Miličinica
Miličinica je naseljeno mesto grada Valjeva u Kolubarskom okrugu. Prema popisu iz 2011. bilo je 762 stanovnika. Selo je brdskog tipa. Po svojoj površini ovo selo u Srbiji zauzima treće mesto, a u čitavom valjevskom okrugu nalazi se na prvom mestu, kao najveće selo u Zapadnom delu Srbije. Kao što je već prethodno navedeno, selo pripada valjevskoj opštini i od njega je udaljeno oko 40 km. Selo Miličinica broji oko 800 stanovnika. Ime sela pominje se u najstarijim spisima, tačnije u turskim defterima 1572—73. godine.
Miličinica | |
|---|---|
 Miličinica | |
| Administrativni podaci | |
| Država | Srbija |
| Upravni okrug | Kolubarski |
| Grad | Valjevo |
| Stanovništvo | |
| — 2011. |  762 |
| Geografske karakteristike | |
| Koordinate | 44° 25′ 56″ S; 19° 42′ 15″ I / 44.4322° S; 19.7042° I |
| Vremenska zona | UTC+1 (CET), leti UTC+2 (CEST) |
| Aps. visina | 336 m |
.svg)  Miličinica Miličinica na karti Srbije | |
| Ostali podaci | |
| Pozivni broj | 014 |
| Registarska oznaka | VA |
Ovde se nalazi Crkva brvnara, kao spomenik kulture od velikog značaja.
Geografija uredi
Selo ima nepovoljan geografski položaj, zato što je dosta udaljeno od većih gradova i glavnih saobraćajnica. Saobraćajna infrastruktura u samom selu je loša, što dodatno otežava komunikaciju i pristup gradovima. Uglavnom u selu preovladava makadam, a delovi koji su asfaltirani su takođe u prilično lošem stanju, puni rupa i nepovoljni za vožnju.
Udaljenost Miličinice od većih gradova je sledeća:
- Miličinica-Koceljeva-11 km
- Miličinica-Šabac-45 km
- Miličinica-Valjevska Kamenica-17 km
- Miličinica-Valjevo-40 km
- Miličinica-Koceljeva-Beograd-90 km
Reljef uredi
Miličinica se nalazi u Vlašiću pri izvoru Tamnave i Uba. Brdsko je selo. Prostire se od Velikog belega na jugu do Konjskog groba na severu i od rečice Brezovače na istoku do rečice Popovice na zapadu sela. Bitnija brda su Veliki beleg na Vlašiću, Zadel do Crniljeva i Šeševica do Kamenice, kao i Pusula i Oštrikovača koje se nalaze u samom selu. Brda nisu visoka, ali su zato veoma strma i kamenita. Selo obiluje brojnim jarugama i dolinama što dodatno ulepšava pejzaž sela. Zemljište je od paleozojskih filita na kojima se nalaze bogati slojevi krečnjaka trijanske starosti, a možda i mlađeg.Krečnjak je na mnogim mestima denudovan i ograničen na mala ostrvca, tako da sredina sela Ponor predstavlja predivnu visoravan, polje ispunjeno vrtačama različitog oblika. Ne sme se zaboraviti ni potok Ponor koji na jednom kraju izvire, a pod Oštrikovačom sa južne strane ponire. Seoske kuće su raštrkane po celom prostoru i uvučene duboko u jaruge i doline. Najveći deo sela se nalazi na istočnoj strani.
Klima uredi
Na pozitivne geografsko-klimatske uslove valjevskog kraja utiču blizina Panonskog basena i prelazak iz ravničarskih ka brdsko-planinskim područjima, sa određenim stepenom kontinentalnosti. S obzirom na činjenicu da Miličinica pripada Valjevu i da se nalazi nadomak ovog grada, ne čudi što se i klima ovog sela podudara sa klimom Valjeva. Klima čitavog valjevskog kraja, pa samim tim i Miličinice, može se okarakterisati kao umereno kontinentalna. Srednji vazdušni pritisak iznosi oko 998mb. Srednja godišnja temperatura je oko 11 °C. Najhladniji mesec je januar (-0,2 °C), a najtopliji jul (21,4 °C). Na području Valjeva najsunčaniji je jul (281,8 časova), a najoblačniji je decembar (68,6 časova).
