Википедија

Portugalski jezik

Portugalski jezik (port. língua portuguesa- ili português) je iberijski romanski jezik. Službeni je jezik u Portugaliji, Brazilu, Angoli, Mozambiku, Gvineji Bisao, Zelenortskim Ostrvima, Sao Tome i Principe, Istočnom Timoru i Makau.[5] Osim toga govori se u Portugalskoj Indiji: Goa, Daman i Diju u današnjoj Indiji, i u portugalskoj dijaspori.[6]

Portugalski
port. Português
Izgovor[puɾtuˈɡeʃ]
Govori se u Angola
 Brazil
 Zelenortska Ostrva
 Istočni Timor
 Gvineja Bisao
 Makao
 Mozambik
 Namibija
 Sao Tome i Principe
 Portugalija
Broj govornika
215 miliona (nedostaje datum)[1]
Totalno ( L1 plus L2): 250 miliona (2012)[2]
Indo-European
  • Portugalski
Raniji oblici
Srednjovekovni Galicijski
  • Portugalski
latinica (portugalski alfabet)
Portugalska Brajeva azbuka
Ručno kodirani Portugalski
Zvanični status
Službeni jezik u

Brojne međunarodne organizacije
RegulišeMeđunarodni institut portugalskog jezika
Brazilska akademija de Letras (Brazil)
Academia das Ciências de Lisboa, Classe de Letras (Portugalija)
CPLP
Jezički kodovi
ISO 639-1pt
ISO 639-2por
ISO 639-3por
Glotologport1283[4]
Lingosfera51-AAA-a
Rasprostranjenost portugalskog jezika u svetu
  Maternji jezik
  Službeni i administrativni jezik
  Kulturni ili drugi jezik
Ovaj članak sadrži MFA fonetske simbole. Bez odgovorajuće podrške, možda ćeš vidjeti znake pitanja, kutije ili druge simbole umjesto unikod karaktera.

Sa preko 200 miliona izvornih govornika, portugalski je šesti na listi jezika po broju govornika na svetu i drugi najrasprostranjeniji romanski jezik, iza španskog.[7]

Portugalski jezik se proširio svetom u 15. veku i 16 veku u doba kada je Portugal stvarao prvu i najdugovečniju evropsku kolonijalnu i trgovinsku imperiju koja se protezala od Brazila u Južnoj Americi, do Kine i Japana. Kao rezultat te ekspanzije portugalski je danas zvanični jezik u osam zemalja. Postoji još oko dvadeset kreolskih jezika koji su se razvili iz portugalskog. Portugalski je značajan manjinski jezik u Luksemburgu, Namibiji, Švajcarskoj i Južnoafričkoj Republici. Značajna dijaspora koja govori portugalskim postoji u gradovima širom sveta, kao na primer u Parizu u Francuskoj, Bostonu, Nju Džerziju i Majamiju u SAD te u Japanu.

Poređenje sa drugim jezicima uredi

Najbliži rođak portugalskog jezika je galicijski jezik (regionalni jezik u Španiji).[8][9]

Portugalski jezik je po mnogim osobinama veoma blizak španskom jeziku, ali u izgovoru postoje znatne razlike. Portugalcima je moguće da, uz vežbu, nauče da razumeju španski i da vode osnovnu konverzaciju. Za ilustraciju, uporedite sledeće rečenice:

Ela fecha sempre a janela antes de jantar. (portugalski)
Ela pecha sempre a fiestra antes de cear. (galicijski)
Ella cierra siempre la ventana antes de cenar. (španski)

Skoro sve upotrebljene reči se pojavljuju i u druga dva jezika, ali se u njima ređe koriste.

Ela encerra sempre a janela antes de cear. (portugalski sa ređe korišćenim rečima)

(prevod: Ona uvek zatvara prozor pre večere.)

Postoji i određen broj reči koje nisu prepoznatljive govornicima bliskih romanskih jezika. Primeri:

srpski španski portugalski brazilska verzija
šunka jamón (serrano) presunto presunto (cru)
auto-mehaničarska radionica taller oficina oficina
kancelarija oficina escritório escritório
železnica tren comboio trem

Postoje regije u kojima se paralelno govore španski i portugalski.

