Miloradovići

Miloradovići Dubrava, Hercegovina Ljubič, Mala Rusija, Dubrovačka republika, Rusija

Država Kraljevina Srba, Bosne, Primorja i Zapadnih strana, Osmansko carstvo, Habzburška monarhija Ruska Imperija Zvanja vojvoda, plem, grof ruske imperije Osnivač porodice vojvoda Stjepan Miloradović Enobliranje starije plemstvo (1416, pominje se vojvoda Stjepan), berati otomanskih sultana spahije-timarnici u turskim popisnim defterima (1468-1469 i 1477), potvrda o starijem plemstvu u Ilirskom grbovniku (1584-1594), fojnički prepis (1675-1688), potvrda o starijem plemstvu Senata dubrovačke republike (1749, Jeftimije Miloradović) austrijsko priznanje starijeg plemstva i predikat od Hrabrenovića i Dubrave (13.9.1760, Jeftimije Miloradović), rusko plemstvo maloruskog dvorjanstva (1711, Mihailo Miloradović) priznanje starijeg plemstva (1763, Jeftimije Miloradović), titula grofa ruske imperije za zasluge u ratu protiv Napoleona (Mihail Miloradovič, darovana 1. 05. 1813 - ugašena 15. 12. 1825) titula grofa Ruske Imperije za ovekovečenje sećanja na zasluge grofa Mihaila Miloradoviča (Grigorije A. Miloradović, 2. put darovana 19. 3. 1873 - ugašena 2. 1. 1952) ). Poreklo Dubrava kod Stoca, Hercegovina, Nacionalnost Srpska, kasnije ruska srpskog porekla Današnji potomci Miloradovići u Rusiji i na zapadu)|}

Miloradovići (Miloradovići od Hrabrenovića i Dubrave, grofovi Miloradovići, Miloradoviči) su porodica srpskog porekla iz Hercegovine, potomci vojvode Stjepana Miloradovića (živeo na prelazu iz 14. u 15. vek) i njegovih naslednika, vlasnika imanja u Dubravi kod Stoca, dubrovačkih građana, ktitora srpskih pravoslavnih crkava Svetog Petra i Pavla u Ošanićima kod Stoca (vojvoda Radosav, pre 1505) , Svetog Nikole u Trijebnju (vojvoda Radoje Hrabren 1534), Preobraženja Hristovog u Klepcima kod Prebilovaca i Čapljine (spahija Milisav, druga polovina XVI veka, obnovio ruski pešadijski general Mihailo Andrejević Miloradović, 1811) , i srpskog pravoslavnog manastira Žitomislić (spahija Milisav Hrabren 1563, Mihailo i Gavrilo donose darove Petra Velikog, 1707, darivao general-lajtnant grof Grigorije, 1883). Jedna grana Miloradovića se iz Hercegovine iselila u Rusiju (Mihailo, Gavrilo i Aleksandar), a druga je, pre preseljenja u Rusiju, jedno vreme živela u Habzburškoj monarhiji (Jeftimije-Jeronim i Mojsije). Od braće Mihaila, Gavrila i Aleksandra Miloradovića vode poreklo tri grane Miloradovića u Rusiji. Potomci vojvode Stjepana Miloradovića su pukovnik Mihailo I. Miloradović, kozački starešina, koji je zajedno sa vladikom Danilom Petrovićem Njegošem podigao 1711. ustanak protiv Turaka na području Stare Hercegovine, pukovnik Jeftimije (Jeronim) Miloradović od Hrabrenovića i Dubrave (oženjen Jelisavetom, kćerkom pukovnika kneza Atanasija Raškovića), general-major Petar Stepanović Miloradović, general-poručnik Andrej Stepanović Miloradović gubernator Male Rusije (Ukrajine), general grof Mihail Andrejević Miloradović, komandant ruske Dunavske vojske koja je odnela velike pobede nad Turcima i zauzela Bukurešt 1806, general-lajtnant grof Grigorije A. Miloradović, koji je 1883. posetio i darivao manastir Žitomislić, zadužbinu Miloradovića i pukovnik Aleksandar M. Miloradović, dobrovoljac - komandant Ruske dobrovoljačke brigade u Srpsko turskom ratu 1876. godine.

Poreklo

Miloradovići imali su svoje posede i sedište u regiji stolačkih Dubrava u Crnićima, Dubravama, Trijebnju, Žitomisliću, Dračevu, Svitavi, Gabeli. Dubrava se danas nalazi u opštini Kalinovik u Republici Srpskoj, a Stolac i deo nekadašnjih poseda Miloradovića sa kulturno istorijskim spomenicima i pravoslavnom crkvom Svetog Petra i Pavla, zadužbinom Miloradovića u Ošanićima u opštini Stolac u Federaciji BiH.