Hidrografija uredi
Selo je prepuno izvora. U svakoj jaruzi ima po jedan ili više manjih neznatnih izvorčića, od kojih postaju potoci manje vrste. U blizini takvih potoka su i seoske kuće koje se služe vodom sa tih potoka i izvora. Po Ponoru ima nekoliko većih izvora koji liče na vrela i to su: Sirovljevića bunar, Brankovo vrelo i dr. Od tekućih voda u selu su Tamnava, koja protiče kroz najšumovitiji kraj valjevske Podgorine. Ub izvire na istočnoj strani Velikog Belega. Reka je mala kao i Tamnava, ali je nepresušna i godinama unazad služi meštanima za piće ili pojenje stoke. Miličinica je rečica sela koja izbija iz male pećinice ispod Ostrikovače i uliva se u Tamnavu.
Flora i fauna uredi
Biljni svet uredi
Miličinica se ne odlikuje posebnim kvalitetom zemlje. Selo je šumovito, uglavnom se radi o lisnatom drveću. Ima pojedinih delova u selu gde se od šume čak ne vide ni kuće. Najlepši šumski kraj je Veliki Beleg i sve njegove kosanice. Takođe privlači pažnju i krečnjačka stena, a po dnu je obrasla osobito lepom šumom koja se odatle dalje prostire na sever i vezuje za kameničku Šeševicu.
Životinjski svet uredi
Što se tiče životinjskog sveta ovi krajevi su poznati po raznovrsnoj divljači, a neke od najzastupljenijih divljih životinja su: zec, srna, fazan, lisica, divlja mačka a ima i divljih svinja.
O postanku sela uredi
U literaturi je zapisano da ovo selo postoji "od Kosova". Za Kosovo je vezana i legenda o imenu ovog sela. Legenda kaže da je Miloš Obilić živeo u pocerskom selu Dvorištu i da je imao tri sestre: Milicu, Paunu i Doku. Njihovi muževi su zajedno sa Milošem otišli u boj na Kosovo. Nakon što su primile strašnu vest da su njihovi muževi zajedno sa njihovim bratom poginuli na Kosovu svaka sestra je u svom selu podigla po jednu crkvu. Po njima su i ta sela dobila svoja imena: Miličinica, Paune i Dokmir. Selo gde je Milica podigla crkvu prvobitno se zvalo Miličina crkva, zatim Miličina reka, da bi na kraju selo dobilo naziv Miličinica koje se zadržalo i do današnjih dana. Kao što je već prethodno rečeno, ime ovog sela nalazi se zapisano i u najstarijem turskom defteru 1572—73. godine. Čak se i u jednom austrijskom dokumentu iz 1719. kaže da je grad pobio i selo Milicsina reka. U literaturama starijeg datuma može se često pojaviti i pojam džemat. To su u stvari imena naseljenih mesta.[1][2]
Stanovništvo uredi
Nastarija porodica ovog kraja zvala se Ružići, postoji i dan danas. Oni se smatraju starosedeocima, pošto se za njih ne zna da su se doselili u selo. Veruje se da su u njemu od samog njegovog postanka. Danas Ružićima pripada oko 15 raznih prezimena (Lajšići, Jevtići, Čolići i dr.). Od doseljenih porodica najstariji su Crnčevići iz Kranjana koji su doseljeni iz Polimlja početkom 19 veka. Nekada su oni bili najbrojnija porodica u selu, ali to danas nije slučaj. Nakon njih su se u ove krajeve doselili Ubljani i Kacapci. U stare doseljenike koji su doseljeni pred kraj 17 veka ubrajaju se Sirovljevići koji su se doselili iz Hercegovine. Oni su tokom vremena menjali svoje prezime, pa danas postoje pod sledećim prezimenima: Pavlovići, Tadići, Krstići, a ima i Sirovljevića. Nalaze se u Ponoru. U Miličinicu su se početkom 18. veka doselila dva brata Lazarevića. Jedan se nastanio pored Crnčevića, a drugi u njegovoj blizini. Od prvog brata su nastali današnji Perići, a od drugog današnji Jevremovići, Lazarevići i Maksimovići. Oni su svi međusobno rođaci i slave istu krsnu slavu Sveti Alimpije Stolpnik. Kuće im nisu previše udaljene jedna od druge, tako da se nalaze takoreći u komšiluku.
