Kao učenik gimnazije u Sarajevu priključio se omladinskom revolucionarnom pokretu, a dolaskom na studije tehnike u Beograd aktivno se uključio u revolucionarni studentski pokret. Zbog istaknute aktivnosti među studentima, kao i učešća u studentskim akcijama i demonstracijama 1937. je primljen u članstvo ilegalne KPJ.
Bio je aktivan u Udruženju bosanskohercegovačkih studenata „Petar Kočić”, a od 1937. do 1939. i njegov predsednik. Ovo udruženje razvilo je živu političku aktivnost među studentima, a delovalo je i među omladinom i studentima u Bosni i Hercegovini. Za vreme školskih raspusta politički je delovao u rodnom kraju, među radničkom i seoskom omladinom. Bio je jedan od najistaknutijih studenata-komunista na Beogradskom univerzitetu, zbog čega je bio hapšen i proganjan od policije.
Rođen je 25. maja1914. godine u mestu Hadžići, kod Sarajeva.[1] Njegovi roditelji Jovo i Ana, pored njega imali su još četvoro dece — ćerke Slavojku, Vukicu i Branku i sina Gavrila. Slobodanov stariji brat Gavrilo dobio je ime po stricu Gavrilu Principu, koji je bio mlađi brat njihovog oca Jove Principa, dok je Slobodan ime dobio na predlog strica, koji je nekoliko nedelja pred njegovo rođenje boravio u Hadžićima, u poseti bratu i njegovoj porodici. Prema svedočenju starije sestre Vukice, Gavrilo je snaji Ani predložio da ukoliko rodi sina, da mu da ime Slobodan, jer će uskoro svanuti sloboda. Slobodana su u porodici zvali „Boba”, a kasnije je od svojih drugova dobio nadimak „Seljo”, jer je u predizbornoj kampanji 1938. istupao ispred omladine Zemljoradničke stranke, koristeći to kao priliku da se čuju stavovi tada ilegalne Komunističke partije. Takođe, ovaj nadimak je uzeo za svoje ilegalno ime na početku ustanka 1941. godine.[2][3]
Slobodanov stric Gavrilo Princip, na čiji je predlog dobio ime Slobodan.
Svega mesec dana nakon rođenja, njegov stric Gavrilo Princip, koji je bio pripadnik organizacije „Mlada Bosna“, izvršio je 28. juna1914. u Sarajevu atentat na austrougarskog prestolonaslednikaFranca Ferdinanda. Nakon atentata nastupio je tragičan trenutak za porodicu Princip, koja se našla na udaru austrougarskih vlasti. Slobodanov otac Jovo Princip, koji se bavio trgovinom i nije imao nikakve veze sa atentatom, bio je uhapšen i interniran u logor u Aradu, u rumunskom delu Banata. Sva njegova imovina bila je zaplenjena, a supruga Ana ostala je sama sa troje male dece i Slobodanom koji je bio beba. Jovo Princip je uoči dolaska prestolonaslednika Ferdinanda u posetu Sarajevu naslutio da bi njegov brat mogao učestvovati u nekakvom događaju vezanom da ovu posetu, pa je najmlađeg brata Nikolu poslao u Sarajevo s namerom da Gavrila nagovori da pođu zajedno u posetu roditeljima u selo Obljaj, kod Bosanskog Grahova. Gavrilo je to odbio i ostao u Sarajevu, gde je učestvovao u atentatu. Iz logora u Banatu, Jovo je uspeo da pobegne i potom se priključio srpskoj vojsci, s kojom je učestvovao na Solunskom frontu. Nakon Velikog rata, Jovo se s porodicom nastanio u Sarajevu, gde je nastavio da se bavi trgovinom, a izvesno vreme je bio i narodni poslanik u Skupštini Kraljevine SHS.[4]
Četvorogodišnju osnovnu školu Slobodan je pohađao u rodnim Hadžićima, od 1921. do 1925. godine, a potom je u Sarajevu od 1925. godine pohađao Drugu mušku realnu gimnaziju. Iako je poticao iz imućne trgovačke porodice, u vreme školovanja je svakodnevno putovao vozom iz Hadžića za Sarajevo, zajedno sa ostalom srednjoškolskom omladinom. Tokom svakodnevnih putovanja upoznao se sa seoskom i radničkom omladinom iz Tarčina, Pazarića, Vrela Bosne i podigmnaskih sela. Usled svoje vesele naravi, u vozu je često zametao pesmu i šalu, a prilikom povratka iz Sarajeva na Igmanu je dok su čekali voz za Hadžiće, umeo da organizuje fudbalske utakmice, pošto je bio veliki ljubitelj fudbala. Kasnije je i profesionalno igrao fudbal u klubu „Radnik” iz Hadžića, a svoje drugove i poznanike je savetovao i usmeravao da se bave sportom i uključuju u sportska društva, kao i organizaciju „Soko”.[5]
Poput svog strica Gavrila, Slobodan se u višim razredima gimnazije počeo interesovati za politiku i društvena zbivanja u Kraljevini Jugoslaviji. Svakodnevno putujući i družeći se sa seoskom i radničkom omladinom, upoznao se s njihovim teškim životnim prilikama, ali i sa siromaštvom u kome su živeli ljudi u okolini Sarajeva. Takođe, u vreme njegovog gimnazijskog školovanja bila je 1929. godine uvedena Šestojanuarska diktatura, koja je znatno ograničavala političke i druge slobode. Sve ovo uticalo je na Slobodana da se poveže sa sarajevskom revolucionarnom omladinom, koja je čitala zabranjenu revolucionarnu i marksističku literaturu i bila pod uticajem ilegalne Komunističke partije i njene omladinske organizacije Saveza komunističke omladine. Svoje stavove o društvu Slobodan, koji je po prirodi bio otvoren i hrabar, nije iznosio samo pred svojim drugovima, već i javno pred profesorima i u pismenim zadacima, pa je došao u sukob sa školskim vlastima. Na ličnu želju, dalje školovanje je nastavio u Beogradu, gde je završio poslednji razred gimnazije i maturirao 1933. godine.[5][6]
