Skugrić Gornji

Gornji Skugrić je naseljeno mjesto u opštini Modriča, Republika Srpska, BiH. Gornji Skugrić je sjeverozapadni dio sela Skugrić, dok je Donji Skugrić njegov jugoistočni dio. Prema popisu stanovništva iz 1991. u Skugriću je živjelo 2.855 stanovnika, od toga u Gornjem Skugriću 1.453 stanovnika. Po konačnim rezultatima popisa 2013. Zavoda za statistiku Republike Srpske , Skugrić ima 1.695 stanovnika u 603 domaćinstva, od toga Gornji Skugrić 785 stanovnika u 282 domaćinstva.

Skugrić Gornji
Hram SPC posvećen Rođenju presvete Bogorodice
Administrativni podaci
Država	Bosna i Hercegovina
Entitet	Republika Srpska
Opština	Modriča
Stanovništvo
— 2013.	785
Geografske karakteristike
Koordinate	44° 55′ 28″ S; 18° 20′ 30″ I
Vremenska zona	UTC+1 (CET), ljeti UTC+2 (CEST)
Gornji Skugrić Gornji Skugrić na karti Bosne i Hercegovine
Ostali podaci
Poštanski broj	74261
Pozivni broj	053

Selo Skugrić je do Drugog svjetskog rata bilo sjedište istoimene opštine. Podijeljeno je na Donji i Gornji 1945, pri čemu je Gornji Skugrić pripao opštini Modriča, a Donji Skugrić opštini Gradačac. Ovo je u isti mah značilo da je selo bilo podijeljeno i u dvije regije, jer je opština Modriča pripadala regiji Doboj, a opština Gradačac regiji Tuzla. U odbrambeno-otadžbinskom ratu 1992-1995 selo je ponovo objedinjeno u jednu mjesnu zajednicu, u opštini Modriča.

Skugrić ima 10 zaselaka, i to: Gložik, Potpolje, Orahova, Rijeka, Brezik i Živkovo Polje, koji su pripadali Gornjem Skugriću i opštini Modriča, te Mišići, Potočani, Srnava i Ždreban, koji su pripadali Donjem Skugriću i opštini Gradačac.

Geografija

Skugrić se nalazi na južnom obodu Bosanske Posavine i na sjevernim obroncima planine Trebave, pa tako ima dvije reljefne cjeline — posavsku ravnicu i trebavsko pobrđe. Nalazi se na samoj međuentitetskoj liniji, udaljen 7,5 km od Modriče kao sjedišta opštine i isto toliko od Gradačca u FBiH. Kroz selo prolazi magistralni put M-14-1 koji povezuje Modriču i Gradačac kao i pruga Modriča-Gradačac, koja od rata u Bosni i Hercegovini nije u funkciji.

U ravničarskom predjelu su zaseoci Potpolje, Mišići, Gložik i Živkovo Polje, dok su u brdskom predjelu zaseoci Brezik, Rijeka, Orahova, Potočani, Srnava i Ždreban.

Istorija

Praistorija

Kameno doba

Prvi čovjek na širem području Skugrića, dakle bosanske Posavine i Trebave, pojavio se tokom starijeg kamenog doba (paleolita) prije oko 45.000 — 15.000 godina. Šira arheološka istraživanja mogućih paleolitskih lokacija na području opštine Modriča nisu vršena.

