Aćim Grulović
Ovaj članak sadrži spisak literature, srodne pisane izvore ili spoljašnje veze, ali njegovi izvori ostaju nejasni, jer nisu uneti u sam tekst. |
Aćim Grulović (Beška, 3. septembar 1898 — Beograd, 23. decembar 1948), učesnik Narodnooslobodilačke borbe, pukovnik JA i društveno-politički radnik AP Vojvodine i NR Srbije.
| aćim grulović | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|
 Aćim Grulović | ||||||
| Lični podaci | ||||||
| Datum rođenja | 3. septembar 1898. | |||||
| Mesto rođenja | Beška, Austrougarska | |||||
| Datum smrti | 23. decembar 1948. (50 god.) | |||||
| Mesto smrti | Beograd, NR Srbija, FNR Jugoslavija | |||||
| Profesija | društveno-politički radnik | |||||
| Delovanje | ||||||
| Član KPJ od | 1938. | |||||
| Učešće u ratovima | Narodnooslobodilačka borba | |||||
| Služba | NOV i PO Jugoslavije Jugoslovenska armija 1941 — 1948. | |||||
| Čin | pukovnik | |||||
| U toku NOB | komandant GŠ NOV i PO Vojvodine | |||||
| Odlikovanja |
| |||||
Biografija uredi
Rođen je 3. septembra 1898. godine u Beškoj, Srem. Osnovnu školu završio je u rodnom selu i do šesnaeste se godine bavio zemljoradnjom. Po završetku Prvog svetskog rata, u Aleksincu je 1920. godine završio šumarski kurs, 1926. u Beogradu dvogodišnju trgovačku školu i do 1930. još četiri razreda gimnazije.
Pod uticajem pelagićevaca se pridružio radničkom pokretu i propagirao politiku Komunističke partije Jugoslavije (KPJ) od 1919. do 1921. godine. Nakon zabrane KPJ i njenim prelaskom u ilegalu, svoju političku delatnost nastavio je u sindikatima. Kao sindikalni aktivista, u Beogradu je bio izabran za člana uprave „Merkura“, društva za socijalno osiguranje privatnih nameštenika, a kooptiran je i za člana Savezne uprave SBOTIČ-a.
Na opštinskim izborima 1927. bio je kandidat za Sremskomitrovački srez na listi Saveza radnika i seljaka, iza koje je stajala KPJ. Angažovao se i na stvaranju Narodnog fronta (1936. kroz Jedinstvenu radničku partiju, a 1938. preko Stranke radnog naroda) i postao jedan od vodećih aktivista borbe protiv fašizma.
Član KP Jugoslavije postao je 1938. godine, a ubrzo i član Mesnog i Sreskog komiteta KPJ u Sremskoj Mitrovici. Pokrenuo je osnivanje Okružnog komiteta KPJ za Srem i bio njegov sekretar (1940). Učestvovao je u radu Šeste pokrajinske konferencije KPJ za Vojvodinu, na kojoj je bio izabran za člana Pokrajinskog komiteta i delegata za Petu zemaljsku konferenciju KPJ u Zagrebu (1940).
Drugi svetski rat zatekao ga je u Sremu, gde je kao sekretar Okružnog komiteta KPJ radio na pripremanju i podizanju oružanog ustanka. Učestvovao je u nizu vojnih i političkih akcija NOP-a u Sremu, poput stvaranja prvih partizanskih odreda, borbe protiv pokatoličavanja Srba, oslobađanja robijaša iz sremskomitrovačkog zatvora, ometanja mobilizacije Vojske NDH, razotkrivanja ustaša i četnika, učešća u borbi za žetvu 1942, održao Okružno partijsko savetovanje u Novim Karlovcima decembra 1942, obnovio Pokrajinski komitet 1943. i ostalo.
Bio je izabran za člana obnovljenog Pokrajinskog komiteta KPJ za Vojvodinu maja 1943. i komandanta tek osnovanog Glavnog štaba NOV i PO Vojvodine. Bio je imenovan za većnika Drugog zasedanja AVNOJ-a u Jajcu, na koje zbog loših okolnosti nije stigao. U oslobođenoj Vojvodini bio je postavljen za načelnika Štaba Vojne uprave za Banat, Bačku i Baranju, a posle njenog ukidanja za potpredsednika Glavnog NOO Vojvodine, potom za poverenika za trgovinu i snabdevanje Narodne skupštine AP Vojvodine.
Na skupštini izaslanika naroda Vojvodine 30. i 31. jula 1945. godine u Novom Sadu, ponovno je bio izabran za većnika Antifašističkog veća narodnog oslobođenja Jugoslavije (AVNOJ), na čijem je Trećem zasedanju u Beogradu bio imenovan za člana Finansijskog odbora (9. avgust 1945).
Bio je predsednik Ustavotvorne skupštine Srbije i posle donošenja Ustava 1947. predsednik Narodne skupštine NR Srbije do decembra 1948. godine, kada se teško razboleo. Umro je 23. decembra.
Imao je čin pukovnika Jugoslovenske armije (JA).
Njegov brat je bio Nikola Grulović, revolucionar i učesnik Oktobarske revolucije.
Nosilac je Partizanske spomenice 1941., kao i Ordena zasluga za narod prvog reda, Ordena bratstva i jedinstva prvog reda i Ordena za hrabrost.
Literatura uredi
- Srpski biografski rečnik (knjiga druga), „Matica srpska“, Novi Sad 2006. godina.
