Uroš Bulatović

uroš bulatović
uroš bulatović
	Uroš Bulatović
Lični podaci
Datum rođenja	13. januar 1918.
Mesto rođenja	Liješnje, kod Kolašina, Kraljevina Crna Gora
Datum smrti	15. jun 1988. (70 god.)
Mesto smrti	Beograd, SR Srbija, SFR Jugoslavija
Profesija	vojno lice,; društveno-politički radnik
Porodica
Supružnik	Dara Bulatović
Delovanje
Član KPJ od	februara 1942.
Učešće u ratovima	Narodnooslobodilačka borba
Služba	NOV i PO Jugoslavije; Jugoslovenska armija; 1941 — 1945.
Čin	kapetan prve klase
Heroj
Narodni heroj od	27. novembra 1953.
Odlikovanja

Uroš Bulatović (Liješnje, kod Kolašina, 13. januar 1918 — Beograd, 15. jun 1988), učesnik Narodnooslobodilačke borbe, kapetan prve klase JA, društveno-politički radnik SAP Kosova i narodni heroj Jugoslavije.

Biografija

Rođen je 13. januara 1918. godine u selu Liješnje, kod Kolašina. Poticao je iz siromašne seljačke porodice, koja se, zbog loše materijalne situacije, 1921. godine preselila u Kosovo Polje. Nakon završene osnovne škole, bavio se zemljoradnjom, a povremeno i sezonskim fizičkim poslovima. Kao miner je radio na izgradnji železničke pruge Podujevo–Priština–Peć, gde se upoznao sa teškim životom siromašnik radnika-proletera. Još pre početka Drugog svetskog rata, povezao se sa pripadnicima omladinskog revolucionarnog pokreta, od kojih je dobijao revolucionarnu komunističku literaturu.^[1]^[2]

Godine 1941, neposredno pred početak Drugog svetskog rata u Jugoslaviji, bio je pozvan na vojnu vežbu u Prištinu. Na vest o potpisivanju Trojnog pakta, 25. marta 1941. godine, u Prištini su izbile demonstracije, a on je bio među grupom vojnika, koja se tu zatekla i pridružio se demonstrantima, nakon čega je bio uhapšen. Ubrzo potom, nakon vojnog puča od 27. marta, bio je pušten iz pritvora. Kratkotrajni Aprilski rat i kapitulacija Jugoslovenske vojske su ga zatekli u okolini Prizrena, odakle se naoružan vratio kući.^[2]

Narodnooslobodilačka borba

U toku leta 1941. godine, povezao se sa komunističkim grupama na Kosovu i Metohiji i nakon toga je aktivno učestvovao u Narodnooslobodilačkom pokretu (NOP). Bio je zadužen za rad sa dve grupe aktivista iz Kosova Polja, koje su radile na prikupljanju oružja i municije. Bio je na čelu samoorganizovane straže, koja je čuvala selo od upada raznih bandi, a rukovodio je i vojnom obukom omladinaca. Februara 1942. godine, po zadatku je bio poslat u Prištinu, gde se povezao sa Aleksandrom Marovićem, članom Sreskog komiteta KPJ za Prištinu. On mu je saopštio da je primljen u Komunističku partiju Jugoslavije (KPJ) i dao mu zadatke i uputstva za formiranje prve partijske ćelije u Kosovu Polju.^[2]

Prilikom povratka iz Prištine, na ulici ga je presrela policijska patrola u nameri da ga legitimiše. Pošto nije imao dokumenta, potukao se sa policajcima i uspeo da im pobegne, ali je nakon toga naišao na italijansku karabinjersku patrolu, koja ga je savladala i uhapsila. Prilikom hapšenja, kod njega je pronađen ilegalni partijski materijal, zbog čega je u zatvoru tokom istrage bio mučen. On je uporno tvrdio da su mu materijal podmetnuli policajci s kojima se sukobio na ulici. Juna 1942. godine, bio je interniran u Albaniju i logor u gradu Puka, a kasnije je bio premešten u logor u mestu Burel. Tokom boravka u logorima, aktivno je učestvovao u kolektivu logoraša pripadnika NOP-a. Logoraši su bili formirali ilegalni partizanski bataljon od logoraša, u kome je bio imenovan za vodnika.^[2]

