Odbojkaška reprezentacija Italije

Odbojkaška reprezentacija Italije predstavlja nacionalni tim Italije na međunarodnim takmičenjima u odbojci. Zauzima 4. mjesto na FIVB rang-listi. Jedna je od najuspješnijih ekipa u istoriji odbojke.

Italija Italija
NadimakAzuri
SavezFIPAV
KonfederacijaCEV (Evropa)
SelektorItalija Đanlorenco Blenđini
KapitenSimone Buti
Najviše nastupaAndrea Đani (474)
FIVB šifraITA
FIVB rang4.[1]
Prva međunarodna utakmica
 Italija 1 : 3  Francuska (19.04. 1947, Pariz)
Olimpijske igre
Učešća10 (prvi put: 1976)
Najbolji rezultat Doprvak (2): 1996, 2004.
Svetsko prvenstvo
Učešća18 (prvi put: 1949)
Najbolji rezultat Prvak (4): 1990, 1994, 1998., 2022.
Evropsko prvenstvo
Učešća28 (prvi put: 1948)
Najbolji rezultat Prvak (6): 1989, 1993, 1995, 1999, 2003, 2005.
Svetska liga
Učešća26 (prvi put: 1990)
Najbolji rezultat Prvak (8): 1990, 1991, 1992, 1994, 1995, 1997, 1999, 2000.
Svetski kup
Učešća7 (prvi put: 1981)
Najbolji rezultat Prvak (1): 1995.
Veliki kup šampiona
Učešća3 (prvi put: 1993)
Najbolji rezultat Prvak (1): 1993.
Osvojene medalje
Odbojka
Olimpijske igre
Srebrna medalja — drugo mesto 1996. Atlanta {{{2}}}|
Srebrna medalja — drugo mesto 2004. Atina {{{2}}}|
Bronzana medalja — treće mesto 1984. Los Anđeles {{{2}}}|
Bronzana medalja — treće mesto 2000. Sidnej {{{2}}}|
Bronzana medalja — treće mesto 2012. London {{{2}}}|
Svjetska prvenstva
Zlatna medalja — prvo mesto 1990. Brazil
Zlatna medalja — prvo mesto 1994. Grčka
Zlatna medalja — prvo mesto 1998. Japan
Zlatna medalja — prvo mesto 2022. Poljska/Slovenija
Srebrna medalja — drugo mesto 1978. Italija
Evropska prvenstva
Zlatna medalja — prvo mesto 1989. Švedska
Zlatna medalja — prvo mesto 1993. Finska
Zlatna medalja — prvo mesto 1995. Grčka
Zlatna medalja — prvo mesto 1999. Austrija
Zlatna medalja — prvo mesto 2003. Nemačka
Zlatna medalja — prvo mesto 2005. Italija/Srbija i Crna Gora
Srebrna medalja — drugo mesto 1991. Nemačka
Srebrna medalja — drugo mesto 2001. Češka
Srebrna medalja — drugo mesto 2011. Austrija/Češka
Srebrna medalja — drugo mesto 2013. Danska/Poljska
Bronzana medalja — treće mesto 1948. Italija
Bronzana medalja — treće mesto 1997. Holandija
Bronzana medalja — treće mesto 2015. Bugarska/Italija
Svjetska liga
Zlatna medalja — prvo mesto 1990. Osaka
Zlatna medalja — prvo mesto 1991. Milan
Zlatna medalja — prvo mesto 1992. Đenova
Zlatna medalja — prvo mesto 1994. Milano
Zlatna medalja — prvo mesto 1995. Rio de Žaneiro
Zlatna medalja — prvo mesto 1997. Moskva
Zlatna medalja — prvo mesto 1999. Mar de Plata
Zlatna medalja — prvo mesto 2000. Roterdam
Srebrna medalja — drugo mesto 1996. Roterdam
Srebrna medalja — drugo mesto 2001. Katovice
Srebrna medalja — drugo mesto 2004. Rim
Bronzana medalja — treće mesto 1993. Sao Paulo
Bronzana medalja — treće mesto 2003. Madrid
Bronzana medalja — treće mesto 2013. Mar del Plata
Bronzana medalja — treće mesto 2014. Firenca
Svjetski kup
Zlatna medalja — prvo mesto 1995. Japan
Srebrna medalja — drugo mesto 1989. Japan
Srebrna medalja — drugo mesto 2003. Japan
Srebrna medalja — drugo mesto 2015. Japan
Bronzana medalja — treće mesto 1999. Japan
Veliki kup šampiona
Zlatna medalja — prvo mesto 1993. Japan
Bronzana medalja — treće mesto 2005. Japan
Bronzana medalja — treće mesto 2013. Japan

