Jovan V Paleolog
Ovaj članak sadrži spisak literature, srodne pisane izvore ili spoljašnje veze, ali njegovi izvori ostaju nejasni, jer nisu uneti u sam tekst. |
Ovaj članak sadrži spisak literature, srodne pisane izvore ili spoljašnje veze, ali njegovi izvori ostaju nejasni, jer nisu uneti u sam tekst. |
Jovan V Paleolog (grč. Ἰωάννης Ε΄ Παλαιολόγος; rođen 18. juna 1332, umro 16. februara 1391) je bio vizantijski car (1341—1376, 1379—1390, 1390—1391), sin Andronika III (1328—1341) i Ane Savojske. Njegovu poluvekovnu vladavinu obeležili su unutrašnji sukobi, dalje raspadanje centralne vlasti u Vizantiji, gubitak velikih teritorija, prelazak Osmanlija na Balkansko poluostrvo zauzimanjem Galipolja 1354. godine i njihova vazalizacija Vizantijskog carstva 1371. godine. Bio je oženjen Jelenom Kantakuzin sa kojom je imao petoro dece, od kojih su najznačajniji carevi Manojlo II (savladar 1373—1391, car 1391—1425) i Andronik IV (1376—1379) i despot Teodor I (1382—1407).
| Jovan V Paleolog | |
|---|---|
 Jovan V Paleolog, minijatura iz 15. veka | |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 18. jun 1332. |
| Mesto rođenja | Didimotika, Vizantijsko carstvo |
| Datum smrti | 16. februar 1391. (58/59 god.) |
| Mesto smrti | Carigrad, Vizantijsko carstvo |
| Porodica | |
| Supružnik | Jelena Kantakuzin |
| Potomstvo | Andronik IV Paleolog, Manojlo II Paleolog, Teodor I Paleolog, Mihajlo Paleolog |
| Roditelji | Andronik III Paleolog Ana Savojska |
| Dinastija | Paleolozi |
| Prethodnik | Andronik III Paleolog |
| Naslednik | Manojlo II Paleolog |
Devetogodišnji car uredi
Kada je umro car Andronik III Paleolog 15. juna 1341. godine, njegov legalni naslednik Jovan V Paleolog bio je devetogodišnjak i postavilo se pitanje regentstva, a najverovatniji kandidat za ovo mesto bio je Jovan Kantakuzin, jedan od najznačajnijih saradnika preminulog cara.[1] Protivnik ovakvom rešenju bila je carica Ana Savojska i njene pristalice. Kada je Kantakuzin otišao iz Carigrada u Dimotiku, u kojoj su se okupljale njegove pristalice, proglašen je za uzurpatora i izdajnika, a regentstvo su uzeli carica-majka Ana Savojska, patrijarh Jovan XIV Kalekas i visokog dvoranina Aleksije Apokavk, koji je prvih dana oktobra 1341. godine počeo da se obračuna sa pristalicama Kantakuzina u prestonici.[2] Kantakuzen se proglasio za cara 26. oktobra 1341. godine u Dimotici, Trakija.[3] Već, 19. novembra 1341. godine u Carigradu maloletni Jovan V proglašen za cara, što je i bio povod za početak građanskog rata.
Građanski rat uredi
Prvi deo njegove vladavine obeležio je građanski rat oko regenstva između njegove majke i njenih pristalica sa jedne i Kantanuzina (pretendent 1341—1347, car 1347—1354) koji je, kao blizak prijatelj i saradnik Andronika III, takođe polagao pravo na mesto regenta. Rat je vođen sa promenljivom srećom i vremenom je prerastao u dinastički sukob između Paleologa i Kantakuzina za vizantijski tron. Početkom leta 1342. godine Kantakuzen, primoran da beži iz Vizantije, dolazi u Srbiju kod kralja Stefana Dušana sa kojim stupa u savez sve do 1343. godine kada se Dušan okreće Jovanu V, a Kantakuzen Turcima Seldžucima i emiru Umiru. Posle toga Dušan ratuje za svoj račun uglavnom ka Albaniji i Makedoniji, a vizantijska carica Ana se obraća za pomoć velikim protivnicima Seldžuka — Osmanlijskim Turcima i njihovom vođi Orhanu, koga kasnije Kantakuzen takođe uspeva da privoli na svoju stranu te zauzima celu Trakiju 1345. godine. Godinu dana kasnije Dušan, koji je u međuvremenu zauzeo sve zapadno od Hristopolja (današnje Kavale) osim Soluna, proglasio se za cara, pa se zbog toga i Kantakuzen u maju 1346. kruniše za cara Vizantije, kao Jovan VI, ulazi u Carigrad, preuzima vlast i postaje suvladar sa Jovanom V. Rat se i pored prividne pobede Kantakuzina 1347. godine, ipak okončao 1354. godine pobedom Paleologa koji je ušao u Carigrad i zahtevao abdikaciju Kantakuzena. Ovaj građanski rat je zarad ličnih interesa na mala vrata uveo Turke u Evropu što je kasnije imalo veliki značaj za dalji tok istorije kontinenta.