Vojvoda Stjepan Miloradović (oko 1390-1470)

Vojvoda Stjepan Miloradović borio protiv Sandalja Hranića, koji je bio odgovoran za ubistvo kneza Pavla Radenovića. Sinovi kneza Pavla Radenovića, Petar i Radoslav Pavlović Pavlovići tražili su zaštitu od Turaka, koji su već pružali vojnu pomoć njihovim protivnicima. Zajedno sa Turcima u jesen 1415. braća Petar i Radoslav Pavlović napali su Sandalja uz pomoć Stjepana Miloradovića, «glave jedne porodice, koja će docnije postati jedna od najpopularnijih u Hercegovini».

Vojvoda Stjepan Miloradović pominje se 1416. u jednom dokumetu u vezi sa jednim sukobom sa Dubrovnikom kada je u zajednici sa knezom Petrom Radinovićem-Pavlovićem izvršio napad na Dubrovčane u donjoj Neretvi kod Slivna.

Vojvoda Stjepan Miloradović imao je sinove Petra, Radoja i Vukića. Njihova imena pominju se u turskim popisnim defterima 1468-1469 i 1477, kao spahije-timarnici, a između 1470. i 1477. poveljom je priznato dubrovačko građanstvo.

Na jednoj sačuvanoj sudijskoj kamenoj stolici pored crkve Svetog Petra i Pavla u Ošanićima zapisano je «Ase sto vojevode Stipana Miloradovića, a ponovi ga vojevoda Petar sin mu».

Vojvoda Stjepan umro je oko 1470.

U Ošanićima je postojalo naselje porodice Miloradović.

Radoje Miloradović

Radoje Hrabren Miloradović, sin vojvode Stjepana i brat vojvode Petra, sahranjen je pod stećkom u Radimlji, gde je uklesano: «ase leži dobri Radoje sin vojevode Stjepana na svojoj baštini na Batnogah. Sii bilig postavi na me brat moj vojevoda Petar.

Vojvoda Petar Miloradović

Vojvoda Petar Miloradović, sin Stjepana Miloradovića bio je glavar u Humu, starešina katuna Hrabrena, i imao vazalnu obavezu da ratuje za tursku državu kao konjanik-oklopnik U okviru njegovog Timara pominje se i selo Žitomislić. Vojvodi Petru je turska administracija potvrdila pravo na zakup lađa od Počitelja do mora. Vojvoda Petar Miloradović imao je sina Radosava.

Radosav Hrabren-Miloradović (? -1505)

Radosav Hrabren-Miloradović, sin vojvode Petra Miloradovića i unuk vojvode Stjepana Miloradovića sahranjen ispred svoje zadužbine (u priprati) pravoslavne crkve Svetog Petra i Pavla u Ošanićima 1505. godine. Njega je nasledio sin (ili brat) Radoje Hrabren.

Vojvoda Radoje Hrabren-Miloradović (XVI vek, prva polovina)

Vojvoda Radoje Hrabren Miloradović, nasledio je Radosava. Njega dokumenti spominju 1521. kao vojvodu Donjih Vlaha.

Vojvoda Radoje obnovio je 1534. kao svoju zadužbinu srpsku pravoslavnu crkvu Sv. Nikole u Trijebnju, nekoliko kilometara severno od druge zadužbine Miloradovića, srpskog pravoslavnog manastir Žitomislić.

Mihailo Miloradović (XVI vek, sredina)

Mihailo Miloradović imao je sina Milisava.

Spahija Milisav M. Hrabren-Miloradović (XVI vek, druga polovina)

Milisav ili Milosav (u ruskim izvorima Miloslav) Miloradović, sin Mihailov, spahija, potomak vojvode Stjepana Miloradovića podigao je crkvu Preobraženja Gospodnjeg u Klepcima kod Čapljine i obnovio manastir Žitomislić 1563. godine. Moguće je da je crkva prvobitno bila posvećena Svetom Luki. Ruski pešadijski general Mihailo Andrejević Miloradović je 1811. poslao novac za popravku zadužbine Miloradovića. Preobraženja Gospodnjeg u Klepcima bila je obnovljena i 1857. godine. Za vreme Drugi svetski ratDrugog svetskog rata 1942. spaljeni su ikonostas, freske, ikone, bogoslužbeni predmeti, crkvene i matične knjige i arhiv a crkva je bila razorena. Posle rata 1947. obnovljena, da bi 1992. i crkve i škola potpuno srušene. U crkvenoj zgradi severno od crkve 1857. počela je sa radom prva srpska škola u ovom kraju. 1919. dozidan je sprat na zgradi škole, a 1930. u njoj počinje sa radom narodna osnovna škola.

Mihailo M. Miloradović

Mihailo M. Miloradović, sin Milisava (Milosava) Miloradovića, takođe darivao crkvu Preobraženja Gospodnjeg u Klepcima.

