Википедија

Svjetsko drumsko prvenstvo UCI 2018 — Drumska trka za muškarce

Drumska trka za muškarce na Svjetskom drumskom prvenstvu 2018. održana je 30. septembra u austrijskom Inzbruku. To je bilo 85 izdanje drumske trke za muškarce u okviru Svjetskog drumskog prvenstva, treće u Austriji, a prvo u Inzbuku.

Svjetsko drumsko prvenstvo UCI — Drumska trka za muškarce
Trka 12. od 12. na Svjetskom drumskom prvenstvu UCI 2018.
Podijum
Podijum
Informacije o trci
Datumi30. septembar 2018. (2018-09-30).
Etape1
Distancakm
Pobjedničko vrijeme6 č 46 m 41 s
Pobjednici
   Zlato  Alehandro Valverde (ŠPA)
   Srebro  Romen Barde (FRA)
   Bronza  Majkl Vuds (KAN)
← 2017
2019 →

Ruta je bila kraća u odnosu na prvenstvo 2017. ali je bila sa dosta uspona, od kojih je najteži vožen u samim finišu — Hetinger Hel, sa maksimalnim nagibom od 28%. Branilac titule bio je trostruki uzastopni prvak Peter Sagan.[1]

Zlatnu medalju osvojio je Španac Alehandro Valverde, nakon šest osvojenih medalja i 15 godina nakon osvajanja prve medalje; prvu zlatnu medalju osvojio je u sprintu četvorice vozača koji su stigli na cilj zajedno,[2] postavši drugi najstariji pobjednik Svjetskog prvenstva, sa 38 godina.[3] Na najtežim sekcijama poslednjeg uspona Hetinger Hela, Valverde, Romen Barde i Majkl vuds odvojili su se ispred svih, dok ih je na spustu dostigao Tom Dimulen, ali nije imao snage da sprinta za medalju, završivši četvrti, dok je Barde osvojio srebrnu, a Vuds bronzanu medalju.[4]

Valverdeova pobjeda bila je prva za Španiju nakon 2004. godine, kada je Oskar Freire u Veroni osvojio svoju treću titulu prvaka svijeta.[5] Francuska i Kanada su takođe prekinuli dug period bez medalje; za Francusku poslednju medalju prije Bardea osvojio je Antoni Žeslen, bronzu u Madridu 2005, gdje je Valverde osvojio srebrnu medalju,[6] dok je poslednji kanadski osvajač medalje prije Vudsa bio Stiv Bauer, koji je na prvenstvu 1984. u Barseloni osvojio bronzanu medalju.[7]

Trku je završilo 76 vozača od njih 188, a među onima koji nisu završili bio je i Peter Sagan.

Ruta uredi

 
Ruta trke.

Trka je startovala sa glavnog trga u Kufstejnu, nakon čega se išlo jugozapadno ka Inzbruku. Prvi dio rute vožen je po prilično ravnom terenu, sa izuzetkom 5 km dugog uspona između Fricensa i Gadenvalda, koji je vožen na ekipnom hronometru nekoliko dana prije drumske trke, sa prosječnim nagibom 7,1%, dok je maksimalni nagib bio 14%.[8] Nakon 84,7 km do Inzbruka, voženo je šest krugova dužine 23,8 km u gradu. Kružna staza krenula je iz centra grada, išlo se pored tržnog centra, bazena Tivoli i fudbalskog stadiona Tivoli, na kojem svoje utakmice igra fudbalski klub Vaker Inzbruk, nakon čega se išlo do zamka Ambras.[9] Na tom dijelu je počinjao uspon, ukupne dužine 7,9 km, kroz sela Aldrans i Lans; prosječni nagib iznosio je 5,9%, dok je maksimalni nagib bio 10% na pojedinim dionicama.[10] Nakon kraćeg dijela po ravnom, slijedio je spust od Igla nazad do Inzbruka.

Nakon poslednjeg kruga, ruta se vratila u Inzbruk nakon čega se nije išlo desno kao u prethodnim krugovima, već lijevo preko uspona Hetiger Hel, koji je bio dug 3,2 km, sa prosječnim usponom 11,5%, dok je maksimalni uspon iznosio 28% na pojedinim dionicama.[10] Nakon prelaska preko uspona, slijedio je spust kroz Hingerburg do prvobitnog kruga, odakle je ostalo još 3,5 km do cilja. Trka je sadržala ukupno 4,681 metara uspona.[11]

Favoriti uredi

 
Trostruki uzastopni svjetski šampion, Peter Sagan, tokom trke, prije nego što je odustao.

