Википедија

Neuzina

Neuzina (mađ. Nezsény; nem. Neusin) je naselje u opštini Sečanj, u Srednjobanatskom upravnom okrugu, u Srbiji. Prema popisu iz 2011. bilo je 1256 stanovnika.

Neuzina
Pravoslavna crkva
Administrativni podaci
DržavaSrbija
Autonomna pokrajinaVojvodina
Upravni okrugSrednjobanatski
OpštinaSečanj
Stanovništvo
 — 2011.Pad 1.256
 — gustina17/km2
Geografske karakteristike
Koordinate45° 20′ 41″ S; 20° 42′ 46″ I / 45.34465° S; 20.71273° I / 45.34465; 20.71273
Vremenska zonaUTC+1 (CET), leti UTC+2 (CEST)
Aps. visina47 m
Površina73,0 km2
Neuzina na karti Srbije
Neuzina
Neuzina
Neuzina na karti Srbije
Ostali podaci
Poštanski broj23245
Pozivni broj023
Registarska oznakaZR

Ovde se nalazi Srpska pravoslavna crkva u Neuzini.

Istorija uredi

Neuzina je navodno ime dobila po lokalnom turskom zapovedniku Neuzin-begu. Naseljena je oko 1637. godine. [1] Monasi manastira Pećke patrijaršije su banuli u Neuzinu 1660. godine i zapisali više darodavaca: domaćin Mihail, pop Janićije jeromonah, pop Cvetan, starac Stepan, a "seljani prinesoše 1000 aspri na blagoslov".[2] Postoji živopisna slika koja objašnjava tu legendu, a koju je naručio meštanin Petar Stajić 1836. godine, od poznatog slikara Pavla Simića. Kopija te zanimljeve slike između dva rata čuvala se u Etnografskom muzeju, u Beogradu. Na njoj je prikazan prizor pred naseljavanje mesta Neuzine. Stoji na desnoj strani Neuzin-beg koji drži čibuk u ruci, a pred njim levo stoje braća Vukoman i Dobrin sa sekirama u ruci. Vukomanu na ramenima sedi mali sin Staja, koji u ruci drži malu sadnicu duda. Svi stoje pored Tamiša, iza njih su seljaci koji se drže za drvo velikog duda. Na tom dudu u krošnji, je ispisan rodoslov Stajića. Pod slikom je opširan tekst ispisan: Braća su pobegla na drugu dan Uskrsa 27. marta 1637. godine "ot polja Bugarja sela Puovka", prenesu preko Dunava sina Staju, i iščupaju kod Dunava stablo duda. Dođu do vode Tamiša i naiđu na Neuzin-agu temišvarskog "prisjedatelja" (stanovnika) i umole ga da im dozvoli da se tu nasele i čuvaju mu marvu. Aga im dozvoli, i njih trojica rukama svojim posade tu doneti dud. Od te familije posta selo Neuzina, a od Staje porodica Stajić.[3] Po carskom revizoru Erleru 1774. godine mesto "Neuzin" je naseljeno isključivo Srbima i nalazi se u Tamiškom okrugu.[4] Selo Neuzina tokom svoje istorije više puta je menjala svoje ime:

Istorijski gledano, bile su dve Neuzine, koje su se kasnije spojile u jednu: Srpska Neuzina i Hrvatska Neuzina. Srpska Neuzina je nekoliko kilometara južno od Sutjeske i nekoliko kilometara zapadno od Sečnja, dok je Hrvatska Neuzina u samom susedstvu, koji se nalazi jugozapadno od Srpske Neuzina, nekoliko kilometara od Botoša. Hrvatska Neuzina dobilo je ime po hrvatskim doseljenicima (plemića koji je nastao iz Turopolja), da su tamo naselili 1788. godine Zagrebačkom eparhijom na svoje posede.

