Mihailo III Vojislavljević
Mihailo III Vojislavljević je bio srpski knez Duklje u drugoj polovini 12. veka, oko 1180—1189. godine. Pripadao je dinastiji Vojislavljevića, a pretpostavlja se da je bio sin dukljanskog kneza Radoslava, koji je vladao sredinom 12. veka. Mihailo se oženio se knjeginjom Desislavom, ali je nepoznato da li su imali dece. Vladao je u periodu svog moćnog rođaka i ujaka velikog župana Stefana Nemanje (oko 1168—1199).[1]
| Mihailo III | |
|---|---|
| Lični podaci | |
| Puno ime | Mihailo III Vojislavljević |
| Datum rođenja | 12. vek |
| Mesto rođenja | Duklja, |
| Datum smrti | 12. vek |
| Mesto smrti | Duklja, |
| Porodica | |
| Supružnik | Desislava |
| Roditelji | Radoslav |
| Dinastija | Vojislavljević |
| knez | |
| Period | (1163—1186) |
| Prethodnik | Radoslav |
| Naslednik | Desislava |
Vladavina uredi
Nemanja će za vreme svoje vlasti ujediniti sve srpske zemlje, osloboditi se vizantijske vlasti i udariti temelje obnove Srpskog kraljevstva. Međutim, obnova kraljevstva tekla je na štetu kneza Mihaila III, vizantijskog štićenika, kojeg je 1186. Nemanja porazio i oduzeo mu celokupnu Zetu. Moguće je da je tom prilikom umro i Mihailo III ili nešto iza toga, jer o njemu više nema podataka. Njegova supruga Desislava potražila je utočište u Dubrovačkoj republici koja ju je i prihvatila.[1]
Kraljevska titula je ponovo obnovljena u rukama Nemanjinog sina Vukana koji je nasledio kneza Mihaila. Time je dinastija Vojislavljevića zamenjena dinastijom Nemanjića koja će Srbima vladati više od 200 godina. Kraljevska titula i posedi, međutim ostaće predmet spora u novoj dinastiji između braće Vukana i Stefana koja će se završiti Stefanovom pobedom.[2]
Prema izveštaju kojeg je "oko 1180. godine" kanoniku Splitske nadbiskupije uputio poglavar Dukljanske crkve Grgur Barski, između grada Bara i Nemanje desila se "velika razmirica". Nemanja je tražio od Bara 800 perpera, koje Bar nema, jer su polja oko Bara opustošena. Takođe je pomenuo i staranje kneza Mihaila za crkvu u Duklji, kao i njegovu nemogućnost pružanja dodatne pomoći.[3]
Nemanjin sin, srpski kralj Stefan Prvovenčani, u spisu o svom ocu Žitije Sv. Simeona, izjavljuje da Nemanja "povrati Dioklitiju i Dalmaciju", rušeći "Danj grad, Sardoniki grad, Drivast, Rosaf grad zvani Skadar, grad Svač, grad Ulcinj, grad slavni Bar".
A Kotor ostavi, utvrdi ga i prenese svoj dvor u njega, koji je i do danas. Ostale gradove osvoji, i poruši, i pretvori slavu njihovu u pustoš, istrebi grčko ime, da se nikako ne spominje ime njihovo u toj oblasti, a narod svoj u njima nepovređen ostavi da služi državi njegovoj sa strahom i sa urečenim dankom od Svetoga.[4]
Povelje uredi
Istoričari pretpostavljaju da isprave koje je izdala njegova žena Desislava predstavljaju poslednje povelje dinastije Vojislavljevića.
Reference uredi
- ^ a b Ćirković 1970, str. 3.
- ^ Ćirković 1970.
- ^ Živković 2008, str. 333.
- ^ Stefan Prvovenčani (sin Nemanjin), Žitije Sv. Simeona, na srpskom jeziku
Literatura uredi
- Blagojević, Miloš (2011). „Nemanjići i državnost Duklje-Zete-Crne Gore” (PDF). Zbornik Matice srpske za istoriju. 83: 7—24. Arhivirano iz originala (PDF) 13. 06. 2018. g. Pristupljeno 02. 02. 2019.
- Božić, Ivan (1950). „O položaju Zete u državi Nemanjića”. Istoriski glasnik. 3 (1-2): 97—122.
- Bubalo, Đorđe (2011). „Titule Vukana Nemanjića i tradicija Dukljanskog kraljevstva”. Đurđevi stupovi i Budimljanska eparhija: Zbornik radova. Berane: Episkopija budimljansko-nikšićka. str. 79—93.
- Živković, Tibor (2006). „Duklja između Raške i Vizantije u prvoj polovini XII veka”. Zbornik radova Vizantološkog instituta. 43: 451—466.
- Živković, Tibor (2008). Forging unity: The South Slavs between East and West 550-1150. Belgrade: The Institute of History, Čigoja štampa.
- Kalić, Jovanka (1981). „Srpski veliki župani u borbi s Vizantijom”. Istorija srpskog naroda. knj. 1. Beograd: Srpska književna zadruga. str. 197—211.
- Kovačević, Jovan (1955). „Tradicija o Dukljanskom kraljevstvu kod Nemanjića”. Istoriski časopis. 5: 291—294.
- Kovačević, Jovan (1967). „Od dolaska Slovena do kraja XII vijeka”. Istorija Crne Gore (PDF). 1. Titograd: Redakcija za istoriju Crne Gore. str. 279—444.
- Ćirković, Sima (1970). „Zeta u državi Nemanjića”. Istorija Crne Gore (PDF). knj. 2, sv. 1. Titograd: Redakcija za istoriju Crne Gore. str. 3—93.
