Medak (Gospić)

Za druge upotrebe, pogledajte Medak (višeznačna odrednica).

Medak je naseljeno mesto u Lici, u sastavu grada Gospića, u Ličko-senjskoj županiji, Republika Hrvatska.

Medak
Tabla na ulazu u Medak
Administrativni podaci
Država	Hrvatska
Županija	Ličko-senjska
Grad	Gospić
Oblast	Lika
Stanovništvo
— 2011.	62
Geografske karakteristike
Koordinate	44° 27′ 20″ S; 15° 30′ 29″ I
Vremenska zona	UTC+1 (CET), ljeti UTC+2 (CEST)
Aps. visina	575 m
Medak Medak na karti Hrvatske
Medak Medak na karti Ličko-senjske županije
Ostali podaci
Poštanski broj	53205 Medak
Pozivni broj	+385 53
Registarska oznaka	GS

Geografija

Medak se smatra najvećim srpskim naseljem u jugoistočnom delu Ličkog polja. Ovo mesto leži uz železničku prugu koja spaja Zagreb sa Splitom i uz savremeni put koji prolazi kroz Ličko polje. Posebnu draž pričinjava Metku što se nalazi na sastavcima reka Like i Glamočnice.

Od opštinskog središta Gospića, Medak je udaljen 15, a od najbližnje jadranske obale 53 km. Leži u jugozapadnom delu Medačkog polja i bliži je Velebitu nego Sredogorju. Zauzima najplodniji deo Ličkog polja. Medak zauzima relativno širok prostor i na njemu su se vremenom razvili mnogi zaselci. Posebno se ističu Brezik, Kukljić, Papuča i Bagunica.

Medak u užem smislu razvio se na prostoru na kome se nalazio stari Medak, ali sa razlikom što se u novije vreme njegov razvoj više orijentiše uz regionalni put Gospić – Gračac. Dakle, ovo mesto sada leži uz taj put i uz lokalni put koji vodi za Počitelj. U svom širem prostoru, Medak leži između reka Like i Glamočnice i železničke pruge. Zapadno od ušća Glamočnice u Liku postoje zaseoci Radoševića i Potkonjaka, a to je već granica sa Počiteljom.

Medak sa zapadne strane graniči sa podvelebitskim selom Počitelj, a sa jugoistočne je Kruškovac, zaselak koji se nalazi u sastavu Raduča. Njega od medačkog atara odvaja stara makadamska cesta koja se u Papuči odvaja za Ploču i dalje za Udbinu. Sa severne strane Metka prostire se izduženo i neplodno polje Rudajice, koje se spajaju sa Gmajinom. One se od železničke pruge prostiru u pravcu Vrepca, Mogorića i Ploče i zauzimaju dobar deo Medačkog polja. A jugoistočno od Glamočnice, između železničke pruge i Vedašića potoka prostiru se Petine. One su već plodniji deo Medačkog polja. Severozapadno od Metka nalazi se Ribnik.

Reka Lika

Lika kao geografski pojam nastala je po reci Lici, a ona teče sredinom Ličkog polja. Izvire u Oklobdžijinim barama, nekoliko stotina metara od šumskog puta za Križajicu. Voda izvire iz čatrnje ispod brdašca, a vrelo se zove Mlađenovo. Ne radi se o snažnom izvoru, ali nizvodno na podvodnom terenu javlja se više vodenih izdanaka i svi se oni zovu vrelo Like. Sa leve strane Like prima potok Ljutik, koji izvire ispod Popova panja pored puta koji iz Raduča vijuga ka Bunovcu. U kišnom periodu Ljutik donosi Lici dosta vode, a leti presušuje. Osim još nekoliko manjih potoka Lici donosi vodu Jovac, koji nastaje od Crnog vrela i Vrela poljanskog. Nedaleko od ušća Jovca Lika se grana u dva kraka koji se spajaju kod Medačke crkve. Posle nepun jedan kilometar ona se ponovo razdvaja u više pravaca, da bi se kod puta za Brezik obrazovao jedinstven tok, pa posle 600 metara granjanje i spajanje kod Ljuštinove pile, da bi u daljem toku sa desne strane primila Glamočnicu i nastavila dalji tok kroz počiteljski atar.