Prije početka trke, prvi favorit bio je Francuz Žilijen Alafilip, koji je tokom sezone ostvario dvije etapne pobjede na Tur de Fransu, gdje je osvojio i brdsku klasifikaciju, klasik San Sebastijan, Tur of Britejn i Tur of Slovakija trke, kao i Fleš Valon početkom sezone.[12] Pored Alafilipa, Francuska je u timu imala i Romena Bardea i Tiba Pinoa,[13] koji su tokom prethodnih sezona ostvarivali uspjehe na grand tur trkama, dok je Pino ranije tokom mjeseca ostvario dvije etapne pobjede na Vuelta a Espanji.[12] Britanski tim bio je izgrađen oko braće blizanaca Jejts, Sajmona i Adama, a lider je bio Sajmon, koji je ranije tokom septembra osvojio Vueltu.[14]

Španski tim predvodio je Alehandro Valverde, koji je na drumskoj trci na Svjetskom prvenstvu prvu medalju osvojio 2003. godine,[15] nakon čega je osvojio ukupno šest medalja, ali nijednom zlatnu.[16] Valverde je prvenstvo 2017. propustio zbog povrede na hronometru tokom prve etape Tur de Fransa 2017. kada mu je bio ugrožen i nastavak karijere.[17] Valverde je prije Svjetskog prvenstva ostvario dvije etapne pobjede na Vuelti i bio je u borbi za osvajanje trke do pretposljednje etape.[18] Italijanski tim predvodili su Vinčenco Nibali i Đani Moskon,[19] dok je Fabio Aru otpao iz tima.[20] Nibali se oporavljao nakon povrede na Tur de Fransu 2018. pa su veće šanse davane Moskonu, koji je prije Svjetskog prvenstva osvojio trke Kopa Agostini i Điro dela Toskana.[21]

 
Osvajač srebrne medalje, Majkl Vuds, nakon trke.

Iako profil nije bio najpovoljniji za njega, Peter Sagan je takođe bio jedan od favorita, nakon što je Svjetsko prvenstvo osvajao prethodne tri godine.[22] U kolumbijskom timu bili su vozači koji su se borili za generalni plasman na grand tur trkama — Nairo Kintana, Migel Anhel Lopez, Rigoberto Uran i Serhio Enao, a tu je bio i Viner Anakona; u tim nisu uvršćeni Esteban Čavez i Egan Bernal.[23] Holandiju je predvodio Tom Dimulen, koji je četiri dana ranije osvojio srebrnu medalju u vožnji na hronometar u okviru Svjetskog prvenstva, gdje je poražen od Roana Denisa.[24] Pored Dimulena, u timu su bili grand tur vozači Stiven Krojsvajk, Vilko Kelderman i Bauke Molema, kao i Vaut Puls. Jedan od favorita bio je i Primož Roglič, koji je ranije tokom sezone završio Tur de Frans na četvrtom mjestu.[12] Portugal je kao favorit iz sjenke predvodio Rui Kosta, svjetski šampion iz 2013. godine,[25] dok je svjetski šampion iz 2014. godine — Mihal Kvjatkovski, predvodio Poljsku, kao jedan od favorita za pobjedu.[26] Četvoročlani tim Kanade predvodio je Majkl Vuds, koji je imao uspješnu sezonu, uključujući i etapnu pobjedu na Vuelta a Espanji.[27]

Kvalifikacije uredi

Kvalifikacije za drumsku vožnju za muškarce na Svjetskom prvenstvu 2018. bile su podijeljene u tri nivoa:

  • 1. Kvalifikacije kroz UCI rangiranje država, zaključno sa 12. avgustom 2018:[28]
    • a. Države koje su zauzimale pozicije od 1 do 10 mogle su da povedu 8 vozača;[28]
    • b. Države koje su zauzimale pozicije od 11 do 20 mogle su da povedu 6 vozača;[28]
    • v. Države koje su zauzimale pozicije od 21 do 30 mogle su da povedu 4 vozača;[28]
    • g. Države koje su zauzimale pozicije od 31 do 50 mogle su da povedu 1 vozača.[28]
  • 2. Kvalifikacije kroz UCI rangiranje vozača, zaključno sa 12. avgustom 2018:[28]
    • Biciklisti koji su se u UCI svjetskom rangiranju nalazili na pozicijama od 1 do 200 i nisu se kvalifikovali kroz UCI rangiranje država, imali su pravo da učestvuju na Svjetskom prvenstvu; svaka država je mogla da povede jednog vozača iz prvih 200.[28]
  • 3. Aktuelni prvaci:
    • Aktuelni svjetski, olimpijski i kontinentalni prvaci mogli su da učestvuju na prvom Svjetskom prvenstvu nakon osvajanja titule, kao dodatna mjesta u svojim državama i nisu mogli da se zamijene sa drugim vozačem.[28]

UCI svjetsko rangiranje uredi

Kriterijum Rang Broj vozača Države
Maksimalno učesnika Startovalo
UCI svjetski renking po državama 1–10 13 8
11–20 9 6
21–30 7 4
31–50 2 1
UCI svjetski renking individualno
(ako se nije već kvalifikovao) 		1–200 N/D

Kontinentalni prvaci uredi

Kontinentalni prvaci su mogli da učestvuju na prvom Svjetskom prvenstvu nakon osvajanja titule, kao dodatna mjesta u svojim državama.[28]

Prvenstvo Vozač Napomena
Aktuelni svjetski šampion   Peter Sagan (SVK)[29] Učestvovali su
Afrički šampion   Amanuel Gebresgabijer (ERI)[30]
Evropski šampion   Mateo Trentin (ITA)[31] Nisu učestvovali
Šampion Pan-Amerike   Huan Sebastijan Molano (KOL)[32]
Šampion Okeanije   Kris Harper (AUS)[33]
Šampion Azije   Jusif Mirza (UAE)[34]

Države učesnice uredi

Na prvenstvu je učestvovalo 188 biciklista iz 44 države.[35]

Pregled trke uredi

 
Alehandro Valverde i Žilijen Alafilip u toku trke.

Prvenstvo je bilo jedno od najtežih, zbog toga što su voženi brojni usponi. Ukupne dužine od 258 km, od Kufstejna do Inzbruka, sa 4,670 m vertikalnog penjanja, bilo je deseto najstrmije prvenstvo u istoriji.[36] Napadi su krenuli čim je označen početak trke, ali je bilo potrebno 10 km da bi se odvojila grupa vozača. Kanada, Švedska i Danska poslale su vozače u bijeg, nakon čega su se pridružili i drugi vozači i formirali grupu od 11 vozača. U bijegu su bili Rajan Mulen i Konor Dan iz Irske, Kasper Asgren iz Danske, Tobijas Ludvigson iz Švedske, Robert Briton iz Kanade, Danil Fominjik iz Kazahstana, Karel Hink iz Finske, Vegard Stejk Lengren iz Norveške, Žak Janse van Rejnzburg iz Južnoafričke republike, Loran Didije iz Luksemburga i Ilja Koševoj iz Bjelorusije.[37] Bjegunci su brzo stekli veliku prednost i na 200 km do cilja imali su 20 minuta prednosti. Brtitanac Ijan Stanard radio je na čelu glavne grupe, dok su Slovenci, Austrijanci i Francuzi takođe doprinosili potjeri; na 100 km do cilja prednost je prepolovljena i iznosila je 10 minuta.[37]

Uprkos mirnoj vožnji glavne grupe, veliki broj vozača nije mogao da prati tempo zbog prirode rute i oba Irca iz bijega — Konor Dan i Rajan Mulen, otpali su na četvrtom usponu na Igl. Na istom usponu, na 92 km do cilja, trostruki uzastopni svjetski šampion — Peter Sagan otpao je od glavne grupe mašući kameri i ubrzo je napustio trku.[37] Na 60 km do cilja, Primož Roglič je pao, dok je glavna grupa ubrzala i u bijegu su ostala samo četvorica vozača, sa prednošću od pet minuta; Roglič je uspio da se vrati u glavnu grupu u poslednjem krugu.[37] Žak Janse van Rejnzburg, Briton, Asgren i Lengren su ostali u bijegu, dok su glavnu grupu predvodili Britanac Teo Gejgan Hart i Španac Honatan Kastrovijeho.[37] Olimpijski šampion — Greg van Avermat, napao je prvi vrhu kratkog uspona, na 54 km do cilja, što su pratili Damijano Karuzo i Omar Fraile; njih trojica stekli su prednost od 30 sekundi, dok su glavnu grupu predvodili Njemci i Holanđani.[37]

 
Alehandro Valverde, slavi nakon pobjede u sprintu.