Godine 1905. Srpska Neuzina je velika opština u Modoškom srezu. Tu živi 2269 stanovnika u 466 domova, a Srbi su u većini. Ima ih 1518 pravoslavnih duša (ili 66%) sa 290 kuća. Od srpskih javnih zdanja tu su pravoslavna crkva i narodna škola. Sve PTT usluge mogle su se dobiti u naselju.[5]

Po oslobođenju od Turaka ušla je Neuzina u sastav Velikobečkerečkog dištrikta (srez) i brojala je 1717 stanovnika i 25 kuća, koji se 1721. g. povisio na 38 kuća. Neuzina je 1764. godine pravoslavna parohija u Bokanskom protoprezviratu.[6] U polovini toga veka doselili su se novi naseljenici, te je 1773. g. bilo 181 kuća. Austrijski carski revizor Erler je 1774. godine konstatovao da mesto "Neusin" pripada Tamiškom okrugu, Bečkerečkog distrikta. Stanovništvo je bilo srpsko.[7] Godine 1776, uvode se matične knjige. Godine 1783, odselili su se mnogi stanovnici, a na njihova mesta doselili su se drugi Srbi. Kada je 1797. godine popisan pravoslavni klir Temišvarske eparhije u Neuzini su tri pravoslavna sveštenika. Parosi, pop Antonije Dimitrijević (rukop. 1765), pop Maksim Popović (1780) i pop Živan Živić (1789).[8]

Srpska Neuzina uredi

U Neuzini se nekad nalazila protopopovska stolica, poslednji prota bio je navodno pop Zaharije Popović, koji je umro pri kraju 18. veka. Parohijsko zvanje u Neuzini je osnovano 1768. godine, od kada se vode i crkvene matične knjige krštenih. Matica umrlih počinje od 1779. godine, a venčanih od 1789. godine. Po podacima iz 1846. godine u Neuzini ima 2764 pravoslavnih žitelja, pored paroha Oberkneževića i Telečkog, tu je i kapelan Gregorije Oberknežević.[9]

Neuzina je stradala dva puta tokom mađarske bune 1848-1849. jer je tu bio namešten mađarski vojni logor. Vodile su se tu borbe između Mađara i Srba, pod komandom Knićanina, iz tomaševačkog srpskog vojnog logora prvi put 7. avgusta 1848. godine, a definitivno ga uništava Srbin krvolok, a mađarski šovinst general Damjanić, 15. decembra 1848. godine. Ubijen je po presudi prekog mađarskog suda februara 1849. godine u Segedinu, Adam Benković sudija (knez) iz Neuzine. Narod je stradao i osiromašio, pa se ili iselio ili prodao zemlju. Velika organizovana seoba 1859. godine u Kneževinu Srbiju odvela je 159 porodica, od kojih se malo njih kasnije povratilo u Banat.[10]

U Neuzini je bilo više spahija katolika sa zemljišnim posedom, kod kojih su neki nadzornici bili Srbi, poznati pretplatnici srpske knjige. Tako je kod barona Radoševića 1843. godine bio išpan Aleksandar Demetrović (to i 1847), a kod barona Bedekovića - išpan Jovan Subić. Nepokretno "dobro" Franca plemenitog Novakovića, licitirano je 1860. godine.