Napredovanje Osmanlija na Balkanskom poluostrvu i vazalizacija Vizantije uredi
Iako je već naredne godine umro Stefan Dušan (kralj 1331 — 1346, car 1346—1355), Vizantija izmorena dugotrajnim građanski ratovima nije uspela da iskoristi početak raspada Srpskog carstva i bila je samo pasivni posmatrač širenja osmanlijskih poseda na Balkanskom poluostrvu. Jovan V je ta napredovanja pokušao da suzbije predlaganjem pregovora o crkvenoj uniji Papi, ali ta inicijativa nije realizovana. Njegov sledeći pokušaj bilo je pokretanje prve diplomatske misije na Zapad koju je lično predvodio 1366. godine u Kraljevinu Mađarsku u pokušaju da Lajoša I Velikog (1342—1382) nagovori da pokrene krstaški pohod protiv Osmanlija. Međutim i ovaj pokušaj je ostao bez uspeha, a sam car je na povratku zadržan u Vidinu, najverovatnije u koordinaciji sa njegovim sinom i carskim regentom u to vreme Andronikom (IV) koji je iskazivao aspiracije da zbaci oca sa prestola. Jovan je uz pomoć Amadea VI Savojskog oslobođen i Vizantiji su pridodati neki posedi, ali je to pokrenulo novu priču o sklapanju unije i Jovan V je ponovo krenuo na Zapad i u oktobru 1369. godine je prešao u katolicizam, ali nije zaključio crkvenu uniju. No svi njegovi pokušaji da dobije pomoć sa Zapada nisu urodili plodom, a već 26.09. 1371. godine Osmanlije su u Maričkoj bici potukle braću Mrnjavčeviće i postali su najmoćnija sila na poluostrvu, preuzevši kontrolu nad njihovim oblastima. Neposredno nakon toga, Vizantija, Vidinska i Trnovska Bugarska su postale osmanlijski vazali i obavezali su se na plaćanje danka i slanje pomoćnih vojnih odreda sultanu.
Putovanje Jovana V na zapad uredi
Mletački poslanik u Carigradu je 6. avgusta 1354. godine javio duždu Andriji Dandoli da su Vizantinci, ugroženi od strane Turaka i Đenovljana, spremni da se pokore bilo kojoj sili: Mlecima, Srbima ili Ugrima. Turci su stajali na pragu Trakije. Jovan V Paleolog (1341–1391) je pribegao starom sredstvu pregovaranja sa Rimom. Obećanje crkvene unije taktično sredstvo kome je vizantijska politika pribegavala. Posle neuspeha Lionske unije (1274) nastao je u pregovorima sa Rimom zastoj koji je trajao punih 40 godina. Jovan V je vrlo odlučno nastojao da stvori uniju. Godine 1355. poslao je u Avinjon pismo u kome moli papu da mu pošalje galiju i pomoćnu vojsku. Sa svoje strane je obećao da će svoj narod u toku 6 meseci prevesti rimskoj veroispovesti. Posle nekog vremena mora je da javi papi da, zbog opozicije, nije u stanju da izvede obećano. Posle toga nastao je duži zastoj. Opozicija je zaista bila jaka. Vizantijska crkva je pojačavala svoje pozicije, dok je vizantijska država jednu poziciju za drugom. Patrijarh Kalist je lično otišao u Ser i tamo se sastao sa Dušanovom udovicom caricom Jelenom, ali se iznenada razboleo i umro. Tada se car opet vratio u Avinjon. Izgledalo je da se na Zapadu vrše ozbiljne pripreme za krstaški rat, i stvarno u jesen 1365. godine jedna ekspedicija je krenula pod vođstvom Petra Kiparskog; ona se međutim uputila prema Egiptu. Onda car pođe u proleće 1366. godine lično u Ugarsku da potraži pomoć moćnog kralja Lajoša I. To je bilo prvi put da vizantijski car ide u inostranstvo ne kao vojskovođa na čelu trupa, već kao molilac tuđe pomoći. Jovan V je krenuo natrag praznih ruku, a na povratku ga je zadesila nova nesreća: Bugari su ga zadržali u Vidinu. Andronik, koji je bio oženjen bugarskom princezom, nije preduzeo ništa da oslobodi svog oca. Iznenadna intervencija grofa Amadea Savojskog spasila je cara. Amadeo Savojski, njegov brat od ujaka, stigao je leto 1366. godine u vizantijske vode sa krstaškom vojskom. Oduzeo je Turcima Galipolj, a zatim je krenuo na Bugarsku i primorao ih je da