Istorija (1917—2015)

uredi

Doba mediokriteta (1917—1978)

uredi

Odbojka je u Italiju stigla za vrijeme Prvog svjetskog rata. Dvije čete američke vojske su, 5. aprila 1917. godine, u Raveni odigrale egzibicionu utakmicu. U narednim godinama nije bilo značajnijih pomaka, sve do 1946. i osnivanja Odbojkaškog saveza Italije (FIPAV). Nacionalni tim je, pod komandom Pjetra Bernardija, svoju prvu utakmicu odigrao u Parizu,19. aprila 1947. godine, protiv Francuske i izgubio rezultatom 3:1.

Naredne godine je, sa Anđelom Kostom kao novim selektorom, osvojena bronzana medalja na Evropskom prvenstvu, koje je održano u Rimu. Dobar početak, ipak, nije značio mnogo, pa će azuri narednu medalju na velikom takmičenju čekati pune tri decenije. U međuvremenu su, osim prosječnih rezultata na najvažnijim smotrama, osvajane medalje na Mediteranskim igrama i Univerzijadi.

Pod vođstvom Ivana Trinaestića, bivšeg jugoslovenskog reprezentativca, osvojene su dvije medalje na Mediteranskim igrama: zlatna u Libanu 1959. i srebrna u Alžiru 1963.

Odone Federconi će predvoditi azure do zlatne medalje na Univerzijadi 1970, dok će njegov nasljednik, Franko Anderlini, uspjeti da osvoji srebro na Mediteranskim igrama 1975.

Nagovještaji uspona (1978—1989)

uredi

Dobijanje prava na organizaciju Svjetskog prvenstva 1978. uslovilo je nastanak korjenitih promjena u načinu na koji funkcionišu Odbojkaški savez Italije (FIPAV) i nacionalni tim. Na tom takmičenju se, mimo svih očekivanja, srebrni galeb Karmela Pitere domogao finala[2], u kom su Sovjeti bili nadmoćni, ali je osvojena medalja ukazivala na velike mogućnosti italijanske odbojke. Negri, Di Koste, Di Bernardo, Greko, Dal'Olio, Alesandro, Nasi, Laceroni, Končeti, Lanfranko, Inočenti i Šilipoti su skrenuli pažnju svjetske odbojkaške javnosti na sebe, privukli neka zvučna imena ka Seriji A1, te motivisali mnoštvo dječaka na bavljenje odbojkom. Tako se stvarala osnova za pojavu najjače lige i reprezentacije u Evropi.

Do stasavanja generacije fenomena, Italijani su osvojili bronzanu medalju na Olimpijskim igrama 1984, te još pet medalja na manje važnim takmičenjima: zlato (1983) i bronzu (1987) na Mediteranskim igrama i tri bronze (1983, 1985, 1987) na Univerzijadama.

Generacija fenomena (1989—2000)

uredi

Italijanska liga je već od sredine osamdesetih počela da predstavlja ozbiljnu, do tada nezamislivu, konkurenciju sovjetskim timovima. Santral Parma i Panini Modena su predstavljali nukleus, iz kog su se kasnije razvile najdominantnija svjetska reprezentacija i liga devedesetih.

Nakon veoma lošeg rezultata na Olimpijskim igrama 1988. (9. mjesto) iskusnog Piteru je zamijenio Argentinac Hulio Velasko, kojeg je za novu funkciju preporučilo veoma uspješno vođenje Panini Modene, trostrukog uzastopnog doprvaka Evrope.