Medačko područje, pored površinskih tokova, obiluje i sa podzemnim vodama, koje se najviše javljaju u gornjem toku, u predelu izvora reke Like i njenom slivu. Zato Mečani ne oskudevaju u vodi dobrog kvaliteta. Najviše do nje dolaze iz bunara, kojih ima u svakom zaselku ili pored njega. Najbolja voda dolazi iz izvora sa podvelebitskog područja. Na levoj obali reke Like nalaze se zaselci Brezik, Kukljić, Križajica i Zapoljak.

Kultura

Crkva

Glavni članak: Manastir Medak

Prva pravoslavna crkva u Metku podignuta je 1688. godine i služila je kao manastir sve do 1770. godine. Tada je u Metku boravio vladika Atanasije Ljubojević, pa bi podignuti objekat mogao biti njegovo delo. Međutim, veći deo pravoslavnih crkava u selima medačkog polja sagrađen je za vreme vladike Danila Ljubotine, između 1713. i 1739. godine. U tom razdoblju, 1724. godine sazidana je i crkva u Metku. Locirana je na desnoj obali reke Like, oko 2 km od naselja. U mesnoj parohiji službuju 1827. godine paroh pop Petar Kleut i dvojica kapelana, pop Teodor Blitva i pop Luka Oklopdžija. Crkva je obnovljena 1867. godine, a 1885. gdine srušena i ponovo ozidana u običnom stilu. Tada je i sazidan i dvor u kome su stanovali sveštenici crkve. Ratna dejstva ustaša 1941. godine ostavila su varvarske tragove i na crkvi. Ona je po okončanju rata obnovljena i stavljena u službu naroda. Međutim, 1995. godine bila je ponovo granatirana od strane hrvatske vojske.

Crkva je posvećena rođenju Svetog Jovana Preteče – Ivanjdan, ili kako se u narodu kažu Ivanja. Slavi se 7. jula.

Škola

Srpske škole u Medaku počele su se javljati posle oslobođenja Like od Turaka, nakon pristizanja i naseljavanja Srba iz severne Dalmacije i okolnih mesta koja su morali napuštati za vreme velikog rata između 1683. i 1689. godine. Dolaskom vladike Atanasija Ljubojevića u Medak i sa njim oko 70 srpskih porodica, počelo je zaživljavati prosvećivanje, mada u vrlo skromnim dimenzijama. Podizanjem svoga dvora Atanasije je imao nameru da krene jednim širim programom okupljanja mladih radi učenja pismenosti, zatim spremanja učitelja i sveštenika koji su od dolaska u ove krajeve odigrali značajnu ulogu u očuvanju narodnog identiteta. Ovako plemenite ideje starca Atanasija ometaše katolički velikodostojnici i uz pomoć hrvatskih feudalaca i Bečkog dvora proteraše ga iz Metka i tako odvojiše od svog naroda.

Izgradnjom prve srpske škole u Medaku 1752. godine počela je oživljavati prosvetiteljska i duhovna aktivnost po susednim selima. Bez sumnje je porasla i pismenost među sveštenstvom, što se pozitivno odražavalo na njihovu komunikaciju kako sa vernicima, tako i sa krajiškom administracijom. Od posebnog značaja je bilo što je vladika Danilo Jakšić isposlovao odobrenje za otvaranje srpskih škola na područje Vladičanstva, bez koga se one nisu mogle ni zamisliti. Pomenuta škola trebalo je da preraste u bogosloviju, ali su se tome suprotstavljali oni koji su težili da Srbe prevedu u katolicizam. Likvidacijom Vladičanskog dvora, 1775. godine, nestalo je i te medačke škole.

