Radojica Nenezić

Radojica Nenezić (Broćanac, kod Nikšića, 23. septembar 1921 — Beograd, 13. januar 1995), učesnik Narodnooslobodilačke borbe, general-pukovnik JNA i narodni heroj Jugoslavije.

radojica nenezić
Radojica Nenezić
Lični podaci
Datum rođenja	(1921-09-23)23. septembar 1921.
Mesto rođenja	Broćanac, kod Nikšića, Kraljevina SHS
Datum smrti	13. januar 1995.(1995-01-13) (73 god.)
Mesto smrti	Beograd, Srbija, SR Jugoslavija
Profesija	vojno lice
Delovanje
Član KPJ od	1940.
Učešće u ratovima	Narodnooslobodilačka borba
Služba	NOV i PO Jugoslavije Jugoslovenska narodna armija 1941 — 1981.
Čin	general-pukovnik
Heroj
Narodni heroj od	20. decembra 1951.
Odlikovanja

Biografija

Rođen je 23. septembra 1921. godine u selu Broćanac, kod Nikšića. Roditelji su mu bili kolonisti, koji su iselili iz Crne Gore i naselili u okolini Vukovara. Osnovnu školu završio je u selu Markušici, a četiri razreda gimnazije u Osijeku. Pošto je rano ostao bez roditelja, morao je da prekine školovanje i da se vrati u selo Adu, u Slavoniji, da izdržava mladu braću i sestre. U selu se, kao mladić, bavio zemljoradnjom, a uspostavio je vezu s komunistima, pa je juna 1938. godine primljen u Savez komunističke omladine Jugoslavije (SKOJ). Već aprila 1939. godine, bio je izabran za člana Okružnog komiteta SKOJ-a u Osijeku. Bio je učesnik na dva zemaljska savetovanja SKOJ-a u ime Sekretarijata OK SKOJ-a za Osijek. Za člana Komunističke partije Jugoslavije (KPJ) primljen je 1940. godine.

Narodnooslobodilačka borba

Posle okupacije Kraljevine Jugoslavije i stvaranja Nezavisne Države Hrvatske 1941, proterale su ga ustaške vlasti u Mačvu. Na tom području, u Klenju i Bogatiću, povezao se s članovima OK KPJ za Šabac i Podrinje i učestvovao u pripremama i dizanju oružanog ustanka. Posle formiranja Podrinjskog odreda, postao je njegov borac, politički komesar desetine, desetar, politički komesar voda i vodnik. Učestvovao je u borbama protiv neprijatelja u toku nemačke operacije u zapadnoj Srbiji (Prva neprijateljska ofanziva), i u tom periodu sa svojom desetinom izvodio akcije u pozadini neprijatelja.

Posle povlačenja Podrinjskog odreda do Užica i povratka njegovih delova u Mačvu, 15. decembra 1941. godine bio je postavljen za političkog komesara 1. čete 1. pocerskog bataljona Podrinjskog odreda, funkcija koju je obavljao do marta 1942. godine. Tada je napustio Podrinje i s delovima Podrinjskog i Valjevskog odreda prebacio se u Bosnu, gde je u Foči ušao u sastav Prateće čete Vrhovnog štaba NOVJ. U Glamoču je, septembra 1942. godine, doneta odluka da se Nenezić prebaci u Slavoniju, gde je bio postavljen za komandanta bataljona u 1. psunjskom odredu. S ovim bataljonom se istakao svojom hrabrošću u jurišu na ustaško uporište u selu Španovici. Već 11. oktobra 1942. godine bio je postavljen za zamenika komandanta 1. slavonske brigade, a krajem iste godine vršio je dužnost komandanta te brigade. Kada je formirana 17. hrvatska udarna brigada, 26. decembra 1942. godine, bio je postavljen za njenog komandanta. Komandujući 17. brigadom, postigao je niz uspeha već u januaru 1943. godine, u napadu na selo Rajić i delove železničke pruge Zagreb–Beograd. Naročitog uspeha s ovom brigadom imao je u izvršavanju naređenja Vrhovnog komandanta od 7. februara 1943, da se pojačaju napadi na neprijateljska uporišta, kako bi se oslabio njegov pritisak na oslobođenu teritoriju (u toku je bila Četvrta neprijateljska ofanziva, odnosno bitka na Neretvi). Izvršavajući to naređenje, 17. brigada je sa svojim komandantom Nenezićem izvojevala niz pobeda nad ustaško-domobranskim snagama, ističući se naročito u napadu na Pakrac, Viroviticu, Veliku Pisanicu, Garešnicu, Malu Trnoviticu i Pavlovac. U izveštaju komandanta 4. divizije piše da se 17. brigada, pod komandom Nenezića, naročito istakla u borbama protiv neprijatelja na području Slavonije, Moslavine i Bilogore. Isto tako je, u toku okupatorsko-kvislinške operacije „Braun” u Slavoniji, 17. brigada imala niz uspeha, a naročito u borbi kod Kamenskih Šušnjara, i u maju 1943, u napadu na Voćin. Njeni uspesi, s komandantom Nenezićem na čelu, protezali su se i na područja van Slavonije, sve do Marije Bistrice i zauzimanja Zlatara (u severozapadnoj Hrvatskoj).