Nakon mature, upisao je studije na Tehničkom fakultetu u Beogradu. Njegov dolazak na studije poklopio se sa obnovom organizacije Saveza komunističke omladine Jugoslavije (SKOJ) na Beogradskom univerzitetu, novembra 1933. godine. Studenti-komunisti bili su predvodnici revolucionarnog studentskog pokreta, koji je okupljao studente koji su se borili za bolje uslove studiranja, kao i za odbranu autonomije Univerziteta. Studentski pokret je s godinama rastao i jačao, a posebnu popularnost je stekao sredinom 1930-ih godina, u vreme građanskog rata u Španiji, kada dolazi do otvorene borbe studenata protiv fašizma, kao i sve češćih sukoba sa studentima-nacionalistima. Pod dolasku na Univerzitet, Slobodan se povezao sa studentima iz Bosne i Hercegovine i preko njih stupio u kontakt sa studentskim pokretom. Tokom 1935. i 1936. godine aktivno je učestvovao u akcijama i demonstracijama studenata, tokom kojih su u sukobima s policijom ili studentima-nacionalistima padale žrtve, poput studenata Mirka Srzentića i Žarka Marinovića. Slobodan, koji se aktivno bavio sportom — fudbalom, atletikom i skijanjem, isticao se fizičkom snagom i hrabrošću u ovim sukobima.[6]
Pored učešća u akcijama za veća prava studenata i bolje uslove studiranja, Slobodan je učestvovao i u kulturnim aktivnostima na Univerzitetu. Studentski pokret je u cilju učvršćivanja svog uticaja među studentima, svoje članove usmeravao da se uključuju u studentske organizacije i udruženja i preko njih šire uticaj. Slobodan je tokom 1936. i 1937. godine bio član Uprave Akademskog pozorišta, u kome su revolucionarni studentski pokret imao znatan uticaj. Ovo pozorište se isticalo svojom aktivnošću i inicijativama i izvodilo drame Miroslava Krleže, Ivana Cankara i recitovalo rodoljubivu poeziju Jovana Jovanovića Zmaja, Alekse Šantića, Đure Jakšića i drugih pesnika. Bio je aktivan i u Udruženju bosanskohercegovačkih studenata „Petar Kočić”, gde se upoznao sa mnogim revolucionarnim studentima poput — Mahmuta Bušatlije, Mire Popare, Gruje Novakovića, Uglješa Danilović i dr. Zajedno sa njima učestvovao je u veoma teškoj borbi protiv studenata-nacionalista i desno orijentisanih studenata-zemljoradnika na izborima za Upravu ovog studentskog udruženja 1936. godine. Gotovo jednoglasnim izborom nova uprava na čelu sa revolucionarnim studentima je pobedila na izborima, čime je potpuno skrajnut uticaj studenata-nacionalista, koji su imali podršku vladajućeg režima. U ovome je veliku ulogu odigrao i aprilski generalni štrajk studenata Beogradskog univerziteta, tokom koga je stradao student prava Žarko Marinović. Nakon ovoga u većini studentskih udruženja i organizacija preovladali su revolucionarni studenti.[6]
Udruženje „Petar Kočić” je nakon toga imalo veliku ulogu u okupljanju studenata iz Bosne i Hercegovine, kao i društvenom, političkom i kulturnom delovanju među njima. Pored Beogradskog univerziteta, Udruženje je delovalo i u Bosni i Hercegovini, gde je za vreme školskih raspusta organizovanjem putovanja dolazilo u dodir sa radničkom i seoskom omladinom i među njima putem priredbi i manifestacijskih zborova delovalo u pravcu kulturnog i političkog osvešćivanja mladih. Krajem 1937. godine ovo Udruženje je bilo jedno od najjačih uporišta ilegalne Komunističke partije Jugoslavije (KPJ) na Beogradskom univerzitetu, a na Godišnjoj skupštini udruženja održanoj 27. novembra 1937. godine Slobodan Princip je bio izabran za predsednika Uprave. Između ostalih, članovi Uprave udruženja studenata „Petar Kočić” su bili — Mahmut Bušatlija, Olga Marasović, Nada Manojlović, Mira Zagorac, Risto Ilić, Zijo Dizdarević, Miralem Cerić, Marko Mihić i dr.[7] Školske 1939/40. godine bio je predstavnik ovog Udruženja u Akcionom odboru stručnih studentskih udruženja. U toku 1937. godine Slobodan je bio primljen u članstvo KP Jugoslavije, a sekretar njegove partijske ćelije bio je Mahmut Bušatlija.[6]
U toku 1938. godine Slobodan je učestvovao u široko organizovanoj kampanji protiv Vlade Milana Stojadinovića i aktivnostima za pomoć listi udružene opozicije na parlamentarnim izborima, održanim decembra 1938. godine. Ove aktivnosti imale su veliki značaj za ilegalnu Komunističku partiju, jer je otvarala mogućnosti za legalno delovanje. Slobodan je učestvovao na predizbornim aktivnostima u Bosni i Hercegovini istupajući ispred omladine Zemljoradničke stranke, ali zastupajući stavove KPJ. Iz ovog perioda nastao je njegov nadimak „Seljo”. Govorio je na zborovima opozicije u svom rodnom kraju — Hadžićima, Ilidži, Vogošći, Žunovici i okolnim mestima. Okupljao je ljude, a pogotovo one koji su pripadali levom krilu Zemljoradničke stanke, ali su u suštini zastupali stavove revolucionarnog radničkog pokreta, poput — Danila Đokića, Mirka Borovčanina i Muje Hodžića sa Romanije; Krsto Košarac sa Visojevice; Vlado i Trifko Dokić, Radovan i Lazar Šućur iz Vogošće i dr. Istovremeno on je u predizbornoj kampanji delovao i kao član posebnog Odbora omladine Udružene opozicije, pa je njegov doprinos širenju politike Narodnog fronta bio veoma velik, a posebno među omladinom Sarajeva i okoline.[3]
Fotografija Slobodana Principa Selje iz 1939. godine korištena kao promotivni plakat studentske akcije „Branićemo zemlju”.