Pravoslavna crkva posvećena prazniku Letnjem Sv. Nikoli je zidana 1807-1811. godine. Osvećenje je lično obavio 1811. godine temišvarski episkop Stefan Avakumović. Ikonostas u hramu je radio 1909. godine slikar Lajoš Hajdučki iz Velikog Bečkereka.[11] Ikone sa starijeg ikonostasa oslikane su 1770. godine, od strane nepoznatog ikonopisca. Kapela na Vodici, posvećena prazniku Preobraženju građena je 1932. godine. Parohijski dom potiče iz 1904. godine, kao dar bivšeg meštanina i paroha Paje, potom kaluđera - arhimandrita Platona Telečkog iz manastira Beočina. Godine 1843, bila su dva duhovna pastira, Mihail Oberknežević i Sava Telečki, na 2490 vernih, a jedan učitelj sa 54 đaka. Pred mađarsku bunu 1847. godine, popisano je u Neuzini 1802 stanovnika, njihov broj će opasti do 1867. godine za 76 osoba.[12] Knez seoski tada je bio Panta Lakičin, Jovan Nikolić kasir i crkveni obertutor, a Vasilije Staić "pevac" u crkvi. Po mitropolijskom popisu 1865. godine, u Neuzini ima 1711 pravoslavaca, i tu je jedna parohija treće klase.[13] Godine 1847. tu su pomenuti parosi Oberknežević i Telečki. Neuzinska crkvena opština je 1860-1861. bila pretplatnik "Srbskog dnevnika" iz Novog Sada. Godine 1892-1907. u Srpskoj Neuzini je paroh Jovan Petanek, rodom iz Varadije. On je sastavio statistiku stanovnika za period 1882-1893. godinu. Prema priloženoj tabeli, vidi se da je porastao broj stanovnika za 71, a nazarenska sekta se javila od 1883. godine, i ima ih samo dvoje. Svršeni bogoslov Sava Stajić iz Neuzine, upućuje se 1904. godine za administratora u Srpski Elemir. Po podacima iz 1905. godine u mestu je srpska pravoslavna crkvena opština, a crkvenom skupštinom predsedava Aleksa Nedeljković. Crkveno-opštinski posed je iznosio 68 kj. zemlje. Hram je tada dobar spolja a u unutra se nalazio u lošem stanju. Postojala je uređena crkvena porta, ograđena kao i srpsko pravoslavno groblje, gde je najstariji spomenik iz 1758. godine. Pravoslavna parohija je treće platežne klase, sa parohijskom sesijom od 30 kj. zemlje.[5]

Godine 1843. jedan učitelj, Toma Tucakov u Srpskoj Neuzini, poučavao je 54 đaka. Godine 1847. nadziratelj škole bio je pop Mihail Oberknežević, a pop Sava Telečki katiheta. Godine 1867. paroh u Srpskoj Neuzini Luka Dožudić, se uporno zalagao da se ženska škola zavede. Bio je predlog da se ustupi druga parohijska sessija da bi se od njenog prihoda ustrojila ta škola. U mestu je tada bilo 287 pravoslavnih domova i škola je bila potrebnija od paroha. U mestu su dotad bila dva sveštenika, a samo četiri devojčice su školu pohađale. Nije ni bilo požljeljno da muška i ženka deca sede zajedno jer su inače tesne učionice. Godine 1905. se kaže da je škola u Neuzini srpska narodna, sa jednim školskim zdanjem iz 1893. godine. Učitelj je bio Jovan Davidović rodom iz mesta, a učiteljica Draginja Velić rodom iz Vršca. Polazilo je u osnovnu školu, na redovnu nastavu - 148 učenika a u poftornu 75 đaka starijeg uzrasta.[5] Neuzinski učitelji su bili: Cvetko Danković (1824), Toma Tucakov (1846—1848)- umro u Orlovatu (tokom Bune, u izbeglištu), Vladimir Vasilijević (1843—1847), Nikola Janković (1859), Dimitrije Davidović (1860—1868), Maksim Stojković (1883—1889), Bogdan Đurđev (1894), Sava Nikolić (1895—1897), Vasa Drndarski (1897—1899), Dušan Žikić (1898), Stankov Sava (1900), Jovan Damović (1900), Jovan Davidović (1998—1912),

Iz Srpske Neuzine su poznati učitelji u 20. veku u Kraljevini Jugoslaviji: Ante Šimić (1923), Anica Šimić (1923), Gavra Ačanski (-1927, 1931-), Jelena Tokin (-1930), Janoš Balov (1931-), Sabađir Lidija (1932), Nešić Svetolik (1932-), Nešić Miroslava (1933-), Gvozdenović Vidosava (1934-), Kiselički Mihajlo (-1938), Kiselički Zagorka (-1938), Perić Gojko (-1939), Perić Jovanka (-1939), Vujić Slavko (-1939), Petrović Georgije (1939-), Petrović Stojanka (1939—1940), Nikolić Jovanka (1939-), Pantić Svetislav (1940-), Pantić Anica (1940-),

