Ljubomir Milić
Ljubomir Milić (Gornji Milanovac, 11. februar 1861 — Beograd, 22. jun 1949) je bio general srpske a kasnije i divizijski general jugoslovenske vojske.
| Ljubomir Milić | |
|---|---|
 Ljubomir Milić | |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 11. februar 1861. |
| Mesto rođenja | Gornji Milanovac, Kneževina Srbija |
| Datum smrti | 22. jun 1949. (88 god.) |
| Mesto smrti | Beograd, FNR Jugoslavija |
| Vojna karijera | |
| Služba | 1883 — 1906. 1912 — 1923. |
| Čin |   Divizijski general |
| Učešće u ratovima | Srpsko-bugarski rat Prvi balkanski rat Drugi balkanski rat Prvi svetski rat |
| Odlikovanja | Orden Karađorđeve Zvezde sa mačevima Orden Belog orla Orden Takovskog krsta |
Biografija uredi
Rođen je 11. februara 1861. u Gornjem Milanovcu. Posle završekta Realike, upisao je Nižu školu Vojne akademije 1880. godine. Tada je postao pitomac 13. klase. Školovanje je završio 2. avgusta 1883. kao deseti u rangu od dvadeset pitomaca. Višu školu upisuje 1884. kao pitomac 1. klase, završio je sa godinu dana prekida zbog rata 1887. Po uspehu je bio četrnaesti u rangu od sedamnaest pitomaca. Od marta 1891, do septembra 1892. boravio je u ruskim trupama kao državni pitomac.[1]
Bio je oženjen Marom, kćerkom Antonija Hadžića trgovca iz Beograda. U tom braku imao je jednu kćerku Milicu (1889—1963) udata Milivojević koja je bila akademska slikarka.[2]
Oficirsko napredovanje uredi
U čin potporučnika unapređen je 2. avgusta 1883. godine. Poručnik je postao 22. februara 1887. godine, kapetan 2. klase je postao 1. januara 1891, a kapetan 1. klase 26. septembra 1893. Majorski čin je stekao 22. februara 1896. a potpukovnički čin 22. februara 1900. Pukovnik je postao 22. aprila 1906, general 29. juna 1916. a divizijski general 1923. godine i sa tim činom je penzionisan.
Služba u vojsci uredi
Odmah po završetku Niže škole Vojne akademije raspoređen je na dužnost u 7. bataljon Dunavskog pešadijskog puka. Tokom školovanja na Višoj školi Vojne akademije, 1884—1886. obavljao je dužnost vodnog oficira.
Srpsko-bugarski rat i period primirja uredi
U srpsko-bugarskom ratu 1885. komandovao je četom 1. bataljona 14. pešadijskog puka. Kasnije, do 1890, bio je vodnik, a potom ađutant Dunavskog artiljerijskog puka. Od januara 1890. do maja iste godine u pešadijskoj Podoficirskoj školi bio je nastavnik za predmet opis puške i municije sa nastavom za gađanje. Potom je dobio mesto vršioca dužnosti komandanta 1. čete 8. pešadijskog bataljona. Po povratku iz Rusije preveden je u generalštabnu struku, a od novembra 1894. ponovo je bio na dužnosti u pešadijskoj Podoficirskoj školi, ovog puta kao pomoćnik komandanta ove ustanove. Za vršioca dužnosti komandanta 6. bataljona određen je u martu 1895, a posle položenog majorskog čina, u martu sledeće godine, utvrđen je na ovom mestu. U martu 1897. godine vraća se u pešadijsku Podoficirsku školu na mesto komandanta. Potom je postavljen za načelnika štaba divizijske oblasti, a od početka marta 1900. za komandanta 5. puka. Sledeće, 1901. godine postaje ađutant kralja Aleksandra. Od februara 1902. bio je vršilac dužnosti komandanta Dunavske pešadijske brigade. Na tom položaju ostao je do maja 1903, kada je premešten za garnizonara Zaječarskog garnizona. U proleće 1904. postao je komandant 14. pešadijskog puka, a u martu sledeće godine premešten je za komandanta 19. puka. Sredinom maja 1906. stavljen je na raspolaganje, a pet meseci kasnije i penzionisan. Reaktiviran je oktobra 1912. i postavljen za komandanta puka, zatim za komandanta samostalnog Kalnskog odreda i komandanta Moravske divizije 2. poziva. U periodu 1913—1914. bio je u pešadijskoj inspekciji.[2]
Prvi svetski rat i kraljevina Jugoslavija uredi
_-_Portret_Generala_Ljubomira_Mili%C4%87a,_1933,_70x57cm.jpg)
U Prvom svetskom ratu u činu pukovnika postavljen je za komandanta Moravske divizije 2. poziva. Na njenom čelu, u sastavu 3. armije, učestvovao je u cerskoj bici sa kojom se istakao 18. avgusta 1914. U daljem toku rata komandovao je grupom divizija (Moravska 2. poziva, Timočka 1. i 2. poziva), sa kojim je u novembru 1915. zaustavio napad bugarske 1. armije. Potom je prešao u protivnapad odbacivši neprijatelja prema Leskovcu (tzv. Leskovački manevar). Tim kontranapadom uspeo je da zaustavi napredovanje delova bugarske 1. armije i omogući povlačenje srpske vojske preko Lebana i Kuršumlije prema Prištini. Za to je unapređen u čin generala. Na Krfu je 1917. postavljen je na položaj inspektora pešadije.[1]
Dužnost inspektora pešadije obavljao je i posle rata, do maja 1919, kada je razrešen. Potom je bio zastupnik komandanta divizijske oblasti i delegat vlade kod pokrajniskih vlasti u Splitu. Bio je takođe član komisije za razgraničenje sa Italijom. Od marta 1921. postavljen je za komandanta 3. divizijske oblasti. Na toj dužnosti bio je do pred kraj iste godine, kada je određen za predsednika komisije za majorski ispit. Posle samo mesec dana ponovo se našao na mestu komandanta, 1. divizijske oblasti i unapređen u čin divizijskog generala. Penzionisan je 2. oktobra 1923. godine. Preminuo je 22. juna 1949. godine, i njegovom smrću nestao je i poslednji general nekadašnje srpske vojske.[2]
Domaća odlikovanja uredi
- Orden Karađorđeve zvezde sa mačevima 3. reda
- Orden belog orla sa mačevima 4. reda
- Orden belog orla 5. reda
- Orden Takovskog krsta 5. reda
- Zlatna medalja za hrabrost
- Medalja za vojničke vrline
- Spomenica za Srpsko-bugarski rat 1885—1886.
Reference uredi
- ^ a b Milić Milićević; Ljubodrag Popović (2003). Generali Vojske Kneževnine i Kraljevine Srbije. Vojnoizdavački zavod. str. 139—142. ISBN 978-86-335-0142-2.
- ^ a b v Bjelajac 2004, str. 211–212.
Literatura uredi
- Bjelajac, Mile S. (2004). Generali i admirali Kraljevine Jugoslavije 1918—1941. Institut za noviju istoriju Srbije, Beograd. ISBN 978-86-7005-039-6.
- Milić Milićević; Ljubodrag Popović (2003). Generali Vojske Kneževnine i Kraljevine Srbije. Vojnoizdavački zavod. ISBN 978-86-335-0142-2.
- Vojna enciklopedija, Beograd, 1973, knjiga peta, pp. 464–465.