N. Miloradović

Pukovnik Jeftimije (Jeronim) Miloradović od Hrabrenovića i Dubrave (XVIII vek, sredina)

Pukovnik Jeftimije Jeronim Miloradović odselio se u Rusiju gde je bio general (ili pukovnik) ruske vojske. Kao austrijskom oficiru Marija Terezija je Jeftimiju Jeronimu Miloradoviću, u to vreme genadirskom pešadijskom kapetanu gradišćanskog puka, zajedno sa njegovim bratom Mojsijem Miloradovićem, dodelila grb 13. 9. 1760. godine u kom se na zlatnim poljima štita nalazi po jedan propeti crni pas sa zlatnom ogrlicom, i dala predikat od Hrabrenovića i Dubrave (Milloradovich, von Hrabrenovich und Dubrave) .

Kada je otišao u Rusiju podneo je molbu Heroldiji, institutu za dodelu i potvrde grbova u Rusiji, Jeftimije je priložio 1763. godine i dokument Dubrovačke republike na italijanskom jeziku od 1749. godine, u kome se potvrđuje porodično poreklo i stariji grb upisan u Ilirskom grbovniku.

Pukovnik Jeftimije Miloradović bio je oženjen kćerkom pukovnika Aleksandra A. Raškovića, Jelisavetom Rašković.

Mojsije Miloradović od Rabrenovića i Dubrave

Mojsije Miloradović naveden je u dodeli grba i predidkata od strane carice Marije Terezije 13. 9. 1760, kao brat Jeftimija (Jeronima) Miloradovića.

Rodion (Radoje) Miloradović

U ruskim izvorima navodi se kao Rodion, verovatno Radoje. Njegov sin Ilija.

Ilija R. Miloradović (XVII vek, sredina)

Ilija Miloradović imao je sinove Mihaila, Gavrila i Aleksandra.

Aleksandar I. Miloradović

Aleksandar I. Miloradović imao je sinove Iliju, Mihaila i Gavrila.

Ilija A. Miloradović

Ilija A. Miloradović, sin Aleksandrov

Simeon (Semen) I. Miloradović

Simeon Ilić Miloradović

Ivan S. Miloradović

Ivan Simonović Miloradović

Platon I. Miloradović

Platon Ivanović Miloradović

Gavrilo A. Miloradović

Gavrilo A. Miloradović

Pukovnik Mihailo A. Miloradović

Pukovnik Mihailo A. Miloradović bio je 1759. pukovnik izjumskog slobodskog kozačkog puka (kod Harkova). Imao je sina Mihaila.

Mihailo M. Miloradović

Mihailo Mihailović Miloradović bio je predvodnik (maršal) dvorjanstva (plemstva) poltavske gubernije (od 1789). Njegov potomak je najverovatnija pukovnik Aleksandar M. Miloradović.

Pukovnik Aleksandar M. Miloradović (1827-1877)

Pukovnik Aleksandar Mihailović Miloradović (1827-1877) učestvovao je kao dobrovoljac u činu potpukovnika u Srpsko turskom ratu 1876, komandujući Ruskom dobrovoljačkom brigadom.

Bio je oženjen Aleksandrom Mihailovnom Abaza, kćerkom Mihaila Vasiljeviča Abaza (rođ. 1798) poreklom od Ilje Andrejeviča Abaza, moldavskog bojara (1676—1727). Aleksandra je umrla 1863.

Drugi put bio je oženjen Jelisavetom Klarevič koja je bila udovica barona Tisenhauzena (Tiesenhausen).

Pukovnik Gavrilo I. Miloradović, kozački starešina

Posle smrti pukovnik Mihaila Miloradovića 1725, njegov brat Gavrilo unapređen je u čin pukovnika. Gavrilo Miloradović razrešen je 1729. godine zbog žalbi potčinjenih i seljaka na njegovom imanju. Gavrilo Miloradović imao je sina Antonija.

Antonije Miloradović

Antonije Miloradović imao je sinove Stefana, Andreja, Nikolaja, Ivana i Petra.

Sekund-major Andrej A. Miloradović (? -1784)

Sekund-major Andrej Antonović Miloradović, predvodnik dvorjanstva (plemstva) glinskog okruga poltavske gubernije bio je oženjen Martom Tarnovski (?-1834), kćerkom Jakova Stepanoviča Tarnovskog.

Petar A. Miloradović

Sačuvana je molba Petra Antonovića Miloradovića imperatorki Katarini da bude postavljen za nadvornog savetnika (1785).

Stefan A. Miloradović (1741-1788)

Stefan (Stepan) Antonović Miloradović (1741-1788) bio je predvodnik dvorjanstva glinskog okruga poltavske gubernije. Imao je sina Ivana.