Jedno malo naselje, tačnije njegovi tragovi, otkriveno je u Skugriću prilikom prokopavanja tzv. zapadnog lateralnog kanala. Nalazi se na blago zatalasanoj lokaciji ispod Radišnjače u zaseoku Orahova. Nađeno je nekoliko fragmenata keramike i kremenog alata, što u cjelini upućuje na neolitsko porijeklo ovog nalazišta. U Skugriću je otkriveno još jedno naselje ovog doba u zaseoku Potpolje. To je takođe lokalitet skromne veličine, ali je značajan jer dokazuje veliku naseljenost ovog područja u vrijeme mlađeg kamenog doba (neolita). Sva ova naselja pripadaju jednom velikom kulturnom krugu neolitskog svijeta koji se od istočnog Mediterana, preko Balkana širi do srednje Evrope. Kod nas dio ovog kulturnog kruga nosi naziv Vinčanska kultura (po velikom naselju u selu Vinči kod Beograda). Ova kultura prostirala se od srednjeg Potisja na sjeveru do Skopske kotline na jugu i od rijeka Usore i Bosne na zapadu do Sofijskog basena na jugu. Vinčanska kultura je bila tehnološki najnaprednija praistorijska kultura u svijetu. Najranija metalurgija bakra u Evropi potiče sa vinčanskog lokaliteta Belovode u istočnoj Srbiji.

Smatra se da su Tračani bili najstarije stanovništvo Bosne i Hercegovine, i da je Butmir njihovo naselje, kao što bi takvo bilo Vinča u Srbiji. Butmirska kultura je iščeznula u bronzanom dobu, vjerovatno pokorena Ilirima.

Metalno doba

U ovom kraju praistorijski ljudi nisu imali veća rudna ležišta metala, već je potreba za metalnim alatom, oružjem i oruđem, rješavana putem kupovine iz krajeva bogatih rudom. Praistorijski trgovci i putujući metalurzi prenosili su bakarne, kasnije i bronzane predmete, pa ih ovdje prodavali. U nemirnim vremenima oni su svoju dragocjenu robu sakrivali tako što su metalne predmete zakopavali u zemlju. Par takvih ostava bronzanih predmeta nađene su i ovdje. Jedna je ostava bronze nađena nakon Drugog svjetskog rata u Modriči, na lokaciji Srpska Varoš, a od nje je sačuvana samo jedna ratnička sjekira. Jedno groblje iz ovog vremena (14. vijek stare ere), gdje su umrli prvo spaljeni, pa ostaci izgorjelih kostiju ukopani u zemlju i pokriveni zemljanom posudom — urnom, nađeno je na lokalitetu Polje u Skugriću.

