Milan Ješić Ibra

Milan Ješić Ibra (Donji Petrovci, kod Rume, 11. oktobar 1914 — Beograd, 16. oktobar 1986) bio je učesnik Narodnooslobodilačke borbe, pukovnik JNA, društveno-politički radnik SAP Vojvodine i SR Srbije i narodni heroj Jugoslavije.

milan ješić ibra
Milan Ješić Ibra
Lični podaci
Datum rođenja	(1914-10-11)11. oktobar 1914.
Mesto rođenja	Donji Petrovci, kod Rume, Austrougarska
Datum smrti	16. oktobar 1986.(1986-10-16) (72 god.)
Mesto smrti	Beograd, SR Srbija, SFR Jugoslavija
Profesija	vojno lice, društveno-politički radnik
Porodica
Supružnik	Katarina Ješić
Delovanje
Član KPJ od	10. maja 1942.
Učešće u ratovima	Narodnooslobodilačka borba
Služba	Jugoslovenska vojska NOV i PO Jugoslavije Jugoslovenska narodna armija 1941 — 1964.
Čin	pukovnik
Heroj
Narodni heroj od	26. septembra 1953.
Odlikovanja

Biografija

Rođen je 11. oktobra 1914. godine u selu Donjim Petrovcima, kod Rume, u seljačkoj porodici. Do 1941. godine bavio se zemljoradnjom.

Kapitulacija Kraljevine Jugoslavije zatekla ga je kao rezervnog podnarednika. Nemci su ga zarobili i zatvorili u logor na Banjici. Međutim, ubrzo je uspeo da pobegne. Vratio se u rodno selo, gde je uspostavio vezu sa drugovima koji su već radili na organizaciji ustanka. U novembru 1941. položio je partizansku zakletvu, u kući predratnog komuniste Save Oparušića Brice. Radio je ilegalno i mobilisao mase za pristupanje Narodnooslobodilačkom pokretu (NOP).

Krajem marta 1942. izbegao je nemačku mobilizaciju za odlazak na rad u Nemačku. Politički je pripremio grupu svojih meštana i dao im vezu za odlazak u partizanske jedinice na Fruškoj gori.

Zbog stalnih potera neprijatelja, bio je prinuđen da napusti ilegalni rad i 27. marta 1942. postao je borac Fruškogorskog partizanskog odreda. Aktivno je učestvovao u svim akcijama koje je Odred vodio protiv okupatora. U Komunističku partiju Jugoslavije (KPJ) je primljen 10. maja 1942. godine. Ubrzo je postao komandir voda u Četvrtoj četi Prvog sremskog odreda.

Dvanaestog jula 1942. sa trinaestoricom boraca, po zadatku KPJ, otišao je u južni deo Srema, u Posavinu, gde je radio na organizaciji partizanskih grupa, koje su vršile sabotaže na žitnim poljima. Kada je 31. jula 1942. formiran Posavski odred, Ibro je ušao u njegov sastav, gde je 21. oktobra 1942. postao komandir čete. Odred je u jesen 1942, kao poseban bataljon, ušao u sastav Šeste istočnobosanske udarne brigade i prebačen je u Bosnu. Istakao se u svim akcijama koje je brigada vodila protiv okupatora i domaćih kvislinga, i kao borac i kao rukovodilac.

Od februara do septembra 1943. godine, bio je na dužnostima komandira čete i komandanta bataljona u Drugoj vojvođanskoj brigadi, a od septembra 1943. do jula 1944. bio je zamenik i vršilac dužnosti komandanta Prve vojvođanske brigade. Istakao se u borbama protiv neprijatelja kod Orahovice, Čačinaca, Slavonskog Šamca, kod Srebrenice, Vlasenice, na Majevici, Semberiji i u Sremu.

U julu 1944. postavljen je za komandanta Sedme vojvođanske udarne brigade, na kojoj dužnosti je ostao do kraja rata. Brigada se pod njegovom komandom istakla u borbama protiv Nemaca kod Iloka i pri forsiranju Dunava kod Batine. U martu 1945. godine brigada je učestvovala u Bolmanskoj bici.

Za uspehe u borbama brigada je, s Ibrom na čelu, pohvaljena 1. decembra 1944. od Vrhovnog komandanta Josipa Broza Tita. Brigada je u završnim operacijama za oslobođenje Jugoslavije, sa drugim jedinicama Jugoslovenske armije (JA), na austrijsko-jugoslovenskoj granici presekla odstupnicu neprijatelju, sprečila mu nekažnjeno izvlačenje i omogućila zarobljavanje jakih neprijateljskih snaga. Nakon Ješićevog pismenog raporta 15. maja 1945. godine da na teritoriji Jugoslavije više nema neprijateljske vojske, komandant Treće armije JA Kosta Nađ je izvestio Josipa Broza Tita da je rat u Jugoslaviji završen. Iz rata je izašao sa činom majora.

Posleratni period

Posle rata, ostao je u Jugoslovenskoj narodnoj armiji (JNA), gde je bio komandant puka i brigade, a zatim je radio u vojno-teritorijalnim organima. Završio je Višu vojnu akademiju JNA. Penzionisan je 1964. godine u činu pukovnika JNA.

Bio je aktivan i u društveno-političkim organizacijama. Bio je predsednik Pokrajinskog odbora rezervnih vojnih starešina Vojvodine, poslanik Pokrajinske skupštine Vojvodine, član Pokrajinskog odbora i Predsedništva SUBNOR-a SAP Vojvodine, član Komisije Saveznog odbora SUBNOR-a, delegat Koordinacionog odbora za rad na narodnoj odbrani Konferencije SSRN Vojvodine i drugo.

Grob Milana Ješića Ibre, Aleja narodnih heroja i istaknutih revolucionara, Novi Sad

U braku sa suprugom Katarinom—Katom Ješić (1914—1996) imao je dvoje dece i četvoro unučadi.

Umro je 16. oktobra 1986. godine u Beogradu. Sahranjen je u Aleji narodnih heroja i istaknutih revolucionara na novosadskom Gradskom groblju.

Odlikovanja

Nosilac je Partizanske spomenice 1941. i drugih jugoslovenskih odlikovanja, među kojima su — Orden Republike sa zlatnim vencem, Orden partizanske zvezde sa srebrnim vencem, Orden zasluga za narod sa srebrnim zracima, Orden bratstva i jedinstva sa srebrnim vencem, Orden za vojne zasluge sa zlatnim mačevima i Orden za hrabrost. Nosila je i inostranih odlikovanja, među kojima je i bugarski Orden za hrabrost četvrtog reda. Ordenom narodnog heroja odlikovan je 26. septembra 1953. godine.

Literatura

• Jugoslovenski savremenici: ko je ko u Jugoslaviji. „Sedma sila“, Beograd 1957. godina.
• Narodni heroji Jugoslavije. Ljubljana — Beograd — Titograd: Partizanska knjiga — Narodna knjiga — Pobjeda. 1982. 
• Srpski biografski rečnik (knjiga četvrta). „Matica srpska“, Novi Sad 2009. godina.