Eparhija osečkopoljska i baranjska
Eparhija osječkopoljska i baranjska je eparhija Srpske pravoslavne crkve.
| Eparhija osečkopoljska i baranjska Srpska pravoslavna crkva | |
|---|---|
 Grb Eparhije osečkopoljske i baranjske | |
 | |
| Osnovni podaci | |
| Sjedište | Dalj |
| Država |  Hrvatska |
| Osnovana | 18. vijek. |
| Broj namjesništava | 4 |
| Broj manastira | 1 |
| www | |
| Arhijerej | |
| Arhijerej | Heruvim (Đermanović) |
| Čin arhijereja | episkop |
| Titula arhijereja | episkop osečkopoljski i baranjski |
 | |
Nadležni arhijerej je episkop Heruvim (Đermanović), a sjedište eparhije se nalazi u Dalju gdje je i Saborna crkva.
Istorija
urediOsječko polje je naziv s početka 18. vijeka za područje koje je obuhvatalo sav kraj oko grada Osijeka, tačnije međurječja donjeg toka Drave, Dunava i praktično cijeloga toka rijeke Vuke. Prvo pominjanje zabilježeno je na saboru u manastiru Krušedolu (1710) na kome je episkop Sofronije izabran za vrhovnog mitropolita Srba pod habzburškom vlašću, a područje „osječkog polja“ dato je na staranje novoizabranom episkopu Nikanoru (Melentijeviću), kao episkopu „mohačkom, sigetskom i osečkopoljskom“. Osječkopoljska eparhija postoji kao samostalna sve do 1758. kada je pripojena Arhidijecezi karlovačkoj (sremskoj).
Sve do 1991. osečkopoljska Eparhija je bila dio Sremske eparhije. Zatim, Sveti arhijerejski sabor Srpske pravoslavne crkve je 22. maja 1991. vaspostavio i obnovio osečkopoljsku Eparhiju i istoj pridružio cijelu Baranju, tako da dobija današnji naziv — osečkopoljska i baranjska Eparhija. Sutradan, 23. maja, Sabor je za episkopa osečkopoljskog i baranjskog izabrao arhimandrita Lukijana (Vladulova), nastojatelja manastira Bođani.[1][2]
Sjedište episkopa danas je u varoši Dalju, gdje se nalazi nekadašnja ljetna rezidencija srpskih patrijaraha (nekadašnji „Patrijaršijski spahiluk u Dalju“).
Namjesništva
urediVladičanstvo osečkopoljsko i baranjsko ima četiri arhijerejska namjesništva. U njima aktivno služi 39 sveštenika, 5 đakona i 3 monaha. Eparhija ima jedan manastir, posvećen Uspenju Presvete Bogorodice, a nalazi se u Daljskoj Planini.
Arhijerejska namjesništva su:
- Osječko,
- Vukovarsko
- Baranjsko i
- Borovsko
Episkopi
uredi- Jefrem Janković Tetovac, Episkop mohački 1694-1700. otišao u Rusiju i tamo je postao Mitropolit suzdaljski i jurjevski
- Nikanor Melentijević od 1710.
- Maksim Gavrilović od 1721.
Kao samostalna eparhija ostala je do 1733. godine kada je ukinuta. Njen ugarski deo pridružen je budimskoj Eparhiji, a slavonski deo Sremskoj arhidijacezi. Međutim, već Patrijarh Arsenije Četvrti (Jovanović) predao je Eparhiju osečkopoljsku na duhovno staranje, 1746. godine, svome Episkopu Jovanu (Georgijeviću).
- Jovan Đorđević 1746-1749.
Ubrzo, posle izbora novog mitropolita 1748. godine, Arhijerejski Sinod pridružio je osečkopoljsku Eparhiju ponovo slavonsko-pakračkoj. Od 1758. godine Eparhija osečkopoljska definitivno je došla u sastav Sremske dijaceze, u čijem sastavu ostala do 1991. godine.
- Lukijan Vladulov 1991-2017.
- Irinej Bulović,administrator 2017-2018.
- Heruvim Đermanović od 2018.
Manastiri
urediVidi još
urediReference
uredi- ^ Eparhija osječkopoljska i baranjska: Eparhija, 25. jul 2014.
- ^ SPC: 20 godina Eparhije osečko-poljske Arhivirano na sajtu Wayback Machine (8. avgust 2014), 25. jul 2014.
Literatura
uredi- Gavrilović, Slavko (1995). „O unijaćenju i pokatoličavanju Srba u Hrvatskoj, Slavoniji i Ugarskoj (XIII-XIX vek)”. Zbornik o Srbima u Hrvatskoj. 3: 7—44.
- Gavrilović, Slavko (1996a). „Unijaćenje Srba u Hrvatskoj, Slavoniji i Baranji (XVI-XVIII vek)”. Srpski narod van granica današnje SR Jugoslavije od kraja XV veka do 1914. godine. Beograd: Zavod za udžbenike i nastavna sredstva. str. 37—47.
- Gavrilović, Slavko (1996b). „Problem unijaćenja i kroatizacije Srba”. Republika Srpska Krajina. Topusko-Knin-Beograd: Srpsko kulturno društvo "Sava Mrkalj", Srpsko kulturno društvo "Zora", Radnička štampa. str. 111—126.
- Vuković, Sava (1996). Srpski jerarsi od devetog do dvadesetog veka. Beograd: Evro.