Stari vijek

Na prostoru današnje BiH živjela su mnogobrojna ilirska plemena (Daesitijati, Ardijeji, Daorsi, Dindari, Japodi, Autarijati, Dalmati), čiji saplemenici dopiru južno do Ohrida, istočno do Morave, a na zapadu i s druge strane Jadranskog mora. Japodi su nastanjivali bosansku Krajinu sa središtem oko Bihaća; Ardijeji su bili u dolini Neretve; u jugozapadnoj Bosni i srednjoj Dalmaciji Dalmati, po kojima je čitava zemlja dobila svoje ime, kao i grad Duvno; Autarijati su bili „najveće i najbolje od ilirskih plemena“, koji dopiru daleko u unutrašnjost (od njih je vjerovatno ime Tare); negdje u sredini Bosne stanovali su Daesitijati; dok su u istočnoj Hercegovini stanovali jednim dijelom Dokleati, po kojima se čitava jedna oblast prozvala Duklja. Prve veze tih plemena sa svijetom počinju preko Grka, te je grčki uticaj inače veoma jak. Novac iz grčkih kolonija Drač i Apolonija bio je ponajviše u prometu među Ilirima sve do vladanja rimskih careva. Jedno manje ilirsko pleme, Daorsi, koje je stanovalo na lijevoj obali Neretve u stolačkom kraju, kovalo je u II v. prije Hr. svoj bronzani novac sa grčkim natpisima, isto kao i ilirski kralj Balajos u Risnu. Iliri su bili uglavnom brđanska, danas bi rekli čisto dinarska plemena, uglavnom stočari, nemirni i gotovo stalno u međusobnim sukobima. Ardijeji su čisto četničko pleme i kad ih Autarijati potiskuju prema moru oni se ubrzo snalaze i počinju gusarske napade na grčke, kasnije i rimske lađe, po cijelom primorju. Živeći tako kao četnici, gusari i stočari, oni se navikavaju na lak život, postaju pohotni i naročito vole da se opijaju i uživaju u čestim gozbama. Njihovo piće je neka vrsta piva, sabaja, medovina a možda i vino. Na pijankama učestvuju i žene, koje su kod Ilira ravnopravne i koje ponekad uzimaju i vrhovnu državnu vlast, kao kraljica Teuta. Porodični život kod takvih ljudi nije izgleda bio mnogo moralan. Za izvjesne ilirske poglavice zna se da su imali više od jedne žene, a za liburnijske žene bilježi se da su imale više muževa. Iliri su imali plemensko uređenje, kod pojedinih plemena postoji veliki broj bratstava, kod Dalmata je iznosio 342, a kod Daesitijata 103. Plemena su živjela dosta podvojeno, čemu je doprinosilo planinama rastavljeno dinarsko područje. Ta rascjepkanost i suviše izražena plemenska individualnost bili su uzrok da Iliri nisu nikad stvorili svoju zajedničku državu i da su kasnije postali lak plijen rimskim osvajačima. Sredinom III v. prije Hr. nastala je jedna ilirska država, ali je ona ograničena samo na područje Jadranskog primorja, od Skadra do Cetine. Kelti su se doselili na Balkansko poluostrvo u IV v. prije Hr. kao dio migracionog talasa od kojeg su se odvojili Kelti koji su opsijedali Rim 380-ih godina prije Hr. Oni su iz Panonije provalili u zemlje oko Save, i duboko u unutrašnjost Bosne sve do Neretve, gdje su zadali težak poraz Ardijejima. U isto vrijeme oni su potisnuli i Autarijate, koji se zbog toga pomijeraju sve do Morave. Suviše borbeni Kelti su se upustili u velika ratovanja i rasplinuli se na više strana, poslije čega je, prirodno, slijedio poraz. U Srbiji jedno njihovo pleme, Skordisci, drži se nešto duže, i osniva svoju tvrđavu Singidunum, današnji Beograd.

Nijedno od ovih plemena na teritoriji BiH nije imalo državnu organizaciju, ali su imali utvrđenja u koja su se povlačili u slučaju ratne opasnosti. U ratu koji je Oktavijan vodio na Balkanu 35-33. g. prije Hr. pokorena su mnoga ova ilirska plemena, neka su se predala, a neka su pružila ogorčeni otpor. Nezadovoljna rimskom vlašću, plemena u Iliriku su se digla na ustanak koji je okupio ogroman broj ljudi i koji je zaprijetio i Italiji. Ustanak je trajao 6-9. godine. Bitke su vođene na sjeveru oko Sirmijuma i Fruške gore, a u Bosni oko mnogih ilirskih tvrđava. Nakon savlađivanja ustanka, Rimljani prostranu provinciju Ilirik, dijele na dvije provincije: Donji Ilirik ili Dalmaciju i Gornji Ilirik ili Panoniju. U sastav provincije Dalmacije ušli su prostori današnje BiH, u kojoj se vremenom razvilo više rimskih gradova. Najvažniji i nešto bolje poznati su: Bistue Stara (u Varvari, na izvoru Rame) i Bistue Nova (u Zenici), koji su dobili gradsko pravo još u I vijeku; Salvium (Grkovci u Livanjskom polju); u rudničkom gradu Domavijumu kod Srebrenice bio je glavni ured za sve srebrne rudnike čitave Dalmacije i Panonije; Delminium (Dumno, Duvno); Gradac kod Posušja i Stolac. U definitivnoj podjeli Rimskog carstva na Istočno i Zapadno 396, teritorije današnje BiH postaju dio Zapadnog. Hrišćanstvo se raširilo u IV v. Episkopalna crkva se nalazila u Bistue Nova. Događaj koji je donio značajne promjene u Posavini, bilo je Hunsko osvajanje 441-447. Poslije pada hunske vlasti, Srem, Slavoniju i druge zemlje između Save i Dunava naselili su Ostrogoti uz saglasnost cara Avita. Oni su branili i sjevernu Bosnu od drugih plemena. Dolazak Teodorika na vlast u Italiji krajem V vijeka doveo je i do uključenja Posavine kao i dijela Bosne u državu Gota. Najzad, Justinijan je uspio da vrati provinciju Dalmaciju u okvire Vizantijske države.