U samom početku nastanka sela, ono je brojalo jako puno domaćinstava i stanovnika kako starosedelaca, tako i doseljenika koji su se vremenom doselili i nastanili u ovo živopisno selo. Prema podacima koji se čuvaju u seoskoj arhivi, postoji podatak da je selo 1948. godine imalo 2197 stanovnika. Od Drugog svetskog rata polako se smanjivao broj stanovnika u selu, tako da je danas ta cifra daleko manja. Danas prema evidenciji ovdašnjeg sveštenika Zorana Jakovljevića u Miličinici ima 250 domaćinstava sa oko 750-800 stanovnika. Prema ovom podatku izvodi se zaključak da jedna miličanska kuća ima u proseku oko troje žitelja. Takođe, prema rečima sveštenika, ovo selo je danas veoma pusto i napušteno, a razlog tome je činjenica da Miličinica ne može da se pohvali visokim natalitetom, zato što u selu preovladava starije stanovništvo, a mlado i radno sposobno stanovništvo je mahom napustilo selo i nastanilo se u obližnje veće gradove kao što su Valjevo i Šabac. Tome može da posvedoči i seoska škola koja svake godine broji sve manje i manje đaka polaznika, o čemu će nešto kasnije biti više rečeno.
Što se tiče zanimanja stanovnika, ovde su glavna zanimanja zemljoradnja i voćarstvo. Stanovništvo se danas pretežno bavi voćarstvom, a što se tiče stočarstva time se bave samo da bi zadovoljili svoje potrebe i da bi se prehranili. Ovaj kraj je poznat po šljivi, kruški, jabukama, a u poslednje vreme meštani se izdvajaju i po uzgoju maline i kupine koja im u letnjim mesecima predstavlja glavni izvor prihoda, a preko zime prodaju rakiju koju su proizveli od svojih šljiva i kruški koje obiluju u Miličinici i može se slobodno reći da je kraj bogat tim prirodnim kulturama. Takođe u poslednje vreme u selu se meštani počinju intenzivnije baviti po malo zaboravljenom granom, a to je vinogradarstvo. Predeo je izuzetno povoljan za gajenje vinove loze, pa stoga i ne čudi razlog zbog koga se stanovništvo okreće ka vinogradarstvu. Upravo zbog toga treba obavezno pomenuti i naziv "Pusula". Zapravo reč je o vinariji koja se nalazi u ovom magičnom kraju i koja se bavi proizvodnjom vrhunskih vina. Vinariju su podigli Radomir Savić i Jovo Mikanović čiji koreni potiču iz Miličinice. Vinarija je dobila ime po istoimenom brdašcetu na kom su 2003. godine podignuti zasadi vinove loze. Vinogradi su se vremenom širili, tako da danas Pusula dostiže površinu od ukupno 16ha. Vinarija je za svoje vinograde izabrala visokokvalitetne internacionalne sorte: sovinjon, šardone, burgundac crni, kaberne, traminac i mnoge druge. Bitna činjenica je i ta da se negovanjem, branjem i samom obradom grožđa u vinariji bavi lokalno stanovništvo uz nadzor stručnih tehnologa. To povoljno utiče na samo stanovništvo, jer se neguje održivi razvoj, ali i na tako dobar kvalitet vina jer ga obrađuju ljudi koji su rasli na tlu ove blagorodne zemlje, koji poznaju samu zemlju i tačno znaju na koji način je treba obrađivati i negovati da bi im se ona odužila na najbolji mogući način, a to je kvalitetno grožđe i još kvalitetnije vino. [2]
Demografija uredi
U naselju Miličinica živi 776 punoletnih stanovnika, a prosečna starost stanovništva iznosi 47,4 godina (46,3 kod muškaraca i 48,5 kod žena). U naselju ima 313 domaćinstava, a prosečan broj članova po domaćinstvu je 2,92.
Ovo naselje je velikim delom naseljeno Srbima (prema popisu iz 2002. godine).