Pravopis uredi

Pravopis portugalskog jezika nije u potpunosti fonološki, iako je mnogo manje komplikovan od npr. francuskog ili engleskog pravopisa. Istim grafemom mogu biti predstavljeni različiti glasovi, a vredi i obratno, isti glas, može, u pisanju, biti predstavljen različitim grafemima. Postoje tri grafička naglaska: akut (á), cirkumfleks (â), gravis (à). Ostali dijakritički znaci su: tilda (ã) i dijereza (ü). Cirkumfleks (â) se koristi za označavanje zatvorenih samoglasnika (kao u esôfago 'jednjak'), nazalnih samoglasnika (kao u amêndoa 'badem') i nazaliziranih samoglasnika (kao u Amazônia 'Amazonija', câmera 'kamera'), a tilda (ã) samo za označavanje nazalnih samoglasnika (kao u tobogã 'tobogan', tchã 'čar, draž', cãibra 'grč'). Akut (á) se koristi za označavanje otvorenih (oralnih) samoglasnika (kao u xícara 'šoljica', jacaré 'kajman'), nazalnih samoglasnika (kao u íntimo 'blizak, intiman', neném 'beba', refém 'talac') i nazaliziranih samoglasnika (kao u único 'jedini'). Gravis (à) se javlja samo u stegnutim oblicima prijedloga a i određenog člana ženskog roda a(s) (a + a(s) = à(s)) ili pokazne zamjenice aquele(s), aquela(s), aquilo (a + aquel... = àquel...). Dijereza (ü) se koristi samo u skupovima güe, qüe, güi, qüi, označavajući da ovde u ima vrednost polusamoglasnika [w]). Od suglasničkih grafema, za portugalski jezik su karakteristični digrafi nh, lh i ch, te ç, koji, kao i u francuskom jeziku, ima vrednost glasa [s]. Oni se ne smatraju posebnim slovima, pa se, stoga, u rečnicima nhoque 'njoke' nalaze između névoa 'magla' i nicaragüense 'nikaragvanski'. Apostrof se retko koristi. (Ostao je u upotrebi samo u sintagmi d'água '(od) vode, vodeni, (s) vodom'). Upotreba zareza, uskličnika i upitnika se uglavnom poklapa s našom upotrebom.

Izgovor uredi

Ovde je opisan neutralni izgovor koji se temelji na govoru glavnog grada Brazila, Brazilije. To je izgovor koji slede profesionalni govornici na brazilskoj televiziji Globo i na brazilskom državnom radiju Radiobrás. Mnogi gradovi brazilskog Jugoistoka (Belo Orizonte, Žuiz de Fora, Vitorija, Guarapari) imaju izgovor sličan ovome. U pregledu su korišteni simboli Međunarodnog fonetskog društva (IPA), uz neka manja odstupanja, iz praktičnih razloga (upotreba simbola č, ž, š, te korištenje [y] umesto [j]).

Samoglasnici uredi

 
Nenazalni samoglasnici portugalskog jezika

U portugalskom jeziku, baš kao i u standardnom italijanskom jeziku, postoji sedam fonemskih samoglasnika: a, i, u (koji se, uglavnom, izgovaraju kao u našem jeziku]), é (otvoreno e; broj 3 na shemi samoglasnika), ê (zatvoreno e; br.2), ó (otvoreno o; br. 7), i ô (zatvoreno o; br. 6). Otvoreno e (é) se izgovara kao samoglasnik između a i e (nameste se usta kao da će se izgovoriti e, a izgovori se a). Zatvoreno e (é) se izgovara kao samoglasnik između i i e (nameste se usta kao da će se izgovoriti i, a izgovori sr e). Slično vredi i za zatvoreno o (ô), koje se nalazi između o i u, te za otvoreno o (ó), koje se nalazi između o i a. Mnoge reči promenom timbra samoglasnika menjaju značenje (avó znači 'baka', a avô 'deda'; sede (ponekad se piše sêde) znači 'žeđ', a sede (ponekad se piše séde) 'sedište'). Otvorenost vokala u portugalskom jeziku ima mnogo veću važnost nego u italijanskom i nekim drugim jezicima, tako da ni nema regionalne redukcije fonemskog inventara na sastav od samo pet fonema.