Okosnicu tima koji je u Velaskovoj eri harao Evropom i svijetom činili su: Andrea Luketa, Andrea Zorzi, Luka Kantagali, Paolo Tofoli, Andrea Gardini, Marko Brači, Andrea Đani, Paskvale Gravina, Ferdinando De Đorđi, Marko Martineli, Mikele Pazinato, Klaudio Gali, potom kasnije priključeni Samuele Papi i Andrea Sartoreti kao i, naravno, službeno najbolji odbojkaš XX vijeka, Lorenco Bernardi.

Najveći suparnik Italijanima u ovom periodu bili su Holanđani.

Ipak, dominaciju na svjetskim i evropskim prvenstvima te izdanjima Svjetske lige nijesu pratila odgovarajuća postignuća na Olimpijskim igrama. I dok je u Barseloni 1992. osvojeno razočaravajuće 5. mjesto, dotle je u Atlanti 1996. generacija fenomena, opterećena nestvarnim medijskim pritiskom, ali i sjajnim nastupom osvete žednih Holanđana, propustila veliku priliku da se domogne jedine zlatne medalje koja joj je nedostajala. Srebro je ocijenjeno kao neuspjeh, pa se Velasko povukao[3]. Isto su učinili Zorzi i Kantagali, dok će se Bernardi pojaviti na svega dva takmičenja u godinama koje su slijedile.

Novi selektor, Brazilac Bebeto, zadržao se relativno kratko - svega dvije godine - ali je u tom periodu uspio da osvoji Svjetsku ligu i, još važnije, Svjetsko prvenstvo 1998. Taj uspjeh je donekle ostao u sjenci doping skandala: nakon finalne utakmice je ustanovljeno da je Marko Brači koristio nedozvoljena sredstva. Igrač je kažnjen, ali titula nije promijenila vlasnika.[4]

Šef stručnog štaba je, potom, postao bivši reprezentativac Andrea Anastazi, koji je od čelnika federacije dobio jasan zadatak: zadržati visok nivo, ali i konačno osvojiti Olimpijske igre. Počelo je odlično: u 1999. su osvojene Svjetska liga i Evropsko prvenstvo, a bronzana medalja sa Svjetskog kupa je garantovala plasman na Olimpijske igre. Olimpijska godina je započeta osvajanjem Svjetske lige - osmim i, ispostaviće se, posljednjim naslovom italijanske reprezentacije u ovom takmičenju - pa se očekivalo da Igre u Sidneju budu kruna jedne sjajne generacije. Ipak, opet su bili „kratki“. U polufinalu ih je zaustavila SR Jugoslavija[5], pa je tako čudesna generacija fenomena sišla sa velike scene, a da ni u trećem pokušaju nije uspjela da osvoji olimpijsko zlato.

Jaku utjehu su mogli pronaći u činjenici da su, za jedanaest godina, tri puta bili svjetski (1990, 1994, 1998), četiri puta evropski prvaci (1989, 1993, 1995, 1999), osam puta osvajači Svjetske lige (1990, 1991, 1992, 1994, 1995, 1997, 1999, 2000), te po jednom pobjednici Svjetskog kupa (1995), Velikog kupa šampiona (1993), Igara dobre volje (1990), "Top 4" turnira (1994) i Super Čelendž kupa (1996). Ukupno, na 30 velikih takmičenja, osvojili su 28 medalja, od čega čak 20 zlatnih. Što se tiče uspjeha na takmičenjima manjeg značaja, pomena su vrijedne zlatna medalja na Mediteranskim igrama 1991. te srebrna (1997) i bronzana medalja (1995) na Univerzijadi. Sasvim dovoljno da ih se, uprkos tome što nikada nijesu bili olimpijski prvaci, smatra najvećim odbojkaškim timom XX vijeka.

Čuvanje evropskog i gubitak svjetskog trona (2000—2005)

uredi

Nakon sidnejskog neuspjeha, najiskusniji igrači su odlučili da okončaju svoje reprezentativne karijere (Gardini, Brači), neki su, uprkos obećavajućem početku, ispali iz kombinacija (Rozalba), a neki su pauzirali, pa se vraćali u tim (Đani, Meoni, Pipi, Gravina, Tofoli, Korsano)... Pored ranije pominjanih Papija i Sartoretija, okosnicu tima tokom ovog perioda činili su Alesandro Fei, Valerio Vermiljo, Luiđi Mastranđelo i, od 2004. godine, Alberto Čizola. Na samom početku novog ciklusa, primat u Svjetskoj ligi su preuzeli Brazilci, pa su se azuri morali zadovoljiti drugim mjestom (2001), dok su, evropskom odbojkom, kratkotrajno, zavladali Jugosloveni. Na Mediteranskim igrama u Tunisu, pod vođstvom Kim Ho Čula, osvojena je zlatna medalja.