Ivan S. Miloradović (?-1798)

Ivan Stepanović Miloradović bio je predvodnik dvorjanstva lohvickog okruga poltavske gubernije.

Sačuvana je molba Ivana Stepanovića Miloradovića imperatorki Katarini da bude unapređen (1787).

Nikolaj A. Miloradović (oko 1746-1815), državni savetnik

Sekund-major Nikolaj Antonović Miloradović (oko 1746-1815), bio je sekund-major 1779, koležski asesor 1780, državni savetnik 1807. Imao je sinove Aleksandra i Vladimira.

Aleksandar N. Miloradović (1786-1830)

Aleksandar N. Miloradović (1786-1830), Nikolaja A. Miloradovića bio je mornarički oficir.

Vladimir N. Miloradović (1789-1864)

Vladimir N. Miloradović (1786-1830), sin Nikolaja A. Miloradovića bio je mornarički oficir.

Sergej D. Miloradović (1851–1943), slikar

Sergej Dimitrijević Miloradović bio je ruski slikar. Poznate su njegove slike Krštenje Rusa, Patrijarh Nikon i Odbrana Trojce-Sergejeve lavre od Poljaka 1610 .

Vasilije P. Miloradović (1845-1911)

Vasilije Petrović Miloradović (Vasiliй Petrovič Miloradovič), potomak generala Petra Miloradovića, maloruski (ukrajinski) sudija, pravnik i etnograf. Završio je Pravni fakultet Harkovskog univerziteta, posle čega je bio sudija u Lubenskom okrugu. Sakupljao je važne etnografske materijale .

Najveći deo njegovih zapisa čuva se u rukopisima u arhivi istorijsko-filološkog odeljenja Harkovskog univerziteta.

Nikolaj R. Miloradović

Nikolaj Rodionović Miloradović 1838. bio je predvodnik dvorjanstva priluškog okruga poltavske gubernije.

Rodion A. Miloradović (1843-1906)

Rodion Aleksandrović Miloradović bio je predsednik priluške zemaljske uprave 1860, novinar, satiričar. Priluk. (Poltav. gub.) zem. upr.,

Vladimir R. Miloradović (1852-posle 1909)

Vladimir Rodionović Miloradović (1852 — posle 1909) poslanik 3. državne dume iz poltavske gubernije (frakcija nacionalista). predvodnik dvorjanstva priluške gubernije.

Rodion N. Miloradović

Rodion Nikolajević Miloradović (Rodion Nikolaevič Miloradovič), oficir, učesnik Velikog otadžbinskog rata Drugog svetskog rata.

Njegov unuk, odnosno unuk njegovog brata je penzionisani pukovnik Vladimir Gončaruk kučitelj istorije srednjih škola broj 17 u Habarovsk, koji je dao intervju Tihookenaskoj zvezdi, povodom prikazivanja filma Grof Monte Negro.

General-lajtnant Nikolaj E. Miloradović (1847-1917)

General-lajtnant Nikolaj Emanuilović Miloradović (1847-1917) komandovao je pešadijskim pukom i pešadijskom brigadom.

Po završetku drugog vojnog Konstantinovskog učilišta unapređen u potporučnika 106. pešadijskog puka, praporščik lajb-gardijskog gačinskog puka (1867), poručnik (1870). Po završetku Nikolajevske generalštabne akademije 1873. raspoređen u štab orenburškog vojnog okruga, štabs-kapetan (1874), učesnik Rusko-turskog rata 1877-1878 u činu kapetana. Prekomandovan u Moskovski vojni okrug 1878, generalštabni potpukovnik (1878), pukovnik (1881), načelnik štaba 32 pešadijske divizije (1884), komandir 44. kamčatskog pešadijskog puka (1891), general-major (1896), načelnik 52. pešadijske rezervne brigade (1900), general-lajtnant (1906).

Pukovnik Mihailo I. Miloradović (oko 1650-1725), kozački starešina

Braća Mihailo, Gavrilo i Aleksandar Miloradović oko 1700. angažovali se na podizanju ustanka protiv Turaka i sarađivali sa Rusijom. U Rusiji borave već pre 1707, kada Mihailo i Gavrilo, po povratku iz Rusije, donose darove Petra Velikog porodičnoj zadužbini manastiru Žitomislić.

Mihailo Miloradović koji je ukazom ruskog imperatora Petra Velikog unapređen u čin ruskog pukovnika, zajedno sa vladikom Danilom Petrovićem Njegošem i Ivanom Lukačevićem Podgoričaninom podigao je, u dogovoru sa Rusijom 1711. ustanak protiv Turaka na području Stare Hercegovine. Posle početnih uspeha, ustanak nije dao očekivane rezultate jer nijedan utvrđeni grad, pre svega Nikšić, nije mogao da bude osvojen. Posle toga 1715. Miloradovići su prešli u Rusiju, gde je Mihailo Ilijić (Iljič) Miloradović kozački starešina i dobio zemljišne posede u Malorusiji (Ukrajini)..