U Neuzini je bila znamenita porodica Telečki. Sava Telečki je počeo kao učitelj u Orlovatu, pa se skrasio kao sveštenik u Neuzini. Bio je 1847. godine paroh, katiheta narodne škole i "asesor" Torontalske županije. Njegov sin pop Pavle Paja Telečki (1844—1900) skupljao je i objavio narodne pesme pod nazivom "Banatske pesme" (1863), u nekoliko izdanja, P. T. Banatske Pesme priredio Ljubiša Večanski Istorijski arhiv Pančevo 2008. Pavle Telečki je bio pretplatnik knjiga i časopisa. Tako je 1864. godine saradnik i pretplatnik šaljivog novosadskog Zmajevog lista "Komarac". Pavle je rukopoložen za sveštenika 1867. godine, bio paroh u rodnom selu, a kasnije kao udovac se zamonašuje - kao monah "Platon" i odlazi u fruškogorski manastir. Paja je bio ugledan pčelar, i na prvoj pčelarskoj skupštini u Srpskom Itebeju 1883. godine, izabran je za predsednika "Srpske pčelarske zadruge".

Pisanjem se bavio pasionirano i drugi paroh Stefan Bolmanac. Objavio 1876. godine o pčelarstvu knjigu: "Kratka teoretično-praktična pouka o pčelarstvu". A dok je bio đakon u Starom Bečeju 1863. godine izdao je knjigu "Toržestvo dobrodetelji devetnaest crkveni slova" delo pokojnog vladike Sergija Kaćanskog. Objavio je u "Besedi", crkvenom časopisu u Novom Sadu, 1869. godine raspravu "O postanku crkve", u više nastavaka. Poznat je širom Srpstva po obimnom šematizmu naše crkve: "Šematizam istočno-pravoslavne mitropolije srpske u Austro-Ugarskoj 1878. godine". Pop Stevan se 1880. godine našao na čelu oko 200 porodica Srba iseljenika iz Banata. Parohijani - najviše iz Srpske Neuzine i Boke, prešli su organizovano u Kneževinu Srbiju kao kolonisti u okolini Niša. Skrasio se pop Stevan u mestu Aleksandrovu (Merošini) 1881. godine, gde će učestvovati u javnom životu i baviti se pisanjem. Tako je 1894. godine objavio u Nišu knjigu "Spevi, besede, pozdravi i drugi književni radovi".[14] Piše i objavljuje 1895, 1896. i 1901. godine zbirke svojih pesama.

Kada je u Neuzinu došao 1883. godine mladi učitelj Maksa Stojković ubrzo je u jesen iste godine osnovao Pevačko društvo. On je tim društvom rukovodio i bio horovođa svirajući na harmonijumu. Učili su pevači prvo Stankovićevu, pa četvoroglasnu Topalovićevu liturgiju, koju je kupio (knjige) pop Paja Telečki.[15] Priredilo je "novoosnovano" - 1896. godine omladinsko ratarsko "Srpsko crkveno pevačko društvo", "Besedu sa igrankom".

U Srpskoj Neuzini je rođen 1884. godine Đura Mirkov jedan od istaknutih Srba emigranata u SAD. Otišao je 1907. godine u Ameriku i za kratko vreme naučio engleski jezik da je dobio zaposlenje, kao blagajnik u državnoj banci. Kao društveno aktivan postao je član više udruženja i prešao za blagajnika u "Rojal Lit". Usledilo je njegovo imenovanje za javnog beležnika Indijane već 1910. godine. Na tom položaju se istakao u pomaganju svojih zemljaka, i braneći srpske nacionalne interese.[16]

Godine 1854, imale su obe Neuzine (Srpska i Hrvatska) ukupno 2663 stanovnika.

