Srećko Reić

Srećko Reić — Petica (Split, 8. januar 1914 — Split, 26. oktobar 1987) bio je učesnik Narodnooslobodilačke borbe, pukovnik JNA, društveno-politički radnik SR Hrvatske i narodni heroj Jugoslavije.

srećko reić
Srećko Reić Petica
Lični podaci
Datum rođenja	(1914-01-08)8. januar 1914.
Mesto rođenja	Split, Austrougarska
Datum smrti	26. oktobar 1987.(1987-10-26) (73 god.)
Mesto smrti	Split, SR Hrvatska, SFR Jugoslavija
Profesija	vojno lice, društveno-politički radnik
Delovanje
Član KPJ od	1933.
Učešće u ratovima	Narodnooslobodilačka borba
Služba	NOV i PO Jugoslavije Jugoslovenska narodna armija
Čin	pukovnik
Heroj
Narodni heroj od	24. jula 1953.
Odlikovanja	jugoslovenska odlikovanja: sovjetska odlikovanja: Orden otadžbinskog rata drugog stepena

Biografija

Rođen je 8. januara 1914. godine u Splitu, u siromašnoj seljačkoj porodici. Izučio je zidarski zanat. Tada je počeo da bude aktivan u sindikalnom pokretu i u radničkim kulturno-umetničkim i sportskim društvima. Član Komunističke partije Jugoslavije (KPJ) postao je 1933. godine. U periodu od 1930. do 1941. godine, bio je jedan od organizatora demonstracija u Splitu. Zbog tih ga je aktivnosti policija hapsila više puta.

Kada je u Španiji 1937. godine počeo građanski rat, Srećko je krenuo sa grupom Jugoslovena koji su pošli u odbranu Republike, ali je na polasku bio uhvaćen i ponovno zatvoren.

Narodnooslobodilačka borba

Posle fašističke okupacije Jugoslavije 1941. godine, radio je kao ilegalni politički radnik. Kod njega je bio centar za prikupljanje oružja i rasturanje ilegalnog materijala. Kada je februara 1942. godine, bila formirana Mosorska partizanska četa, bio je postavljen za zamenika komandira. Neprijatelj je ubrzo pokrenuo napad na četu, pa je njena komanda donela odluku, protivnu naredbama nadređenih, da se četa raspusti. Reić je odbio da posluša ovo naređenje, te je ostao s grupom boraca na položaju. Krajem aprila, četa je ponovno bila obnovljena, a Reić njen novi komandir. Četa se zatim borila na Dinari protiv italijanskih okupacionih snaga.

Kada je 22. juna 1942. godine formiran Udarni bataljon „Tadija Anušić“, Srećko je postao njegov komandant. Ovaj bataljon je, pod njegovom komandom, kod Vagnja sprečio prodiranje italijanskih snaga iz Dalmacije za Livno. Početkom septembra, njegov bataljon je ušao u sastav Prve dalmatinske brigade. Prilikom zauzimanja Jajca od strane NOVJ, novembra 1942. godine, Srećko i njegovi borci uspeli su da zauzmu najjače utvrđenje, Ćusinu. Za uspešno izvršenje zadatka u ovoj borbi, njegovu brigadu je pohvalio Vrhovni komandant Josip Broz Tito.

U Četvrtoj neprijateljskoj ofanzivi 1943, prilikom osvajanja Prozora, Reićev bataljon je tri dana sprečavao nemačke snage da se probiju od Bugojna. Bataljon je posle toga prvi ušao u Prozor. I za ovaj je uspeh brigadu pohvalio lično Vrhovni komandant. Bataljon je nadalje učestvovao u borbama na Jablanici prilikom prelaska Neretve, na Prenju, kod Nevesinja, na Pivi, Zelengori i Sutjesci.

Bataljon je ostao odsečen na Jahorini, pa je bio prinuđen da se probije u Hercegovinu i priključi Desetoj hercegovačkoj brigadi, gde je učestvovao u borbama sve do marta 1944. godine. Tada je bataljon ušao u sastav Druge dalmatinske brigade. Srećko je potom bio postavljen za komandanta Jedanaeste hercegovačke brigade. Učestvovao je u borbama za oslobođenje Gacka, Bileće i Nevesinja.

U avgustu 1944. godine, bio je upućen u Dalmaciju i postavljen za prvog komandanta novoformirane Pete hrvatske brigade narodne odbrane. Posle oslobođenja Dalmacije, krajem iste godine, učestvovao u uništavanju i zarobljavanju zaostalih grupa neprijatelja i njihovih saradnika. Ubrzo je postao zamenik komandanta Prve hrvatske divizije narodne odbrane, koja je bila u sastavu Korpusa narodne odbrane Jugoslavije (KNOJ).

Posleratni period

U posleratnom periodu, vršio je mnoge odgovorne dužnosti u Jugoslovenskoj narodnoj armiji (JNA). Bio je penzionisan u činu pukovnika JNA.

I posle penzionisanja, bio je aktivan društveno-politički radnik. Bio je, među ostalim, član Oblasnog komiteta SK Hrvatske za Dalmaciju, odbornik Skupštine opštine Split i funkcioner u mnogim sportskim organizacijama.

Umro je 26. oktobra 1987. godine u Splitu.

Nosilac je Partizanske spomenice 1941. i drugih jugoslovenskih odlikovanja, među kojima su — Orden Republike sa zlatnim vencem, Orden rada sa crvenom zastavom, Orden partizanske zvezde sa srebrnim vencem, Ordena zasluga za narod sa srebrnim zracima, Ordena bratstva i jedinstva sa srebrnim vencem, Orden za hrabrost, Orden za vojne zasluge sa zlatnim mačevima i Orden partizanske zvezde sa puškama. Ordenom narodnog heroja odlikovan je 24. jula 1953. godine. Takođe je odlikovan i sovjetskim Ordenom Otadžbinskog rata drugog reda.

Literatura

• Jugoslovenski savremenici: ko je ko u Jugoslaviji. „Sedma sila“, Beograd 1957. godina.
• Vojna enciklopedija (knjiga osma). Beograd 1974. godina.
• Narodni heroji Jugoslavije. Ljubljana — Beograd — Titograd: Partizanska knjiga — Narodna knjiga — Pobjeda. 1982. 

Spoljašnje veze

• Biografija na portalu Ratna hronika Splita 1941—1945