oslobode cara i da predaju Vizantiji Mesemvriju i Sozopolj, tako da su vizantijske pozicije na zapadnoj obali Crnog mora znatno ojačale. Međutim, i za Amadea Savojskog ideja krstškog rata bila je neodvojiva od pitanja unije. Pregovori o uniji koje je tokom 1367. godine vodio s vizantijskim care doveli su do važnog rezultata, jer se Jovan V rešio da lično pođe u Rim. Car je avgusta 1369. godine stigao u Rim. U njegovoj pratnji bilo je više uglednih predstavnika vizantijske države, ali nijednog predstavnika vizantijske crkve. Vizantijska crkva je tražila da se radi uklanjanja verskih razmimoilaženja sazove verski sabor, a kako je njeno traženje odbačeno, ona se potpuno uzdržala od daljih pregovora. I dok se car u Rimu odrekao vere svojih predaka, patrijarh Filotej, pozivao je pravoslavne hrišćane, ne samo u Vizantiji već i van njenih granica, da ostanu verni svojoj veri. Prelaz Jovan V u rimsku veru, obavljeno je vrlo svečano u Rimu oktobra 1369. godine. Crkvena unija nije zaključena tako da se između grčke i rimske crkve nije ništa bitno izmenilo. Carev boravak u Rimu nije ništa koristilo, jer su se sve nade u pomoć sa Zapada opet izjalovile. Jovan V se nije odmah vratio u svoju zemlju već je u proleće 1370. godine otplovio iz Rima u Mletke. Više nije tražio vojnu pomoć već novac. Njegov dugi boravak u Mlecima doneo mu je samo razočarenja i nova gorka iskustva. Jovan V je pristao da proda Mlecima ostrvo Tenedos, predmet njenih davnašnjih želja, a Mleci su obećali da će mu za to vratiti nakit vizantijske krune, koji je njegova majka, carica Ana, bila založila pre tridesetak godina, da će mu dati šest neopremljenih transportnih brodova i 25.000 dukata u gotovu. Caru je na njegovo traženje bio isplaćen avans od 4.000 dukata. Njegov sin Andronik, koji je upravljao Carstvom u njegovom odsustvu odbio je da preda Tenedos, jer je isto toliko kao Mlečane, privlačilo i njegove prijatelje Đenovljane. Sada se Jovan V našao u bezizlaznoj situaciji. Andronik je odbio njegov apel za hitnu pomoć, pod izgovorom da narod ne dozvoljava da se dira u crkvena blaga. Pomoć mu je pružio njegov drugi sin Manojlo. On je iz Soluna (kojim je upravljao) pohitao u Mletke, ponevši neke dragulje, i tako je oslobodio oca. Jovan V se oktobra 1371. godine najzad vratio u Carigrad.
Pobune Andronika IV uredi
Njegov najstariji sin Andronik IV je 1373. godine podigao pobunu protiv oca, koja je ugušena, ali je već 1376. godine uspeo da novom pobunom preuzme vlast. Međutim Jovan V i njegov mlađi sin i savladar Manojlo (II) su već 1379. godine, uz pomoć Osmanlija, uspeli da povrate vlast, ali je jedna od posledica sklapanja mira bila nova podela ostataka Vizantije na, praktično samostalne, udeone despotovine. Andronik je 1385. godine ponovo podigao oružje na oca, ali je još jednom pobeđen. Sam Jovan V je tom prilikom teško ranjen, a sam Andronik je neposredno posle toga u junu iste godine umro od posledica rana zadobijenih u borbi.
Pobuna Jovana VII i poslednje godine uredi
Aktivnosti svog oca Andronika, nastavio je njegov sin Jovan (VII) (savladar 1376—1379, car 1390) koji je uz pomoć Bajazitovih (1389—1402) Osmanlija uspeo da 1390. godine zbaci dedu sa vlasti, ali ga je njegov stric i prestolonaslednik Manojlo (II) krajem godine suzbio i po četvrti put vratio Jovana V na presto. Svestan Bajazitovog neprijateljstva prema Vizantiji, Jovan je otpočeo sa obnavljanjem Carigradskih bedema i Zlatne kapije, ali je urađeno morao da poruši pošto je Bajazit zapretio da će ubiti njegovog srednjeg sina i Manojla (II) koji je bio njegov talac. Pretpostavlja se da je ovo poniženje dodatno potreslo ostarelog cara koji je već 16.02. 1391. godine umro, najverovatnije od srčane kapi.
