Vojin Lukić
Vojin Lukić (Subotica, kod Koceljeve, 4. decembar 1919 — Beograd, 25. oktobar 1997) bio je učesnik Narodnooslobodilačke borbe, pravnik i društveno-politički radnik SFR Jugoslavije i SR Srbije. Funkciju Državnog sekretara za unutrašnje poslove NR Srbije obavljao je od 1953. do 1962. godine. U periodu od 1963. do 1965. godine obavljao je dužnost Saveznog sekretara za unutrašnje poslove SFRJ.
| vojin lukić | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 Vojin Lukić | ||||||||||
| Lični podaci | ||||||||||
| Datum rođenja | 4. decembar 1919. | |||||||||
| Mesto rođenja | Subotica, kod Koceljeve, Kraljevstvo SHS | |||||||||
| Datum smrti | 25. oktobar 1997. (77 god.) | |||||||||
| Mesto smrti | Beograd, Srbija, SR Jugoslavija | |||||||||
| Profesija | pravnik | |||||||||
| Porodica | ||||||||||
| Supružnik | Mira Šaranac | |||||||||
| Delovanje | ||||||||||
| Član KPJ od | 1941. | |||||||||
| Učešće u ratovima | Narodnooslobodilačka borba | |||||||||
| Služba | NOV i PO Jugoslavije Jugoslovenska armija 1941 — 1945. | |||||||||
| Čin | pukovnik u rezervi | |||||||||
| Državni sekretar za unutrašnje poslove NR Srbije | ||||||||||
| Period | 16. decembar 1953 — 9. jun 1962. | |||||||||
| Prethodnik | Slobodan Penezić Krcun | |||||||||
| Naslednik | Vladan Bojanić | |||||||||
| Savezni sekretar za unutrašnje poslove SFRJ | ||||||||||
| Period | 18. april 1963 — 12. mart 1965. | |||||||||
| Prethodnik | Svetislav Stefanović Ćeća | |||||||||
| Naslednik | Milan Mišković | |||||||||
| Odlikovanja |
| |||||||||
Biografija uredi
Rođen je 4. decembra 1919. godine u selu Subotici, kod Koceljeve, od oca Jerotija i majke Perse Lukić, rođene Milovanović. Poticao je iz imućne seljačke porodice.
Gimnaziju je završio 1938. godine u Šapcu i potom se upisao na Pravni fakultet u Beogradu. Još kao učenik gimnazije, 1937. godine, pristupio je omladinskom revolucionarnom pokretu i postao član Saveza komunističke omladine Jugoslavije (SKOJ). Kao student Pravnog fakulteta, hapšen je 1940. godine zbog rasturanja komunističkih letaka. Jula 1941. godine primljen je u članstvo Komunističke partije Jugoslavije (KPJ).
Učesnik Narodnooslobodilačke borbe je od jula 1941. godine. Borio se najpre u Valjevskom partizanskom odredu, a potom je bio borac u Prvoj proleterskoj udarnoj brigadi i Drugoj krajiškoj udarnoj brigadi. U Prvoj proleterskoj udarnoj brigadi obavljao je dužnost političkog komesara Šestog (beogradskog) bataljona, da bi na dužnost zamenika političkog komesara Druge krajiške udarne brigade stupio u avgustu 1943. godine.[1]
U martu 1945. godine prebačen je u Odeljenje za zaštitu naroda (OZN), gde je bio referent, šef odseka i načelnik odeljenja. Od 1949. do 1953. je bio načelnik Uprave državne bezbednosti (UDB) Grada Beograda.
Od 1953. do 1962. godine obavljao je funkciju Državnog sekretara za unutrašnje poslove Narodne Republike Srbije, a od 1963. do 1965. Saveznog sekretara za unutrašnje poslove Socijalističke Federativne Republike Jugoslavije. Godine 1965. postavljen je na dužnost organizacionog sekretara Centralnog komiteta Saveza komunista Srbije, nasledivši Ristu Antunovića. Na Osmom kongresu SKJ, 1964. godine, izabran je za člana Centralnog komiteta SKJ.