Izgovor grafema A

  1. Nenaglašeno A na kraju reči može se izgovoriti kao otvoreno a [a] ili zatvorenije (br. 4a, 4b, 4c, 4d, 4e na shemi samoglasnika). Izgovor zavisi od raznih faktora, a neki govornici koriste više realizacija. Primeri: tia ['či(y)a] 'tetka', brasileira [brazi'lera] 'brazilka'.
  2. A ispred NH, te A ispred naglašenog M ili N se izgovara nazalizirano, tj. kao [ã]. Dolazi do nosnog izgovora A, no nazal koji mu slijedi (m, n, nh) takođe se izgovara. Primeri: cama ['kãma] 'krevet', banana [ba'nãna] 'banana', banho ['bãỹu] 'kupanje', piranha [pi'rãỹa] 'pirana', banheiro [bã'ỹeru] 'kupaonica'. U nekim rečima se svaki samoglasnik između nosnih suglasnika nazalizira: mamãe [mã'mãỹ] 'mama'.
  3. A ispred M ili N na kraju sloga ili reči se izgovara nazalno, tj. kao [ã]. Nazalni konsonant koji sledi (m, n) se ne izgovara. Primeri: cantar [kã'tah] 'pevati', santo ['sãtu] 'svetac', campo ['kãpu] 'polje', Ivan [i'vã] 'Ivan', tchan [čã] 'čar'. Jednaku vrednost ima i glas predstavljen grafemom Ã: rã [hã] 'žaba', Maracanã [maraka'nã] 'marakana', tchã [čã] 'čar' (alternativna grafija za tchan).
  4. U svim ostalim slučajevima se izgovara kao a [a]. Primeri: abacaxi [abaka'ši] 'ananas', abadá [aba'da] 'majica za karneval'.

Izgovor grafema I

  1. Nenaglašeno I na kraju reči koje dolazi iza samoglasnika se izgovara kao j [y] (primeri: papai [pa'pay] 'tata', rei [hey] 'kralj'), nezavisno od toga da li sledi iza njega -s: cais [kays] 'gat, mol'. Jednako tako, I između samoglasnikâ, te I ispred završnih samoglasnika A ili O se izgovara kao j [y]: maiô [ma'yo] 'kupaći kostim', cerimônia [seri'mõnya] 'ceremonija', Mário ['maryu] 'Mario'. I je [y] i ispred samoglasnika u nenaglašenom slogu koji nije na početku reči: internacional [ĩtehnasyo'naw] 'međunarodni'.
  2. I ispred NH, te ispred naglašenog M ili N se izgovara nazalizirano, tj. kao [ĩ]. Primeri: minha ['mĩỹa] 'moja', vinho ['vĩỹu] 'vino', mina ['mĩna] 'rudnik', lima ['lĩma] 'limeta'.
  3. I ispred M ili N na kraju sloga ili reči se izgovara nazalno, tj. kao [ĩ]. Nazalni konsonant koji sledi (m, n) se ne izgovara. Primeri: sim [sĩ] 'da', vinte ['vĩči] 'dvadeset', limpeza [lĩ'peza] 'čistoća, čišćenje'.
  4. I se u skupovima -EIR-, -AIX-, -EIX-, -EIJ- najčešće ne izgovara: capoeira [kapo'era] 'kapoera, brazilski borilački ples', ''cabeleireiro [kabele'reru] 'frizer', caixa ['kaša] 'kasa, kutija', peixe ['peši] 'riba', beijar [be'žah] 'poljubiti'. Slično se događa i s rečima quieto 'miran' i manteiga 'maslac' koje se često izgovaraju ['kεtu], odnosno [mã'tega].
  5. U ostalim slučajevima se I izgovara kao [i]: vi [vi] 'videh', aqui [a'ki] 'ovde'. Ponekad se, kod nekih govornika, javlja centralnija realizacija (slična kratkom i u engleskom; vidi vokal 1a na shemi samoglasnika), češća kod nenaglašenog i.