Četvrto mjesto u Svjetskoj ligi i peto mjesto na Svjetskom prvenstvu 2002. su predstavljali neuspjeh (simbolično, u četvrtfinalu su Italijane zaustavili upravo Brazilci, budući trostruki prvaci), pa je, nakon ostavke Anastazija, upražnjeno mjesto šefa stručnog štaba, zauzeo Đan Paolo Montali.

Tokom naredne tri godine je postizao izvanredne rezultate. Dvije evropske titule (2003, 2005), drugo mjesto na Svjetskom kupu 2003, olimpijsko srebro (Atina 2004) i treće mjesto na Velikom kupu šampiona (2005) ukazivali su na mogućnost da se Italijani održe u vrhu svjetske odbojke, ali do toga, makar u smislu ostvarivanja kontinuiteta, ipak nije došlo. Posljednji ostaci generacije fenomena su, nakon atinskog finala, okončali reprezentativne karijere (Đani, Sartoreti, Tofoli; u suštini i Papi, koji će se pojaviti još samo na dva takmičenja u narednih osam godina), a mlađi igrači - sa izuzetkom osvajanja titule pred domaćom publikom na Evropskom prvenstvu 2005. godine - nijesu se pokazali kadrima da održe nivo svojih slavnih prethodnika.

Vrijeme naizmjeničnih uspona i padova (2005—2015)

uredi

Titula osvojena u Rimu (2005) posljednja je do koje se domogla italijanska reprezentacija. Loši rezultati na Svjetskom prvenstvu 2006. i Evropskom prvenstvu 2007. alarmirali su čelnike federacije, pa je na selektorsku klupu vraćen Andrea Anastazi. No, sa limitiranim igračkim kadrom, sve što je na velikim takmičenjima postigao bila su dva četvrta mjesta (na Olimpijskim igrama 2008. i Svjetskom prvenstvu 2010) te ne previše značajna zlatna medalja na Mediteranskim igrama 2009.

Anastazi se, nakon neuspješnog pokušaja da se domogne medalje na domaćem terenu (pomenuto SP 2010) povukao, a selektorsku funkciju je naslijedio Mauro Beruto, pod čijim vođstvom su osvojene: bronzana medalja na Olimpijskim igrama 2012, dvije srebrne medalje na evropskim prvenstvima (2011, 2013), dvije bronzane medalje u Svjetskoj ligi (2013, 2014) i bronzana medalja u Velikom kupu šampiona (2013). Od medalja na manje bitnim takmičenjima, pomena je vrijedno zlato na Mediteranskim igrama 2013.

Nakon povlačenja Vermilja, Mastranđela, Čizole, Feija, Černiča i Savanija, najvažniju ulogu u reprezentaciji imaju Emanuele Birareli, Dragan Travica, Ivan Zajcev, Filipo Lanca, Luka Vetori, Đulio Sabi...

Na (Svjetskom prvenstvu 2014). Italijani su zauzeli slabo 13. mjesto, što ukazuje na to da ovaj tim, iako veoma kvalitetan, ne posjeduje onu snagu, koja bi mu omogućila da, iz godine u godinu, kontinuirano postiže odlične rezultate.

Solidne partije u Svjetskoj ligi 2015. su im omogućile put na završni turnir, ali su tamo nastupiti u izmijenjenom sastavu, pošto su, nekoliko dana prije polaska, iz tima, zbog nediscipline, odstranjeni ključni igrači: Dragan Travica, Đulio Sabi, Ivan Zajcev i Luiđi Randaco.[6] Osvojeno je šesto mjesto, a Mauro Beruto je mjesto selektora ustupio svom zamjeniku Đanlorencu Blenđiniju.