|
| ||||||||||||||||||||||||||||
| m | ž |
|||
| ? | 0 | 3 | ||
| 80+ | 7 | 16 | ||
| 75—79 | 18 | 26 | ||
| 70—74 | 39 | 61 | ||
| 65—69 | 48 | 64 | ||
| 60—64 | 39 | 39 | ||
| 55—59 | 27 | 28 | ||
| 50—54 | 30 | 17 | ||
| 45—49 | 41 | 26 | ||
| 40—44 | 32 | 27 | ||
| 35—39 | 21 | 16 | ||
| 30—34 | 27 | 20 | ||
| 25—29 | 28 | 21 | ||
| 20—24 | 17 | 24 | ||
| 15—19 | 21 | 16 | ||
| 10—14 | 19 | 24 | ||
| 5—9 | 22 | 25 | ||
| 0—4 | 8 | 16 | ||
| Prosek : | 46,3 | 48,5 | ||
| ||||||||||||||||||||||||
|
| Pol | Ukupno | Neoženjen/Neudata | Oženjen/Udata | Udovac/Udovica | Razveden/Razvedena | Nepoznato |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Muški | 395 | 90 | 261 | 34 | 9 | 1 |
| Ženski | 404 | 32 | 267 | 101 | 2 | 2 |
| UKUPNO | 799 | 122 | 528 | 135 | 11 | 3 |
| Pol | Ukupno | Poljoprivreda, lov i šumarstvo | Ribarstvo | Vađenje rude i kamena | Prerađivačka industrija |
|---|---|---|---|---|---|
| Muški | 310 | 273 | 0 | 6 | 8 |
| Ženski | 247 | 243 | 0 | 0 | 1 |
| UKUPNO | 557 | 516 | 0 | 6 | 9 |
| Pol | Proizvodnja i snabdevanje | Građevinarstvo | Trgovina | Hoteli i restorani | Saobraćaj, skladištenje i veze |
| Muški | 0 | 0 | 7 | 0 | 2 |
| Ženski | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 |
| UKUPNO | 0 | 0 | 7 | 0 | 2 |
| Pol | Finansijsko posredovanje | Nekretnine | Državna uprava i odbrana | Obrazovanje | Zdravstveni i socijalni rad |
| Muški | 0 | 1 | 6 | 4 | 0 |
| Ženski | 0 | 0 | 0 | 1 | 2 |
| UKUPNO | 0 | 1 | 6 | 5 | 2 |
| Pol | Ostale uslužne aktivnosti | Privatna domaćinstva | Eksteritorijalne organizacije i tela | Nepoznato | |
| Muški | 1 | 0 | 0 | 2 | |
| Ženski | 0 | 0 | 0 | 0 | |
| UKUPNO | 1 | 0 | 0 | 2 | |
Obrazovanje uredi
Miličinica je u Srezu podgorskom, okrugu valjevskom imala najstariju po postanku školu u zapadnom kraju Srbije. Škola se nalazila u blizini crkve, u crkvenom potoku. U ovoj školi je od 1823. do 1826. radio učitelj Jakov Adnađević iz Srema u selu poznatiji kao "Švabo". U tom periodu je školu pohađalo svega pet učenika i svi oni su postali sveštenici. Učitelja Jakova 1829. zamenjuje Maksim poznatiji kao "Grk" koji ovde ostaje do 1838. kada se škola gasi. Miličanska opština je tražila dozvolu da se u Miličinici otvori privatna škola jer nije bilo uslova za državnu. Po dobijanju odobrenja, na crkvenom posedu je sagrađena školska zgrada u kojoj je školske 1882/83. počela redovna nastava. Za vreme Prvog svetskog rata škola nije radila, a po okončanju istog ponovo počinje sa radom tek u školskoj 1919/20. U školskoj 1930/31. miličansku školu pohađa 254 učenika. Sledeće školske godine javlja se potreba da se otvori nova škola i to je i učinjeno. Nova škola je otvorena u Gornjem Crniljevu. Za izgradnju nove škole iskorišćena je već postojeća stara škola u Miličinici koja je porušena i preneta u Crniljevo. Nakon toga u Miličinici ostaju dve škole. Pošto je nastavljen porast broja đaka koji su pohađali školu u Miličinici 1933. doneta je odluka da se na Ubiću sagradi nova škola. U Miličinici je za te potrebe srušena još jedna stara školska zgrada i preneta na Ubić. Prilikom podele, ove škole dobijaju sledeći broj učenika:
Tabela 1: Prikaz učenika po godinama škole u Miličinici i škole na Ubiću
| Razredi | Miličinica | Ubić |
|---|---|---|
| Prvi | 39 | 21 |
| Drugi | 30 | 13 |
| Treći | 21 | 16 |
| Četvrti | 20 | 19 |
| Ukupno | 110 | 69 |
Interesantan podatak je i taj da je u jesen 1941. godine u miličanskoj školi bila smeštena partizanska bolnica Posavskog partizanskog odreda. Ovo potvrđuje i spomen ploča na školskoj zgradi koja je sačuvana i do današnjih dana. Povećani broj učenika posle Drugog svetskog rata se stalno održava. U školskoj 1947/48. u miličanskoj školi ima 121 učenik u sva četiri razreda, u 1948/49. već 135 učenika, a u 1952/53. samo 68 učenika. Ovakvo stanje zadržava se u dužem vremenskom periodu da bi u osmoj i devetoj deceniji 10. veka došlo do naglog smanjenja broja učenika. Stanje je još izraženije u poslednjoj deceniji, a o tome nam najbolje mogu reći podaci o broju učenika u školskoj 1997/98. godini.