Izgovor grafema U

  1. Nenaglašeno U na kraju reči koje dolazi iza samoglasnika izgovara se kao englesko w [w] (primeri: mau [maw] 'zao', meu [mew] 'moj'), nezavisno od toga da mu sledi -s ili ne: seus [sews] 'tvoji'. Takođe, nenaglašeno U između samoglasnikâ, te U u skupovima -GUA-, -QUA-, kao i Ü (U s dijerezom) se izgovara kao [w]: euá [ew'a] 'afrobrazilska božica', quando ['kwãdu] 'kada', sangüíneo [sã'gwĩnyu] 'krvni'.

U nenaglašenom dočetku -UO, U se izgovara kao [w], koji se često ispušta: contínuo [kõ'čĩn(w)u] 'trajan, neprekinut'.

  1. U ispred NH, te ispred naglašenog M ili N se izgovara nazalizirano, tj. kao [ũ]. Primeri: junho ['žũỹu] 'juni', único ['ũniku] 'jedini'.
  2. U ispred M ili N na kraju sloga ili reči se izgovara nazalno, tj. kao [ũ]. Nazalni konsonant koji sledi (m, n) se ne izgovara. Primeri: baticum [bači'kũ] 'udaranje', bunda ['bũda] 'stražnjica', rum [hũ] 'rum'.
  3. U se u skupu -GUE-, -GUI-, -QUE-, -QUI- nikada ne izgovara: gueto ['getu] 'geto', guitarra [gi'taha] '(električna) gitara', aqui [a'ki] 'ovde'.
  4. U u digrafu OU najčešće se ispušta: vou [vo] 'idem', louco ['loku] 'lud'. Izuzetak su vlastita imena: Moscou [mos'kow] 'Moskva', Douglas ['dowglas] 'Douglas' itd.
  5. U ostalim slučajevima se U izgovara kao [u]: nu [nu] 'go, nag', urubu [uru'bu] 'crni sup'. Ponekad se, u nekih govornika, javlja centralniji alofon (sličan kratkom u u engleskom; vidi vokal 5a na shemi samoglasnika), češći kod nenaglašenog u.