Poreklo i porodica uredi
Jovan je bio sin Andronika III i Ane Savojske, koji su pored njega imali još troje dece.
Bio je oženjen Jelenom Kantakuzin koja je bila ćerka Jovana VI Kantakuzina (1341—1354) i Irine Asen. Oni su imali petoro dece.
| Ime | Živeo | Titula | Vladao |
|---|---|---|---|
| Andronik (IV) | 1348 — 1385. | vizantijski car | Vizantijom (1376—1379) |
| Manojlo (II) | 1350 — 1425. | vizantijski car | Vizantijom (1391—1425) |
| Mihajlo | —--> | despot | |
| Teodor (I) | (oko 1355—1407) | morejski despot | Morejom (1382—1407) |
| Irina | —--> |
Porodično stablo uredi
| 16. Mihajlo VIII Paleolog | ||||||||||||||||
| 8. Andronik II Paleolog | ||||||||||||||||
| 17. Theodora Doukaina Vatatzina | ||||||||||||||||
| 4. Mihajlo IX Paleolog | ||||||||||||||||
| 18. Stefan V Ugarski | ||||||||||||||||
| 9. Ana Ugarska | ||||||||||||||||
| 19. Jelisaveta Kumanka | ||||||||||||||||
| 2. Andronik III Paleolog | ||||||||||||||||
| 20. Hetum I | ||||||||||||||||
| 10. Lav II Jermenski | ||||||||||||||||
| 21. Zabel of Armenia | ||||||||||||||||
| 5. Rita od Jermenije | ||||||||||||||||
| 22. Prince Hethum of Lampron | ||||||||||||||||
| 11. Keran of Armenia | ||||||||||||||||
| 1. Jovan V Paleolog | ||||||||||||||||
| 24. Toma I od Savoje | ||||||||||||||||
| 12. Thomas II, Count of Piedmont | ||||||||||||||||
| 25. Margarita od Ženeve | ||||||||||||||||
| 6. Amedeo V od Savoje | ||||||||||||||||
| 26. Teodoro III Fieschi of Lavagna | ||||||||||||||||
| 13. Beatrice di Fieschi | ||||||||||||||||
| 27. Simone della Volta | ||||||||||||||||
| 3. Ana Savojska | ||||||||||||||||
| 28. Henri III, vojvoda Brabanta | ||||||||||||||||
| 14. Jovan I, vojvoda Brabanta | ||||||||||||||||
| 29. Adelaida od Burgundije, Duchess of Brabant | ||||||||||||||||
| 7. Marija od Brabanta | ||||||||||||||||
| 30. Gi od Dampjera | ||||||||||||||||
| 15. Margareta od Flandrije, vojvotkinja Brabanta | ||||||||||||||||
| 31. Matilda of Bethune | ||||||||||||||||
Reference uredi
- ^ Ostrogorskiй 2011, str. 614–615.
- ^ Ferjančić & Ćirković 2005, str. 83-85.
- ^ Ostrogorskiй 2011, str. 615.
Literatura uredi
- Barišić, Franjo; Ferjančić, Božidar, ur. (1986). Vizantijski izvori za istoriju naroda Jugoslavije. 6. Beograd: Vizantološki institut.
- Živojinović, Mirjana (1982). „Jovan V Paleolog i Jovan VI Kantakuzin od 1351. do 1354. godine”. Zbornik radova Vizantološkog instituta. 21: 128—141.
- Nicol, Donald M. (1984). The Despotate of Epiros 1267-1479: A Contribution to the History of Greece in the Middle Ages (2. prošireno izd.). Cambridge University Press.
- Nicol, Donald M. (1993). The Last Centuries of Byzantium, 1261-1453 (2. izd.). Cambridge University Press.
- Ostrogorski, Georgije (1969). Istorija Vizantije. Beograd: Prosveta.
- Ostrogorskiй, Georgiй A. (2011). Istoriя Vizantiйskogo gosudarstva. Moskva: Sibirskaя Blagozvonnica.
- Ferjančić, Božidar; Ćirković, Sima (2005). Stefan Dušan kralj i car 1331—1355. Beograd: Zavod za udžbenike i nastavna sredstva.
Spoljašnje veze uredi