Dakle Rimljani dolinom rijeke Save prodiru i do današnjeg Skugrića, i potpunu vlast uspostavljaju 6-9. godine. Sa sobom donose tekovine jedne daleko naprednije civilizacije, pa tako u Posavini izrastaju naselja gradskog tipa — građevine od kamena i opeke sa krečnim malterom kao vezivom, ulice popločane kamenom, kuće snabdjevene vodovodom, naselja sa javnim kupatilima. U Skugriću je 1962. godine otkriveno naselje iz ovog perioda na lokaciji Cigla. To je veliki prostor u skugrićkom polju od desetak hektara površine, nejednake visine, na kome se vidi više blago zatalasanih uzvišica. Čitav ovaj veliki kompleks je omeđen koritom rječice Tolise, tako što ona pravi lakat ili meandar, a potom je njen tok pomjeren i skraćen iskopom kanala. Narodno predanje ne pamti iskop ovog kanala. Jedan od položaja na lokaciji Cigla, mještani zovu Crkvina ili Tubla. Sadrži na površini brojne fragmente keramike, opeke zidne i krovne, temelj zida građen od riječnih oblutaka vezanih krečnom žbukom te druge ostatke kulture.

Kako bi povezali udaljene oblasti svog velikog carstva Rimljani su gradili drumove, a jedan od najznačajnijih putnih pravaca u ovom području išao je dolinom rijeke Save. Na rimskoj mapi Tabula Peutingeriana, označena je i poštanska stanica imenom Ad Basante (u Bosni). Postoji više stručnih radova u arheološkoj literaturi koji se bave lociranjem ove poštanske stanice. Na pomenutoj mapi poslije stanice Marsonia, za koju se vjeruje da je bila na mjestu današnjeg Slavonskog Broda, dolazi poštanska stanica Ad Basante (ali je nažalost izostavljeno rastojanje u miljama), a poslije Ad Basante u rastojanju od HH milja je stanica Saldis, čije lociranje može biti na Savi oko Brčkog. U jednom od tri velika rimska naselja u našem kraju — Jošik između Jakeša i Odžaka, Kulište u Kruškovom Polju i Cigla u Skugriću, treba locirati stanicu Ad Basante. Ova naselja su približno na sredokraći rimskih poštanskih stanica Marsonia i Saldis.

