Milivoje Perović
Milivoje Perović (Mala Braina, kod Medveđe, 5. oktobar 1912 — Beograd, 29. decembar 1975) bio je doktor prava, književnik i advokat, učesnik Narodnooslobodilačke borbe i društveno-politički radnik NR Srbije.[1]
| milivoje perović | ||
|---|---|---|
 Milivoje Perović | ||
| Lični podaci | ||
| Datum rođenja | 5. oktobar 1912. | |
| Mesto rođenja | Mala Braina, kod Medveđe, Kraljevina Srbija | |
| Datum smrti | 29. decembar 1975. (63 god.) | |
| Mesto smrti | Beograd, SR Srbija, SFR Jugoslavija | |
| Profesija | doktor prava | |
| Delovanje | ||
| Član KPJ od | 1944. | |
| Učešće u ratovima | Narodnooslobodilačka borba | |
| Odlikovanja |
| |
Biografija uredi
Rođen je 5. oktobra 1912. u selu Mala Braina, kod Medveđe. Poticao je iz mnogočlane porodice Luke Perovića, poreklom iz Cuca, na granici Crne Gore i Hercegovine, čija se porodica u Gornju Jablanicu doselila nakon Berlinskog kongresa, 1878. godine. Nakon oslobođenja ovih krajeva od Turaka, u ovde su se doselile čitave familije i porodice iz raznih krajeva Knjaževine Crne Gore. Milivojev otac Luka Perović je u novom kraju dobio posao vojnika-graničara i nastanio se u Maloj Braini, gde je dobio zemlju. Ovde je izrodio sedmoro dece — pet ćerki i dvojicu sinova Milivoja i Mirka.[2]
Osnovnu školu završio je u Tularu, kod Medveđe, a gimnaziju je pohađao u Gnjilanu, Prištini, Vranju, Subotici i Leskovcu. Pravni fakultet završio je u Beogradu 1937. godine. Nakon studija se zaposlio kao advokatski pripravnik kod leskovačkog advokata Save Lukovića. Uporedo sa advokaturom, bavio se i novinarstvom, pa je bio izveštač lista Politika iz Leskovca.[2] Godine 1940. doktorirao je iz oblasti prava.[3]
U Leskovcu je izvesno vreme bio predsednik Narodnog univerziteta i stalni dopisnik Politike, a posle je prešao u Beograd, gde se u potpunosti posvetio novinarstvu, aktivnim radom u Politici. Bavio se i politikom i bio je član Demokratske stranke Ljubomira Davidovića. Početak Drugog svetskog rata u Jugoslaviji, ga je zatekao u Beogradu, gde je preživeo šestoaprilsko bombardovanje.[2]
Nakon okupacije vratio se u rodni kraj, gde se povezao sa Narodnooslobodilačkim pokretom. Još sa Univerziteta je poznavao neke komuniste koju su u Jablanici podizali ustanak, pa im se zajedno sa bratom Mirkom pridružio. U toku Narodnooslobodilačkog rata nalazio se na raznim dužnostima, a između ostalog je bio i komandant Četvrte srpske brigade. Novembra 1943. izabran je za člana Okružnog Narodnooslobodilačkog odbora za Jablanicu i Toplicu. U toku 1944. primljen je u članstvo Komunističke partije Jugoslavije.[2]
Novembra 1944. demobilisan je u činu majora i prešao je na političke dužnosti. Bio je većnik Antifašističke skupštine narodnog oslobođenja Srbije, a 18. novembra 1944. imenovan je za poverenika za privredu pri Predsedništvu ASNOS-a. Kada je 7. aprila 1945. formirana Narodna Vlada Srbije imenovan je za poverenika industrije i rudarstva.[2]
Nakon završetka rata, na kratko je prebačen u diplomatsku službu i bio najpre savetnik ambasade FNRJ u Londonu, a potom potpredsednik Reparacione komisije. Potom se nalazio se na raznim društveno-političkim dužnostima. Bio je direktor Uprave materijalnih rezervi, državni sekretar za finansije i državni sekretar za pravosuđe Narodne Republike Srbije i urednik Radio Beograda.[4]
Godine 1958. napustio je sve državne funkcije i isčlanio se iz Saveza komunista Jugoslavije, nakon čega se posvetio advokaturi i pisanju. Kao advokat stekao je veliki ugled i važio za jednog od najboljih jugoslovenskih advokata. Bio je branilac na nekim od najvećih sudskih procesa u Jugoslaviji, a učestvovao je i u sudskim procesima u inostranstvu. Posebno se istakao kao branilac novinara, koji su bili krivično gonjeni zbog pisanja u štampi.[2]
Umro je 29. decembra 1975. u Beogradu i sahranjen je u Aleji zaslužnih građana na Novom groblju.
Nosilac je Partizanske spomenice 1941. i drugih jugoslovenskih odlikovanja.[4] Takođe, bio je dobitnik i mnogih nagrada i priznanja, među kojima je i Oktobarska nagrada Leskovca.
Književna dela uredi
Napisao je i objavio preko dvadeset romana i hronika. Njegov književni opus započeo je 1952. književno-istoriografskom knjigom Hronika o Pustoj Reci, a zatim se razvijao u dva smera — istoriografskom i beletrističkom. Napisao je tri verzije knjige o Topličkom ustanku iz 1917 — prvu 1954, drugu 1959. i treću 1971. kojoj je dao konačni naziv Toplički ustanak 1917. Takođe, kao istoriografičar se istakao knjigama Hronika o Ćićku iz 1959. i Srbija u NOB - jug Srbije, iz 1962. godine. Napisao je i jednu knjigu pripovedaka i deset romana — prvi roman Golemaši napisao je 1955, a poslednji Moravski letopis 1976. godine.[2][3]
Dela Milivoja Perovića:[1]
- Dolinom Južne Morave, 1952. godina
- Hronika o Pustoj Reci, 1951. godina
- Ustanak na jugu Srbije 1917, 1954. godina
- Golemaši, roman iz 1955. godine
- Beli kvadrati, roman iz 1957. godine
- Toplički ustanak, 1956. godina
- Beli kvadrati, roman iz 1957. godine
- Pored Morave, zbirka pripovdaka iz 1958. godine
- Sedam oka zemlje, roman iz 1959. godine
- Hronika o Ćićku, 1959. godina
- Srbija u NOB - južna Srbija, 1962. godina
- Planina Vlajina, roman iz 1962. godine
- Vuci iz Žute Reke, zbirka pripovedaka iz 1964. godine
- Grad na Moravi, roman iz 1965. godine
- Četiri Mujove vojske, roman iz 1966. godine
- Dan osmi, roman iz 1968. godine
- Poslednjem brodu, roman iz 1971. godine
- Toplički ustanak 1917, 1971. godina
- Moravski letopis, roman iz 1976. godine
Reference uredi
- ^ a b Milisavac, Živan, ur. (1984). Jugoslovenski književni leksikon (2. izd.). Novi Sad: Matica srpska. str. 615.
- ^ a b v g d đ e „Svedočanstva iz treće knjige triologije Narodna buna, Ivana Ivanovića: ideologija, revolucija, zablude, razočaranja, život i literatura (1) — Kolona gubitnika”. magazin-tabloid.com. n.d.
- ^ a b Ko je ko 1970, str. 785.
- ^ a b Ko je ko 1957, str. 535.