Medačka škola obnovljena je 1782. godine, za vreme vladike Petra Petrovića (1774—1784). Škola je obnovljana i posle ukidanja Vojne krajine 1873. godine.

Početkom Drugog svetskog rata, 1941. godine, italijanske okupacijske snage su zatvorile školu i u nju smestile svoje trupe. Iako je rat besneo i stalno donosio nove žrtve, partizanski organi vlasti činili su sve što su mogli da se koliko toliko obnovi školovanje dece. To je bio mukotrpan posao i rezultati nisu izostajali. Neprijateljska dejstva na slobodnu teritoriju ometala su rad škole i seljenje iz mesta u mesto. Osim toga nedostatak učitelja i školskog materijala činili su dodatne probleme na tom planu. Ali, bez obzira na sve teškoće, 1943/44. godine škola počinje sa radom u Breziku. Za narednu školsku godinu, škola iz Brezika seli se pod Bagunicu. Tu nije dugo radila jer su bojne formacije NDH zapalile kuću u kojoj se održavala nastava. Zatim se škola preselila u Počitelj. Škola 1947. godine biva smeštena u zadružni restoran. Te godine obnavlja se školska zgrada, koja je izgrađena 1936. godine, i škola se definitivno smešta u nju. Od četvorogodišnje pučke, medačka škola 1947. godine prerasta u sedmogodišnju, a od nje 1953. godine u osmogodišnju.

Medak kao središte opštine

Po ukidanju Vojne krajine austrougarska vlast je u Medaku konstruisala opštinsku upravu – Općinsko poglavarstvo. Za prvog načelnika Poglavarstva je bio postavljen Milanko Maljković, iz Mogorića.

U sastavu medačke opštine nalazila su se sela Počitelj, Barlete, Vrebac, Mogorić i Raduč. Medak je 1931. godine imao 1.830 stanovnika, a cela medačka opština 8.000 stanovnika.

Opštinska zgrada nalazila se pedesetak metara od od mosta na Glamočnici u pravcu Gospića, a između nje i mosta nalazila se pijaca koja je radila svake srede. Zgrada je zapaljena u Drugom svetskom ratu i kasnije nije obnavljana, pošto Medak nije bio predviđen za sedište opštine. Opština je ugašena avgusta 1955. godine. Medak kao opština je postojao 82 godine. Poslednji predsednik je bio Mile Korica iz Mogorića.

Januara 1955, u godini kada je ukinuta opština, Medak je prvi put u svojoj istoriji dobio električnu struju, a u oktobru iste godine otvorena je ambulanta. Naredne godine otvorena je prva kino dvorana. U Medaku je aprila 1955. osnovano planinarsko društvo Badanj. Njemu je poverena briga i održavanje planinarskog doma na Štirovcu. Ovaj dom su posećivali turisti Medaka i drugih krajeva zemlje. Osim opštine, u Medaku se nalazila žandarmerijska stanica, javni beležnik, pošta i više trgovina, birtija i mesnica. U Medaku je za vreme Kraljevine Jugoslavije postojala i apoteka.

Medak je doživeo relativno solidan razvoj dok je bio sedište opštine. Međutim, Drugi svetski rat i ukidanje opštine jednostavno su osakatili ovo mesto na reci Lici. Obzirom da u Medaku isključivo žive Srbi, Zagreb je konstantno onemogućavao privredni razvoj ovog područja sa ciljem da na njemu nestane srpske populacije.