Izgovor grafema E

  1. E s cirkumfleksom (ê) se izgovara kao zatvoreno [e]: pêsames ['pezamis] 'saučešće', nenê [ne'ne] 'beba'. Kad se ê nalazi ispred nazala (m, n, nh) poprima nosni izgovor [ẽ]: milênio [mi'lẽnyu] 'milenijum', têm [tẽỹ] 'imate, imaju', pêndulo ['pẽdulu] 'klatno'.
  2. 'E s akcentom (é) se izgovara kao otvoreno e [ε]: jacaré [žaka'rε] 'aligator', hélice ['εlisi] 'propeler'. Jedino se u dočecima -ÉM, -ÉNS izgovara kao zatvoren, nosni samoglasnik [ẽ]: ninguém [nĩ'gẽỹ] 'niko', nenéns [ne'nẽỹs] 'bebe'.
  3. E ispred naglašenog vokala se izgovara kao i [i] (ili kao j [y] u brzom govoru): passear [pasi'ah] šetati, teatro [či'atru] 'pozorište'.
  4. Nenaglašeno E na kraju reči izgovara se kao i [i] ili kao engl. kratko i (vidi samoglasnik br. 1a na vokalnom trapezu). [i] je karakteristika sporog, naglašavajućeg govora, a [br.1] je učestaliji u prirodnome, spontanom govoru. Primeri: telefone [tele'fõni] 'telefon', avalanche [ava'lãši] 'lavina'. Dodavanje pluralnog nastavka -s ne menja kvalitet samoglasnika: avalanches [ava'lãšis] 'lavine'. E se u sufiksima -TE, -DE u običnom govoru često ispušta: cidade [si'dadž(i)] 'grad', dente ['dẽč(i)] 'zub'. Isto vredi i za pluralne sufikse -TES, -DES: cidades [si'dads] 'gradovi', dente ['dẽts] 'zubi'.
  5. Veznik E (odgovara glasu i) se izgovara kao [i] ili kao zatvoreno [e].
  6. E se u prefiksima DE- i DES- izgovara kao [e] (u nekim rečima) i kao [i] (u ostalim rečima): depois [de'poys] 'posle, kasnije', demais [dži'mays] 'previše'. Predlog de 'od' se obično izgovara [dži], da bi se razlikovao od konjunktiva glagola dar - dê 'daj'. Izuzetak je sintagma de repente 'iznenada, najednom, iznebuha' u kojoj se de gotovo uvek izgovara kao [de]: [dehe'pẽč(i)].
  7. E ispred NH, te ispred naglašenog M ili N se izgovara nazalizirano, tj. kao [ẽ]. Primeri: senha ['sẽỹa] 'lozinka', senhor [sẽ'ỹoh] 'gospodin', veneno [ve'nẽnu] 'otrov', gema [žẽma] 'žumance'.
  8. E ispred M ili N na kraju sloga ili reči izgovara se nazalno, tj. kao [ẽ]. Nazalni konsonant (m, n) se ne izgovara (npr. tempo ['tẽpu] 'vreme' ), ili se svodi na nazalno j [ỹ] (npr. sem [sẽỹ] 'bez', hífen ['ĩfẽỹ] 'crtica'). Nazalno j [ỹ] je takođe vrednost grafema E iza à i Õ. Primeri: mamãe [mã'mãỹ] 'majka', ações [a'sõỹs] 'deonice'.
  9. E ispred završnog, nenaglašenog A(S) ili O(S) izgovara se kao j [y]: nívea ['nivya] 'snežna', simultâneo [simuw'tãnyu] 'simultan'.
  10. E se u nenaglašenim sufiksima -IE, IES obično ispušta: cárie ['kari] 'karijes', séries ['sεris] 'serije'.
  11. E na početku reči, nakon kojeg sledi S ili X te još jedan suglasnik, obično ima vrednost [i] (ili samoglasnika br. 1a s vokalnog trapeza): escova [is'kova] 'četka', estar [is'tah] 'biti', espiar [ispi'ah] '(po)gledati', expulso [is'puwsu] 'izbačen'.
  12. E u slogu ispred naglašenih zatvorenih samoglasnika (i, u ili ô), često, u mnogim rečima, može (osim [e]) poprimiti i vrednost [i]: menino [mi'nĩnu, me'nĩnu] 'dečak', seguro [si'guru, se-] 'siguran', perigo [pi'rigu, pe-] 'opasnost', senhor [sĩ'ỹoh, sẽ-] 'gospodin'.
  13. Naglašeno E, iza kojeg ne dolazi nosni samoglasnik izgovara se, zavisno od reči kao otvoreno e [ε] ili kao zatvoreno e [e]. Pravila nema, te se radi ortoepije mora posegnuti za kakvim boljim rečnikom. Primeri: ele ['eli] 'on', ela ['εla] 'ona', terno ['tεhnu] 'odelo'.
  14. U svim ostalim slučajevima E se izgovara kao zatvoreno e [e]: eletricidade [eletrisi'dadž(i)] 'elektricitet', parabenizar [parabeni'zah] 'čestitati', pererecar [perere'kah] 'teturati, gegati se, poskakivati', eletroterapia [eletrotera'pia] 'elektroterapija'.