Zahvaljujući dobrom rejtingu, azuri su dobili poziv za učešće na Svjetski kup, na kom su, pojačani Kubancem Osmanijem Huantorenom i povratnicima (Zajcev i Sabi),[7] osvojili drugo mjesto, čime su izborili plasman na Olimpijske igre 2016.[8]

Na Evropskom prvenstvu, čija je završnica održana u Bugarskoj, azuri su osvojili bronzanu medalju. U četvrtfinalu su eliminisali favorizovane Ruse, ali su u polufinalu doživjeli šokantan poraz od Slovenaca.

Rezultati (1947—2015)

uredi

Nastupi na najznačajnijim takmičenjima

uredi
Godina Domaćin Pozicija
1964   Tokio nije učestvovala
1968   Meksiko Siti nije učestvovala
1972   Minhen nije učestvovala
1976   Montreal 8. mjesto
1980   Moskva 9. mjesto
1984   Los Anđeles 3. mjesto
1988   Seul 9. mjesto
1992   Barselona 5. mjesto
1996   Atlanta 2. mjesto
2000   Sidnej 3. mjesto
2004   Atina 2. mjesto
2008   Peking 4. mjesto
2012   London 3. mjesto
Godina Domaćin Pozicija
1949   Čehoslovačka 8º mjesto
1952   Sovjetski Savez nije učestvovala
1956   Francuska 14º mjesto
1960   Brazil nije učestvovala
1962   Sovjetski Savez 14º mjesto
1966   Čehoslovačka 16º mjesto
1970   Bugarska 15º mjesto
1974   Meksiko 19º mjesto
1978   Italija 2º mjesto
1982   Argentina 14º mjesto
1986   Francuska 11º mjesto
1990   Brazil 1º mjesto
1994   Grčka 1º mjesto
1998   Japan 1º mjesto
2002   Argentina 5º mjesto
2006   Japan 5º mjesto
2010   Italija 4º mjesto
2014   Poljska 13º mjesto
2018   Bugarska   Italija 5º mjesto
2022   Poljska   Slovenija 1º mjesto
Godina Domaćin Pozicija
1948   Italija 3º mjesto
1950   Bugarska nije učestvovala
1951   Francuska 8º mjesto
1955   Rumunija 9º mjesto
1958   Čehoslovačka 10º mjesto
1963   Rumunija 10º mjesto
1967   Turska 8º mjesto
1971   Italija 8º mjesto
1975   Jugoslavija 10º mjesto
1977   Finska 8º mjesto
1979   Francuska 5º mjesto
1981   Bugarska 7º mjesto
1983   Istočna Njemačka 4º mjesto
1985   Holandija 6º mjesto
1987   Belgija 9º mjesto
1989   Švedska 1º mjesto
1991   Njemačka 2º mjesto
1993   Finska 1º mjesto
1995   Grčka 1º mjesto
1997   Holandija 3º mjesto
1999   Austrija 1º mjesto
2001   Češka 2º mjesto
2003   Njemačka 1º mjesto
2005   Italija /   Srbija i Crna Gora 1º mjesto
2007   Rusija 6º mjesto
2009   Turska 10º mjesto
2011   Austrija /   Češka 2º mjesto
2013   Danska /   Poljska 2º mjesto
2015   Bugarska /   Italija 3º mjesto
Godina Domaćin završnog turnira Pozicija
1990   Osaka 1º mjesto
1991   Milano 1º mjesto
1992   Đenova 1º mjesto
1993   Sao Paolo 3º mjesto
1994   Milano 1º mjesto
1995   Rio de Žaneiro 1º mjesto
1996   Roterdam 2º mjesto
1997   Moskva 1º mjesto
1998   Milano 4º mjesto
1999   Mar del Plata 1º mjesto
2000   Roterdam 1º mjesto
2001   Katovice 2º mjesto
2002   Belo Horizonte 4º mjesto
2003   Madrid 3º mjesto
2004   Rim 2º mjesto
2005   Beograd 7º mjesto
2006   Moskva 6º mjesto
2007   Katovice 9º mjesto
2008   Rio de Žaneiro 7º mjesto
2009   Beograd 7º mjesto
2010   Kordoba 6º mjesto
2011   Gdanjsk 6º mjesto
2012   Sofija 11º mjesto
2013   Mar del Plata 3º mjesto
2014   Firenca 3º mjesto
2015   Rio de Žaneiro 6º mjesto
Godina Domaćin Pozicija
1965   Poljska nije učestvovala
1969   Istočna Njemačka nije učestvovala
1977   Japan nije učestvovala
1981   Japan 7º mjesto
1985   Japan nije učestvovala
1989   Japan 2º mjesto
1991   Japan nije učestvovala
1995   Japan 1º mjesto
1999   Japan 3º mjesto
2003   Japan 2º mjesto
2007   Japan nije učestvovala
2011   Japan 4º mjesto
2015   Japan 2º mjesto
Godina Domaćin Pozicija
1993   Japan 1º mjesto
1997   Japan nije učestvovala
2001   Japan nije učestvovala
2005   Japan 3º mjesto
2009   Japan nije učestvovala
2013   Japan 3º mjesto