Mihailo Ilić Miloradović je umro 1725. Pukovnik Mihailo Miloradović imao je sina Stefana sa prvom ženom. Pošto je ostao udovac oženio se u Rusiji Uljanom Stepanovnom Butović, kćerkom generlnog esaula Stepana Butovića i imao sa njom sina Nikolaja, oko čijeg nasleđa i prava na prezime Miloradović su vođeni dugi sporovi.

Stefan (Stepan) M. Miloradović

Stefan (Stepan) Mihailović Miloradović , sin pukovnika Mihaila Miloradovića i majke iz srpske porodice. Vodio je očeve poslove na posedu. Sa kćerkom Mihaila Gamaleja imao je sinove Petra i Andreja i Mihaila.

General-poručnik Andrej S. Miloradović (1726-96), gubernator

General-lajtnat Andrej Stepanovič Miloradovič (1726-96), sin Stepana, a unuk pukovnika Mihaila Miloradovića bio je gubernator Malorusije (Ukrajine).

Andrej Miloradović završio je Kijevsku duhovnu akademiju, ali je posle stupio u vojnu službu. 1749. godine. Postavljen je za poručnika grenadira carske garde.

Andrej Miloradović učestvoao je u rusko-pruskom ratu i u rusko-turskom ratu. Postavljen je za gubernatora Malorusije 1779. godine. Po nalogu Rumjancova sastavio je opis Malorusije.

Odlikovan ordenom Sv. Aleksandra Nevskog, Sv. Ane prvog stepena i Sv. Georgija 3 stepena, Sv. Vladimira.

Andrej Miloradović oženio se 1768, godine Marijom Andrejevnom Gorlenko čiji brat premijer-major Ivan Andrejevič Gorlenko je bio maloruski (ukrajinski) gubernijski predvodnik dvorjanstva (plemstva). Imali su sinove Mihaila (po pradedi), Grigorija i Stepana, kao i kćerku Mariju (umrla 1851). Bila je udata za černigovskog predvodnika plemstva Nikolaja Mihailoviča Storoženka.

Stepan A. Miloradović

Andrej S. Miloradović (1785-1866)

Andrej S. Miloradović (1785-1866), činovnik, koležki asesor. Bio je oženjen Irinom Hodolej.

General pešadije gubernator grof Mihailo A. Miloradović (1771 - 1825)

Glavni članak: Mihail Miloradovič

General grof Mihailo Miloradović, sin generala Andreja Stepanovića Miloradovića, školovao se na univerzitetima u Keningsbergu i Getingenu, a vojne nauke je usavršavao u Strazburu i Mecu. Učestvovao je u italijanskom i švajcarskom pohodu, pod komandom Suvorova. Učestvovao je i u rusko-turskom ratu gde je pod njegovom komanodm Dunavska vojska je 13 (25) decembra 1806. zauzela Bukurešt. U Bukureštu Miloradović se susreo sa Karađorđevim izaslanicma. General Mihailo Miloradović bio je kijevski gubernator. Učestvovao je u Borodinskoj bici 1812. Posle toga komandovao je avangardom. U bici kod Lajpciga komandovao je ruskom i pruskom gardom.

General Mihailo Miloradović je za podvige u ratovima protiv Napoleona dobio je grofovsko dostojanstvo 1. 05. 1813

Postavaljen je za komandanta gardijskog korpusa, potom general-gubernatorom Petrograda. Umro je od rana koje je dobio u vreme ustanka dekabrista. Zapamćeno je da je Miloradović imao redak dar da razgovara sa vojnicima i da je sa njima delio sve teškoće u ratu.

Na nadgrobnom spomeniku zapisano je: Ovde počiva prah pešadijskog generala i viteza (kavaljera) svih ruskih ordena i svih evropskih država grofa Mihaila Andreeviča Miloradoviča. Rodio se 1771. godine 1. oktobra. Preminuo od rana nanesenih na Isakijevskom trgu 14. decembra 1825. godine u Sankt Peterburgu.

General Mihail Andrejević Miloradović nije imao potomstva pa je njegovom smrću 15. decembra 1825. bila ugašena grofovska kuća Miloradovića.

Imperator Aleksandar II Romanov, za „ovekovečenje uspomene na generala Mihaila Miloradovića“, dozvolio je ukazom pravo na nošenje titule grofa ruske imperije potomku njegovog strica Petra, Grigoriju Aleksandroviću Miloradoviću 19 marta 1873. Međutim smrću sina Grigorija Aleksandrovića Miloradovića Aleksandra G. Miloradovića 2. januara 1952. godine ugasala se grofovska kuća Miloradovića. Najbliži rođaci grofa Aleksandra Miloradovića su potomci njegovog brata od strica Nikolaja Miloradovića, koji bi, najverovatnije, da i dalje postoji ruska imperija, mogli da traže od cara da naslede titulu grofa ruske imperije.