Početkom novembra 1938. godine Slobodan je predsedavao i držao uvodnu reč na opštem zboru studenata Beogradskog univerziteta, kome je prisustvovalo oko 2.500 studenata. Ovaj zbor bio je prikaz snage studentskog pokreta i imao veliki značaj, kako za poboljšanje statusa studenata, ali i za borbu za mir i razvijanje međunarodne saradnje studenata, uz kritiku politike režima Kraljevine Jugoslavije prema događajima u Čehoslovačkoj. Aktivno učešće studenata-komunista, koji su predvodili revolucionarni studentski pokret, u akcijama za odbranu zemlje i borbe protiv fašizma, uklapala se u novu političku orijentaciju Komunističke partije Jugoslavije, nakon izbora Josipa Broza Tita za njenog generalnog sekretara. Revolucionarno-komunističke snage su nakon pada Španske republike, početkom 1939. godine, a naročito nakon nemačke okupacije Čehoslovačke, marta i italijanske okupacije Albanije, aprila iste godine upozoravala sve patriotske snage na direktnu fašističku opasnost za Jugoslaviju. Marta 1939. godine Slobodan je bio jedna od govornika na svečanoj akademiji održanoj u čast studenata Zagrebačkog i Ljubljanskog univerziteta, a povodom Trećeg kongresa Saveza medicinara Jugoslavije. U svom govoru on je naglasio potrebu jedinstva studentske omladine Jugoslavije, ističući ciljeve za koje studenti treba da se ujedinjenim snagama bore.[7]
Maja 1939. godine članovi Udruženje bosanskohercegovačkih studenata „Petar Kočić” je organizovalo turneju po gradovima Bosne i Hercegovine. Ova turneja imala je za cilj podizanje svesti i organizovanje širokog antifašističkog fronta među mladima, zbog čega je vođena pod parolom „Branićemo zemlju”. Kao promotivni plakat ove akcije korišćena je jedna fotografija Slobodana Principa, koja je trebalo da ilustruje spremnost omladine za odbranu zemlje. Grupa od 70 članova ovog Udruženja obišla je Mostar, Sarajevo, Tuzlu, Doboj, Derventu, Banju Luku i Prijedor. Prilikom posete Sarajeva, 21. maja članovi Udruženja su obišli Kapelu vidovdanskih heroja, u kojoj su sahranjeni Gavrilo Princip, Bogdan Žerajić, Vladimir Gaćinović, Nedeljko Čabrinović, Danilo Ilić i dr, kao i grobove — Silvija Strahimira Kranjčevića, Avde Sumbula i Behdžeta Mutevelića. Istog dana studenti su u sali Sokolskog doma održali svečanu priredbu, na kojoj je govorio Slobodan Princip. Svoj govor on je završio rečima — Mi omladina idući stopama Mlade Bosne, stopama Gavrila Principa, Kranjčevića, Đikića i Vladimira Gaćinovića, idući stopama ovih bezbrojnih znanih i neznanih heroja, poručujemo da za omladinu Jugoslavije nije ništa novo ginuti za slobodu.[3]
Uporedo sa političkom aktivnošću Slobodan Princip je tokom aktivnosti na Univerzitetu bio saradnik lista „Student”, koji je od marta 1937. pa do početka rata aprila 1941. godine bio glavni organ studenata u njihovoj borbi na Univerzitetu i van njega na političkim, društvenim, kulturnim i studentskim pitanjima. Slobodan nije zanemarivao ni svoje teorijsko i idejno, ali i opšte obrazovanje, a to je bio i jedan od zadataka koji je Komunistička partija postavljala svakom svom članu. Pored partijske literature čitao je Karla Marksa, Fridirha Engelsa, Augusta Talhajmera, Voljgina, Geogrija Plehanova i dr. Ove knjige preporučivao je i drugim studentima na Univerzitetu, ali i omladincima iz okoline Sarajeva, tokom svojih boravaka tamo. Pored ideološke literature čitao je i književna dela, a posebno je voleo poeziju Hajnriha Hajnea, Džordža Barjrona, Aleksandra Puškina, Sergeja Jesenjina. Takođe, voleo je i domaću poeziju Petra Kočića i Alekse Šantića. Između ostalih, Slobodan se družio i sa tada mladim književnicima i slikarima. Kod njega u Hadžićima je 1938. godine boravio i tada mladi pesnik Ivan Goran Kovačić.[3]
Godine 1940. Slobodan je poslat na partijski rad u Bosnu i Hercegovinu. Najpre u Mesni komitet KPJ za Sarajevo, a oktobra iste godine je postao član tada formiranog Okružnog komiteta KPJ za Sarajevo, čiji je sekretar bio njegov dugogodišnji drug Hasan Brkić. Zajedno sa Brkićem, Slobodan je aktivno politički radio u okolini Sarajeva, stvarajući partijske i sindikalne organizacije, organizujući radničke štrajkove u Mokrom, Trnovu i Hadžićima. Još 1937. godine kada su Cvijetin Mijatović i Uglješa Danilović dobili zadatak da rade na obnovi partijskih organizacije u Bosni i Hercegovini, Slobodan im je pomogao u izvršavanju ovog zadataka svojim poznavanjem prilika i širokim krugom poznanika i prijatelja koje je imao u Sarajevu i njegovoj okolini. Politički rad je obavljao sa velikim entuzijazmom obnavljajući stare i stvarajući nove partijske ćelije na Vrelu Bosne, u Kasindolu, Vogošći i drugim mestima u okolini Sarajeva. Bio je veoma aktivan u sprovođenju odluka Pete zemaljske konferencije KPJ u pripremi za odbranu zemlje od predstojeće fašističke agresije. Bio je veoma aktivan u masovnim antifašističkim demonstracijama 27. marta 1941. godine, a po direktivi KPJ se kao dobrovoljac prijavio u vojsku s ciljem da učestvuje u odbrani zemlje.[8]
Početak Aprilski rat1941. godine ga je kao dobrovoljca Jugoslovenske vojske, u činu đaka-podnarednika, zatekao u dopunskom puku na Vrelu Bosne. Zajedno sa njim u istom puku, kao đak-podnarednik bio je i Miloš Zekić, kasniji partizanski borac, generalJNA i narodni heroj. Nakon napada na Jugoslaviju, 6. aprila 1941. godine njihov puk je bio upućen ka Savi u susret nemačkim jedinicama. Pošto su kod Lašve saznali da Nemci nadiru dolinom reke Bosne, odlučeno je da ih ovde dočekaju. Neposredno pred borbu, puk je zahvatilo rasulo i on se raspao. Odbijajući da padne u zarobljeništvo, Slobodan je zajedno sa Milošem Zekićem uspeo da se jednim kamionom prebace do Visokog, a odatle pešice dođu do Vogošće. Tu su nabavili civilna odela i kod poznanika sakrili uniforme i oružje koje su poneli, a onda su otišli u Sarajevo. Nakon okupacije Jugoslavije, bila je formirana ustaškaNezavisna Država Hrvatska u čiji sastav je ušla i Bosna i Hercegovina. Odmah po uspostavljanju okupatorsko-kvislinške uprave u Sarajevu otpočeo je progon Srba, Jevreja, Roma, kao i svih antifašistički opredeljenih građana. Među prvim žrtvama ustaškog režima, na samom početku okupacije, bio je Slobodanov stariji brat Gavrilo Princip. On je pokušao da iz Sarajeva pređe u Beograd, ali je na tom putu bio uhapšen u Bosanskom Brodu i odveden u nepoznatom pravcu.[4]
Slobodan Princip iz vojničkih dana.