Istorija

Smatra se da su ljudi u Metku živeli od davnina. O tome ima dosta vidljivih tragova: na Medačkoj glavici, označenoj na mapi kao kota 697 nalazilo se utvrđenje – gradina. Njeno jezgro predstavljala je okrugla kula, što je verovatno bio i najstariji deo objekta. Kasnije je Medačka glavica bila opasana zidom, uklapajući se tako u ukopan sistem utvrđenja. Neki arheološki nalazi upućuju i na antičko naselje ispod gradine. Po svemu sudeći tu je gradinu podiglo ilirsko pleme Japodi, koji su tu živeli još pre Rimljana. U krugu ostataka gradine i na području naselja nađeno je nešto nakita. Otkriveni su rimski i grčki metalni novčići iz 3. veka i jedan bakarni novčić iz Farosa, što svedoči da je u ono vreme postojala razmena dobara između ljudi koji su živeli u Metku i naroda koji je nastanjivao primorsko područje. I prilikom adaptacije medačke crkve nađeni su 1885. godine neki predmeti koji potiču iz ilirskog doba. Kopajući kamen za nasipanje puta nađeni su, ispod Medačke glavice, kosturi ljudskog tela, uz koje je bilo više narukvica i kopči, za koje su arheolozi utvrdili da potiču iz ilirskog – japodskog doba. Osvajanjem ličkog prostora Rimljani su preuzeli i gradinu na Medačkoj glavici. Na području Metka otkrivena su dva sarkofara sa natpisima, što ukazuje na tragove rimske nekropole, a još jedan trag iz rimskog perioda je miljokaz. Radi se o kamenu kojim se obeležavala stacionaža na putevima. Nađen je u samom naselju, gde su još i danas prepoznatljivi tragovi puteva iz ranijih vremena. U naučnim krugovima smatra se da se na širem području Metka nalazilo ilirsko – rumsko naselje Ausancalio. Dosadašnja istraživanja, međutim, nisu ustanovila njegovu pravu lokaciju.

Posle doseljavanja Slovena i obrazovanja hrvatske feudalne države na prostoru Like, Medak se spominje kao posed plemena Mogorovića. Spominje se i kuća nekog Miloša Jurinića od Metka koji je pripadao tom plemenu. Zna se da je pleme Mogorovića u okviru tadašnje Ličke župe imalo najveći deo Ličkog polja: od Grebenara i Ostrvice, pa sve do Mogorića i Ploče i na jug ceo medački i počiteljski kraj. Medak je u to vreme važio kao treće važno središte Mogorovićke župe.

Naselje Medak nastalo je od imena Medak, koje je pre više vekova nosilo celo pleme koje je tu živelo.

Kako opisuje Pavičić, Medak se tada prostirao sa obe strane reke Like, kod ušća Glamočnice. Na desnoj strani nalazio se plemićki, a na levoj obali kmetski deo naselja. U plemićkom delu Metka bila je podignuta crkva. Mogla se videti kod ušća Glamočnice u Liku, kod uzvišice koja je kasnije od naroda nazvana Klisom. Još oko 1850. godine bila je u dosta dobrom stanju. Iznad te crkve Mogorovići su bili sagradili solidno utvrđenje. Svakako da mu je pridavan veći značaj jer je 1577. godine bilo uneto u spisak utvrđenja koja su zaposeli Turci.

Do otprilike 1514. godine u Metku je tekao miran život starosedelačkog stanovništva. Ali, kad se turska sila počela približavati Lici i njeni odredi upadati u naselja, ubijati, paliti, pljačkati i odvoditi narod u roblje, nastupili su crni dani i za žitelje Metka. I oni su sa zemljacima susednih sela masovno napuštali svoja ognjišta u potrazi za sigurnijim mestima života. Plemstvo je tada gledalo svoje uske interese kako bi osiguralo svoje posede, a opšti interes odbrane zemlje bio je u drugom planu. Zato su kmetovi bežali glavom bez obzira, pa Turcima nije bilo potrebno da prolivaju krv radi zauzimanja gotovo pustih prostora Like i Krbave. Bilo je situacija da je narod, ostavljao sve iza sebe, bežao čim bi čuo za Turke. U tom vrtlogu, prvu tragediju Mečani su doživeli 1522. godine, kada je mostarski paša sa svojim četama upao u Ličku i Bužimsku županiju. U tom periodu Turci su, pored ostalih, spalili i ribničko utvrđenje koje je branilo i medačko područje. U njemu je izgoreo vlasnik Gašpar Slavković, sa još 200 čeljadi koja su tu našla sklonište od Turaka. Pretpostavlja se da su tom prilikom stradali i neki Mečani. Narod koji je tada uspeo da se spase zahvatila je neopisiva panika, jer se mostarski paša nalazio sa vojskom u blizini, rešen da sasvim osvoji te krajeve. Jedan deo ličkih starosedioca, među kojima i Mečana, odvojio se te godine od kolone koja se nalazila u bekstvu i zaustavio se na području oko reke Zrmanje.