General-major Petar S. Miloradović (1723-1799)

General-major Petar Stepanovič Miloradović (1723-1799), sin Stepana, a unuk pukovnika Mihaila Miloradovića. Petar Stepanovič Miloradović služio je pri carskom dvoru u zvanju hof-firera, potom je bio pukovnik černigovskog kozačkog puka. Petar Miloradović bio je oženjen Sofijom Semjonovnom Polubotok, praunukom maloruskog hetmana i ukaznog pukovnika Pavla Leontijevića Polubotka. General-major Petar Stepanovič Miloradović (1723-1799) imao je sina Grigorija.

Gubernator Grigorije P. Miloradović, tajni savetnik (1765—1828)

Kapetan Grigorije Petrović Miloradović (Grigoriй Petrovič Miloradovič), tajni savetnik (1765—1828), sin general-majora Petra Miloradovića bio je 1786. kapetan, 1779. maloruski (ukrajinski) generalni sudija, 1802. tavričeski gubernator u rangu tajnog savetnika. 1786. u činu kapetana izašao je iz vojne službe iz zdravstvenih razloga i radio u ministarstvu inostranih poslova kod svog rođaka A. A. Bezborodka.

Grigorije Petrović Miloradović bio je oženjen sa Aleksandrom Pavlovnom Kočubej (Aleksandra Pavlovna Kočubeй Miloradovič), (1769-1838), kćerkom Pavela Vasiljevića Kočubeja i Uljane Andrejevne Bezborodko, a sestrom grofa (od 1799), odnosno kneza (od 1831) Viktora Pavloviča Kočubeja, predsednika komiteta ministara Ruske Imperije (1827—1832), državnog kancelara (1834), ministra unutrašnjih poslova (1802—1807), poslanika (ambasadora) u Carigradu (1792) i dr.

Grigorije Petrović Miloradović je sa Aleksandrom Pavlovnom Kočubej imao je jedanaestoro dece:

• Aleksandar (1793—1868),
• Aleksej (1794-1825), služio u lajb-gardijskom semjonovskom puku
• Ilarion (1795—1864), koleški asesor,
• Dimitrij (1799-1844), gardijski pukovnik
• Mihail (1800—1850), štab-rotmistr (kapetan)
• Sergej (1805-1855), major, predvodnik plemstva zenjkovskog okruga poltavske gubernije
• Lav (1808—1879), dejstiteljni državni savetnik, direktor poltavske gimnazije
• Sofija
• Varvara
• Nadežda
• Jelisaveta (Jelizaveta) Vid..

Lav G. Miloradović (1808-1879)

Lav Grigorijević Miloradović (Lev Grigorьevič Miloradovič) aktivni državni savetnik imao je imanje u selu Nikolajevka u Gorodnjanskom okrugu Černigovske gubernije. Bio je oženjen rođakom Jelisavetom Ivanovnom Skoropadskom (1832—1890) kćerkom Ivana Mihailoviča Skoropadskog, veleposendika u Malorusiji (Ukriajini) okružnog predvodnika dvorjanstva (maršala) i Jelisavete Petrovne Tarnovske, kćerkom Petra Tranovskog i Aleksandre Miloradović.

Ilarion G. Miloradović (1795-1864)

Ilarion Grigorijević Miloradović (1795-1864) bio je činovnik, koleški asesor u ostavci.

Major Sergej G. Miloradović (1805-1855)

Major Sergej G. Miloradović (1805-1855), posle ostavke na vojnu službu bio je okružni redvodnik dvorjanstva.

Gardijski pukovnik Dimitrije G. Miloradović (1799-1844)

Gardijski pukovnik Dimitrije Grigorijević Miloradović (1799-1844) bio je brat Lava G. Miloradovića. Bio je oženjen sa kneginjom Sofijom Nikolajevnom Manvelov.

Grigorij D. Miloradović (1833-1882)

Grigorij D. Miloradović (1833-1882), državni savetnik, kamerger.

Aleksandar G. Miloradović (1793-1868)

Aleksandar Grigorijević Miloradović, aktivni državni savetnik sin Grigorija Andrejevića Miloradovića. Bio je oženjen Sofijom Grigorijevnom Tumanskom (1805—1890), kćerkom generala Grigorija V. Tumanskog. Imali su sinove Grigorija i Leonida.

