Dragutin Prica
Dragutin Prica (Sveti Juraj, Senj, 5. novembar 1867 — Opatija, 14. jun 1960) je bio austrougarski, a kasnije i jugoslovenski admiral.[1] Po nacionalnosti je bio Srbin, pravoslavne vere.[2]
| Dragutin Prica | |
|---|---|
 Admiral Dragutin Prica | |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 5. novembar 1867. |
| Mesto rođenja | Sveti Juraj, Senj, Austrougarska |
| Datum smrti | 14. jun 1960. (92 god.) |
| Mesto smrti | Opatija, FNRJ |
| Vojna karijera | |
| Služba | 1885—1918. 1919—1929. |
| Vojska | Austrougarska vojska Jugoslovenska vojska |
| Čin | Admiral |
| Učešće u ratovima | Bokserski ustanak Prvi svetski rat |
| Kasniji rad | Predsednik Rotari kluba Beograd |
| Odlikovanja | Orden Belog orla Orden Svetog Save |
Biografija uredi
Rođen je 5. novembra 1867. godine u mestu Sveti Juraj nadomak Senja, od oca Maksima i majke Ksenije Budisavljević. Po nacionalnosti je Srbin.[3]
Podmorsku vojnu akademiju završio je u Rijeci (1881—1885). Po završetku akademije na službi u Austrougarskoj mornarici u činu kadeta druge klase. Od 1898. do 1899. godine bio je komandant mornarskog odreda u Pekingu za zaštitu poslanstva. Premešten 1900. u štab komandanta eskadrile u istočnoj Aziji i učestvovao u ratu u Kini. Na toj dužnosti zadržao se do 1901. godine. U Vojno ministarstvo Austrougarske carevine premešten 1902. godine. Do 1905. bio je u odelenju za mornaricu na raznim dužnostima. Za Načelnik štaba lučkog admiraliteta u Puli postavljen 1913. godine. Na toj dužnosti će ga zadesiti Prvi svetski rat. U ratu je komandant bojnog broda Princ Eugen. Pred kraj rata 1917. imenovan za komandanta obalske komande u Trstu. Prvi put penzionisan 1918. godine na lični zahtev. Stavljen na raspolaganje Narodnom veću Slovenaca, Hravata i Srba. i 31. oktobra iste godine postavljen je poverenika ministra za mornaricu. Nakon formiranja Kraljevine SHS, reaktiviran i primljen u novoformiranu vojsku 23. maja 1919. godine. Organizovao je direkciju rečnog saobraćaja i bio je delegat Jugoslovenske mornarice na arbitraži brodova u Beču, Parizu i Budimpešti. Takođe je bio delegat na konferenciji Društva Naroda za tranzit u Barseloni, i u komisiji za tehnički režim dunavskih voda u Minhen i Drezdenu. Od 26. jula 1922. do 15. aprila 1923. bio je referent za izvršenje Santa Margaritskih Konvencija. Od 16. aprila do 15. maja 1923. bio je komandant specijalnih jedinica mornarice, i u ađutanturi imenovan za ličnog pratioca kraljice Marije. Istovremeno do 29. jula 1923. bio je komandant Komande Boke Kotorske. Za maršala dvora imenovan 31. avgusta 1923. godine na tu funkciju međutim po tom ukazu se nije postupilo te on ostao na raspolaganju do 20. oktobra iste godine. Dana 21. oktobra imenovan za ađutanta kralja Aleksandra I. Učestvovao u ceremoniji krštenja prestolonaslednika Petra i zajedno sa vojvodom Stepom Stepanovićem uneo je kolevku kraljevim sinom u dvorsku kapelu na krštenje.[4] Nakon ovog događaja postaje Komandant mornarice i na tom položaju ostao je do penzionisanja. Od 12. oktobra 1927. godine imenovan je počasnim kraljevim ađutantom. Penzionisan je po molbi 18. oktobra 1929. godine. Predsednik Rotari kluba Beograd od 1931. do 1932. godine.[5]
Preminuo je 14. juna 1960. godine u Opatiji. Rođak je Jovanke Broz.[6]
Oficirsko napredovanje i odlikovanja uredi
Unapređen je u čin: kontra-admirala 1. oktobra 1918; vice admirala 21. oktobra 1923; i admirala 6. septembra 1929. godine.[a]
Odlikovan je Ordenom Belog orla, Ordenom Svetog Save, Ordenom Karađorđeve zvezde sa mačevima, Gvozdenim krstom, Ordenom Gvozdene krune, Ordenom Svete Ane i mnogim drugim.
Napomene uredi
Reference uredi
- ^ Bjelajac 2004, str. 254.
- ^ „Kartoteka žitelja grada Beograda i Zemuna”. Digitalni repozitorijum Istorijskog arhiva Beograda. Pristupljeno 3. 3. 2023.
- ^ Službeni karton
- ^ Stanojević 1928, str. 583.
- ^ Monografija ROTARI KLUBA BEOGRAD, str. 53.
- ^ Domaćica u statusu ljubavnice
- ^ Zakon o ustrojstvu vojske i mornarice, 1929. Član 169. stav 9.
Literatura uredi
- Bjelajac, Mile S. (2004). Generali i admirali Kraljevine Jugoslavije 1918—1941. Beograd: Institut za noviju istoriju Srbije. ISBN 978-86-7005-039-6.
- Stanojević, Stanoje (1928). Narodna enciklopedija Srpsko-hrvatsko-slovenačka knjiga III N-R. Zagreb: Bibliografski zavod. ISBN 978-86-7543-195-4.