Srednji vijek

Poslije pada Sirmijuma (582) Avari su već 597. prodrli duboko u unutrašnjost rimske provincije Dalmacije i razorili 40 tvrđava. Masovni upadi Varvara uslijedili su poslije sloma Vizantijskog odbrambenog sistema na Dunavu (602), što je Avarima i Slovenima omogućilo da bez otpora prelaze Savu kod Sirmijuma, današnje Rače, Broda, Gradiške i na drugim mjestima, a zatim da se kreću starim rimskim putevima sve do mora. Oni su zauzeli Salonu (prije 639), glavni grad Dalmacije, a vjerovatno i sve antičke gradove u unutrašnjosti. Sloveni su se u prapostojbini bavili pretežno zemljoradnjom, pa su prilikom naseljavanja zaposijedali zemljište koje je bilo kultivisano u predrimskom i rimskom periodu. Pogodnih površina za zemljoradnju bilo je duž manjih rijeka, u kraškim poljima i omanjim kotlinama. Na ovako ograničenim prostorima mogle su da se naseljavaju manje grupe Slovena, obično bliži i dalji rođaci, koji su mogli brzo i lako da se organizuju po župama. Od malobrojnih starosjedilaca preuzeti su nazivi rijeka, kao što su: Sava, Drina, Drinjača, Bosna, Neretva, Una, Vrbas, Buna, Sana, Pliva i planina: Prenj, Majevica, Varda, Mošor, Dinara, Romanija itd. Iz perioda doseljavanja nisu sačuvani pisani izvori, ali o ranom prisustvu Slovena svjedoče ostaci njihovih naselja i nekropola koji potiču iz VII ili VIII v. Tragovi najstarijih slovenskih naselja sačuvani su i u sjevernoj Bosni. Srbi se masovno naseljavaju i zaposijedaju Dalmaciju u vrijeme cara Iraklija (610-641), i to istočno od doline Une i donjeg toka Cetine, pa do doline Ibra. Sjevernu granicu činila je dolina Save a južnu Primorje, između ušća Cetine i Bojane. Krajem VIII i početkom IX v. počelo je opasno nadiranje Franaka prema istoku i jugoistoku, pa su tako na udar došle i slovenske oblasti. Protiv ovog osvajanja javlja se pokret otpora među panonskim Slovenima u kome se najviše ističe ličnost Ljudevita Posavskog, kneza Panonske kneževine. On je borbu uspio da proširi na veoma širok front i da oko sebe okupi i Karantance sa zapada i čak pleme Timočana sa istoka. Od 819-822. on je sa mnogo napora i žrtava nekako odolijevao Francima ali se na kraju prepade od velike franačke vojske i prebježe u Bosnu Srbima, „za koji se narod kazuje da zauzima veliki dio Dalmacije (Sorabos, quae natio magnam Dalmatiae partem obtinere dicitur)", kako saopštava franački analist Ajnhrd. Ljudevit je bio lijepo dočekan na dvoru lokalnog srpskog župana, ali ga je prevario, ubio ga i preuzeo vlast. U isto vrijeme šalje i poslanike franačkom caru izjavivši spremnost da mu se pokori, što je car odbio. Gonjen od Franaka, a radi svog nedjela omražen kod Srba, on mora da bježi iz Bosne i završava 823. u gadačkom kraju, gdje gine od osvetničke ruke, a sva njegova država je potpala pod franačku vlast.

U periodu od VII do IX v. Bosna se ne pominje kao posebna geografska oblast ili „zemlja“, što ne znači da već tada nisu postojale istoimene župe. Naziv teritorije prvi put je spomenut sredinom X v. u spisu vizantijskog cara Konstantina VII Porfirogenita O upravljanju carstvom. „Zemlja Bosna“ predstavljena je kao dio „Krštene Srbije“, države koja je nastala na jednom dijelu područja koje su naselili pripadnici srpskog plemena. U vrijeme najstarijeg pomena Bosna je obuhvatala samo mali dio teritorije koja će kasnije činiti bosansku banovinu i kraljevinu. Pripisuju joj se dva „naseljena grada“, Kotor i Desnik, kojima se položaj nije dao utvrditi. Vrlo je vjerovatno da su bili u gornjem toku Bosne, gdje se prepoznaje najstarije jezgro bosanske države. Među šest gradova „Krštene Srbije“ u spomenutom carevom spisu nalazi se i Salinis, bez sumnje identično sa kasnijim mjestom Soli (u turskom periodu Tuzla), što znači da prvobitna Bosna nije obuhvatala sjeveroistočni dio savremene Bosne. U vrijeme prvog pomena Bosna je pod vlašću kneza Časlava, koji je 927. poslije smrti bugarskog cara Simeona obnovio državu uz pomoć vizantijskog cara. Sa Časlavom, koji je oko 950. poginuo u borbi sa tek doseljenim Mađarima, prekida se najranija srpska dinastija potekla, po tradiciji, iz vremena seobe slovenskih plemena.

