dio Goga, Grbić, Kesić, Kosović, Ljubičić, Marković, Misirača, Momčilović, Mostarac, Petrović, Pribić, Radmanović, Tatić, Čolić - Đurđevdan; Vukadinović - Tomindan; dio Goga - Sv. Ignjatija; Žilić, Popović - Ilindan; Kecman - Sv. Vartolomeja i Varnavu; Malbašić - Sv. Kirila Slovenskog; Malić, Sladojević - Časne verige; Milić - Sveti Grigorija Čudotvorca; Rastovac - Sveti vračevi Kozma i Damjan; Rašić, Sekulić - Lučindan; Šuvak - Lazarevu subotu. Prema porodičnim predanjima, Aćimovići i Davidovići došli su sa Manjače, Kecmani iz južne Srbije, Kovačevići iz Raške, Malići iz Krupe na Vrbasu, a Mirići i Hrnjaci iz Like. Iz sela su: Zdravko Dimić, general-potpukovnik Jugoslovenske narodne armije; Milan Janković (Filip Cepter), privrednik.[2]
| Demografija[3] | ||
|---|---|---|
| Godina | Stanovnika | |
| 1879. | 347 | |
| 1895. | 747 | |
| 1921. | 784 | |
| 1948. | 473 | |
| 1953. | 495 | |
| 1961. | 545 | |
| 1971. | 574 | |
| 1981. | 505 | |
| 1991. | 467 | |
| 2013. | 359 | |
Reference uredi
- ^ „Popis stanovništva, domaćinstava i stanova u Bosni i Hercegovini 2013 – Etnička/nacionalna pripadnost, vjeroispovijest, maternji jezik”. popis.gov.ba. Agencija za statistiku Bosne i Hercegovine. Arhivirano iz originala 17. 11. 2021. g. Pristupljeno 17. 11. 2021.
- ^ a b v Enciklopedija Republike Srpske. 3, D-Ž. Banja Luka: Akademija nauka i umjetnosti Republike Srpske. 2020. str. 92-93. ISBN 978-99976-42-37-0.
- ^ Savezni zavod za statistiku i evidenciju FNRJ i SFRJ: Popis stanovništva 1948, 1953, 1961, 1971, 1981. i 1991. godine.