U junu 1966. godine, Lukić je bio na službenom putu, kao član delegacije Saveza komunista Jugoslavije, u poseti Narodnoj Republici Mongoliji, povodom održavanja Kongresa Mongolske narodne revolucionarne partije. Po povratku na beogradski aerodrom, 30. juna, Lukića je sačekao jedan član Centralnog komiteta Saveza komunista Srbije i saopštio mu vest o održavanju Četvrtog plenuma CK SK Jugoslavije, rekavši da su predmet dnevnog reda „Leka i Udba“. Lukićev sin, koji ga je takođe sačekao na aerodromu, doturio mu je pismo napisano od strane Životija Srbe Savića, u njegovo i ime Svetislava Stefanovića Ćeće, u kojem ga obaveštavaju i upozoravaju o pripremljenom napadu na Rankovića i Upravu državne bezbednosti, te da je na njemu da se tim optužbama na Plenumu suprotstavi.
Posle Četvrtog plenuma CK SKJ, održanog jula 1966. godine na Brionima, i smene Aleksandra Rankovića, okarakterisan je kao „rankovićevac“ i septembra 1966. godine na Šestom plenumu CK SK Srbije, smenjen sa funkcije. Ubrzo potom je zajedno sa Aleksandrom Rankovićem i Životijem Srbom Savićem isključen iz članstva Saveza komunista Jugoslavije (SKJ). Kasnije tokom otkrivanja zloupotreba u Upravi državne bezbednosti (UDB), protiv njega i Savića je bila podignuta optužnica i bili su uhapšeni, provevši izvesno vreme u istražnom zatvoru u Sarajevskoj ulici, ali su ubrzo potom, abolicijom Savezne skupštine SFRJ, bili pušteni na slobodu i oslobođeni krivične odgovornosti.
Od 1968. do 1972. godine je radio kao advokat, ali je 15. decembra 1972. godine bio uhapšen i osuđen na 18 meseci strogog zatvora, zbog verbalnog delikta. Prva presuda je ukinuta, da bi u oktobru 1973. bio osuđen na dve i po godine zatvora za „neprijateljsku propagandu”.[2]
Godine 1989. u Beogradu je objavio knjigu „Brionski plenum: obračun sa Aleksandrom Rankovićem — sećanja i saznanja“.
Preminuo je 25. oktobra 1997. godine u Beogradu, a sahranjen je u rodnom selu Subotici.[3]
Nosilac je Partizanske spomenice 1941. i drugih jugoslovenskih odlikovanja, među kojima su — Orden Republike sa zlatnim vencem, Orden zasluga za narod sa zlatnom zvezdom, Orden bratstva i jedinstva sa zlatnim vencem, Orden rada sa crvenom zastavom, Orden partizanske zvezde sa srebrnim vencem, Orden zasluga za narod sa srebrnim zracima i Orden za hrabrost. Imao je čin pukovnika JNA u rezervi.
Vidite još uredi
Reference uredi
- ^ DRUGA KRAJIŠKA BRIGADA. znaci.org
- ^ Purged Yugoslav Official Is Sentenced to 2½ Years. nytimes.com OCT. 7, 1973
- ^ „Opština Koceljeva”. Arhivirano iz originala 05. 03. 2016. g. Pristupljeno 31. 08. 2018.
Literatura uredi
- Jugoslovenski savremenici — Ko je ko u Jugoslaviji. „Hronometar“, Beograd 1970. godina.
- Zoran Sekulić Pad i ćutnja Aleksandra Rankovića. „Dositej“, Beograd 1989. godina.
- Vojin Lukić Brionski plenum: obračun sa Aleksandrom Rankovićem — sećanja i saznanja. „Stručna knjiga“, Beograd 1990. godina.
