Judita Alargić
Judita Alargić-Stambolić (Novi Sad, 1. avgust 1917 — Beograd, 2011), bila je učesnica Narodnooslobodilačke borbe i društveno-politička radnica SR Srbije.
| judita alargić | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|
 Judita Alargić-Stambolić | ||||||
| Lični podaci | ||||||
| Datum rođenja | 1. avgust 1917. | |||||
| Mesto rođenja | Novi Sad, Austrougarska | |||||
| Datum smrti | 2011. (93/94 god.) | |||||
| Mesto smrti | Beograd, Srbija | |||||
| Profesija | društveno-politička radnica | |||||
| Porodica | ||||||
| Supružnik | Petar Stambolić | |||||
| Delovanje | ||||||
| Član KPJ od | 1939. | |||||
| Učešće u ratovima | Narodnooslobodilačka borba | |||||
| Služba | NOV i PO Jugoslavije 1941 — 1945. | |||||
| Čin | major u rezervi | |||||
| Odlikovanja |
| |||||
Biografija uredi
Rođena je 1. avgusta 1917. godine u Novom Sadu. Pre rata pripadala je revolucionarnom radničkom pokretu, a 1939. godine je postala član tada ilegalne Komunističke partije Jugoslavije (KPJ). Septembra 1940. godine bila je jedna od ukupno dve žene delegata na Šestoj pokrajinskoj konferenciji KPJ za Vojvodinu.[1]
Okupacija Jugoslavije 1941. godine zatekla ju je u Beogradu. Po partijskom zadatku je prešla u Obrenovac, gde je postala član Sreskog komitet KPJ za Obrenovac i partijski je delovala u toku priprema oružanog ustanka. Nakon formiranja Posavskog partizanskog odreda, kao kurir je održavala vezu između Odreda i Pokrajinskog komiteta KPJ za Srbiju, koji se nalazio u Beogradu. Nakon Prve neprijateljske ofanzive i povlačenja partizanskih snaga u Sandžak, učestvovala je u organizovanju partizanske bolnice u Radoinji, kod Nove Varoši.[1]
Početkom 1942. godine bila je politički komesar bolnice u Novoj Varoši, odakle je sa grupom ranjenika otišla u Crnu Goru. Bila je politički komesar Centralne bolnice u oslobođenoj Foči i član Političkog odeljenja (Politodela) Druge proleterske udarne brigade. Učestvovala je kao delegat u radu Prve konferencije Antifašističkog fronta žena (AFŽ), održanog 6. decembra 1942. godine u Bosanskom Petrovcu. Tada je bila izabrana u Izvršni odbor AFŽ.[1]
Početkom 1943. godine poslata je kao instruktor Centralnog komiteta KP Jugoslavije na partijski rad u okolinu Bihaća, a krajem iste godine je postavljena za člana Politodela Trinaeste proleterske udarne brigade. Septembra 1944. godine bila je upućena na partijski rad u Vojvodinu, gde je ostala do kraja rat. Iz rata je izašla sa činom rezervnog majora JNA.[1]
Posleratni period uredi
Posle oslobođenja Jugoslavije, svoju borbu protiv fašizma je nastavila borbom protiv patrijarhata. Pripadala je grupi žena-revolucionarki koje su ostvarile dužu političku karijeru. Nalazila se na funkcijama člana Gradskog komiteta Saveza komunista Beograda, predsednika Saveza ženskih društava Beograda i člana Glavnog odbora Antifašističkog fronta žena Srbije.[2][1][3]
Završila je Višu političku školu „Đuro Đaković” u Beogradu, a na Četvrtom kongresu SKS, održanom juna 1959. godine, bila je izabrana za člana Centralnog komiteta Saveza komunista Srbije.[1][3]
Umrla je 2011. godine u Beogradu. Bila je supruga istaknutog jugoslovenskog revolucionara, političara i narodnog heroja Petra Stambolića (1912—2007), koji je zauzimao najviše pozicije na republičkom nivou i Federaciji, te od 1963. do 1967. bio predsednik Saveznog izvršnog veća (SIV), a od 1982. do 1983. predsenik Predsedništva SFRJ.[4][5]
Nosilac Partizanske spomenice 1941. i drugih jugoslovenskih odlikovanja, među kojima su — Orden zasluga za narod sa zlatnom zvezdom, Orden za hrabrost i Orden partizanske zvezde sa puškama.[3]
Reference uredi
Literatura uredi
- Ko je ko u Jugoslaviji. Beograd: „Hronometar”. 1970.
- Žene Srbije u NOB. Beograd: Prosveta. 1975.
