Radmila Kajmaković
Radmila Kajmaković (Veles 19. februar 1931 — Stanford, 13. mart 1999) je bila jugoslovenski i srpski etnolog i muzejski savjetnik.
| Radmila Kajmaković | |
|---|---|
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 19. februar 1931. |
| Mesto rođenja | Veles, Kraljevina Jugoslavija |
| Datum smrti | 13. mart 1999. (68 god.) |
| Mesto smrti | Stanford, SAD |
| Naučni rad | |
| Polje | Etnologija |
Biografija uredi
Rođena je u Velesu, jer je njen otac, Vojislav Nikolić, bio državni činovnik u Kraljevini SHS/Kraljevini Jugoslaviji, tako da je često bio premiještan iz jednog dijela tadašnje Jugoslavije u drugi. Vojislav Nikolić je u Bijeljini obavljao funkciju sreskog načelnika u periodu od 1936, do 1939. godine.[1] Osnovnu školu završila je u Bijeljini, a gimnaziju je pohađala u Šapcu, Zaječaru i Beogradu. Studije etnologije završila je 1954. na Filozofskom fakultetu u Beogradu. Zaposlila se 1955. kao asistent u Institutu za proučavanje folklora u Sarajevu. Kada je Institut pripojen Zemaljskom muzeju 1958, nastavila je da radi kao kustos u Odsjeku za folklor (od 1961. Odsjek za duhovnu kulturu) Odjeljenja za etnologiju. Izabrana je u zvanje višeg kustosa 1968, a muzejskog savjetnika 1977. godine. U više navrata bila je načelnik Odjeljenja za etnologiju, šef Odsjeka za duhovnu kulturu i Odsjeka za materijalnu kulturu, te odgovorni urednik časopisa „Glasnik Zemaljskog muzeja“, sveska za etnologiju (1982–1989). Bavila se izučavanjem narodnih običaja i vjerovanja stanovništva Bosne i Hercegovine. Uža specijalnost bili su joj novogodišnji, svadbeni i pogrebni običaji. Učestvovala je u terensko-istraživačkim radovima Odjeljenja za etnologiju Zemaljskog muzeja, kojima su bili obuhvaćeni: Neum, Livanjsko polje, Imljani, Žepa, istočna Hercegovina (posebno Površ), zapadna Hercegovina (Lištica, Rakitno, Drežnica), Derventa, Tešanj. Samostalno je istraživala Semberiju, Žepče, Teslić i donje Podrinje. Učestvovala je u stalnim i povremenim izložbenim postavkama Odjeljenja za etnologiju Zemaljskog muzeja u Sarajevu, a 1985. u izložbi „Materijalna kultura Zmijanja“, koju su priredili Muzej Bosanske Krajine iz Banje Luke i Zemaljski muzej iz Sarajeva. Bila je autor prve stalne etnološke postavke u Muzeju Semberije u Bijeljini, otvorene 1981. godine. Objavila je oko 50 radova i snimila više namjenskih emisija.[2] Penzionisana je 1989. godine. Autor je do sada jedinstvenog sveobuhvatnog i stručnog djela, objavljenog 1974. godine, pod nazivom “Semberija – etnološka monografija”, kao i pet posebnih radova: “Etnološka istraživanja u Semberiji (1970), “Razvoj kuće i gospodarskih zgrada u Semberiji (1974), “Promjene u narodnoj kulturi Semberije” (1974), “Kako je Semberija dobila ime” (1977). Monografski rad o Semberiji objavljen je i u njemačkom izdanju Glasnika Zemaljskog muzeja (1980). Početkom rata u BiH, 1992. godine, sa porodicom odlazi najprije u Beograd, a nakon toga, 1997. godine, u SAD, gdje je i preminula dvije godine kasnije.[3]
Reference uredi
- ^ „Etnolog i istraživač semberskih narodnih običaja”. Bijeljina.com (na jeziku: bošnjački). Pristupljeno 2024-04-09.
- ^ Enciklopedija Republike Srpske. 5, K-L. Banja Luka: Akademija nauka i umjetnosti Republike Srpske. 2023. str. 38. ISBN 978-99976-42-72-1.
- ^ „Etnolog i istraživač semberskih narodnih običaja”. Bijeljina.com (na jeziku: bošnjački). Pristupljeno 2024-04-09.