Kao poznati komunista i antifašista, Slobodan je u Sarajevu živeo u strogoj ilegalnosti. Uprkos tome on je kao član Okružnog komiteta KPJ za Sarajevo nastavio sa političkim radom. Kretao se po sarajevskom okrugu od Romanije do Bradine i od Visokog do Kalinovika, obilazeći partijske organizacije i objašnjavajući narodu razloge brzog sloma Kraljevine Jugoslavije, kao i namere ustaške politike prema Srbima. Prilikom obilaska terena, nekoliko puta je uspeo da izbegne hapšenje od strane ustaša. Početkom maja 1941. izbegao je hapšenje od strane žandarma, koji su mu na Romaniji napravili zasedu tako što su se umešali u seljake koji su vodili stoku na pazar. U junu 1941.ustaška redarstvena služba je u Hadžićima organizovala poteru za njim i Anđelkom Lažetićem, takođe članom KPJ. U sukobu sa ustašama Anđelko je poginuo, a Slobodan je uspeo da im pobegne. Početkom jula 1941. Slobodan se krio u Sarajevu u stanu zubara Vlade Godlera. Ustaše su dobile informaciju o mestu njegovog skrivanja pa su došle da ga uhapse, ali je on sticajem okolnosti napustio stan svega nekoliko sati pre dolaska ustaša.[8]
Nakon Majskog savetovanja KPJ, na kome je doneta direktiva da sve partijske organizacije formiraju Vojne komitete koji će voditi pripreme za oružani ustanak, sredinom maja 1941. godine Pokrajinski komitet KPJ za Bosnu i Hercegovinu je formirao Vojni komitet u čiji su sastav ušli Uglješa Danilović, Mahmut Bušatlija, Vojo Ljujić i Slobodan Princip Seljo.[9] Nakon toga, zajedno sa Danilovićem i Bušatlijom, učestvovao je u organizovanju vojnih komisija čiji je zadatak bio da obavljaju pripreme za oružani ustanak. Ljudima je savetovao da uprkos svim pretnjama ne predaju oružje, već da ga skrivaju do početka ustanka. Usled velikog ustaškog terora nad Srbima, pojavila se tendencija bežanja srpskog stanovništva u Srbiju, pa je Slobodan obilazio srpska sela i savetovao ljudima da se sklanjaju od ustaša, ali ne i da odlaze sa svojih ognjišta. Njegovom aktivnošću, na početku okupacije maja 1941. godine bile su formirane nove partijske organizacije na području Vrela Bosne, Osjeka, Ilidže i Blažuja, kao i u Dobrom Polju, kod Kalinovika. U junu je tim partijskim organizacijama dao direktivu da počnu razgovore sa ljudima oko stupanja u oružanu borbu, nakon čega je na Romaniji preneo direktivu da se počne sa formiranjem udarnih grupa i sa prikupljanjem oružja. Savetovao je aktiviste da prate namere ustaša i da ne dozvole da neko od njih padne u njihove ruke, a da ukoliko postoji mogućnost da neko bude uhapšen da se odmah skloni. Ovakve direktive preneo je i aktivistima u Vogošći, Hadžićima, Semizovcu i drugim mestima u okolini Sarajeva.[10]
Nakon sednice CK KPJ održane 4. jula 1941. godine u Beogradu, na kojoj je doneta odluka o podizanju ustanka, u Sarajevu je 13. jula 1941. održana sednica Pokrajinskog komiteta KPJ za Bosnu i Hercegovinu na kojoj je preneta direktiva CK KPJ i izvršena analiza situacije i mera koje treba preduzeti. Od dotadašnjeg Vojnog komiteta je formirano Vojno rukovodstvo za Bosnu i Hercegovinu, u okviru koga su bili formirani Oblasni vojni štabovi — za Bosansku krajinu, za tuzlansku oblast, za Hercegovinu i za sarajevsku oblast. Za komandanta Štaba sarajevske oblasti imenovan je Slobodan Princip, a za političkog komesara Hasan Brkić.[11] Nekoliko dana potom, 16. jula 1941. zajedno sa Slavišom Vajnerom, Pavlom Goraninom, Oskarom Danonom i Hasanom Brkićem, Slobodan je napustio okupirano Sarajevo i pošao na Romaniju. Prilikom napuštanja Sarajeva, prema Slobodanovom savetu, svi članovi grupe su uzeli ilegalna imena, kako bi onemogućili okupatorsko-kvislinšku vlast da lako sazna njihov pravi identitet. Slobodan je tada uzeo ilegalno ime „Seljo”, dok je Slaviša Vajner uzeo ime „Čiča”, Pavle Goranin ime „Ilija”, Hasan Brkić ime „Aco”, a Oskar Danon ime „Jovo”.[12] Sutradan, 17. jula oni su u Borovcu, na Glasincu održali sastanak sa tamošnjim aktivistima i preneli im direktivom o podizanju ustanka. Tada je bio formiran Štab Romanijske partizanske čete, na čelu sa Slavišom Vajnerom, koja je postala jezgro budućeg Romanijskog partizanskog odreda.[13]
Po dolasku na Romaniju, Slobodan Princip je odmah obišao partijske organizacije i simpatizerske grupe i 30. jula 1941. godine organizovao zbor na kome je govorio o početku ustanka protiv ustaša i okupatora. Istog dana bila je formirana Romanijska partizanska četa, koja je imala oko 50 boraca. Već sutradan 31. jula ova četa je izvršila svoju prvu akciju — demolirala je žandarmerijsku stanicu u selu Žljebovi, kao i opštinsku upravu u selu Sokolovići i pokidala telefonske veze između Mokrog i Krama.[14] Kao komandant Operativnog štaba, Slobodan je posvećivao veliku pažnju stvaranju rukovodećih kadrova, koji bi imali autoritet među borcima i narodom. Takođe, nastojao je da se razvoj ustanka u vojnom i političkom smislu na celom području poveže u jedinstvenu celinu. Već iz prvih borbi i akcija Slobodan je izvlačio vojna iskustva, pa je krajem avgusta zbog priliva novih boraca izvršio reorganizaciju postojećih partizanskih snaga, od kojih je formirao tri bataljona — Romanijski, Trebevićki i Semizovački. Posebnu pažnju posvećivao je službi veze, shvatajući njen značaj za komandovanje i koordinaciju, kao i za održavanje sigurnih kanala za vezu sa Sarajevom, gde se nalazio Pokrajinski komitet KPJ za Bosnu i Hercegovinu i odakle su dolazili novi borci, kao i sanitetski i drugi materijal pa je formirao posebnu četu za vezu. U prvoj borbi sa Nemcima, 19. avgusta 1941. godine na putu Mokro—Podromanija, koje su vodile dve čete Romanijskog bataljona, Slobodan je i sam učestvovao. Tada su partizani uspeli da razbiju jedan poterni odred nemačke 718. pešadijske divizije, jačine oko 100 vojnika, a Seljo je zarobio prvi mitraljez „šarac” na Romaniji, sa sve municijom i rezervnim cevima.[15] Isticanje u ovoj, ali i drugim borbama u kojima je učestvovao, još više su doprineli Slobodanovom ugledu kao komandantu Oblasnog štaba. Svoje vojničko iskustvo prenosio je na nove, a posebno mlađe borce i učio ih kako se rukuje oružjem, kako se baca bomba i dr. I kasnije kada je bio član Glavnog štaba NOP odreda Bosne i Hercegovine Slobodan je umeo da zajedno sa jedinicom odlazi u borbu i da učestvuje u prvim borbenim redovima, zbog čega je bio i kritikovan, jer se izlagao riziku da nastrada.[16]