Tabela 2: Podaci o broju učenika u osmoj i devetoj deceniji 20. veka
| Razredi | Dečaci | Devojčice | Ukupno |
|---|---|---|---|
| Prvi | 2 | 3 | 5 |
| Drugi | 1 | 1 | 2 |
| Treći | 1 | 1 | 2 |
| Četvrti | 1 | 1 | 2 |
| Ukupno | 5 | 6 | 11 |
Ni danas u 21. veku nije ništa bolja situacija. Đaka je iz godine u godinu sve manje i manje i selo polako izumire. Prošle godine, tačnije 2014. godine je u školi bilo 11 učenika od predškolskog uzrasta do četvrtog razreda osnovne škole. Funkciju učitelja vrši Rade Cvetinović koji živi u susednom selu. [1]
Kulturno-istorijske znamenitosti uredi
U Miličinici nema puno znamenitosti, ali definitivno jedna od najvećih i najznačajnijih znamenitosti za meštane jeste stara crkva brvnara koja se nalazi u samom srcu sela. U blizini je osnovne škole u Miličinici. O crkvi ima malo pisanih podataka. Prvi je kao crkvu pominje u svojim spisima Joakim Vujić. Crkva je bila posvećena Svetim apostolima Petru i Pavlu. Ona je jedna od najuspešnijih primera sakralnog graditeljstva osaćanske neimarske škole. Graditelji iz Osata iz oblasti oko Srebrenice bili su poznati po podizanju objekata od drvene građe. Njihovim radom i zalaganjem na području Užica, Valjeva, pa čak i Beograda, sagrađen je niz crkava od drveta koje su bile poznatije u svetu kao crkve brvnare. Najčešće su bile podizane na temeljima ranije porušenih hramova, što je naročito bilo vidljivo nakon ratova Osmanlija. Kao materijal je korišćeno drvo jer je bilo najdostupnije i najjeftinije, a bilo ga je lako i transportovati. Osaćani su u obradi drveta dostigli veoma visok estetski i funkcionalni nivo.
Ktitori i najznačajiji priložnici crkava od drveta podignutih u predustaničkom periodu najčešće su ostajali bezimeni. Dimenzije osaćanskih hramova su bile skromne. Sem manjeg broja eksera ništa više nije bilo korišćeno. Oltarski prostor, kao i cela krovna konstrukcija bili su uglavnom zaobljeni, a ispod nje je postavljen dekorativni "lažni svod" koji je dodatno ulepšavao samu crkvu i davao joj neku savršenost u estetskom smislu. Unutrašnja dekoracija crkve je takođe bila od drveta. Tu treba posebno istaći izuzetne umetničke radove, poput rezbarenih polijeleja, stolova, plastike na vratima i na nadvratnicama, delova ikonostasa i dr. Sve to dodatno ulepšava kako eksterijer tako i enterijer ovog svetilišta. Brojne crkve brvnare su vremenom srušene da bi se na njihovim mestima sagradila nova crkva koja je više odgovarala potrebama naraslog broja stanovnika. Tada ljudi nisu shvatali kakvu nacionalnu baštinu na taj način uništavaju i bacaju u zaborav. I pored toga, crkve brvnare koje su odolele ljudskoj evoluciji i brojnim promenama su crkve u Dubu, Takovu, Vraniću i naravno crkva u Miličinici. To je jedna od retkih brvnara kojoj se tačno zna vreme nastanka, a takođe se znaju i imena graditelja. Temelj crkve je postavljen 23. avgusta 1791. godine, a neimar koji je započeo gradnju bio je Ignjat Petrović. Crkva je izgrađena 1792. a unutrašnja dekoracija je završena 1794. godine. Pet godina kasnije, tačnije 2. februara 1799. godine crkvu je osveštao miličanski sveštenik Jerotije.