Zbog svojih uspeha u komandovanju, naređenjem Prvog slavonskog korpusa od 17. maja 1943. Nenezić je postavljen za zamenika komandanta 10. divizije, a zatim 28. udarne divizije. S ovom divizijom imao je niz uspeha, a naročito u napadu na Kutjevo. U oktobru 1943. postavljen je za načelnika Štaba Šestog korpusa NOVJ; na tom položaju se istakao u organizaciji uništenja uporišta Čaglina, Pakraca i Kule. Zatim je, naređenjem Glavnog štaba NOV i PO Hrvatske, 29. februara 1944. postavljen za komandanta 28. udarne divizije NOVJ. S tom divizijom istakao se u napadima na neprijateljske kolone na komunikaciji Daruvar–Virovitica, u proterivanju neprijatelja iz uporišta Velikih Bastaja i Đulaveca, i drugi put u predelu severozapadne Hrvatske u napadu na Čazmu. 28. udarna divizija NOVJ je pod komandom Nenezića učestvovala u nizu pobeda u borbama sa snagama Vermahta za oslobođenje Srbije, grada Beograda i njegove železničke stanice, od Obrenovca preko Bijeljine, Doboja i Motajice, sve do Bosanske i Hrvatske Kostajnice, Petrinje i, konačno, do oslobođenja Zagreba, 9. maja 1945. godine. U toku rata bio je jednom teško ranjen.

Posleratni period

Posle oslobođenja je nastavio profesionalnu vojnu karijeru u Jugoslovenskoj narodnoj armiji (JNA). Završio je Vojnu akademiju „Frunze“ u Sovjetskom Savezu i Kurs operativne taktike JNA. Nalazio se na dužnostima — komandanta korpusa i armije, komandanta Vojnog područja, načelnika uprave u Generalštabu JNA, predsednika Stalne ispitne komisije Saveznog sekretarijata za narodnu odbranu (SSNO) i dr. Penzionisan je 1981. godine u činu general-pukovnika JNA.

U vreme raspada SFRJ, početkom 1990-ih godina bio je veoma politički aktivan u radu partije Savez komunista — Pokret za Jugoslaviju (SK–PJ), koju su predvodili generali JNA.

Preminuo je 13. januara 1995. godine u Beogradu.

Nosilac je Partizanske spomenice 1941. i drugih jugoslovenskih odlikovanja, među kojima su — Orden ratne zastave, Orden partizanske zvezde sa zlatnim vencem, Orden zasluga za narod sa zlatnom zvezdom, Orden bratstva i jedinstva sa zlatnim vencem, Orden za vojne zasluge sa velikom zvezdom i Orden za hrabrost. Ordenom narodnog heroja odlikovan je 20. decembra 1951. godine.

Literatura

• Vojna enciklopedija. Beograd. 1973. 
• Narodni heroji Jugoslavije. Ljubljana — Beograd — Titograd: Partizanska knjiga — Narodna knjiga — Pobjeda. 1982.