Početkom septembra 1941. godine, nakon formacijske reorganizacije partizanskih snaga, Slobodan Princip je aktivno radio na unutrašnjoj organizaciji, učvršćivanju discipline i podizanju odgovornosti komandnog kadra. Slobodan je predlagao da se svaki slobodan trenutak koristi za vojne i političke kurseve, a u pogledu discipline je zahtevao oštro kažnjavanje svih koji budu vršili samovoljnu pljačku. Pošto je ustanak na Romaniji zahvatio samo srpsko stanovništvo, Seljo je nastojao da u ustanak uključi i muslimansko stanovništvo, koje se pod uticajem ustaša držalo pasivno prema ustanku. U tom cilju on je Muslimanima na Romaniji uputio Proglas sa pozivom da se uključe u borbu, nakon čega su se neki Muslimani izjasnili da neće učestvovati u borbama protiv partizana, a neki su počeli da ih pomažu u borbi. U izveštajima Vojnom rukovodstvu za Bosnu i Hercegovinu, Slobodan je savetovao da bi u pogledu aktivnijeg uključivanja muslimanskog stanovništva u borbu, bilo dobro da na Romaniju dođe neko od aktivista Muslimana iz Sarajeva. On je izveštavao i da situacija u svim muslimanskim selima nije ista i da u mnogim selima ima dosta njih koji su pristupili ustašama, kao i da su sva sela naoružana. Smatrao je da su za nepoverenje Muslimana prema ustaničkim snagama krivi i četnici vojvode Aćima Babića, koji su iz osvete pljačkali muslimanska sela. Kako bi sproveo politiku bratstva i jedinstva, koju je zastupao Narodnooslobodilački pokret kao neophodnu za stvaranje jedinstva jugoslovenskih naroda u borbi protiv okupatora i zaustavljanju bratoubilačkog rata, Slobodan je uz pomoć Muje Hodžića, Ragiba Džinde, Mithata Haćama i drugih Muslimana koje je poznavao još od pre rata, uspeo da u Romanijski partizanski odred uključi određeni broj muslimanskih boraca, od koji je najpre sredinom oktobra 1941. godine formirana Muslimanska četa, a početkom decembra i Muslimanski bataljon, u sastavu Romanijskog partizanskog odreda.[17] Ova jedinica znatno je doprinela mobilizaciji Muslimana u Narodnooslobodilački pokret i oduprla se ustaškoj propagandi o partizanima.[18]
Za drugu polovinu septembra 1941. godine bilo je zakazano savetovanje Glavnog štaba NOP odreda Jugoslavije, pa su u Sarajevo, na putu za Srbiju, iz Slovenije stigli Miha Marinko i Franc Leskošek i zajedno sa Svetozarom Vukmanovićem Tempom delegatom CK KPJ u Bosni i Hercegovini prešli na Romaniju, gde im se pridružio i Slobodan Princip Seljo. Nakon toga oni su se preko Drine, prebacili kod Ljubovije i otišli u Stolice, kod Krupnja, gde se tada nalazili Glavni štab i CK KPJ, kao i komandant Glavnog štaba i generalni sekretar KPJ Josip Broz Tito. Na vojno-političkom savetovanju u Stolicama donete su odluke o organizaciji partizanskih jedinica i štabova, kao i odluka o formiranju Glavnih štabova u svim pokrajinama, dok je Glavni štab preimenovan u Vrhovni štab. Takođe, za sve borce Narodnooslobodilačkog pokreta je uveden jedinstven naziv — partizan i jedinstvena oznaka — crvena zvezda petokraka. Na savetovanju je odlučeno i da Rodoljub Čolaković, dotadašnji član Glavnog štaba NOP odreda Srbije pređe u Bosnu i Hercegovinu na dužnost političkog komesara Glavnog štaba za Bosnu i Hercegovinu. Nakon završenog savetovanja zajedno sa Tempom i Slobodanom, na Romaniju su došli Miha Marinko, Franc Leskošek i Vlado Popović, odakle su preko partijskih veza nastavili put ka Hrvatskoj i Sloveniji.[19][20]
Odmah po dolasku iz Stolica, u skladu sa odlukama donetim na savetovanju izvršena je reorganizacija dotadašnjeg Vojnog rukovodstva za Bosnu i Hercegovinu i formiran je Glavni štab NOP odreda Bosne i Hercegovine. Za komandanta Glavnog štaba bio je određen delegat CK KPJ Svetozar Vukmanović Tempo, za političkog komesara Rodoljub Čolaković, a za članove su imenovani — Uglješa Danilović, Osman Karabegović, Kosta Nađ i Slobodan Princip. Prilikom formiranja Glavnog štaba ukinuti su ranije formirani Oblasni štabovi, a nakon dolaska Rodoljuba Čolakovića, sedište Glavnog štaba je početkom oktobra 1941. godine prebačeno iz Sarajeva u Miliće, kod Vlasenice.[20]
Nakon savetovanja u Stolicama, rukovodstvo Glavnog štaba NOPO Bosne i Hercegovine nastojalo je da uspostavi sporazum sa četnicima u istočnoj Bosni kako bi se stvorila jedinstvena oslobođena teritorija, koja bi bila povezana sa oslobođenom teritorijom u Srbiji, čiji je centar bio u Užicu. Između ustaničkih partizansko-četničkih snaga u istočnoj Bosni tada je vladalo jedinstvo i one su zajednički držale „front” prema Zvorniku, kao i opsadu Rogatice. Zajedno sa Svetozarom Vukmanovićem Tempom i Rodoljubom Čolakovićem, Slobodan Princip je učestvovao na pregovorima sa četnicima održanim u Drinjači1. oktobra 1941. godine, kada je potpisan sporazum o saradnji između Glavnog štaba NOP odreda Bosne i Hercegovine i Štaba vojno-četničkih odreda istočne Bosne. Tada je bio formiran i zajednički štab pod nazivom Komanda bosanskih vojnih i partizanskih odreda, u koji su sa partizanske strane ušli Svetozar Vukmanović, Rodoljub Čolaković i Slobodan Princip, a sa četničke majorJezdimir Dangić, Pero Đukanović i kapetanSergije Mihailović. Nedugo potom saradnja je bila uspostavljena i sa samozvanim četničkim vojvodom Aćimom Babićem. Seljo nije bio pobornik saradnje sa četnicima jer je imao loše iskustvo sa Babićem, s kojim je još u toku avgusta uspostavio saradnju. Babić je nakon oslobođenja Vlasenice, Nemcima u Sarajevo poslao pismo sa izjavom da nema nameru da se bori protiv nemačkih snaga već samo protiv ustaša. Njegovi četnici su bili nedisciplinovani i skloni pljačkanju, a posebno muslimanskog stanovništva što je sprečavalo njihovo uključivanje u ustanak i okretalo ih ustašama.[20][21]