Na dan 31.januara 1921. g popisano je 2552 stanovnika od kojih je bilo: Srba — 1483; Slovaka — 2; Rumuna — 5; Nemaca — 189; Mađara — 456; Ostalih — 37 stanovnika.[17]

Godišnji vašar u Srpskoj Neuzini održavao se samo jedanput, i to 20. juna (1926). Godine 1937. u Srpskoj Neuzini bila je ciglana. Iste godine na velikoj svečanosti krajem februara, osvećena četnička zastava neuzinskog Mesnog pododbora, Udruženja četnika "Petar Mrkonjić" (Koste Pećanca). Zastavu je preuzeo iz ruke kuma, sreskog načelnika iz Alibunara Jovana Obrenova, predsednik četničkog pododbora u Neuzini, opštinski beležnik Stevan Tomić.

Hrvatska Neuzina uredi

  • Godine:
  • 1801. Hrvatska Neuzina (mađ. Horvat Neuzina)
  • 1922 – Hrvatska Neuzina

Istorijski gledano, bile su dve Neuzine a, koje se kasnije spojile: Srpska Neuzina i Hrvatska Neuzina. Hrvatska Neuzina je "plemićko katoličko selo" u srpskom okruženju, odvojilo se od mesta Boke (gde je dotad pripadalo) i stvorilo je zasebnu opštinu 1850. godine, čiji je atar bio veličine 8041 jutro zemlje (1936). Njih je tu naselio hrvatski Kaptol, ali i u okolna mesta, Boku, Klariju, Keču i Čenej. Stare privilegije koje su imali u zavičaju, i ovde su važile. Jedna od njihovih specifičnih carskih privilegija u Banatu, bilo je pravo "celokupnog" ribolova u Tamišu i Begeju, koje su generacijama koristile četiri tamošnje plemićke porodice. Skupština Torontalske županije im je 1822. godine priznala plemstvo, i ugradila ih u spisak pravih mađarskih plemića. Plemstvo se prenosilo sa oca samo na najstarijeg sina, pa je vreme uticalo da im se broj smanjuje a uticaj i ugled nestanu. Selo je 1855. godine dobilo rimokatoličku Kuriju, sa filijalama u susednim srpskim mestima Jarkovcu i Samošu. Hrvatska Neuzina je 1867. godine ponovo pripojena "srodnoj" većoj opštini Boki. Mesto je 1869. godine imalo 977 stanovnika, a 1931. godine tu je popisano oko 450 žitelja.[18]

Mesni Hrvati su ovde doselili iz područja Pokuplja (Hrvatska) nakon upravne reorganizacije, koja je usledila nakon oslobađanja velikih područja dobivenih Karlovačkim mirom 1699. godine, između Habsburškog carstva i Turskog carstva. Na ovo područje su došli jer im nove vlasti na njihovoj izvornoj zemlji nisu priznavale dotadašnje povlastice.

Od 1788. do 1801. godine izmenom dobara na ovo područje su došli Hrvati, jer je pripadalo Zagrebačkoj biskupiji, kojoj su i do tada pripadali. Zagrebačka biskupija je ovo područje (oko vlastelinstva Bileda) dobila kao naknadu za Nove vlasti u Pokuplju nisu priznavale plemićka prava dotadašnjim stanovnicima na tom prediju (predijalcima), čiji je dotadašnji vlasnik bio zagrebački biskup.

 
Katolička crkva

Da bi sačuvali svoja prava, u dogovoru s biskupom su odlučili se preseliti u Banat. Preseljavati ih je počeo biskup Tomo Galjuf 1788. godine, a biskup Maksimilijan Vrhovac je nastavio i dovršio 1801. godine. Predijalci su se naselili u Hrvatsku Neuzinu, Hrvatsku Boku, Hrvatsku Klariju (danas spojenu sa Srpskom Klarijom u jedinstvenu Klariju, kasnije preimenovanu u (Radojevo) te u Hrvatsku Keču, koja je danas u Rumuniji . imanja, Predijemo, u topuskoj opatiji, čiji su posedi bili izuzeti od strane vlasti i novom državnom upravnom organizacijom dodeljeni Vojnoj krajini. Dakle konačno preseljenje izvršeno je 1801. godine kada su se doselili na imanja u Keči, Radojevu (Klarija), Boki i Neuzini oko 1000 stanovnika [19] U formiranim zajednicama ovog područja, Hrvati su zatekli Srbe, Mađare, Nemce, Bugare. Eksplicitno na to ukazuju dvojni nazivi nekih naselja poput Srpske Boka, Srpska Neuzina. Pored podeljenosti naselja prema entitetu, unutar naselja odmah je deljen i prostor te se znalo koji je srpski, koji hrvatski, a koji Njemački živalj, odnosno kafane u kojima su se sakupljali u dokolici.