Grupa sa Van Avermatom dostignuta je na poslednjem usponu do Igla, ali je jak tempo glavne grupe uticao na to da brojni favoriti otpadnu. Britanac Sajmon Jejts, Irac Danijel Martin, Holanđanin Vaut Puls i Poljak Mihal Kvjatkovski su otpali od glavne grupe.[37] U bijegu su ostali samo Kasper Asgren i Vegard Lengren, sa prednošću od dva minuta i 40 sekundi na 35 km do cilja. Ulazeći u poslednji krug, Italijani su preuzeli čelo glavne grupe i prednost bjegunaca je brzo opadala, a dostignuti su na 20 km do cilja.[37] Nakon uspona uslijedio je spust, a nakon šest krugova i sedam uspona na Igl, vožen je poslednji uspon — Hetinger Hel. Uspon je bio dug 3,2 km, sa prosječnim nagibom 11,8%, dok je maksimalni nagib iznosio 28%; cilj uspona bio je na 8 km do cilja, nakon čega je slijedio 5 km dug spust i 3 km po ravnom do cilja.[37] Britanac Piter Keno napao je na poslenjem usponu na Igl, pratio ga je Danac Mihael Valgren. Keno je ubrzo ostao bez snage i dostignut je, dok je Valgren stekao 30 sekundi prednosti. Na 10 km do cilja, u glavnoj grupi je bilo oko 25 vozača, među kojima su bili i favoriti.

Na početku uspona na Hetinger Hel, brojni vozači su otpali, a u glavnoj grupi su ostali Francuzi — Alafilip, Barde i Tibo Pino, Španac Valverde i Italijan Đani Moskon.[37] Ubrzo su Alafilip i Pino otpali od grupe, dok se Majkl Vuds vratio u tročlanu grupu naprijed. Sledeći je otpao Đani Moskon, a Barde, Valverde i Vuds su dostigli Valgrena prije vrha uspona.[37] Trio je zajedno prešao uspon i nastavili su borbu na spustu, dok se iza Tom Dimulen približavao. Dimulen ih je dostigao na 2 km do cilja, napao je, ali nije imao snage i brzo je dostignut.[37] U pripremanju za sprint, Valverde je predvodio grupu u poslednjih nekoliko stotina metara i u sprintu je pobijedio i osvojio Svjetsko prvenstvo po prvi put.[38] Srebrnu medalju osvojio je Barde, koji je tako donio Francuskoj prvu medalju nakon 2005. godine,[39] dok je bronzanu medalju osvojio Vuds, koji je donio Kanadi prvu medalju nakon 1984. godine.[40] Tom Dimulen nije imao snage da sprinta i završio je na četvrtom mjestu. Na petom mjestu završio je Đani Moskon, 13 sekundi iza, smanjivši na spustu prednost četvorice vozača ispred.[41] Na šestom mjestu završio je Čeh Roman Krojciger, na sedmom Mihael Valgren, a na osmom Žilijen Alafilip, koji je bio jedan od najvećih favorita prije početka; u istom vremenu sa njima trojicom završili su i Pino, Rui Kosta i Jon Izagire.[42]

Rezultati uredi

Od 188 učesnika, njih 76 je završilo trku.[43]

Nisu završili uredi

Od ukupno 188 vozača, njih 112 nije završilo trku.[43]