Polovinom oktobra 1941. Čolaković je išao u Užice, gde je sa Vrhovnim štabom organizovao prebacivanje municije i oružja iz partizanske fabrike u istočnu Bosnu za potrebe partizanskih snaga, a pre svega Romanijskog partizanskog odreda. Vrhovni komandant Tito tada je kritikovao frontalne borbe oko Zvornika i Rogatice i izdao naređenje da se što pre izvrše zauzimanja ova dva grada. Nakon povratka u Glavni štab, Čolaković je Selji izneo Titovo naređenje i odmah su počeli sa izradom plana napada na Rogaticu. Pošto nisu imali teškog naoružanja, odlučili su da prilikom napada primene novo oružje — „molotovljev koktel”, pomoću koga će zbuniti i demoralisati neprijatelja. Već sutradan Seljo je otišao u Vlasenicu i tamo prikupio dosta praznih flaša, kao i veću količinu benzina, a potom je na lično insistiranje otišao na Romaniju, gde je sa Slavišom Vajnerom učestvovao u pripremi boraca Romanijskog partizanskog odreda za napad na Rogaticu, ali i u njihovoj obuci za rukovanje „novim oružjem” prilikom napada na bunkere i utvrđena mesta. Napad na Rogaticu izvršen je 23. oktobra 1941. godine i u njemu je pored boraca Romanijskog odreda učestvovao i jedan četnički bataljon. Iako član Glavnog štaba, Seljo je u ovoj borbi, zajedno sa komandantom Odreda Slavišom Vajnerom učestvovao u prvim borbenim redovima.[18][22] Borba je bila teška, a ustaško-domobranska posada, kao i jedan domobranski puk, koji je pokušao da interveniše iz pravca Sarajeva imali su oko 200 mrtvih i 500 ranjenih, dok je Romanijski odred imao oko 40 mrtvih i 100 ranjenih boraca. Oslobođenjem Rogatice bila je završena desetodnevna opsada i izvršen zadatak dobijen neposredno od Vrhovnog komandanta NOP odreda.[23]
Do krize u zajedničkom partizansko-četničkom štabu došlo je već krajem oktobra po pitanju daljeg razvoja ustanka u istočnoj Bosni. Četnici su ustanak smatrali samo kao borbu protiv ustaša i nisu želeli da napadaju Nemce, dok su partizani smatrali da je ustanak samo početna faza oslobodilačke borbe. Pored ovoga, do razlaza je došlo i oko pitanja uključivanja Muslimana u ustanak, kao i partizanskih saznanja da Jezdimir Dangić održava veze se kvislinškom vladom Milana Nedića u Beogradu, a preko nje i sa Nemcima. Kada je početkom novembra, nakon incidenta u Užičkoj Požegi i napada četnika na partizane u Užice, došlo do otvorenog partizansko—četničkog sukoba u Srbiji, u potpunosti su zahladneli odnosi u zajedničkom partizansko-četničkom štabu, a Dangić je odbio partizanski predlog da se izvrši zajednički napad na Zvornik. Glavni štab NOP odreda Bosne i Hercegovine je tada preseljen iz Milića na Romaniju, gde su prešli Svetozar Vukmanović Tempo i Slobodan Princip Seljo.[24] Kako bi se razrešila novonastala situacija u Vlasenici je 16. novembra 1941. godine bila održana zajednička konferencija predstavnika partizanskih i četničkih jedinica istočne Bosne. Pošto je Konferencija išla u smeru koji im nije odgovarao, četnici su je napustili čime je prestao da važi raniji partizansko-četnički sporazum.[25] Nakon ovoga došlo je do zaoštravanja između partizana i četnika, ali ne i do otvorenog sukoba, kao u Srbiji. Neposredno pre rasturanja zajedničkog Štaba, major Dangić je pokušao da Slobodana Principa privoli da pređe na stranu četnika, pošto je prema njegovim rečima poticao iz čestite nacionalističke porodice i bio sinovac Gavrila Principa, ali je Seljo ovo odlučno odbio.[26]
Nakon dolaska na Romaniju, krajem novembra 1941. godine, Slobodan Princip Seljo je u dogovoru sa Svetozarom Vukmanovićem Tempom, delegatom CK KPJ i komandantom Glavnog štaba NOP odreda Bosne i Hercegovine, otišao u Hercegovinu, a Uglješa Danilović dotadašnji komandant Štaba NOP odreda Hercegovine je povučen na Romaniju u Glavni štab. Slobodanov zadatak je bio obilazak ovog Štaba, njegovih jedinica i partijskih organizacija u Hercegovini. Na putu ka Hercegovini boravio je u obilasku Kalinovičkog partizanskog odreda, a nakon dolaska u Hercegovinu tamošnjim vojnim i politički rukovodiocima je preneo direktive Vrhovnog i Glavnog štaba, kao i svoja iskustva iz ustanka u istočnoj Bosni. Bio je učesnik savetovanja predstavnika Hercegovačkog i Nikšićkog partizanskog odreda održanog 4. januara 1942. godine u selu Lastvi, kod Trebinja. Na savetovanju je odlučeno da se radi uspešnije borbe protiv okupatora, ali i četnika, na ovom graničnom sektoru formira zajednički Operativni Štab NOP odreda za Hercegovinu s ciljem da koordinira dejstva crnogorskih i hercegovačkih jedinica. Za komandanta Štaba imenovan je Sava Kovačević, a za članove Petar Drapšin, Đoko Putica i Milo Kilibarda.[27] Polovinom januara 1942. godine Slobodan je krenuo nazad na Romaniju, u Glavni štab za Bosnu i Hercegovinu, a na tom putu se kraće zadržao u obilasku partizanskih jedinica na Igmanu. Neposredno pre njegovog povratka u istočnoj Bosni je 15. januara 1942. godine otpočela Druga neprijateljska ofanziva.[24]
Okupatorsko-kvislinške snage su nakon gušenja ustanka u Srbiji, odlučile da uguše ustanak u istočnoj Bosni pa su 15. januara 1942. godine otpočele koncentrično nastupanje prema centru slobodne teritorije.[30] Prvobitni otpor ustaničkih snaga je bio brzo slomljen nakon čega su zauzeti Drinjača i Šekovići, a u daljem nastupanju nemačko-ustaške snage su zauzele Bratunac, Srebrenicu i Vlasenicu, prodirući ka Han Pijesku i Romaniji. Brz prodor na slobodnu teritoriju vršen je iz više pravaca — iz rejona Višegrada ka Rogatici, iz rejona Sarajeva i Pala ka Rogatici i Romaniji, a iz rejona Tuzle ka Olovu. U ovakvoj situaciji Vrhovni štab se prebacio preko Romanije na Jahorinu i dalje ka Foči, koju je u međuvremenu oslobođena, dok se glavnina Prve proleterske brigade prebacila preko Sarajevskog polja i Igmana ka Kalinoviku. Do 22. januara nemačko-ustaške snage su ovladale svim mestima, koja su ranije bila oslobođena, ali nisu uspele da unište ustaničke snage. Partizani su izbegli da budu uvučeni u frontalne borbe i da na taj način budu uništeni, a veće gubitke su pretrpeli u borbama u Pjenovcu i Bijelim Vodama, kada je stradalo oko 80 boraca, među kojima i komandant Romanijskog odreda Slaviša Vajner Čiča.[31]