Sličnih turskih prepada po Lici i Krbavi bilo je više i nikad se nije znalo kada i iz kog pravca će udariti njihove čete. U svakoj akciji turski odredi ostavljali su iza sebe pravu pustoš. Pet godina kasnije, u proleće 1527. godine, turske čete su konačno zauzele Liku i Krbavu i držale je pod svojom vlašću 162 godine.

Prvi Srbi u Metku

Medak je od 1522. pa sve do 1577. godine bio pust, bez naroda. Te godine Ferhad paša ga nastanio muslimanima i delimično srpskom rajom, koju su prethodno Turci dovodili i naseljavali na područje Knina, Kotara, Bukovice i Skradina, dakle po severnoj Dalmaciji. Odatle potiču prvi Srbi koje su Turci nastanili u Metku i okolini. O životu Srba za vreme turske vladavine, tj. od svoga doseljavanja pa do 1689. godine ne znamo mnogo. Nešto više podataka ima o životu posle 1689. godine, kada su Lika i Krbava opet došle pod austrijsku vlast.

Turci su u osvojena područja uvodila svoj establišment i vršili administrativno – teritorijalne podele, obeležavali su svoje oblasti, sandžake. Medak je 1620. godine figurirao kao tursko vojvodstvo, kakav se oblik vlasti praktikovao u mestima sa nemuslimanskim življem. Kao vojvodstvo, Medak je potpadao pod ribnički kotar. U njemu je tada bilo pedesetak kuća i one su bile locirane ispod Medačke gradine. Naseljavajući raju na pusto zemljište, a sebe smeštajući u utvrđene objekte kao posadu, Turci su i na svom pograničnom području organizovali krajine. Poznato je da je deo srpske raje u tim krajinama bio angažovan na uslužnim zadacima kao martolozi. Njihov zadatak bio je da izviđaju, stražare po klancima, vrše prepade, pljačke i dr. Verovatno je na sličan način bila angažovana i srpska raja iz Metka. Nema podataka da je u Metku bio turski garnizon, jer se o tome ništa ne govori u izveštaja generala Vasenhofena Ratnom veću u Beču o isterivanju Turaka iz Like 1689. godine. Za vreme ustanka u Lici, koji je trajao od 1684. do 1689. godine, gotovo svi medački Srbi su se razbežali, neki su nastradali i izginuli, tako da je Medak opet ostao pust, bez naroda. Posle 1690. godine, kada više nije bilo Turaka u Lici, krajiške vlasti naseljavaju Medak Srbima koji su dotle živeli na području Knina, Kotara, Obrovca i Bukovice, tako da oni čine osnovnu sadašnjeg medačkog stanovništva. U to vreme je u Medak došlo i nekoliko porodica iz Brinja. Radi se o onim porodicama koje su ranije izbegle sa turskog dela Like i Krbave na austrijsko krajiško područje. Posle 1712. godine u Medak je došlo i desetak porodica iz bližnje okoline.