Vidi još uredi

Reference uredi

  1. ^ „Peter Sagan: Slovak wins record third successive world title in Norway”. BBC Sport. BBC. 24. 9. 2017. Pristupljeno 1. 12. 2018. 
  2. ^ Pender, Kieran (30. 9. 2018). „Evergreen Alejandro Valverde triumphs in World Road Championships”. The Guardian. Guardian Media Group. Pristupljeno 1. 12. 2018. 
  3. ^ Fotheringham, Alasdair (1. 10. 2018). „Valverde's Worlds win was anything but a surprise, says coach”. cyclingnews.com. Immediate Media Company. Pristupljeno 1. 12. 2018. 
  4. ^ Ostanek, Daniel (30. 9. 2018). „Valverde crowned World Champion in Innsbruck”. cyclingnews.com. Immediate Media Company. Pristupljeno 1. 12. 2018. 
  5. ^ Llamas, Fernando (30. 9. 2018). „¡Grandísimo Alejandro Valverde, oro mundial con una exhibición de España!”. marca.com (na jeziku: španski). Unidad Editorial. Pristupljeno 1. 12. 2018. 
  6. ^ Ezvan, Jean-Julien (30. 9. 2018). „Mondiaux d'Innsbrück : Valverde sacré, Bardet en argent”. Le Figaro (na jeziku: francuski). Dassault Group. Pristupljeno 1. 12. 2018. 
  7. ^ Sturney, Rob (30. 9. 2018). „Rusty Woods bronze, Valverde gold in thrilling finale to Innsbruck 2018”. Canadian Cycling Magazine. Gripped Publishing Inc. Pristupljeno 1. 12. 2018. 
  8. ^ „Rohan Dennis beats Dumoulin for world time trial title”. New Jersey Herald. Keith Flynn, Quincy Media. 26. 9. 2018. Arhivirano iz originala 27. 9. 2018. g. Pristupljeno 1. 12. 2018. 
  9. ^ „Men Elite Road Race”. innsbruck-tirol2018.com. Arhivirano iz originala 30. 09. 2018. g. Pristupljeno 1. 12. 2018. 
  10. ^ a b „2018 UCI Road World Championships - Technical guide” (PDF). UCI.ch. Union Cycliste Internationale. str. 57. Pristupljeno 1. 12. 2018. 
  11. ^ Farrand, Stephen (30. 9. 2018). „A Sunday in Holl: Steep final climb to decide men's Worlds – Preview”. cyclingnews.com. Immediate Media Company. Pristupljeno 1. 12. 2018. 
  12. ^ a b v O'Shea, Sadhbh (27. 9. 2018). „World Championships: 10 riders to watch in the elite men's road race – Video”. cyclingnews.com. Immediate Media Company. Pristupljeno 1. 12. 2018. 
  13. ^ „Pinot joins Bardet and Alaphilippe in French Worlds team”. cyclingnews.com. Immediate Media Company. 14. 9. 2018. Pristupljeno 1. 12. 2018. 
  14. ^ „Simon Yates wins Vuelta a Espana: Twins come of age in double act to clinch maiden grand tour the anti-Sky way”. ndependent.co.uk. 16. 9. 2018. Pristupljeno 1. 12. 2018. 
  15. ^ Maloney, Tim (12. 10. 2003). „A little bit extra: Audacious Astarloa solos to World's win”. autobus.cyclingnews.com. Pristupljeno 1. 12. 2018. 
  16. ^ „Alejandro Valverde claims first men's road race world title at 38”. olympicchannel.com. Pristupljeno 1. 12. 2018. 
  17. ^ Fotheringham, Alasdair (26. 10. 2018). „Valverde: I may race beyond 2020”. cyclingnews.com. Immediate Media Company. Pristupljeno 1. 12. 2018. 
  18. ^ Fotheringham, Alasdair (15. 9. 2018). „Valverde crumbles in final Vuelta a Espana mountain stage”. cyclingnews.com. Immediate Media Company. Pristupljeno 1. 12. 2018. 
  19. ^ „Nibali and Moscon confirmed for Italian Worlds team”. cyclingnews.com. Immediate Media Company. 17. 9. 2018. Pristupljeno 1. 12. 2018. 
  20. ^ „Aru declines spot on Italian team for Worlds road race”. cyclingnews.com. Immediate Media Company. 23. 9. 2018. Pristupljeno 1. 12. 2018. 
  21. ^ „Moscon strikes back with Coppa Agostoni victory”. cyclingnews.com. Immediate Media Company. 15. 9. 2018. Pristupljeno 1. 12. 2018. 