Nastupi na ostalim takmičenjima

uredi
Godina Domaćin Pozicija
1959   Bejrut 1º mjesto
1963   Napulj 2º mjesto
1967   Tunis nije učestvovala
1971   Izmir nije učestvovala
1975   Alžir 2º mjesto
1979   Split 4º mjesto
1983   Kazablanka 1º mjesto
1987   Latakija 3º mjesto
1991   Atina 1º mjesto
1993   Langdok-Rusijon nije učestvovala
1997   Bari 4º mjesto
2001   Tunis 1º mjesto
2005   Almerija 5º mjesto
2009   Peskara 1º mjesto
2013   Mersin 1º mjesto
Godina Domaćin Pozicija
1959   Torino -
1961   Sofija -
1963   Porto Alegre -
1965   Budimpešta -
1967   Tokio -
1970   Torino 1º mjesto
1973   Moskva -
1975   Rim Takmičenje u odbojci nije održano
1977   Sofija -
1979   Meksiko Siti -
1981   Bukurešt -
1983   Edmonton 3º mjesto
1985   Kobe 3º mjesto
1987   Zagreb 3º mjesto
1989   Duizburg Takmičenje u odbojci nije održano
1991   Šefild -
1993   Bafalo -
1995   Fukuoka 3º mjesto
1997   Katanija 2º mjesto
1999   Palma de Majorka -
2001   Peking -
2003   Daegu -
2005   Izmir 3º mjesto
2007   Bangkok -
2009   Beograd -
2011   Šendžen -
2013   Kazanj -
2015   Gvangžu -
Godina Domaćin Pozicija
2003   Olštin nije učestvovala
2004   Olštin, Ilava nije učestvovala
2005   Olštin, Ilava nije učestvovala
2006   Olštin,Ostroda 7º mjesto
2007   Olštin, Elblag, Ilava nije učestvovala
2008   Olštin nije učestvovala
2009   Lođ 2º mjesto
2010   Bidgošč nije učestvovala
2011   Katovice 1º mjesto
2012   Zjelona Gora nije učestvovala
2013   Plock nije učestvovala
2014   Krakov nije učestvovala
2015   Torunj nije učestvovala
Godina Domaćin Pozicija
1988   Japan nije učestvovala
1990   Japan 2º mjesto
1992   Japan nije učestvovala
1994   Japan 1º mjesto
Godina Domaćin Pozicija
1996   Japan 1º mjesto
Godina Domaćin Pozicija
1986   Moskva nije učestvovala
1990   Sijetl 1º mjesto

Selektori

uredi
# Igrač Od – do
1   Pjetro Bernardi 1947
2   Anđelo Kosta 1947—1949
3   Renco Del Čika 1949 – 1953
4   Ivan Trinaestić 1953 – 1966
5   Jozef Kozak 1966 – 1969
6   Odone Federconi 1969—1974[9]
7   Franko Anderlini 1974—1976
8   Adrijano Pavlika 1976—1977
9   Edvard Skorek 1978
10   Karmelo Pitera 1978—1988[10]
11   Mikelanđelo Lo Bjanko 1988
12   Hulio Velasko 1988—1996
13   Paulo Roberto de Freitaš Bebeto 1996—1998
14   Andrea Anastazi 1998—2002[11]
15   Đan Paolo Montali 2002—2007
16   Andrea Anastazi 2007—2010
17   Mauro Beruto 2010 - 2015
18   Đanlorenco Blenđini 2015 -