Ustaški zločini u Metku

Neposredo iza proglašenja Pavelićeve NDH, redarstvo u Gospiću nije imalo dovoljno ustaša i žandara za preuzimanje vlasti u Metku. Računali su i na otpor, s obzirom da se radilo o srpskom mestu sa sedištem opštinske uprave, koja je imala i svoju žandarmerijsku stanicu, na čijem se čelu nalazio Srbin, Ćupurdija, čovek koji je bio spreman da podeli oružje onima koji bi bili spremni da udare na ustaše. Međutim, do otpora nije došlo, iako su se za njega stvorili uslovi. Kada su ustaše brojno ojačale, upale su uz pomoć vojske u Medak. Brzo su instalisali svoju vlast, dovodeći Hrvata iz Ribnika za predsednika opštine u Metku. Obrazovan je i ustaški stan sa desetak ustaša, među kojima su bili srednjoškolci iz Gospića, koji su pripadali ustaškoj mladeži.

Odmah po dolasku u Medak ustaše su počele sa hapšenjem i nečuvenim terorom nad medačkim stanovništvom. Prvo su bili na udaru bogatiji i viđeni ljudi i oni koji su posedovali oružje, a kasnije su ubijali svakog ko im je pao u ruke.

Očekujući ustaško klanje Mečani su se blagovremeno sklanjali u Velebit, a najčešće su koristili zbegove u Poljani i u Krčevinama. Što je vreme odmicalo, ustaški teror je bio sve bezobrazniji. Narod se sklanjao kako je ko znao i umeo. Ljudi koji su živeli u samom mestu, Dvorini, velikim delom su se sklanjali u Osnovnu školu, koja je pripadala italijanskom garnizonu. Poveći broj tih ljudi italijanska vojska je prebacivala kamionima u Gračac, Obrovac i Zadar i tako spasla od ustaških noža.

Ustaško redarstvo u Gospiću bilo je za 6. i 7. avgust obelodanilo pokrštavanje Srba, a dan ranije izvršili su strašan pokolj u Papuči. Klanje su vršili po kućama i van njih. Tom prilikom su, u tom malom zaseoku, lišili života preko 20 muškaraca, žena i dece, a za sve vreme rata ubili su 53 osobe. Najviše su stradali Kuprešani i Oklobdžije, a imena svih žrtava nalazi se u spisku neboračkog srpskog stanovništva pobijenog 1941–1945. od strane hrvatskih i okupatorskih oružanih formacija. U pokolju medačkog naroda učestvovali su pretežni ustaše iz Ribnika, Bilaja i Gospića. Sa sobom su često vodili civile iz pomenutih sela koji su palili i pljačkali srpske kuće, odvodili stoku i odnosili vrednije predmete do kojih su dolazili. U svakoj povoljnoj prilici upadali su u razne krajeve Metka, u zbegove ispod i u Velebitu sa ciljem da što više unište i opljačkaju i pokolju srpskog naroda. Zato je narod morao biti stalno na oprezu i sklanjati se na sigurnija mesta.

Iako je rat bio već pri kraju, ustaškim zločincima nije bilo dosta ljudske krvi, već su marta 1945. godine upali u zaselak Bagunicu i pobili desetoro ljudi. Svi krajevi Metka su 1941. godine doživeli najveće zlo u svojoj istoriji, a koje ih je pratilo sve do završetka rata 1945. godine, u toku koga su hrvatske ustaše, nemačka i italijanska okupaciona vojska na razne načine lišile 2.133 stanovnika Metka.

Medak posle Drugog svetskog rata

Medačka opština je po završetku Drugog svetskog rata i nadalje ostala kao izrazito pasivan kraj. Izostao je uobičajni razvoj u svim društveno – privrednim oblastima, osim što su obnovljeni najneophodniji objekti koji su bili uništeni ili oštećeni za vreme ratnih dejstva. I u samom medačkom naselju malo je učinjeno, pa je mesto izgledalo još siromašnije nego što je bilo pre rata kada je egzistiralo kao opštinski centar.

Republika Srpska Krajina

Medak se od raspada Jugoslavije do avgusta 1995. godine nalazio u Republici Srpskoj Krajini. Tokom operacije Medački džep Medak je dosta stradao, a stanovništvo je bilo prinuđeno da se evakuiše.