Iz Hrvatske Neuzine su poznati učitelji: Josip Monas (-1927), Bogdan Krmpotić (1929-), Miloš Tanasijević (-1934), Kruna Pivarski (1934-), Slavko Vujić (1939-), Momčilo Stefanović (1940-. Uz zemlju, pridošli sitni plemići dobili su i kmetove iz srpskog, rumunskih i bugarskih zajednica.

U Neuzinu se naselilo 28 plemića — predijalaca sa porodicama: Radoševići, Bedeković, Parčetić Duro, Crnolatac, Kovačić, Berkovići — ukupno 13 porodica koje potiču iz Šimunova poljane kod Berkeševine i nose zajedničko plemstvo s porodicom Puceković iz 1656. godine. Potom Ilijević, Mikšić, Matanovići, Novakovići.[20]

S obzirom na to da je objašnjeno poreklo i svest o poreklu, strah od gubljenja identiteta u novoj sredini nije se ispoljio kod ovog entiteta. Razlikujući se od domicilnog stanovništva svojim statusom i na prvom mestu uslovima pod kojim su preseljeni, novopridošlo stanovništvo je relativno brzo uključeno u novu kulturološku sredinu. Tokom vremena iako su izgledali kao kompaktna etnička zajednica, Istraživanja sprovedena od 1985. do 1995. godine u naseljima Boka, Neuzina i Radojevo (Klarija) pokazala su da je stanovništvo koje pripada hrvatskoj zajednici kajkavskih Hrvata brojčano umanjeno. Porodice su se uglavnom osule. Ipak, kod [21] malobrojnih predstavnika hrvatske zajednice zadržana je sveža svest o poreklu i zavičaju sa tačnim navodima imena porodica koje su preseljene. Istorijska baza preseljavanju manje se pominje. Najverovatnije je da je studija Ante Mesner Sporšića, Kolonije hrvatskih plemića u Banatu (Mesner-Sporšić, 1931) uticala na očuvanje sveže svesti o poreklu ovog entiteta. U periodu svojih istraživanja a to je kraj dvadesetih godina XXVIII. veka Mesner Sporšić konstatuje „kako... današnje generacije... i ne zna svoju staru domovinu, za mesta iz kojih su se naselili u Banat i uopšteno ne zna za povjesti toga doseljenja... „Međutim, navodi se kako su najviše svesti o sebi sačuvali Hrvati u Boki uz[22] očuvanje kajkavskog jezika i običaja. U tome i jeste suština jer sa pojavom gubljenja svih teritorijalnih karakteristika (stari zavičaj u geografskom smislu reči), imaginarni svet pojedinaca ili zajednice ne podrazumeva više određeno područje ili naselje kao uporište svom identitetu [23], već se ostvaruje u segmentima koji su tada bili.

Na dan 31.januara 1921. g. popisano je 458 stanovnika, od kojih je bilo: Srba — 67: Hrvata — 181; Slovaka — 7; Rumuna — 16; Nemaca — 39; Mađara — 148 stanovnika.[24]

Demografija uredi

U naselju Neuzina živi 1056 punoletnih stanovnika, a prosečna starost stanovništva iznosi 40,2 godina (39,5 kod muškaraca i 41,0 kod žena). U naselju ima 498 domaćinstava, a prosečan broj članova po domaćinstvu je 2,75 (popis 2002).