Izgovor grafema O

  1. O s cirkumfleksom (ô) se izgovara kao zatvoreno o [o]: esôfago [e'zofagu] 'jednjak', vovô [vo'vo] 'ded(ic)a'. Kad se ô nađe ispred nazala (m, n, nh) poprima nosni izgovor [õ]: Verônica [ve'rõnika] 'Veronika', ômega ['õmega] 'omega'.
  2. O ispred NH, ili ispred naglašenog M ili N se izgovara nazalizirano, tj. kao [õ]. Primeri: sonhar [sõ'ỹah] 'sanjati, snivati', sonho ['sõỹu] 'san, snivanje', sono ['sõnu] 'san, spavanje'. O ispred M ili N na kraju sloga ili reči izgovara se nazalno, tj. kao [õ], pri čemu se nazalni konsonant (m, n) ne izgovara (npr. onda ['õda] 'talas', som [sõ] 'zvuk'). Jednako tako, svako o s tildom (õ) izgovara se kao zatvoreno, nazalno õ [õ]: relações [hela'sõỹs] 'odnosi', (você) põe [(vo'se] põỹ] 'staviš'. O iza nazalnog A (ã) se izgovara kao nazalni polusamoglasnik [w]. Primeri: pão 'kruh', mãos 'ruke' itd.
  3. Nenaglašeno O na kraju reči izgovara se kao engl. kratko u (vidi samoglasnik br. 5a na vokalnom trapezu). Ponekad se izgovara kao u [u], a u sporom, naglašavajućem govoru, ponekad i kao zatvoreno o [o]. Primeri: profundo [pro'fũdu] 'dubok', raso ['hazu] 'plitak', folgado [fow'gadu, -o] 'lenj'. Isto vredi i za O u nenaglašenom završetaku -OS: cachorros [ka'šohus] 'psi'.
  4. O s akutom (ó) se izgovara kao otvoreno o (između o i a; vidi samoglasnik broj 7 na vokalnom trapezu). Primeri: toró 'pljusak', gogó 'Adamova jabučica, ótimo 'odličan'.
  5. O ispred završnog, nenaglašenog A ili AS izgovara se kao [w]: mágoa ['magwa] 'tuga'.
  6. Naglašeno, zatvoreno O, u završetku -OA često se izgovara kao diftong [ou], odnosno [ow]: garoa [ga'ro(u)a, ga'ro(w)a] 'kišica', Lisboa [liz'boua, liz'bowa] 'Lisabon', pessoa [pe'soua, pe'sowa] 'osoba', boa ['boua, bowa] 'dobra'.
  7. O u slogu ispred naglašenih zatvorenih samoglasnika (i, u, ô, ê), može kadšto, u nekim rečima, (osim [o]) poprimiti i vrednost [u]: bonito [bo'nitu, bu'nitu] 'lep', chover [šo'veh, šu-] 'kišiti', dormir [doh'mih, du-] 'spavati'.
  8. Naglašeno O, iza kojeg ne dolazi nosni samoglasnik izgovara se, zavisno od reči kao otvoreno o (ó) ili kao zatvoreno o (ô) tj. [o]. Pravila nema, te se radi ortoepije mora posegnuti za rečnikom.
  9. U svim ostalim slučajevima O se izgovara kao zatvoreno o [o]: morar [mo'rah] 'stanovati', decorar [deko'rah] 'naučiti (napamet)', fotografia [fotogra'fia] 'fotografija', coloquial [koloki'aw, kolo'kjaw] 'razgovorni', morfologia [mohfolo'žia] 'morfologija' itd.

Suglasnici uredi

Suglasnici b, f, p i v se izgovaraju kao u našem jeziku. H se nikada ne izgovara. J se uvek izgovara kao našem jeziku [ž], ç kao [с], ch kao [š], a q kao [k]. Izgovor grafema c, d, g i t zavisi od grafemima koji dolaze iza njih:

grafem ispred a, o, u ispred i
ispred nenaglašenog e (kada se izgovara kao [ɪ])		 ispred e u drugim položajima

Tekući suglasnici se izgovaraju kao što sledi:

likvida na početku reči na kraju sloga ili reči nakon nazalnog vokala dvostruka u ostalim slučajevima

Dvoslov LH

se najčešće izgovara kao nespojeno l'j (dakle kao kombinacija l + j [y]), slično slovenskom lj: ilha ['ilya] 'ostrvo', filho ['filyu] 'sin'. Polusamoglasnik j [y] iz skupa l’j [ly] se najčešće ne izgovara, dakle LH je [l]:

  1. ispred otvorenog e [ε]: mulher [mu'l(y)εh] ‘žena’; Guilherme [gi'lεhmi] Guilherme;
  2. isped digrafa NH [ỹ]: filhinho [fi'lĩỹu] 'sinčić'; folhinha [fo'lĩỹa] 'kalendar'.

