Sava Barać
Ovaj članak sadrži spisak literature, srodne pisane izvore ili spoljašnje veze, ali njegovi izvori ostaju nejasni, jer nisu uneti u sam tekst. |
Sava Dečanac (svetovno ime: Đorđe Barać; Gnježdane kod Novog Pazara, 19. septembar / 1. oktobar 1831. — Čačak, 4/17. maj 1913) bio je episkop Srpske pravoslavne crkve.
| Sava (Barać) | |
|---|---|
 | |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 1. oktobar 1831. |
| Mesto rođenja | Gnježdane kod Novog Pazara, Otomansko carstvo |
| Datum smrti | 17. maj 1913. (81 god.) |
| Mesto smrti | Čačak, Kraljevina Srbija |
Biografija uredi
Sava (svetovno Đorđe Barać) rođen je 1. oktobra 1831. godine u selu Gnježdane kod Novog Pazara, od roditelja Marte i Dimitrija. Osnovno obrazovanje dobio je u manastiru Dečanima, gde je i zamonašen na Božić 1854. godine.
Rukopoložen je od mitropolita raško-prizrenskog Melentija u čin đakona 2. marta 1855. godine u Deževu, a u čin jeromonaha 5. marta iste godine u Hramu Svetih apostola Petra i Pavla na utoki Deževe u Rašku. Po rukopoloženju postao je duhovnik dečanskog metoha u Pirotu, odakle ga je put 1861. odveo u Beogradsku bogosloviju.
Za vreme školovanja u Beogradu borio se na preprekama grada kada su ga Turci juna 1862. godine bombardovali sa Kalemegdana. Kada je završio bogosloviju, postao je učitelj u Peći. Željan nauke, s blagoslovom mitropolita srpskog Mihaila, upisao se u Kijevsku duhovnu akademiju, koju je završio sa stepenom kandidata bogoslovlja 1871. godine. Po povratku iz Rusije postavljen je u avgustu iste godine za prvog nastavnika i rektora Bogoslovije u Prizrenu.[1] Sa ovoga položaja otišao je 1. januara 1873. godine, kada je zbog turskih zuluma morao napustiti Prizren. Za vreme ratova 1876/1878. godine bio je komandant deževsko-ibarskih ustanika, a kada je došlo do rata sa Bugarskom, komandant drugog dobrovoljačkog odreda.
Kada je nastupilo primirje, arhimandrit Sava učestvuje u radu Berlinskog kongresa 1878. godine. Po povratku Sava je na dužnosti administratora Eparhije vranjske, člana užičke, a potom niške konzistorije.
Posle odstupanja mitropolita Mihaila, bio mu je ponuđen i episkopski čin. Za episkopa žičkog posvećen je 3. jula 1889. godine. Kao eparhijski episkop ostavio je odlične izveštaje o svojim kanonskim posetama i u istima dao dragocene podatke o manastirima i parohijskim hramovima. U episkopu Savi Srpska crkva je imala sjajnog crkveno-narodnog radnika koji je aktivno učestvovao u svemu onome što je bilo na korist tada porobljenom srpskom narodu na Kosovu, a potom i u oslobođenim krajevima. Episkop Sava se istakao i kao pisac, naročito arhipastirskih poslanica.[2],[3] Sarađivao je i sa listom "Crkveni glasnik", Leskovac 1897. godine.[4]
Umro je 17. maja 1913. godine u Čačku, a privremeno sahranjen u manastiru Žiči. Po svojoj izričitoj želji prenet je u Manastir Dečane na Vidovdan 1936. godine.[5]
Delo uredi
Reference uredi
- ^ "Prosvetni glasnik", Beograd 1897. godine
- ^ "Prosvetni glasnik", Beograd 1893. godine
- ^ "Bosansko-hercegovački istočnik", Sarajevo 1893. godine
- ^ "Stražilovo", Novi Sad 1897. godine
- ^ Politika, 6. jul 1936, str 6.[mrtva veza] digitalna.nb.rs (pristup. 6 7. 2019)
- ^ "Delo", Beograd 1898. godine
- ^ "Prosvetni glasnik", Beograd 1899. godine
- ^ "Istočnik", Sarajevo 1903. godine
Izvori uredi
- Sava Vuković: Srpski jerarsi Arhivirano na sajtu Wayback Machine (2. decembar 2013)
Spoljašnje veze uredi
- Zbirka knjiga Save Dečanca (Digitalna NBS)
- Knjiga episkopa Save Dečanca: Vladalac i narod Arhivirano na sajtu Wayback Machine (30. jul 2018), pristupljeno 30. jula 2018.
- „Politika”, 5. jul 1936