Posle završene ofanzive, Vrhovni štab je početkom februara 1942. godine, u cilju obnavljanja oslobodilačke borbe, formirao Operativni štab NOP i DV za istočnu Bosnu, za čijeg je komandanta imenovan Slobodan Princip Seljo, a za članove — Cvijetin Mijatović, Pero Kosorić, Stevo Eleta i privremeno Obrad Cicimil, komandant Durmitorskog partizanskog odreda koji je delovao na terenu istočne Bosne. Takođe, u rad Štaba je bio uključen Rodoljub Čolaković, delegat CK KPJ i politički komesar Glavnog štaba Bosne i Hercegovine. Sedište Štaba je bilo u Goraždu, a njegov zadatak je bio da nakon ofanzive uspostavi veze sa partizanskim snagama u raznim delovima istočne Bosne, kao i da u saradnji sa Prvom proleterskom brigadom, koja je poslata kao pojačanje, razvije veće vojne akcije protiv nemačko-ustaških snaga, ali i četnika.[24][32]
Slobodanovi prvi zadaci na oživljavanju oslobodilačke borbe u istočnoj Bosni, nakon neprijateljske ofanzive bili su okupljanje preostalih partizanskih snaga i stvaranje dobrovoljačkih odreda, od bivših četnika koji su bili spremni da se bore protiv okupatora. Velike napore je ulagao da seljacima i bivšim četnicima razobliči politiku četničkog rukovodstva u istočnoj Bosni, koje je na početku ofanzive pobeglo u Srbiju, a svoje odrede ostavilo na terenu s naređenjem da se ne suprotstavljaju Nemcima. Na terenu je nakon ofanzive bilo veoma teško stanje koje su pored jake zime i nestašice hrane i drugih potrepština, prouzrokovali i zločini koje su izvršile nemačko-ustaške snage nad srpskim, ali i četničke snage nad muslimanskim stanovništvom, posebno u fočanskom kraju.[33] Sve ovo dovelo je do određenih kolebanja i raspada nekih partizanskih snaga, pa se Operativni štab morao povezivati sa partizanskim odredima na Majevici, Ozrenu, Zvijezdi, u Biraču, okolini Zenici i dr. Romanijski partizanski odred preživeo je veliku krizu nakon pogibije njegovog komandanta legendarnog Čiče Romanijskog, pa je Slobodan od preostalih snaga ovog odreda formirao čete, koje su bile lakše pokretljive jedinice. Teška situacija bila je i u Majevičkom partizanskom odredu, nakon pogibije rukovodstva odreda 20. februara 1942. godine kada su četnici izvršili iznenadni napad na Štab odreda u Vukosavcima, kod Lopara.[34] Kako bi prebrodio krizu u partizanskim odredima u istočnoj Bosni radio je na formiranju udarnih bataljona, koji bi bili dobro naoružane i lako pokretljive jedinice. Prvi istočnobosanski proleterski bataljon formiran je 12. marta 1942. godine u Srednjem, kod Sarajeva, od boraca Romanijskog odreda i NOP odreda „Zvijezda”,[35] dok je Drugi istočnobosanski proleterski bataljon formiran 25. marta 1942. godine u Drinjači, kod Zvornika, od boraca Majevičkog i Birčanskog odreda.[36] Prema prvobitnom planu od ovih bataljona, kao i Proleterskog bataljona Bosanske krajine i proleterskog bataljona iz Hercegovine je trebalo da bude formirana Treća proleterska brigada, ali se od toga odustalo, pa su ovi istočnobosanski bataljoni poslužili kao jezgro za formiranje Šeste istočnobosanske udarne brigade, avgusta 1942. godine.[33] Veliku pomoć u sređivanju stanja na terenu, Operativnom štabu NOP odreda istočne Bosne pružio je i Vrhovni štab NOP i DVJ, koji se od kraja januara nalazio u oslobođenoj Foči, koja je bila novi centar ustanka u Jugoslaviji. Takođe, prisustvo jačih partizanskih snaga sačinjenih od jedinica Druge proleterske udarne brigade i tri bataljona iz Prve proleterske udarne brigade, koje su od 4. do 20. marta 1942. vodile borbe u istočnoj Bosni i oslobodile Vlasenicu, Srebrenicu i Bratunac, znatno je uticao na odnos snaga na terenu, a pogotovo u partizansko-četničkom sukobu.[37][38]
Krajem marta 1942, jake nemačko-ustaške snage su nastupanjem prema Vlasenici otpočele drugu etapu operacije „Trio” s ciljem čišćenja terena od ustaničkih snaga. Pošto su se u prvom naletu raspali dobrovoljački odredi, delovi Prve proleterske udarne brigade su se povukli na Romaniju, a neprijatelj je do početka aprila ovladao ovom teritorijom.[39] Nakon zauzimanja Vlasenice, 1. aprila 1942.Glavni štab NOP odreda Bosne i Hercegovine prešao je u Šekoviće, a tu su sutradan došli Slobodan Princip i Pero Kosorić, noseći poruku Ise Jovanovića, sekretara Pokrajinskog komiteta KPJ za Bosnu i Hercegovinu da pređu na Romaniju u Štab Romanijskog odreda. Dolaskom u Pusto Selo održan je zajednički sastanak Pokrajinskog komiteta i Operativnog štaba za istočnu Bosnu, kome su prisustvovali — Isa Jovanović, Rodoljub Čolaković, Uglješa Danilović, Avdo Humo, Pero Kosorić i Slobodan Princip. Prema direktivi Vrhovnog komandanta NOP i DVJ Josipa Broza Tita, zadatak Pokrajinskog komiteta i Operativnog štaba bio je da srede stanje na terenu severno od železničke pruge Sarajevo—Višegrad. Kako bi se aktivnije radilo na ostvarivanju ovog zadatka odlučeno je da se sedište Pokrajinskog komiteta premesti u selo Ivančiće, kod Ilijaša, jer su odatle imali dobru vezu sa Romanijskim partizanskim odredom, a da Slobodan Princip Seljo i Pero Kosorić ostanu u Štabu Romanijskog odreda u Pustom Selu. Odavde je Princip 13. aprila 1942. uputio svoj poslednji izveštaj kao komandant Operativnog štaba.[40][33]
U istočnoj Bosni, u ovom periodu je vladala epidemija pegavog tifusa, a Seljo je krajem marta u selu Donje Babine, kod Sokolca zanoćio u kući u kojoj je bio jedan tifusni bolesnik.[40] Desetak dana kasnije dobio je prve simptome tifusa — visoku temperaturu i malaksalost. U isto vreme, razboleo se ali lakše i Pero Kosorić, pa su obojica bili smešteni u istoj kući u zaseoku Gire. U međuvremenu, u Pusto Selo su se vratili članovi Pokrajinskog komiteta, koji su ovde održali sastanak na kome su doneli odluku da Pokrajinski komitet i Glavni štab, sa glavninom boraca, pređu u Srednje, a da se ranjenici i bolesnici prebace u partizansku bolnicu u Goražde.[41] Borci sa Romanije su teško bolesnog Principa preneli najpre u Goražde, a odatle u centralnu partizanski bolnicu u oslobođenoj Foči. Bio je smešten u zaraznom odeljenju Fočanske bolnice, a lečio ga je upravnik bolnice doktor Gojko Nikoliš.[42] Ipak uskoro je preminuo 25. aprila 1942.[a] godine u selu Kruševu, kod Foče.[33][45]