  22. ^ „Peter Sagan on fourth Worlds title in 2018: Nothing is impossible”. cyclingnews.com. Immediate Media Company. 28. 9. 2018. Pristupljeno 1. 12. 2018. 
  23. ^ Ballinger, Alex (14. 9. 2018). „Colombia reveals formidable World Championships 2018 team, including Nairo Quintana and Miguel Angel Lopez”. cyclingweekly.com. Pristupljeno 1. 12. 2018. 
  24. ^ Ryan, Barry (26. 9. 2018). „Rohan Dennis wins time trial world title”. cyclingnews.com. Pristupljeno 1. 12. 2018. 
  25. ^ „UCI Road World Championships: Elite men road race start list”. cyclingnews.com. Immediate Media Company. 27. 9. 2018. Pristupljeno 1. 12. 2018. 
  26. ^ „World Championships 2018: Who are the favourites and who should you be backing?”. cyclist.co.uk. 24. 9. 2018. Pristupljeno 1. 12. 2018. 
  27. ^ „Canada announces squad for Innsbruck world championships”. cyclingnews.com. Immediate Media Company. 13. 9. 2018. Pristupljeno 1. 12. 2018. 
  28. ^ a b v g d đ e ž z „Qualification system for the 2018 UCI Road World Championships” (PDF). Union Cycliste Internationale. Deltatre. 16. 8. 2018. str. 2—3. Pristupljeno 1. 12. 2018. 
  29. ^ „Sagan takes historic third world championship in Bergen”. cyclingnews.com. Immediate Media Company. 24. 9. 2017. Pristupljeno 1. 12. 2018. 
  30. ^ „2018 African Continental Championships - Road Race”. procyclingstats.com. Pristupljeno 1. 12. 2018. 
  31. ^ Westemeyer, Susan (12. 8. 2018). „Trentin wins European Championships”. cyclingnews.com. Immediate Media Company. Pristupljeno 1. 12. 2018. 
  32. ^ „UAE Team Emirates sign sprinter Juan Sebastián Molano”. cyclingnews.com. Immediate Media Company. 9. 10. 2018. Pristupljeno 1. 12. 2018. 
  33. ^ Shaw, Rob (25. 3. 2018). „Chris Harper wins Oceania championships for Tasmanian team”. examiner.com. Pristupljeno 1. 12. 2018. 
  34. ^ „Yousif Mirza wins the Asian Cycling Championship”. uaeteamemirates.com. 12. 2. 2018. Pristupljeno 1. 12. 2018. 
  35. ^ „Start List / Liste de départ: Men Elite Road Race / Course en ligne Hommes Elite” (PDF). Sport Result. Tissot Timing. 29. 9. 2018. Pristupljeno 1. 12. 2018. 
  36. ^ Ostanek, Daniel (30. 9. 2018). „Valverde crowned World Champion in Innsbruc”. cyclingnews.com. Pristupljeno 1. 12. 2018. 
  37. ^ a b v g d đ e ž z i j k Ballinger, Alex (30. 9. 2018). „Alejandro Valverde triumphs in thrilling final to win elite men’s World Championship road race”. cyclingweekly.com. Pristupljeno 1. 12. 2018. 
  38. ^ „Alejandro Valverde (Spain) wins Men Elite Road Race”. innsbruck-tirol2018.com. 30. 9. 2018. Arhivirano iz originala 28. 03. 2019. g. Pristupljeno 1. 12. 2018. 
  39. ^ „France comes oh-so-close at worlds with Bardet”. velonews.com. 30. 9. 2018. Pristupljeno 1. 12. 2018. 
  40. ^ „Spain's Valverde sprints to road race world title, Canada's Woods wins bronze”. nsnews.com. 30. 9. 2018. Arhivirano iz originala 30. 9. 2018. g. Pristupljeno 1. 12. 2018. 
  41. ^ Farrand, Stephen (30. 9. 2018). „Worlds: No 'home' glory for Moscon in Innsbruck”. cyclingnews.com. Pristupljeno 1. 12. 2018. 
  42. ^ McGann, Bill; McGann, Carol. „2018 World Road Cycling Championships”. Bike Race Info. Dog Ear Publishing. Pristupljeno 1. 12. 2018. 
  43. ^ a b „Final Results / Résultat final: Men Elite Road Race / Course en ligne Hommes Elite” (PDF). Sport Result. Tissot Timing. 30. 9. 2018. Pristupljeno 1. 12. 2018. 

Spoljašnje veze uredi

Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Свјетско_друмско_првенство_UCI_2018_—_Друмска_трка_за_мушкарце&oldid=27681490”