Ovaj kraj je u sastavu bosanske države još u vrijeme bana Kulina. Uprkos tome što je ban Kulin priznao vrhovnu vlast Ugarske, što mu je obezbijedilo unutrašnju samostalnost zemlje, opasnosti sa sjevera su stalno prijetile. Pojava jeretičkog pokreta u Bosni davala je povoda ugarskim kraljevima da vrlo često provaljuju u Bosnu i tamo rade na njegovom iskorjenjivanju. Najveći dio tih pohoda išao je dolinom Bosne kroz župu Nenavište, koja je bila u neposrednom susjedstvu sa Ugarskom i gdje je ugarski uticaj bio naročito veliki, a osjećala se i neposredna crkvena vlast kaločkog biskupa. Ovaj kraj je sudbinu bosanske države dijelio i u vrijeme vladavine bana Mateja Ninoslava, kada su Mađari u više navrata vršili krstaške pohode ka Bosni. Novo potčinjavanje Bosne Ugarskoj imalo je dalekosežne posljedice. Njena teritorija je podijeljena, a dijelovi su došli pod vlast raznih gospodara. U periodu 1237-1319. godine, Usora ili samo njen istočni dio, bila je izvan Bosne. Nalazila se pod ugarskom dominacijom, a od 1284. do 1316. pod vlašću srpskog kralja Dragutina. Na samom početku Dragutinove vladavine došlo je do čvršćeg zbližavanja gospodara Bosne Stefana I Kotromanića i kralja Dragutina, gospodara Usore i Soli, koje je krunisano ženidbom Stefana I Jelisavetom, Dragutinovom kćerkom.

Na ovom području, iz najranijeg perioda srednjeg vijeka, dakle iz vremena odmah nakon propasti Rimskog carstva i odmah poslije doseljavanja naših predaka Slovena, otkriveno je dosadašnjim arheološkim istraživanjima vrlo malo tragova. Na nekoliko lokaliteta došlo je do nalaza keramike staroslovenskog tipa i odlika, koja nesumnjivo pripada vremenu do 10/11. vijeka.

Na lokalitetu Cigla u Skugriću, inače bogatom nalazištu iz doba rimske vladavine, nađeno je u profilu jednog ranije iskopanog kanala više fragmenata keramike ranoslovenskih obilježja. Rađena je slobodnom rukom, bez grnčarskog kola, tamne je ili crvenkaste površine, samo nemarno zaravnjene, neujednačenog pečenja i od nepročišćene zemlje.

U Skugriću su 1964. godine, na lokalitetu Gradina, otkriveni ostaci utvrđenja iz ranog srednjeg vijeka sa bedemima od nasute zemlje. Površinskim pregledom nađena je keramika slovenske provenijencije šireg vremenskog raspona od ranog do kasnog srednjeg vijeka. Gradina je na prostranoj terasi, 10-15 metara izdignutoj iznad doline Posavine, na lijevoj obali rijeke Tolise, koja se oko nje povija, tako da je dobrim dijelom okružena vodom. Staroslovenski sistemi odbrane u staroj postojbini su vezani za močvarne terene, pa je tako i za Gradinu odabran položaj na terasi iznad močvarne doline. Neposredno uz bedeme Gradine postoje danas samo tragovi od dva groblja iz srednjeg vijeka. Sadržavali su velike spomenike od kamena krečnjaka, za koje mještani ovdje kažu „mramorovi“ i „kamenje“. Ovakve spomenike moguće je datirati vremenom između 13. i 16. vijeka. Prvo groblje su Begove bare, sjeverno od Gradine, gdje je 1964. godine zatečeno nekoliko manjih, jako oštećenih stela i više fragmenata od velikih spomenika oblika sanduka, sljemenjaka i ploča. Mještani pamte znatan broj, čak 40-50 velikih spomenika na ovom mjestu. Drugo groblje je južno od Gradine. Naziv mu je „mramorovi i kamenje“. I ovdje postoje samo tragovi od polupanih spomenika. Obje nekropole sadrže i tragove sahranjivanja iz vremena poslije propasti srednjovjekovne bosanske države. Zbog turskih zabrana hrišćani su mogli podizati samo male, skromne spomenike. Baš takve sitne i neobrađene ploče, od kamena pješčara, sa nevješto urezanim znakom krsta, nalazimo na oba groblja oko Gradine, a kao nadgrobni spomenici postoje i muslimanski nišani. U pisanim izvorima, prema defteru iz 1548. godine, islamizacijom je u ovom kraju zahvaćeno oko 13 procenata stanovništva.

