Žarko Vidović (narodni heroj)

Ukoliko ste tražili drugu osobu, pogledajte članak Žarko Vidović (višeznačna odrednica).

Žarko Vidović — Pucar (Bosanski Brod, 12. septembar 1913 — Beograd, 31. jul 1999), učesnik Narodnooslobodilačke borbe, general-potpukovnik JNA i narodni heroj Jugoslavije.

žarko vidović
Žarko Vidović
Lični podaci
Datum rođenja	(1913-09-12)12. septembar 1913.
Mesto rođenja	Bosanski Brod, Austrougarska
Datum smrti	31. jul 1999.(1999-07-31) (85 god.)
Mesto smrti	Beograd, Srbija, SR Jugoslavija
Profesija	vojno lice
Delovanje
Član KPJ od	februara 1942.
Učešće u ratovima	Aprilski rat Narodnooslobodilačka borba
Služba	Jugoslovenska vojska NOV i PO Jugoslavije Jugoslovenska narodna armija 1937—1966.
Čin	general-potpukovnik
Heroj
Narodni heroj od	27. novembra 1953.
Odlikovanja

Biografija

Rođen je 12. septembra 1913. godine u Bosanskom Brodu. Potiče iz srednje imućne porodice - njegov otac Stevan je radio kao službenik na železnici, dva starija brata su mu bili mehaničari, dva mlađa aktivni oficiri Jugoslovenske vojske, a najmlađi brat činovnik. Osnovnu školu je završio u rodnom mestu 1925. godine. Potom je 1929. završio nižu gimnaziju u Slavonskom Brodu, a 1934. četiri viša razreda u Tuzli. Godine 1934. upisao je Višu vojnu akademiju u Beogradu, koju je završio 1937. godine kao pripadnik 36. klase slušalaca i unapređen je u čin poručnika.

Od novembra 1937. do aprila 1941. godine je službovao u Sinju, gde je bio na dužnosti komandira baterije Sedmog artiljerijskog puka. Kada je 6. aprila 1941. izbio Aprilski rat, njegova jedinica je upućena na front prema Italijanima, kod Zadra. Za to vreme u garnizonu u Sinju je izbila ustaška pobuna, a u pozadini fronta su formirane manje ustaške oružane formacije. Kroz nekoliko dana došlo je do opšteg sloma fronta u Dalmaciji, a Žarko je zajedno sa ljudstvom drugih artiljerijskih jedinica, bio zarobljen od ustaša u okolini Drniša. U opštem haosu Italijani su bombardovali Drniš, a pošto su se ustaške straže, za vreme bombardovanja, povukle Žarko je sa još nekoliko vojnika iskoristio priliku i pobegao iz zarobljeništva. Tada je preko Sinja, Splita, Mostara, Sarajeva i Rudog stigao do Pljevalja.

U toku leta 1941. godine Žarko se u Pljevljima povezao sa članovima lokalne omladinske organizacije KP Jugoslavije i preko njih pristupio Narodnooslobodilačkom pokretu. Aktivno je učestvovao u pripremi oružanog ustanka u ovom kraju, pri čemu je koristio svoje vojničko znanje. U partizane je stupio oktobra 1941. godine, kada je postao borac Prve pljevaljske partizanske čete. Zbog velikog vojničkog umeća, koje je posedovao, brzo je napredovao - januara 1942. je postao komandir ove čete, a u februaru komandant Pljevaljskog partizanskog bataljona. U martu je bio postavljen za komandanta Pljevaljskog partizanskog odreda, ali je nešto kasnije premešten za komandanta Bjelopoljskog partizanskog odreda. U članstvo Komunističke partije Jugoslavije (KPJ) primljen je početkom februara 1942. godine.

Kada je u toku pohoda proleterskih brigada u Bosansku krajinu, juna 1942. godine od partizanskih jedinica iz Sandžaka formirana Treća proleterska sandžačka brigada, Žarko je postavljen za komandanta njenog Trećeg bataljona. Tokom leta 1942. godine istakao se u borbama tokom marša u zapadnu Bosnu, u napadu na Ivan Sedlo, u oslobođenju Prozora, napadu na Kupres i dr. Novembra 1942. je unapređen u načelnika Štaba Treće proleterske sandžačke brigade.

Tokom Četvrte neprijateljske ofanzive, marta 1943. godine istakao se u borbama za odbranu ranjenika kod Gornjeg Vakufa, u forsiranju nabujale Drine, u teškim borbama na Durmitoru i dr. U borbama tokom Pete neprijateljske ofanzive, posebno se istakao 13. juna kod Krekova, kada je u vrlo teškim uslovima uspeo da iz obruča izvuče grupu boraca. Početkom septembra 1943. godine postavljen je za komandanta Treće proleterske sandžačke brigade i njom je uspešno komandovao u borbama u Sandžaku i zapadnoj Srbiji, krajem 1943. i početkom 1944. godine. Jedna od najvažnijih borbi u ovom periodu bila je početkom decembra 1943, kada je brigada pružila snažan otpor jakim nemačkim snagama na pravcu Sjenica-Brodarevo-Pljevlja i time olakšala izvlačenje desetkovanih partizanskih snaga sa pravca Pljevlja-Prijepolje. Januara 1944. godine, u borbama sa Nemcima na Kovrenu, kod Bijelog Polja je bio teško ranjen. Posle izlečenja, u martu 1944. je postavljen za komandanta tada tek osnovane 37. sandžačke divizije. Na ovoj funkciji ostao je do februara 1945. godine kada je premešten za komandanta 11. krajiške divizije.

Posle završetka rata, nastavio je profesionalnu službu u Jugoslovenskoj armiji. Završio je Višu vojnu akademiju JNA i vršio mnoge odgovorne dužnosti u Saveznom sekreterijatu za narodnu odbranu. Bio je komandant protivvazudšne odbrane JNA i načelnik Uprave artiljerije JNA. Na lični zahtev, avgusta 1966. godine je preveden u rezervu i penzionisan. Čin general-majora proizveden je 1947, a u čin general-potpukovnika 1954. godine.

Godine 1972. je objavio knjigu „Treća proleterska brigada“.

Umro je 31. jula 1999. godine u Beogradu i sahranjen je u Aleji narodnih heroja na Novom groblju.

Nosilac je Partizanske spomenice 1941. i drugih jugoslovenskih odlikovanja, među kojima su — Orden ratne zastave, Orden zasluga za narod i dr. Ordenom narodnog heroja je odlikovan 27. novembra 1953. godine.

Literatura

• Vojna enciklopedija (knjiga deseta). Beograd 1975. godina
• Narodni heroji Jugoslavije. Beograd: Mladost. 1975. 
• Bjelajac, Mile (2004). Generali i admirali Kraljevine Jugoslavije 1918—1941. Beograd: Institut za noviju istoriju Srbije. ISBN 978-86-7005-039-6.