Nikopoljski krstaški rat
Ovaj članak sadrži spisak literature, srodne pisane izvore ili spoljašnje veze, ali njegovi izvori ostaju nejasni, jer nisu uneti u sam tekst. |
Ovaj članak možda zahteva čišćenje i/ili prerađivanje kako bi se zadovoljili standardi kvaliteta Vikipedije. Problem: Dodavanje vikiveza, prebacivanje u perfekat. |
Nikopoljski krstaški rat vodio se protiv Turaka da bi se oslobodilo balkansko poluostrvo od Turaka i bio je deo mnogobrojnih Krstaških ratova protiv Osmanlija.
| Nikopoljski krstaški rat | |||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
_1.jpg) Bitka kod Nikopolja | |||||||||||
| |||||||||||
| Sukobljene strane | |||||||||||
.svg){kind=small} Osmansko carstvo |
.svg){kind=small} Kraljevina Ugarska, Sveto rimsko carstvo,.svg){kind=small} Francuska,.svg){kind=small} Vlaška, Poljska,.svg){kind=small} Kraljevstvo Engleska, Kraljevstvo Škotska, Stara švajcarska konfederacija, Republika Venecija, Republika Đenova, Vitezovi Jovanovci | ||||||||||
| Komandanti i vođe | |||||||||||
Bajazit I, Stefan Lazarević |
Sigismund od Ugarske, Žan Le Mangr (zarobljen),.svg){kind=small} Jovan II Neustrašivi (zarobljen), Ingelram de Kusi (zarobljen), Žan de Viene †, Žan de Karuz †, Mirče Stariji | ||||||||||
| Jačina | |||||||||||
| 60.000 | oko 130.000 | ||||||||||
| Žrtve i gubici | |||||||||||
| Teški | od 3 000 do 10.000 | ||||||||||
Uzrok uredi
U julu 1393. godine palo je Trnovo i srušeno je Južno Bugarsko carstvo. Bugarski car Jovan Šišman, bio je zarobljen i u zarobljeništvu je umro. Emir Bajazit pokorivši Južnu Bugarsku, umešao se u vlaške odnose i pomogao vlaškim boljarima da zbace svog vojvodu Mirču. Mirča je odmah potom pobegao kralju Žigmundu, da mu ovaj pomogne. Kralj Žigmund Luksemburški je to oberučke prihvatio, jer mu je bilo stalo da zaštiti i očuva Ugarsku. Kad je Bajazit čuo za to, došao je sa svojom armijom iz Sera u Bugarsku, sa svojim vazalima Markom Mrnjavčevićem, Konstantin-begom Dejanovićem i Stefanom Lazarevićem. Te dve vojske su se susrele 17. maja na Rovinama, kod Arada, u današnjoj Rumuniji. Turci su ovog puta bili katastrofalno poraženi, a u bici su poginuli i Marko Kraljević i Konstantin. Taj turski poraz probudio je velike nade među hrišćanima, a Žigmund je počeo da skuplja krstaše i stvara hrišćansku ligu.[traži se izvor]
Evropa se odaziva uredi
Ugarski kralj Žigmund Luksemburški počeo je da skuplja krstaše za rat protiv Osmanlija. Na zapadu je bilo odaziva, a najviše na frncuskom dvoru, koji mu je poslao: svoga Jovana II Neustrašivoga, vladara Nevere, vojvodu Filipa od Arasa i Ea, maršala Žana le Mangra, viteza, generala i admirala Žana de Vijene i viteza Žana de Kuruza. U julu 1396. godine Francusko-anglo-poljsko-nemačka krstaška vojska je stigla u Budim gde se spojila sa ugarsko-češkom vojskom.[traži se izvor]
Pad Vidina uredi
Ta vojska od 130.000 ljudi, u kojoj je bilo 6.000 francuza, bila je previše samouverena. Mislila je da će lako prodrti do Adrijanopolja i Bosfora, pa čak i do Jerusalima. U Vidinu krstašima se predao car Jovan Stracimir.
Opsada Nikopolja uredi
Mletačka i Đenovška flota je 10. septembra stigla kod grada Nikopolja, čiji zapovednik je bio Dogan-beg. Hrišćani su bili očajni, jer se grad nalazio na veoma nepristupačnom mestu, pa su počeli da kopaju tunele da bi ušli u grad, ali zbog turske opsade grada 1393., zidovi su bili krhki. Hrišćani su potom opkolili grad, ali srećom po turke za tu opsadu je čuo sultan Bajazit I, koji se nalazio na opsadi Carigrada. On je odmah krenuo ka Andrijanopolju, gde je pozvao rumalijskog i anadolijskog beglerbega koji su mu se pridružili. Jednog od njih dvojice je ostavio pod Carigradom, a sa drugim krenuo ka Velikom Trnovu. Kod Filipopolja mu se pridružio njegov veoma lojalan vazal Stefan Lazarević, koji je pristigao iz Sofije. Ostatak vojske mu se pidružio 21. septembra u Velikom Trnovu.
Bitka kod Nikopolja i njen tok uredi
25. septembra u bici kod Nikopolja, poginulo je mnogo Turaka i manje od 10.000 krstaša. Jovan de Never se borio sa takvim entuzijazmom i hrabrošću da je dobio nadimak Neustrašivi. Kad je turski sultan Bajazit I nameravao da se povuče u pomoć mu je priskočio srpski knez Stefan Lazarević sa 5.000 Srba, jurišavši baš tamo gde je bila Žigmundova zastava. Vlasi su primetivši obrt sreće pobegli sa bojnog polja. U odbrani Žigmunda poginuo je odred Žana de Vijene i Žana de Kuruza, dok su Žan la Mangr i Jovan Neustrašivi, zarobljeni, isto tako zarobljena je i engleska vojska pod Ingelramom de Kusijem. Žigmunda je na Dunavu spasila mletačka flota.[traži se izvor]
Posledice uredi
Oni koji su bežali preko Vlaške bili su hvatani i mučeni. Ostatak francuske vojske je u Rahovu poubijao zarobljene Turke. Turci su prodrli duboko u Vlašku i opljačkali je. Jovan, Filip od Ea i Žan la Mangr su se na kraju oslobodili plaćanjem otkupa od 200.000 dukata i vratili u Francusku. Posle pobede Stefan Lazarević je dobio Kosovo od Ugarskog pristalice Vuka Brankovića.[traži se izvor]
Vidi još uredi
Literatura uredi
- M. Purković, Knez i despot Stefan Lazarević, Beograd 1978
- M. Šuica, Bitka kod Nikopolja u delu Konstantina Filozofa, Istorijski časopis LVIII (2009). str. 109.—124.