Stanovništvo

Senjski biskup Glavinić, obilazeći 1696. godine Liku, koja je bila pripojena njegovoj biskupiji, u Metku je zabeležio 70 srpskih kuća. Prema M. Grbiću, te Srbe je iz severne Dalmacije doveo u Medak srpski vladika Atanasije Ljubojević, a biskup Glavinić kaže da su se “doselili sa primorskih strana”. Biskup Brajković koji je zamenio Glavinića, u Metku je 1700. godine zabeležio 110 srpskih porodica. A prema popisu obavljenom godinu dana kasnije u njemu je bilo 111 kuća sa 1000 čeljadi.

Medak se dugo smatrao centralnim naseljem susednih srpskih sela. U njemu je bila zajednička škola i mesto za izbor eparhijskih skupština. U okviru svoje svetovine nadležnosti, Medačka parohija vodila je od 1784. godine matične knjige rođenih, venčanih i umrlih. Polovinom 19. veka Medak se formira kao jak srpski i pravoslavni centar, gde se broj stanovnika umnožava. Godine 1847. bilo je u Metku 1408 pravoslavnih Srba, a dve decenije kasnije, 1867. godine njihov broj se za polovinu povećao pa ih ima 2266 duša. Prema podacima Karlovačke mitropolije za 1905. godinu, u knjige je bilo upisano 78 rođenih, 12 venčanih i 62 umrlih. Iste godine u Medačkoj parohiji bile su evidentirane 423 kuće sa 3153 stanovnika, zatim 507 bračnih parova i 9 divljih brakova.

Medak je 1971. godine imao 1052 stanovnika. Usled opšte nerazvijenosti, malo ko je od Mečana po završetku studija ostao u svome kraju. Ogromna većina morala je da odlazi u razvijenije krajeve koji su pružali više šansi za rad i život. Većina je našla novi zavičaj u Beogradu i drugim većim gradovima matične republike. Samo mali broj se uhlebio na području Hrvatske, ali se i on sve više smanjivao, jer je režim već sedamdesetih godina javno i smišljeno počeo sa čišćenjem Srba iz Hrvatske.

Prema popisu stanovništva iz 2001. godine, Medak je imao 78 stanovnika. Prema popisu stanovništva iz 2011. godine, naselje Medak je imalo 62 stanovnika.

Nacionalnost	1991.	1981.	1971.	1961.
Srbi	531	611	806	954
Jugosloveni	3	33	10
Hrvati	4	6	15	45
Slovenci		1		1
Muslimani		1
ostali i nepoznato	25	11	17	4
Ukupno	563	663	848	1.003

Demografija
Godina	Stanovnika
1961.	1.003
1971.	848
1981.	663
1991.	563
2001.	78
2011.		62

Popis 1991.

Na popisu stanovništva 1991. godine, naseljeno mesto Medak je imalo 563 stanovnika, sledećeg nacionalnog sastava:

Popis 1991.‍
Srbi			531	94,31%
Hrvati			4	0,71%
Jugosloveni			3	0,53%
ostali			1	0,17%
neopredeljeni			1	0,17%
region. opr.			2	0,35%
nepoznato			21	3,73%
ukupno: 563

Poznate ličnosti

• Nikola Potkonjak, srpski pedagog, redovni profesor na Filozofskom fakultetu u Beogradu
• Nikola Kleut, atletičar, učesnik Letnjih olimpijskih igara 1936. u Berlinu
• Milan Kuprešanin, narodni heroj Jugoslavije
• Smilja Pokrajac, narodni heroj Jugoslavije
• Mirjana Maoduš, srpska slikarka
• Petar Kleut, general JNA

Vidi još

• Krvavi septembar u Lici

Spoljašnje veze

• Preci i potomci: Porodica Medaković (RTS Obrazovno-naučni program - Zvanični kanal)
• Tromeđa: Medak Arhivirano na sajtu Wayback Machine (3. april 2016) (jezik: srpski)
• Medak Lika Arhivirano na sajtu Wayback Machine (21. septembar 2016) (jezik: srpski)