Rekordi

uredi

Igači sa najviše odigranih utakmica

uredi

Spisak je sačinjen 12. avgusta 2012. godine.[12]

# Igrač Od – do Utakmica
1 Andrea Đani 1988 – 2005 478
2 Andrea Gardini 1986 – 2000 418
3 Luiđi Mastranđelo 1999 – ? 363
4 Samuele Papi 1993 – 2012 361
5 Marko Brači 1988 – 2002 347
6 Paolo Tofoli 1987 – 2004 342
7 Luka Kantagali 1986 – 1996 330
= Ferdinando De Đorđi 1987 – 2002 330
= Andrea Sartoreti 1993 – 2004 330
10 Andrea Zorzi 1986 – 1998 325

Trenutni sastav

uredi

Igrači prijavljeni za nastup u Svjetskoj ligi 2015.[13]

Ime Datum rođenja Visina
(cm)
Masa
(kg)
Smeč
(cm)
Blok
(cm)
Klub
Srednji blokeri
15 Emanuele Birareli   8. februar 1981. 202 95 340 316   Trentino Volej
19 Simone Ancani 24. februar 1992. 204 100 350 330   Blu Volej Verona
1 Stefano Mengoci 6. jun 1985. 202 88 333 318   Porto Robur Kosta
11 Simone Buti 19. septembar 1983. 206 100 346 328   Sir Sejfti Peruđa
14 Mateo Pjano 24. oktobar 1990. 208 102 352 325   Modena Volej
24 Ajmone Aleti 28. jun 1985. 207 90 342 310   Kopra Pjačenca
22 Elija Bosi 15. avgust 1994. 202 91 343 320   Molfeta
Tehničari
13 Dragan Travica 28. avgust 1986. 200 94 335 320   Belogorje
8 Davide Saita 23. jun 1987. 182 92 320 300   Spejsers Tuluz Volej
5 Adrijano Paoluči 11. februar 1979. 190 84 310 290   Sir Sejfti Peruđa
6 Simone Đaneli 6. avgust 1996. 198 92 342 265   Trentino Volej
Korektori
4 Luka Vetori 26. april 1991. 200 95 345 323   Modena Volej
18 Đulio Sabi 10. avgust 1989. 201 92 352 325   Lube Banka Mačerata
2 Gabrijele Neli 4. decembar 1993. 210 100 355 320   Trentino Volej
Primači servisa
9 Ivan Zajcev 2. oktobar 1988. 202 92 355 348   Dinamo Moskva
10 Filipo Lanca 3. mart 1991. 198 98 350 330   Trentino Volej
12 Luiđi Randaco 30. april 1994. 198 92 352 255   Altotevere Čita Di Kastelo
16 Oleg Antonov 28. jul 1988. 198 88 340 310   Tur VB
23 Jakopo Boto 22. septembar 1987. 191 76 345 320   Vero Volej
25 Jakopo Masari 2. jun 1988. 185 79 328 310   Kopra Pjačenca
21 Andrea Galijani 6. januar 1988. 205 93 360 335   Vero Volej
3 Đakomo Rafaeli 7. februar 1995. 198 95 338 330   Klub Italija
Libero
20 Masimo Kolači 21. februar 1985. 180 75 324 308   Trentino Volej
7 Salvatore Rosini 13. jul 1986. 185 82 312 301   Modena Volej
17 Andrea Đovi 19. avgust 1983. 183 80 310 290   Sir Sejfti Peruđa
Stručni štab
Selektor Mauro Beruto 8. maj 1969.
Tim menadžer Stefano Šaša
1º asistent Đan Lorenco Blenđini 29. decembar 1971.
2º asistent Mirko Korsano 28. oktobar 1973.
Ljekar Pjero Beneli 12. oktobar 1955.
Fizioterapeut Davide Lama 20. oktobar 1970.

Reference

uredi

Spoljašnje veze

uredi