Zora Bogićević-Nikezić
Zora Bogićević Nikezić (Čačak, 1924 — Beograd, april 2014), učesnica Narodnooslobodilačke borbe i društveno-politička radnica Socijalističke Republike Srbije.
| zora bogićević-nikezić | ||
|---|---|---|
 Zora Bogićević-Nikezić | ||
| Lični podaci | ||
| Datum rođenja | 1924. | |
| Mesto rođenja | Čačak, Kraljevina SHS | |
| Datum smrti | 2014. (89/90 god.) | |
| Mesto smrti | Beograd, Srbija | |
| Profesija | društveno-politička radnica | |
| Porodica | ||
| Supružnik | Marko Nikezić | |
| Delovanje | ||
| Član KPJ od | marta 1943. | |
| Učešće u ratovima | Narodnooslobodilačka borba | |
| Služba | NOV i PO Jugoslavije Jugoslovenska armija 1941—1945. | |
| Čin | kapetan u rezervi | |
| Odlikovanja |
| |
Biografija uredi
Rođena je 1924. godine u Čačku. Poticala je iz siromašne radničke porodice. Njeni roditelji imali su pored Zore, još dve starije ćerke — Nadu rođenu 1921. i Olgu rođenu 1922. godine. Posle osnovne škole, upisala je Žensku stručnu školu u Čačku. Preko najstarije sestre Nade, 1940. godine se priključila omladinskom revolucionarnom pokretu. Učestvovala je u raznim akcijama, koje su Komunistička partija Jugoslavije (KPJ) i Sindikat organizovali u Čačku, a 1941. godine je primljena u članstvo Saveza komunističke omladine Jugoslavije (SKOJ).[1][2]
Narodnooslobodilačka borba uredi
Aprilski rat i okupacija Jugoslavije, 1941. godine zatekli su je kao učenicu petog razreda Ženske stručne škole. Odmah se uključila u Narodnooslobodilački pokret (NOP), sakupljala je priloge, sanitetski materijal i druge potrebštine za partizane. Nakon oslobođenja Čačka, početkom oktobra stupila je u Petu ljubićku četu Čačanskog partizanskog odreda „Dr Dragiša Mišović“. Učestvovala je u borbama oko Gornjeg Milanovca, Takova, Ravne Gore i na Rudniku, gde je bila ranjena.[1][2]
Posle Prve neprijateljske ofanzive, krajem 1941. godine, sa glavninom partizanskih snaga se povukla u Sandžak, a potom u istočnu Bosnu, gde je marta 1942. godine stupila u tada formiranu Drugu proletersku udarnu brigadu. Nalazila se u Prvoj ljubićkoj četi Drugog čačanskog bataljona. Sa ovom brigadom prošla je dug ratni put preko Sandžaka, Crne Gore, Bosne, Hercegovine, Dalmacije i zapadne Srbije. Bila je borac, bolničarka, sanitetski referent bataljona i politički komesar čete. U članstvo Komunističke partije Jugoslavije (KPJ) primljena je marta 1943. godine.[1][2]
U toku rata je šest puta bila ranjavana, a najteže je bila ranjena u borbama u okolini Valjeva, 1. maja 1944. godine. Tada je na nosilima nošena do Berana, odakle je sa ostalim ranjenicima savezničkim avionima bila prebačena u Bari, u Italiju. U Bariju je bila operisana, ali je ostala ratni vojni invalid.[1][2]
Novembra 1944. godine je došla u oslobođeni Beograd, a u decembru je prešla u Čačak, gde je bila politički komesar vojne bolnice. Posle završetka rata, ponovo je stupila u Drugu proletersku brigadu, ali je decembra 1945. godine bila demobilisana u činu rezervnog kapetana Jugoslovenske armije (JA).[1][2]
Posleratni period uredi
Od 1946. godine je radila kao politički radnik u Beogradu. Nalazila se na dužnostima člana Organizacionog odeljenja Okružnog komiteta KPJ, kadrovika i organizacionog sekretara u Petom rejonskom komitetu KPJ u Beogradu. Bila je i potpredsednik Narodnog odbora Petog rejona, odbornik Narodnog odbora grada Beograda, zamenik republičkog poslanika i dr.[1][2]
Završila je Učiteljsku školu, a potom i Akademiju za primenjenu umetnost u Beogradu. Bavila se modom, kao modni kreator i bila direktor Centra za savremeno odevanje.[1][2]
Umrla je aprila 2014. godine u Beogradu. Kremirana je i sahranjena pored supruga na Novom groblju u Beogradu.
Nosilac je Partizanske spomenice 1941. i drugih jugoslovenskih odlikovanja.[1]
Porodica uredi
Obe Zorine sestre — Nada i Olga, bile su učesnice Narodnooslobodilačkog rata (NOR). Nada je bila skojevka i potom borac Čačanskog partizanskog odreda. Olga je bila bolničarka najpre u Čačanskom partizanskom odredu, a potom u Drugoj proleterskoj udarnoj brigadi. Sve tri su preživele rat i bile nosioci Partizanske spomenice 1941.[1]
Zora je bila udata za jugoslovenskog diplomatu i partijskog funkcionera Marka Nikezića (1921—1991), koji je od 1965. do 1968. godine bio Savezni sekretar za inostrane poslove SFRJ, a od 1968. do 1972. godine predsednik Centralnog komiteta Saveza komunista Srbije, ali je oktobra 1972. godine, zajedno sa Latinkom Perović, bio smenjen zbog „anarho-liberalizma“.[1]
Reference uredi
Literatura uredi
- Žene Srbije u NOB. „Nolit“ Beograd, 1975. godina.
- Radisav S. Nedović Čačanski kraj u NOB 1941—1945. — Žene borci i saradnici. Čačak 2010. godina.