Nema pisanih dokumenata iz ranog srednjeg vijeka, pisani istorijski izvori su iz znatno kasnijeg vremena. Prvi zapis o ovom području govori o Terra Tolys — zemlji, oblasti ili kraju oko fluvius Tolicha (rječica Tolisa), a pisan je 1244. godine. Nešto kasnije, u izvoru iz 1324. godine, zapisano je i ime Nenavište, a odnosi se na oblast — župu. U povelji bosanskog bana Stefana II Kotromanića daruju se u Nenavištu (župi) sela Jakeš, Modriča i danas nepoznati Volović. Znači da se područje župe Nenavište prostiralo sa obje strane rijeke Bosne. U pisanim izvorima, kako našim tako i mađarskim, tokom srednjovijekovne bosanske države, nema spomena o naselju i utvrđenju sa imenom Nenavište. Međutim, poznato je da su župe imale središnje župno naselje i da je ono bilo zaštićeno utvrđenjem. Postoji više priloga za pretpostavku da je Gradina na obalama Tolise u Skugriću bila utvrđeno središte srednjovjekovne župe Nenavište. Župa je obuhvatala teritoriju današnjih opština Modriča, Gradačac, Orašje, Šamac i Odžak, i bila je dio srednjovjekovne oblasti Usora.

Religija

Prva crkva u Skugriću je služila 1769-1937, a nalazila se oko 300 m od današnje crkve, na imanju Popovića, u pravcu sela Tolise. To je bila crkva brvnara, slična brojnim takvim crkvama u srpskim zemljama koje su građene u vrijeme turske okupacije. One su po turskim zakonima morale biti male i neugledne. Po predanju, Turci su dozvolili da skugrićka crkva ima 3 prozora,a kako bi imala više svjetlosti, pop Sofren Popović je dao dva vola za još dva prozora. Srušena je 1949. od strane mještana komunista. Na mjestu stare crkve (mještani ga zovu staro crkvište), nalazi se spomenik istoj, časna trpeza i kameni spomenik popu Iliji Popoviću (1838—1880).

Kako stara crkva nije mogla zadovoljiti duhovne potrebe Skugrićana, još tridesetih godina HH vijeka došlo se na ideju o izgradnji nove veće crkve, što je ubrzo i ostvareno. Hram Rođenja Presvete Bogorodice u Skugriću izgrađen je 1938. a osveštan 1940. godine. Gradnja novog jednobrodnog hrama započeta je 1937, prema projektu nalik hramu u Bijeloj, ali sa izvjesnim izmjenama. Temelji su osvećeni 3. oktobra 1937. Hram je sagrađen od kamena i opeke, dimenzija 21 h 9,5 m, pokriven je bakrom, ima zvonik i jedno zvono. Hram je osvetio 1940. godine Episkop zvorničko-tuzlanski Nektarije Krulj.

Tokom Drugog svjetskog rata hram je oštećen granatom nakon čega je šteta sanirana. U Odbrambeno-otadžbinskom ratu 1992-1995 hram je oštećen gelerima prilikom pada granate u neposrednoj blizini.