Stanovništvo u ovom naselju veoma je nehomogeno, a u poslednja tri popisa, primećen je pad u broju stanovnika.

Grafik promene broja stanovnika tokom 20. veka
Demografija[25]
Godina Stanovnika
1948. 2.582
1953. 2.593
1961. 2.401
1971. 1.955
1981. 1.657
1991. 1.502 1.485
2002. 1.371 1.390
Etnički sastav prema popisu iz 2002.‍[26]
Srbi
  
 680 49,59%
Mađari
  
 488 35,59%
Romi
  
 95 6,92%
Hrvati
  
 13 0,94%
Makedonci
  
 12 0,87%
Jugosloveni
  
 7 0,51%
Slovaci
  
 5 0,36%
Rumuni
  
 2 0,14%
Albanci
  
 2 0,14%
Bugari
  
 1 0,07%
nepoznato
  
 16 1,16%


Stanovništvo prema polu i starosti[27]
m
ž
? 1
  
  
 1
80+ 23
  
  
 23
75—79 22
  
  
 26
70—74 38
  
  
 51
65—69 39
  
  
 45
60—64 35
  
  
 40
55—59 25
  
  
 29
50—54 53
  
  
 40
45—49 56
  
  
 30
40—44 49
  
  
 47
35—39 57
  
  
 56
30—34 54
  
  
 37
25—29 37
  
  
 21
20—24 48
  
  
 41
15—19 59
  
  
 45
10—14 46
  
  
 55
5—9 41
  
  
 34
0—4 30
  
  
 37
Prosek : 39,5 41,0
Domaćinstva
Broj domaćinstava prema popisima iz perioda 1948—2002.
Godina popisa 1948. 1953. 1961. 1971. 1981. 1991. 2002.
Broj domaćinstava 664 719 657 585 582 548 498
Broj domaćinstava po broju članova prema popisu iz 2002.
Broj članova 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 i više Prosek
Broj domaćinstava 133 129 77 98 35 12 7 4 1 2 2,75
Stanovništvo staro 15 i više godina po bračnom stanju i polu
Pol Ukupno Neoženjen/Neudata Oženjen/Udata Udovac/Udovica Razveden/Razvedena Nepoznato
Muški 596 230 304 40 20 2
Ženski 532 104 302 118 7 1
UKUPNO 1.128 334 606 158 27 3
Stanovništvo po delatnostima koje obavlja
Pol Ukupno Poljoprivreda, lov i šumarstvo Ribarstvo Vađenje rude i kamena Prerađivačka industrija
Muški 366 222 27 0 37
Ženski 196 137 0 0 11
UKUPNO 562 359 27 0 48
Pol Proizvodnja i snabdevanje Građevinarstvo Trgovina Hoteli i restorani Saobraćaj, skladištenje i veze
Muški 3 24 26 3 10
Ženski 1 2 16 2 1
UKUPNO 4 26 42 5 11
Pol Finansijsko posredovanje Nekretnine Državna uprava i odbrana Obrazovanje Zdravstveni i socijalni rad
Muški 0 1 5 1 2
Ženski 0 0 5 5 13
UKUPNO 0 1 10 6 15
Pol Ostale uslužne aktivnosti Privatna domaćinstva Eksteritorijalne organizacije i tela Nepoznato
Muški 3 0 0 2
Ženski 2 0 0 1
UKUPNO 5 0 0 3

