Milorad Labudović
Milorad Labudović Labud (Šekular, kod Berana, 21. novembar 1911 — Baroševac, kod Lazarevca, 25. februar 1943) bio je učesnik Narodnooslobodilačke borbe i narodni heroj Jugoslavije.
| milorad labudović | |
|---|---|
 Milorad Labudović Labud | |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 21. novembar 1911. |
| Mesto rođenja | Šekular, kod Berana, Kraljevina Crna Gora |
| Datum smrti | 25. februar 1943. (31 god.) |
| Mesto smrti | Baroševac, kod Lazarevca, Srbija |
| Profesija | državni službenik |
| Delovanje | |
| Član KPJ od | 1936. |
| Učešće u ratovima | Narodnooslobodilačka borba |
| Služba | NOV i PO Jugoslavije |
| Heroj | |
| Narodni heroj od | 26. novembra 1955. |
Biografija uredi
Rođen je 21. novembra 1911. u selu Šekular, kod Berana. Gimnaziju je pohađao u Peći i Prizrenu i završio je s odličnim uspehom. Godine 1931. upisao se na istorijsku grupu Filozofskog fakulteta na Beogradskom univerzitetu. Već na prvoj godini studija opredelio se za studentski revolucionarni pokret.[1]
Član Saveza komunističke omladine Jugoslavije (SKOJ) postao je od 1933, a član Komunističke partije Jugoslavije (KPJ) 1936. godine. Svake godine je biran u upravu Udruženja studenata-istoričara, a najčešće je bio sekretar ili potpredsednik uprave. Delujući u ovom stručnom udruženju i šire na Univerzitetu kao komunista, bio je uhapšen u aprilskoj provali 1935. godine, kao član Fakultetskog komiteta SKOJ-a. Na saslušanju u policiji je rekao: Svesno sam pristupio komunističkom pokretu, jer mi je dužnost da se svim sredstvima borim protiv postojećeg režima i pokreta.[1]
Posle završetka fakulteta, 1936. pomoću rođačkih veza zaposlio se u Ministarstvu prosvete, kao dnevničar. I tu je nastavio s revolucionarnim delovanjem. Ponovo je uhapšen avgusta 1940. godine. Odslužio je, kao i prvi put, šest meseci u beogradskom zatvoru „Glavnjača” u zatvoru na Adi Ciganliji. I pored mučenja, u policiji se držao primereno. Posle izlaska iz zatvora, februara 1941. izbačen je iz službe, pa se nastanio u Gornjem Milanovcu, gde mu se nalazila supruga.[1]
Kada je počeo Aprilski rat 1941, dobrovoljno se prijavio u najbližu artiljerijsku jedinicu i pokušao da pruži otpor Nemcima na lazarevačkom putu. Bio je zarobljen i odveden u kragujevački logor, odakle je ubrzo uspeo da pobegne. Jula 1941. stupio je u Prvi šumadijski partizanski odred, kojim je komandovao Milan Blagojević, španski dobrovoljac i istaknuti revolucionar. Prvobitno borac i vodnik, Labudović je ubrzo postao komandir čete, a već krajem septembra 1941. komandant Trećeg bataljona. Pod njegovim rukovodstvom, bataljon je vodio žestoke borbe s pripadnicima 714. nemačke divizije, čija se komanda nalazila u Topoli. Teže borbe u kojima je učestvovao bile su zaseda u selu Krčevcu, na Prokopu u selu Vinči, na Rudniku, Rapaj brdu i ostalim mestima.[1]
Nakon prekida saradnje četnika Draže Mihailovića sa partizanskim snagama, početkom novembra 1941, dobio je zadatak da sa svojim bataljonom ode u okolinu Užičke Požege i da, zajedno s još nekim partizanskim jedinicama, brani Vrhovni štab NOPO Jugoslavije i slobodnu teritoriju oko Užica. Na putu prema Gornjem Milanovcu, Užičkoj Požegi, Arilju i u selima Gornja i Donja Dobrnja, Duškovcu, Kamenici i Pranjanima, vodio je danonoćne borbe protiv četnika. Posle toga, uz usputne borbe, vratio se početkom decembra 1941. u Šumadiju.[1]
Dok se sa svojim bataljonom vraćao u Šumadiju, glavnina partizanskih snaga povukla se u Sandžak, pa je izgubio vezu s njima. Za borce bataljona, pripadnike i za simpatizere Narodnooslobodilačkog pokreta (NOP) nastali su tada izrazito teški dani. Partizani su morali da se sklanjaju od stalnih neprijateljskih napada i pretresa, pa su uglavnom živeli po zemunicama. Teror okupatora i njegovih saradnika obeshrabrivao je lokalno stanovništvo da udeli sklonište partizanima. U tim uslovima, krio kod roditelja svoje supruge, u selu Plaskovcu, kod Topole. Dva i po meseca je boravio u zemunici.[1]
Prilikom obnavljanja Prvog šumadijskog odreda „Milan Blagojević“, krajem aprila 1942. postavljen je komandanta odreda. I pored jakih neprijateljskih snaga, koncentrisanih na ovom sektoru, odred je napadao žandarmerijske stanice, opštinske uprave, kao i vršio razne sabotaže i diverzije na železničkim prugama i telefonskim linijama. Neprijatelj je ucenio glave partizanskih komandanata i vršio stalne potere za odredom. Akcije odreda snažno su politički uticale na narod Šumadije, a naročito napadi na sreska mesta Sopot, 14. decembra 1942. i Belanovicu, 21. februara 1943. godine.[1]
Noću 25/26. februara 1943, partizani su izvršili napad na žandarmerijsku stanicu u Venčanima i na posadu ljotićevaca u Baroševcu, kod Lazarevca. Tada je likvidirana žandarmerijska stanica u Venčanima, dok su ljotićevci u Baroševcu ranije saznali za namere partizana, pa su zaposeli okolne zgrade i rovove. Na čelu napada na Baroševac bio je Labudović, koji je u toku smrtno pogođen neprijateljskom vatrom.[1]
Ukaz predsednika FNR Jugoslavije Josipa Broza Tita 26. novembra 1955. proglašen je za narodnog heroja.[1]
Osnovna škola u Baroševcu nosi njegovo ime.
Reference uredi
Literatura uredi
- Zbornik narodnih heroja Jugoslavije. Beograd: Omladina. 1957. COBISS.SR 50964999
- Narodni heroji Jugoslavije tom I. Beograd: Narodna knjiga. 1982. COBISS.SR 48700167