Hram je obnavljan u nekoliko faza i duži vremenski period. Pokriven je 1984. godine bakrom. Prva veća obnova je bila 2005. godine kada je obnovljena fasada. Druga faza se sastojala od kompletne obnove unutrašnjosti hrama. Hram su od 2010. do 2012 godine živopisali Danijel Bilić, Velibor Bilić, Nenad Glišić i Dejan Duvnjak. Ikonostas od hrastovog drveta i potiče iz vremena gradnje hrama. Izradili su ga majstori iz Gunje kod Brčkog, a 2010 godine restauraciju je izvršio duborezac Aleksandar Ninković iz Modriče. Ikone je oslikao N. Maliskin 1940. godine. Parohijski dom je građen u periodu 1997-1999. godine prema projektu arhitekte Miće Đokića iz Modriče. Svetosavski dom je građen u istom periodu kao i parohijski, ali je kompletno završen 2003. godine prema projektu istog arhitekte. Pored hrama se nalazi i kapela za paljenje svijeća (u obliku latinskog krsta sa osmougaonom kupolom) izgrađena 2007. godine.

Seosko groblje je udaljeno 200 m od hrama, a postoji i jedno manje groblje koje se nalazi u zaseoku Ždreban. U porti hrama podignut je spomenik borcima poginulim u posljednjem Odbrambeno-otadžbinskom ratu, a na njemu su ispisana imena 36 poginulih iz ovoga sela. Na svetosavskom domu je podignuta spomen-ploča poginulima u Drugom svjetskom ratu.

Kraj ograde u porti skugrićke crkve sahranjen je komandant Smederevskog korpusa JVuO, kapetan Živan Lazović, koji je obolio od tifusa i umro februara mjeseca 1945. godine u skugrićkoj školi. Grobno mjesto je neobilježeno jer su komunisti nakon rata uklonili krst sa Lazovićevog groba. Inače je veliki broj pripadnika Smederevskog korpusa JVuO, mahom pomrlih od tifusa, sahranjeno na brzinu i bez obilježja kraj donje kapije seoskog groblja (samo za nekolicinu njih se znaju imena — Jasenko Jovanović, Petar Panić, Vitomir Lazić, braća Dušan i Tihomir Perović). Skugrićani su im 2003. godine na groblju podigli i osveštali spomenik.

Sveštenici u Skugriću:

• do Drugog svjetskog rata

Sofren Popović (oko 1850), Ilija Popović, Jovan Protić, Đorđe Popović, Maksim Maksimović (oko 1910), Stevo Popović, Jovan Rozomarić Rus (1927), Marko Popović (1932), Đorđe Jovanović (1934), Svetozar Popović (1938-1945)

• nakon Drugog svjetskog rata

Blagoje Đurić, Dušan Lapčević, Todor Trifunović (1955-1962), Milomir Milanović (1962-1968), Budimir Anđelić (1968-1969), Bogdan Popović (1969), Branislav Radosavljević (1969-1973), Branko Đurić (1973-1976), Borivoje Šanić (1976-1986), Vitomir Todorović (opslužuje 1986), Tanasije Ristanić (1986-1994), Nedeljko Anđelić (opslužuje 1995), Vojko Stevanović (od 1996).

Stanovništvo

Nacionalnost	2013.	1991.	1981.	1971.	1961.
Srbi		1.148 (79,00%)	1.108 (77,05%)	1.172 (79,72%)	1.158
Hrvati		250 (17,20%)	279 (19,40%)	295 (20,06%)	249
Jugosloveni		41 (2,82%)	34 (2,36%)
Muslimani		2 (0,13%)
Crnogorci					1
ostali i nepoznato		12 (0,82%)	17 (1,18%)	3 (0,20%)
Ukupno	785	1.453	1.438	1.470	1.411

Demografija
Godina	Stanovnika
1961.	1.411
1971.	1.470
1981.	1.438
1991.	1.453
2013.	785

Vidi još

• Opština Modriča

Literatura

• Pertz, Georg Heinrich, ur. (1845). Einhardi Annales. Hanover. 
• Scholz, Bernhard Walter, ur. (1970). Carolingian Chronicles: Royal Frankish Annals and Nithard's Histories. University of Michigan Press. 

Spoljašnje veze

• Geografske koordinate