General-lajtnant grof Grigorije A. Miloradović (1839-1905)

General lajtnant grof Grigorije Aleksandrović Miloradović (graf Grigoriй Aleksandrovič Miloradovič) (1839 - 1905), sin Aleksandra Grigorijevića Miloradovića, konjički gardijski oficir, predvoditelj dvorjanstva (plemstva) černigovske gubernije, pisac. Školovao se u pažeskom korpusu koji je završio 1857. prvi u rangu, nakon čega je služio kao oficir u gardijskoj konjici.

Bio je oženjen Verom Nikolajevnom Šabeljskom (1861—1916), kćerkom gardijskog pukovnika, predvodnika plemstva kurske gubernije Nikolaja K. Šabeljskog.

Činovi: poručnik garde (1857), pukovnik garde (1867), ađutant (1871), general-major u Sviti (1878), general-lajtnant (1888).

Ukazom od 3. 1873. imperator Aleksandar II dozvolio mu je da nosi grofovsku titulu „za ovekovečenje uspomene na grofa Mihaila Miloradovića, s tim da u slučaju njegovih potomaka titulu grofa nasleđuje najstariji sin u rodu.

Grof Grigorije Aleksandrović Miloradović, objavio je 1873. knjigu Istorija dvorjanskog (plemićkog) i grofovskog roda Miloradovića.

On je posetio i darivao manastir Žitomislić, zadužbinu Miloradovića 1883. i postavio ploču na južnom zidu priprate. U arhivi Miloradovića čuva se autogram koji je dobio od arhimandrita Serafima Petrovića.

U drugom braku sa Olgom Kirilovnom Katerinič (1862-?) imao je sina Aleksandra (1886—1952) i Georgija (1888—1907).

Grof Aleksandar G. Miloradović (1886-1952)

Grof Aleksandar Grigorijević Miloradović, sin general-lajtnanta Grigorija Aleksandrovića Miloradovića. Rođen 18. januara 1886. u Petrogradu. Aleksandar se školovao u Pažeskom korpusu, odakle je kao dobrovoljac otišao u rusko-japanski rat, da bi po povratu završio školovanje. U rusko-japanskom ratu odlikovan je dva puta za hraborst Georgijevskim krstom 4. i 3. stepena .

Služio je u gardijskom konjičkom puku kao konjički poručnik. Dao ostavku na vojnu službu i živeo na svom imanju Ljubeč. 1914. reaktiviran kao kapetan. Ima jedna njegova fotografija iz 1914. na kojoj je zajedno sa bratom od strica Nikolajem Leonidovičem Miloradovičem.

Imperator Aleksandar II Romanov, za „ovekovečenje uspomene na generala Mihaila Miloradovića“, dozvolio je ukazom pravo na nošenje titule grofa ruske imperije potomku njegovog strica Petra, Grigoriju Aleksandroviću Miloradoviću 19 marta 1873. Međutim smrću sina Grigorija Aleksandrovića Miloradovića Aleksandra G. Miloradovića 2. januara 1952. godine ugasala se grofovska kuća Miloradovića. Najbliži rođaci grofa Aleksandra Miloradovića su potomci njegovog brata od strica Nikolaja Miloradovića, koji bi, najverovatnije, da i dalje postoji ruska imperija, mogli da traže od cara da naslede titulu grofa ruske imperije.

Leonid A. Miloradović (1841-1908), gubernator

Leonid Aleksandrović Miloradović (1841-1908), sin Aleksandra Miloradovića i brat grofa Grigorija Miloradovića, bio je diplomata, sekretar Ruske ambasade u Štutgartu (1861), zamenik gubernatora Kijevske gubernije (1878) i gubernator podisle gubernije (1879-82). Leonid Miloradović bio je oženjen Aleksandrom Aleksandrovnom Vasiljčikovom (1860-posle 1918), kćerkom Aleksandra Vasiljčikova, koja je napisala više istorijskih studija, pesama i uradila više prevoda.

Njen otadc Aleksandar Aleksejevič Vasiljčikov (1832—1890), diplomata, bio je direktor Ermitaža (od 1879-1888).

Njihova deca su Sergej, Boris, Nikolaj i Olga.

Sergej L. Miloradović (1885-?)

Sergej L. Miloradović (Sergeй Leonidovič Miloradovič, 16.12.1885- ?), paž Dvora Njegovog Imperatorskog Veličanstva imao je sina Leonida.

Leonid S. Miloradović (1911- )

Leonid Sergejević Miloradović, rođen 1911, posle smrti svog daljeg dede Aleksandra Sergejevića Miloradovića 1953. kao najstariji u rodu ima pravo da nosu grofovsku titulu.

Lajb-gardijski kapetan Boris L. Miloradović (1887-1920)

Lajb-gardijski kapetan Boris L. Miloradović (1887-1920) (Boris Leonidovič Miloradovič). Obrazovao se u moskovskom liceju carevića Nikolaja.