Orden narodnog heroja S drugom Principom, sinovcem sarajevskog atentatora Gavrila Principa, upoznao sam se na savjetovanju Vrhovnog štaba na Stolicama, ali smo tamo malo razgovarali. Sad smo po cio dan zajedno. To je visok, lijepo razvijen i naočit mladić, ćutljiv i po malo snebivljiv, iz čijih nasmijanih kestenjastih očiju zrači odlučnost, samopouzdanje i životna radost. Još prije rata postao je član Komunističke partije, isticao se svojim radom u selima oko Sarajeva i na Beogradskom univerzitetu, ali i u sukobima s policijom u kojima je ispoljavao hrabrost i ogromnu snagu: udarcem pesnice obarao je agente i žandarme...[46] Seljo više voli da sluša no da govori, ali dobro opaža i umije da uoči karakteristično, bitno u pojavama ili postupcima ljudi i da to kratko i sažeto izrazi. Iako je mlad, on trezveno gleda na ljude, ne zanosi se lako i ne pati od površnog optimizma, mada je sav kao nabijen revolucionarnom strašću...[47] — zapis Rodoljuba Čolakovića o Slobodanu Principu Selji u njegovom delu Zapisi iz oslobodilačkog rata
Po odluci Vrhovnog štaba NOV i POJ daje se naziv narodnog heroja drugu Slobodanu Principu (Selji), komandantu Operativnog štaba za Istočnu Bosnu i članu Glavnog štaba za Bosnu i Hercegovinu. Drug Seljo je organizovao odrede partizana oko Sarajeva i podigao ustanak u ovom kraju.[48]
”
Godine 1949. Slobodanovi posmrtni ostaci, su preneti u Sarajevo i sahranjeni u tada izgrađenoj Grobnici narodnih heroja, koja je nalazila u Velikom parku. Pored Slobodana, u ovoj grobnici bila su sahranjena još 23 narodna heroja sa područja Sarajeva. Na četrdesetu godišnjicu ustanka narodna Jugoslavije, 1981. na Vracama, u podnožju Trebevića izgrađen je spomen-park posvećen palim borcima i žrtvama fašizma i ovde su preneti posmrtni ostaci narodnih heroja sahranjenih u grobnici u Velikom parku. Ovaj park danas je devastiran, jer je uništen tokom opsade Sarajeva, 1992—1995. godine.
Septembra 1962. u Hadžićima je izgrađena nove zgrada osnovne škole pa je dotadašnja Državna osmogodišnja škola bila preimenovana u osnovnu školu „Slobodan Princip Seljo”, u čast svog nekadašnjeg učenika. Ovo ime škola je nosila do marta 1996, kada je nakon završetka građanskog rata u Bosni i Hercegovini, opština Hadžići integrisana u Federaciju BiH. Odmah potom osnovnoj školi je promenjen naziv u osnovna škola „Šesti mart” po danu početka integracije ove opštine, koja se ranije nalazila u sastavu Republike Srpske.[49] Osnovna škola sa imenom Slobodana Principa Selje postojala je i u Beogradu i nalazila se u zgradi Treće beogradske gimnazije u Njegoševoj ulici. Bila je prva osnovna škola u SFR Jugoslaviji u kojoj se od 1966. izvodila eksperimentalna nastava na francuskom jeziku. Godine 1975. ova škola se integrisala sa školom „Aleksa Šantić” i tada je nastala ogledna osnovna škola „Vladislav Ribnikar”.[50] U Sokolcu je 31. avgusta1961. osnovana Gimnazija „Slobodan Princip Seljo”, koja je 1973. integrisana u Srednjoškolski centar „Sokolac”, a 1980. ugašena. Tradiciju ove škole danas nastavlja Srednjoškolski centar „Vasilije Ostroški”.[51]
Ime Slobodana Principa Selje nosila je i kasarna Jugoslovenske narodne armije (JNA) u Lukavici, kod Novog Sarajeva, u kojoj se u toku rata u Bosni i Hercegovini nalazila Komanda Sarajevsko-romanijskog korpusaVojske Republike Srpske. Godine 1950. u Vitezu je osnovano preduzeće hemijske industrije, koje je kasnije dobilo naziv po Slobodanu Principu Selji. Ova fabrika poslovala je u sistemu namenske vojne industrije proizvodeći raketni barut, antifriz, privredni eksploziv i štapin i dr. Ova fabrika danas posluje pod imenom „Vitezit”. Njegovo ime nosilo je Akademsko kulturno umetničko društvo „Slobodan Princip Seljo”, osnovano oktobra 1949. na Univerzitetu u Sarajevu, a danas Akademski kulturni centar Univerziteta u Sarajevu „Seljo”.[52] Takođe, njegovo ime nosi i pet ulica na području Republike Srbije — dve u Beogradu, na Zvezdari i Čukarici, jedna u Kragujevcu, kao i po jedna u selima — Ljutovo, kod Subotice i Nakovo, kod Kikinde.[53]
^Pošto je Slobodan Princip umro kao teški bolesnik u Centralnoj partizanskoj bolnici, na početku Treće neprijateljske ofanzive, oko datuma i mesta njegove smrti javljaju se određene nedoumice. U pojedinoj literaturi, poput Zbornika narodnih heroja iz 1957, kao datum smrti pogrešno se navodi mart 1942, što je netačno jer postoje izvori koji potvrđuju da je Slobodan u tom periodu bio živ. Takođe, kao datum smrti se navodi i sredina maja 1942. godine. Ovaj podatak veoma je rasprostranjen u literaturi i nalazi se u Vojnoj enciklopediji, knjigama Narodni heroji Jugoslavije, Hronologija oslobodilačke borbe i dr.[43][44] Ova literatura za mesto smrti uzima Šćepan Polje, gde je nakon povlačenja iz Foče, privremeno bila smeštena Centralna bolnica. U Zapisima iz oslobodilačkog rata, u kojima opisuje svoje kontakte i druženje sa Principom, Rodoljub Čolaković ne navodi mesto i vreme njegove smrti, već samo opisuje njihov rastanak polovinom aprila 1942. kada je Princip odnet u bolnicu u Goražde.[41]Gojko Nikoliš, koji se čitavog rata nalazio na čelu Centralne bolnice, u svojim memoarima Koren, stablo, povjetina opisuje boravak bolnice u oslobođenoj Foči i pominje epidemiju pegavog tifusa u istočnoj Bosni, kao i boravak Slobodana Principa u bolnici. Prema Nikolišu, Princip je umro ubrzo po dolasku u bolnicu, a svakako pre njene evakuacije iz Foče, 10. maja 1942. godine.[42] Stoga se kao datum smrti može uzeti 25. april 1942. koji se pominje u tekstu Nijaza Durakovića o Slobodanu Principu Selji u knjizi Sarajevo u revoluciji iz 1981. godine.[2]
.jpg)