Reference uredi

  1. ^ Mata Kosovac: "Srpska pravoslavna mitropolija Karlovačka po podacima iz 1905. godine", Karlovci 1910. godine
  2. ^ "Glasnik istorijskog društva u Novom Sadu", Sremski Karlovci 1931. godine
  3. ^ "Pravda", Beograd 26. avgusta 1937. godine
  4. ^ J.J. Erler: "Banat", reprint, Pančevo 2003. godine
  5. ^ a b v Mata Kosovac, navedeno delo
  6. ^ "Srpski sion", Sremski Karlovci 1905.
  7. ^ J.J. Erler: "Banat", Pančevo 2003.
  8. ^ "Temišvarski zbornik", Novi Sad 9/2017.
  9. ^ Reesch de Lewald, Aloysius: "Universalis schematismus ecclesiasticus venerabilis cleri orientalis ecclesiae graeci non uniti ritus regni Hungariae partiumque eidem adnexarum, necnon magni principatus Transilvaniae, item literarius, seu nomina eorum, qui rem literariam et fundationalem scholarem ejusdem ritus procurant ... pro anno ...", Buda 1846.
  10. ^ "Srbski dnevnik", Novi Sad 1862. godine
  11. ^ Miloš Popović: "Versko-crkveni život Srba u Banatu", Zrenjanin 2001. godine
  12. ^ "Glasnik društva srpske slovesnosti", Beograd 1868. godine
  13. ^ "Srpski letopis", Novi Sad 1866. godine
  14. ^ "Srpski sion", Karlovci 1894. godine
  15. ^ "Zastava", Novi Sad 1883. godine
  16. ^ "Ujedinjeno Srpstvo", kalendar, Čikago 1911. godine
  17. ^ Milekerovi letopisi Opština u južnom Banatu Feliks Mileker. ISBN 978-86-85075-04-9. str. 54.
  18. ^ "Pravda", Beograd 2. oktobra 1936. godine
  19. ^ (Messner-Sporšić (1931), str. 171):
  20. ^ A. Messner-Sporšić, Kolonije hrvatskih plemića u Banatu,
    1. :
  21. ^ Vesna Marjanović Hrvati u srednjem Banatu — Primer endogamne zajednice u Srbiji 48:
  22. ^ A. Mesner-Sporšić, Kolonije hrvatskih plemića u Banatu, str. 195) :
  23. ^ (Fabijeti, (2002), str. 216-219) :
  24. ^ Milekerovi letopisi Opština u južnom Banatu. ISBN 978-86-85075-04-9. str. 55-56.
  25. ^ „Knjiga 9”. Stanovništvo, uporedni pregled broja stanovnika 1948, 1953, 1961, 1971, 1981, 1991, 2002, podaci po naseljima (PDF). webrzs.stat.gov.rs. Beograd: Republički zavod za statistiku. maj 2004. ISBN 86-84433-14-9. 
  26. ^ „Knjiga 1”. Stanovništvo, nacionalna ili etnička pripadnost, podaci po naseljima. webrzs.stat.gov.rs. Beograd: Republički zavod za statistiku. februar 2003. ISBN 86-84433-00-9. 
  27. ^ „Knjiga 2”. Stanovništvo, pol i starost, podaci po naseljima. webrzs.stat.gov.rs. Beograd: Republički zavod za statistiku. februar 2003. ISBN 86-84433-01-7. 

Literatura uredi

  • Mileker, Feliks; Pantić, Kosta; Belča, Dušan (2005). Letopisi opština u južnom Banatu. ISBN 978-86-85075-04-9. 
  • Letopis Opština u južnom Banatu: Banatska mesta i običaji Marina M.(Beč 1999).
  • Voas D, 2003: Voas. D. Intermarriage and the demography of seculariyation, Britsh Journal of Sociology 54/1, London, 83-108.
  • Mesner-Sporšić, A., 1931: Ante Mesner-Sporšić, kolonije hrvatskih plemića u Banatu, Zbornik JAZU, XXVIII, sv.1, Zagreb, 160-207.
  • Vučković, M., 2004: Kajkavci u Banatu: Lingvistička Situacija sam polna diferencijacija, u skrivene manjine

na Balkanu, ur. Biljana Sikimić, Balkanološki institut SANU, Beograd, 2004, 199-216.

  • Peltonen, 2006 : Peltonen Ulla- Maija, Hidden Narratives and War, Ethnologia Fennica, Helsinki, 6-14.
  • P. T. Banatske Pesme priredio Ljubiša Večanski, Istorijski arhiv Pančevo 2008.

Spoljašnje veze uredi

 
Neuzina na Vikimedijinoj ostavi.
Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Неузина&oldid=26950278”