Lajb-gardijski poručnik Nikolaj L. Miloradović (1889-1954)

Nikolaj Leonidovič Miloradović (1889-1954), završio vojne škole, 1914. poručnik lajb-gardijskog Preobraženskog puka. Postoji njegova slika zajedno sa bratom od strica grofom Aleksandrom G. Miloradovićem .

Nikolaj L. Miloradović bio je oženjen kneginjom Olgom Trubecki (1890-1966), kćerkom kneza Georgija (Jure) Trubeckog (1866—1926) i kneginje Marije Aleksandrovne Dolgorukov. Jedan od njihovih sinova je Serafim.

Serafim N. Miloradović (1929- )

Grof Serafim Nikolajević Miloradović, rođen u Parizu 1929. godine. Studirao na univerzitetu Kolumbija i u Sveto-vladimirskoj duhovnoj seminariju. Iz Amerike prešao da živi u Francusku. Glavni urednik novina Ruska misao (1978-1979), od 1980. rukovodi izdavačkom kućom koja objavljuje knjige na ruskom jeziku ("Overseas Publications Intercharge") sa sedštem u Londonu.

Serafim Nikolajević Miloradović oženjen je baronesom Agnesom fon Hoening-O`Kerol, kćerkom Zdenka, barona fon fon Hoening-O`Kerol i Margarite princeze fon Lobkovic. Imaju tri kćerke Aleksadru Serfimovnu Miloradović (1960-2015) udatu za Rudolfa, princa fon Kroja, sina Karla Emanuela, hercoga fon Kroja prvoj kući po nasleđu Svetog rimskog carstva, (šestoro dece), Margaritu Serafimovnu Miloradović i Tatijanu Serafimovnu Miloradović.

Dvorjanski i grofovski rod Miloradovića

Miloradovići (Rod Miloradovičeй) upisan je u 5. knjigu (dvorjanstvo sa titulom) i 6. knjigu (staro dvorjantsvo) plemićkih (dvorjanskih) rodoslovnih knjiga Černigovske gubernije i u 6. knjigu (staro dvorjanstvo) Poltavske i Jekaterinoslavske gubernije. U rodoslovnoj knjizi Miloradovića upisano je 255 muških i ženskih predstavnika roda. Stupali su u brak uglavnom sa predstavnicima maloruskog (ukrajinskog) dvorjanstva, kao što su Butoviči, Gamaleji, Gorlenko, Dunjihi-Borkovski, Polubotki, Skoropadski, Storoženko, Tarnovski, Hodolej i dr, često sa istim rodom više puta. Stupali su u brak i sa predstavnicima drugih porodica Abaz, Anjenkovi, Vasiljčikovi, grofovi Hajden, knezovi Manvelovi i dr.

Titulom grofa ruske imperije darovan je za zasluge u ratu protiv Napoleona 15. maja 1813. general pešadije Mihail Andrejević Miloradović, čijom smrću 15. decembra 1825. je ugašena grofovska grana Miloradovića.

Drugi put je titula grofa ruske imperije dodeljena, odnosno dozvoljeno njeno korišćenje, „za ovekovečenje uspomene na generala Mihaila Miloradovića, koji nije imao direktnih naslednika, praunuku njegovog strica general-majora Petra Miloradovića, Grigoriju Aleksandroviću Miloradoviću, kasnije general-lajtnantu 19. marta 1873. Prilikom druge dodele titule grofa ruske imperije nasleđivanje je uslovljeno da starešina, odnosno najstariji muški potomak te grane Miloradovića nasleđuje titulu grofa. Smrću grofa Aleksandra Grigorijevića Miloradovića 2. januara 1952. godine, koji nije imao sinova, braće niti bratanaca koji bi mogli da naslede titulu, drugi put je ugašena grofovska kuća Miloradovića.

Najbliži rođak grofa Aleksandra Grigorijevića Miloradovića koji je umro 1952, jeste sin njegovog brata od rođenog strica Leonid S. Miloradović, rođen 1911, koji bi imao pravo korišćenja titule grofa..

Zanimljivosti

Postoji guslarska pesma Miloradović poslanik Petra Velikoga čiji početak je:
(1711. godine mjeseca marta)
Kad Rusija s Turcim’ ratovaše,
Petar Prvi, imperator ruski,
opravio poslanika svoga
Mihaila Miloradovića
(od starine iz Hercegovine)
da ponese Crnoj Gori knjige
Petroviću Danilu vladici
i glavarom od Gorice Crne.
U knjizi ih milo pozdravljaše
i ovako njima govoraše...

Vidi još

• Mihail Miloradovič

Spoljašnje veze

• „Hrabreni” Petar, tvrd orah neprijatelju („Politika”, 25. avgust 2017)