Kada je septembra 1943. godine došlo do kapitulacije Italije, uspeo je da pobegne iz logora i iz Albanije pređe u zapadnu Makedoniju, gde se priključio partizanima. Odmah je bio postavljen za komandira čete u Kosovskom partizanskom odredu i tada mu je bio saopšten ponovni prijem u KPJ, pošto prethodni nije bio nigde evidentiran. Isticao se hrabrošću u svim borbama, a posebno se istakao u borbama za oslobođenje Kičeva, oktobra 1943. godine, kada je kao komandir čete pratećih oruđa omogućio osvajanje jakih utvrđenja i razbijanje neprijateljskih formacija. Prilikom formiranja Prve makedonsko-kosovske udarne brigade, 11. novembra 1943. godine bio je postavljen za komandira čete.^[2]

Krajem januara i početkom februara 1944. godine, istakao se u borbama vođenim protiv nemačkih i bugarskih snaga na jugoslovensko-grčkoj granici. Sa svojom jedinicom odbijao je snažne nemačke napade i time obezbedio izvlačenje iznemoglih i ranjenih boraca. Kod sela Slatina, na putu Ohrid–Kičevo, 30. aprila 1944. godine s još dvojicom boraca na prepad je zarobio grupu od 40 nemačkih vojnika i balista, s komorom od 30 konja i kompletnim naoružanjem. Od dela boraca Prve kosovsko-metohijske brigade, koji su bili sa Kosova i Metohije, 24. juna 1944. godine, formirana je Prva kosovsko-metohijska brigada, u kojoj je bio postavljen za zamenika komandanta bataljona.^[2]

Prilikom uličnih borbi Prve kosovsko-metohijske i Prve makedonske brigade za oslobođenje Debra, jula 1944. godine, upao je u bunker ubio neprijateljskog oficira i zaplenio mitraljez. U blizini sela Globočica, na jugoslovensko-albanskoj granici, septembra 1944. godine, je sa svojom jedinicom uništio kombinovani nemačko-balistički Štab i ubio više od 20 nižih oficira. Početkom oktobra 1944. godine bio je postavljen za komandanta Prvog bataljona Prve kosovsko-metohijske brigade. U toku neprijateljske ofanzive, oktobra 1944. godine istakao se u borbama u okolini Đakovice. Na položaju kod Dečana, prilikom odbijanja nemačkog protiv napada, 4. novembra 1944. godine teško ga je ranila minobacačka granata. Iako teško ranjen, uspeo je da izda dalja naređenja i odredi svog zamenika. Tokom oporavka bio je proizveden u čin kapetana prve klase.^[2]

Posleratni period

Nakon oslobođenja Jugoslavije, kao invalid prve kategorije, bio je demobilisan iz Jugoslovenske armije (JA), pa se bavio društveno-političkim radom. Bio je potpredsednik i sekretar Oblasnog odbora Ratnih vojnih invalida Autonomne Kosovsko-Metohijske Oblasti, načelnik Uprave za boračka i invalidska pitanja Izvršnog veća Skupštine Autonomne Kosovsko-Metohijske Oblasti, direktor preduzeća „Duvan” u Prištini, odbornik Opštinskog i Sreskog Narodnooslobodilačkog odbora u Prištini i član Narodnooslobodilačkog odbora Autonomne Kosovsko-Metohijske Oblasti. Penzionisan je 1964. godine, nakon čega je bio aktivan u Savezu boraca NOR-a i bio je član Republičkog odbora SUBNOR-a Srbije.^[2]

Umro je 15. juna 1988. godine u Beogradu i sahranjen je u Aleji narodnih heroja na Novom groblju u Beogradu.

Nosilac je Partizanske spomenice 1941. i drugih jugoslovenskih odlikovanja. Ordenom narodnog heroja odlikovan je 27. novembra 1953. godine.^[2]

Reference

^ Narodni heroji Jugoslavije 1982, str. 127.
^ ^a ^b ^v ^g ^d ^đ ^e ^ž ^z Narodni heroji Jugoslavije 1982, str. 128.

Literatura

Narodni heroji Jugoslavije tom I. Beograd: Narodna knjiga. 1982.

[FOOTNOTEНародни_хероји_Југославије1982127-1] Narodni heroji Jugoslavije 1982, str. 127.

[FOOTNOTEНародни_хероји_Југославије1982128-2] v ^g ^d ^đ ^e ^ž ^z Narodni heroji Jugoslavije 1982, str. 128.

[1]

[2]