Nakon sloma Prvog srpskog ustanka, brojne crkve i manastiri su bili pljačkani i uništavani širom Srbije. Miličinica je najverovatnije izbegla takvu sudbinu, jer Joakim Vujić koji je bio putopisac i koji je uz dozvolu Miloša Obrenovića 1826. godine obišao Beogradski pašaluk nije zabeležio da je bila razarana od strane Turaka. Vujićevo kazivanje o miličanskoj crkvi brvnari bilo je sledeće: "Crkva leži izmeždu lepih planina, na jednom oceditom mestu. Hram cerkve jest Svjati Velikomučenik Georgij. Blizu cerkve jest jedan iscelitelni istočnik koji se zove Dvorište, a nedaleko od cerkve teče reka Tamnava. Ova cerkva derži i male guntove, za koje Turčinu spahiji plaća 10 groša na godinu". Iz ovog spisa se vidi da je u blizini crkve postojao, tačnije postoji i danas jedan mali izvor za koji se veruje da je lekovit. Izvor se zove "Zvekara".
Crkva brvnara je bila u upotrebi tokom čitavog 19. veka. Vremenom se zbog povećanja broja vernika i njihove ekonomske moći pristupilo početkom 20. veka izgradnji nove crkve. Crkva se nalazi u istom crkvenom dvorištu u kome se nalazi i crkva brvnara. Posvećena je Svetom Georgiju. U brvnari se više ne vrše službe, sem na Petrovdan kada se odsluži služba u staroj crkvi kojoj prisustvuje veliki broj meštana kako iz Miličinice tako i iz okoline. Takođe, po želji meštana, sveštenik može izvršiti venčanje u staroj crkvi i to je jedan jako lep događaj koji na neki način ponovo oživljava crkvu brvnaru koja je ponos sela Miličinica i njenih meštana.
Prema legendi koju pričaju stariji meštani u selu je postojala i kamena ploča na koju je prema predanju Marko Kraljević klekao da obeduje i da se odmori. Na ploči se jasno vidi otisak kolena, konjske kopite za koju se veruje da je pripadala Markovom konju Šarcu, kao i čanak i kašika. Prema legendi Marko Kraljević je svojim mačem presekao jedan deo kamena i iz te šupljine je preko cele godine izvirala voda čak i u periodima najveće suše. To mesto je bilo veoma atraktivno i posećeno od strane meštana, a i predstavljalo je mesto gde su đaci iz seoske škole sa svojim učiteljima odlazili na izlet. Nažalost, ta kamen ploča je uništena nehotično dok su meštani obrađivali svoja imanja, ali i dalje na tom mestu postoji deo ploče kao dokaz da se događaj zaista i desio i da legenda nije nikakva izmišljotina, već da je to nešto što se zaista i dogodilo. [6]
Galerija uredi
-
Crkva -
Crkva brvnara -
Česma u školskom dvorištu -
Spomen Milici, sestri Miloša Obilića -
Zgrada škole i crkva -
Miličinica - Panorama -
Miličinica - Panorama -
Miličinica - Panorama -
Miličinica - Panorama -
Miličinica - Panorama -
Miličinica - Panorama -
Miličinica - Panorama -
Miličinica - Panorama
Reference uredi
- ^ a b Timotić S., (1998): Kamenička škola., Valjevo
- ^ a b Pavlović Lj., (1991): Kolubara i Podgorina. "DNIP Napred", Valjevo
- ^ „Knjiga 9”. Stanovništvo, uporedni pregled broja stanovnika 1948, 1953, 1961, 1971, 1981, 1991, 2002, podaci po naseljima (PDF). webrzs.stat.gov.rs. Beograd: Republički zavod za statistiku. maj 2004. ISBN 86-84433-14-9.
- ^ „Knjiga 1”. Stanovništvo, nacionalna ili etnička pripadnost, podaci po naseljima. webrzs.stat.gov.rs. Beograd: Republički zavod za statistiku. februar 2003. ISBN 86-84433-00-9.
- ^ „Knjiga 2”. Stanovništvo, pol i starost, podaci po naseljima. webrzs.stat.gov.rs. Beograd: Republički zavod za statistiku. februar 2003. ISBN 86-84433-01-7.
- ^ Radosavljević N., (1846): Stara crkva u Miličinici - knjiga prihoda i rashoda. "Istorijski institut Beograd", Beograd