Grafem X

  1. na početku reči se izgovara kao [š] (kao npr. u xícara 'šoljica');
  2. na kraju reči se izgovara kao [ks] (kao u npr. tórax 'prsni koš, toraks');
  3. ispred suglasnika izgovara se kao [s] (kao npr. u explicar [espli'kah, ispli'kah] 'objasniti').
  4. između samoglasnika, može poprimiti vrednosti:

---[z] (kao u exame 'ispit'),

---[s] (kao u próximo 'blizak'),

---[š] (kao u vexame 'sramota'),

---[ks] (kao u táxi 'taksi').

Ne postoje pravila izgovaranja intervokalnog X, pa se valja poslužiti rečnikom.

Gramatika uredi

Portugalski jezik je sačuvao konjugaciju iz latinskog jezika više nego drugi romanski jezici. Ovde su navedene osobine portugalske gramatike koje su izuzetak u odnosu na druge romanske jezike.

  • Prezent perfekt ima značenje koje je jedinstveno među romanskim jezicima, a to je da označava akciju koja je počela u prošlosti, ali će se ponavljati u budućnosti. Na primer, rečenica: Tenho tentado falar com ela znači: „Pokušavao sam da govorim sa njom“, a ne: „Pokušao sam da govorim sa njom“.
  • Budući konjunktiv, koji je nekada postojao u španskom, još se koristi u govornom portugalskom jeziku. Pojavljuje se u zavisnoj rečenici da bi označio uslov u budućnosti. Drugi romanski jezici upotrebljavaju sadašnje vreme u ovoj funkciji (futur drugi u srpskom).
Se for eleito presidente, mudarei a lei.
Ako budem izabran za predsednika, promeniću zakon.
  • Lični infinitivi imaju nastavke u skladu sa licem i brojem. Primer: É melhor voltares, „Bolje je da se vratiš“.

Primeri uredi

Član 1 Univerzalne deklaracije o ljudskim pravima 

Todos os seres humanos nascem livres e iguais em dignidade e 
em direitos. Dotados de razão e de consciência, 
devem agir uns para com os outros em espírito de fraternidade.
  • Olá - zdravo
  • Bom dia - dobar dan
  • Adeus - zbogom
  • Sim - da
  • Não - ne
  • Obrigado (м)/Obrigada (ж) - hvala
  • Direita - desno
  • Esquerda - levo
  • (Você) Fala sérvio? - Govoriš li srpski?

Vidi još uredi

Reference uredi

  1. ^ "Världens 100 största språk 2010" (The World's 100 Largest Languages in 2010), in Nationalencyklopedin
  2. ^ „Portuguese language”. University of Leicester. Arhivirano iz originala 26. 12. 2018. g. Pristupljeno 30. 6. 2014. 
  3. ^ Government of the Republic of Equatorial Guinea. „Acts continue to mark Portuguese Language and Portuguese Culture Day”. 
  4. ^ Hammarström, Harald; Forkel, Robert; Haspelmath, Martin; Bank, Sebastian, ur. (2016). „Portuguese”. Glottolog 2.7. Jena: Max Planck Institute for the Science of Human History. 
  5. ^ „Estados-membros da CPLP” (na jeziku: Portuguese). 7. 2. 2017. 
  6. ^ Swan, Michael; Smith, Bernard (2001). „Portuguese Speakers”. Learner English: a Teacher's Guide to Interference and Other Problems. Cambridge University Press. 
  7. ^ „CIA World Factbook”. Arhivirano iz originala 05. 01. 2010. g. Pristupljeno 12. 6. 2015. 
  8. ^ „The Origin and Formation of The Portuguese Language”. Judeo-Lusitanica. Arhivirano iz originala 10. 5. 2017. g. Pristupljeno 10. 6. 2017. 
  9. ^ Bittencourt de Oliveira, João. „Breves considerações sobre o legado das línguas célticas”. filologia.org.br. 

Literatura uredi

Fonologija, ortografija i gramatika uredi

Referentni rečnici uredi

Lingvističke studije uredi

Spoljašnje veze uredi

 
Portugalski jezik na Vikipediji.
Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Португалски_језик&oldid=27550391”